Fontaines D.C. - Dogrel (2019)

Sluit me aan bij wat sommigen hier te melden hebben. Goeie muziek, fijne punkattitude, slechte 'zang'. Er zijn heus al wat punkbands gepasseerd met wél deftige zang ... mij zullen ze er verder niet mee overtuigen.

Toch wel een erg fijne plaat dit, heb het vorig jaar een keertje gedraaid en toen voelde ik ‘m nog lang niet. Ook een tijdje erg neerbuigend jegens deze muziek, dat was dus achteraf nergens voor nodig.

Hij gaat zeker nog wel voorbij komen, heerlijke energie!

Ik moest en moet denken aan the Modern Lovers. Mijn vrouwelijke Etta vindt mij teveel hangen in de jaren zeventig.

Leuk aardig post-punk plaatje. Alleen zijn stem gaat mij net als een paar anderen erg irriteren.
Ook kloppen de verhoudingen in de nummers soms niet. Het komt ook niet echt heel goed over wat voor emotie ze proberen over te brengen.

Wel zeker een goede poging naar de post-punk gedaan! Ben wel benieuwd wat ze nog meer in hun mars hebben!
Hurricane laughter vind ik duidelijk het beste nummer!

Dat Dublin gevormd is door de harde levenslessen, werkt verder door op de nieuwe generatie jongeren die al loerend vanaf de zijlijn de wereld in de gaten houden. Een groepering die niet in U2 hun grote voorbeeld zien, maar wel net als deze invloedrijke band op dezelfde plek de inspiratie vandaan haalt; de punk, en het daarvan afgeleide postpunk. Fontaines D.C. weet de opgefokte vooruitstrevende jeugdigheid te mengen met het dromerige romantische toekomstbeeld waarbij escapisme de enige uitweg lijkt.

Het gaat bij frontman Grian Chatten meer om de overschreeuwende kracht in zijn uitspattingen, dan om het netjes afgerond binnen de lijntjes balanceren. Dogrel is een spannende bokswedstrijd, waarbij de sympathie uitgaat naar de underdog, en waarbij het niet van belang is of hij er als winnaar uit voort komt. De aandacht gaat naar het gehavende incasseren van klappen die recht in je gezicht belanden. Een toebijtende pitbull vechtersmentaliteit. Het bloed, het zweet en de tranen zijn terug te vinden in de puntige krachtexplosies waar Fontaines D.C. het publiek mee opscheept.

Een droomstart waarbij de Do It Yourself houding centraal staat. Er wordt niet met alle macht geforceerd geprobeerd om het beeld van grote inspirerende idolen op te roepen. Natuurlijk haakt het feitelijk van alle kanten in op het zware uitzichtloze tijdsbeeld van de wachtkamer van de jaren tachtig, waarbij het No Future gevoel genoeg inspiratie vormt om zich hier tegen te bewapenen. De wereld staat in brand en Fontaines D.C. gooit er nog een jerrycan aan benzine overheen om het vuur nog meer op te stoken. Maar het is wel hun wereld, en niet die van hun ouders.

Wat zou de punk er anders uit hebben gezien als er zoveel aandacht werd besteed aan een sterk ritme duo zoals bij Fontaines D.C. Zo strak als hoe bassist Conor Deegan III en drummer Tom Coll hier de basis afleveren aan Grian Chatten is wonderbaarlijk te noemen. Hij hoeft alleen maar in te stappen met het tekstueel sterk opende Big. Hoe hij hier de problematiek van het opgroeien in het godsdienstelijk verdeelde Ierland al direct bij de kern benoemd, is een statement waarmee je vol trots van je mag laten horen. Dit is de onvrede waarmee zijn familie jaren geleden mee dienden te leven. Nu die zich ondertussen maatschappelijk aangepast hebben, zijn het juist de jongeren die zich hier frontaal tegen verzetten, door gedocumenteerde idealen opnieuw af te stoffen.

Dogrel is veel meer dan een ogenschijnlijk goed debuut. Het is een waardevolle monument, waarbij de hang naar verandering centraal staat. Wel de historische waardes overeind laten, het niet meer presenteren als stabiele basis, maar als startpunt. De korte stampende punksongs beademen de realistische kijk op het heden uit, terwijl de zweverige new wave staat voor hoe de toekomst het meest leefbaar in te vullen is. Grain Chatten is niet zozeer een gebroken poëet, maar eerder een nachtelijke pamfletschrijver, die in het geniep werkt aan pakkende slogans. Deze blijven eenvoudig gezien, gewoon veel langer in het brein hangen.

Het onderscheid met het arbeidersklasse Londen van de jaren zeventig wordt gemaakt met het afsluitende Dublin City Sky. Hierbij staan de chauvinistische roots van Ierland centraal. Dit is een traditional in opbouw, waarbij ze herinneringen oproepen aan de rauwe folkrock, zonder daarbij teveel de nadruk te leggen op oeroude muziekinstrumenten. De jong doorleefde mannen van Fontaines D.C. staan met beide voeten wijdbeens in het nu van 2019. Of Dogrel zich zal ontwikkelen tot een klassieker moet nog blijken. Het is in ieder geval wel de plaat die noodzakelijk is om de jeugd in beweging te zetten. Gian Chatten is niet de nieuwe spreekbuis, hij is alleen het verwrongen geweten. Vertolkers verdwijnen namelijk, maar het binnenste van een ziel zal altijd overleven.
Fontaines D.C. - Dogrel | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

De heren hebben een prima debuut album uitgebracht, zeer degelijke post-punk. Fontaines D.C. heeft alleen de pech dat rond dezelfde tijd van hun opkomst een aantal rock acts opstonden die een gewaagdere en eigenzinnigere sound uitdragen, waardoor hun muziek net wat veiliger overkomt. Het album kent wel genoeg kwaliteiten, vooral de songwriting en teksten zijn interessant en ze weten maar al te goed hoe je een pakkend refrein kan creëren.

Was een beetje bang voor een nieuwe hype nadat ik e.e.a. gelezen had. Onterecht, heerlijk bandje! Prachtige plaat. Eerst even rustig zitten voordat je start want het 1e nummer komt gelijk als een hamerslag binnen. Big. Geweldig nummer van 1m45s. Maar het gaat maar door. Hurricane Laughter, super. Zeer energiek plaatje, maakt weer vrolijk in Corona times.

Too Real is een knaller zeg. Vooral die intro na die Aaaaaaah. Maakt wat oer-gevoelens los. Iets wat je live wilt horen en op wilt springen!

Fantastisch plaat! Vanavond in de Muziekgieterij Maastricht te zien. Ben benieuwd!

Ik was er ook bij. Wat vond je van het concert?
Er kwamen veel nummers voorbij van dit debuut, dat was wel lekker. Had het niet zo in de gaten, maar moet zeggen dat dit een zeer goed debuut is. Talentvolle mannen

Was een geweldig concert. Één van de beste die ik in de Muziekgieterij heb gezien. Nieuwe cd is ook geweldig.

Veel berichten in de media die de "betere pop" volgen over de nieuwe Fontaines DC, maar hier bij het debuut is het al meer dan twee jaar stil.
Ik houd van postpunk en dus ook van dit (h)eerlijke Dublinse plaatje. Alsof het weer 1980 is en tegelijkertijd helemaal eigentijds. Sterk gezongen, heerlijke composities, lekkere gitaartjes; lekker uptempo en stevig, vandaar.

Toen ik twee jaar geleden een afspeellijst maakte met hun beste nummers, belandden van Dogrel alle nummers daarop, uitgezonderd The Lotts. Slechts drie favorietjes kunnen kiezen is dan ook lastig. Tja, hoe logisch is het dan om vijf sterren te geven...

Drie keer beluisterd deze week, weer heel anders dan het solo uitstapje van Grian Chatten vorig jaar, maar klinkt fris, ongedwongen en naar meer

Vandaag in de bioscoop de film Bird gezien (Andrea Arnold, niet die van Eastwood) De film is fantastisch maar de soundtrack is ook erg tof. Veel muziek van Fontaines DC onder andere, vandaar dat we deze maar weer eens draaien, en het bruist weer van de energie.

De eerste en tot voor kort laatste keer dat ik Dogrel luisterde vond ik het vreselijk. Echt niet om aan te horen. Omdat ik de platen daarna alle drie heb aangeschaft, besloot ik het album maar blind te kopen en dan maar verder te zien.

Meteen bij het eerste nummer begreep ik waarom ik er in 2019 niet naar kon luisteren. Dit is zo ruw en Grattens stem bijna niet om aan te horen. Sindsdien is er veel veranderd in mijn brein en hoor ik de energie, het enthousiasme en vooral de dadendrang. Dit is een band die het wil maken en geen enkel compromis heeft toegelaten tot haar visie. Het resultaat is een plaat die staat als een huis. Pas als de storm is uitgeraasd, volgt er een rustige ode aan The Pogues en Ierse folk.

Inmiddels is duidelijk dat Fontaines DC een grote band is geworden en de leiding heeft genomen in de vele bands van het post-postpunk tijdperk. Zelf is de band daar al ruim voorbij. Dit debuut blijft echter staan.

Ik vind dit een van de betere platen van deze eeuw, moet ik bekennen. De Darklands nummers zijn ook bijzonder gruwelijk. The Lotts en Chequeless Reckless kan ik vrijwel altijd opzetten.