Fontaines D.C. - Dogrel (2019)

Sluit me aan bij wat sommigen hier te melden hebben. Goeie muziek, fijne punkattitude, slechte 'zang'. Er zijn heus al wat punkbands gepasseerd met wél deftige zang ... mij zullen ze er verder niet mee overtuigen.

Toch wel een erg fijne plaat dit, heb het vorig jaar een keertje gedraaid en toen voelde ik ‘m nog lang niet. Ook een tijdje erg neerbuigend jegens deze muziek, dat was dus achteraf nergens voor nodig.

Hij gaat zeker nog wel voorbij komen, heerlijke energie!

Ik moest en moet denken aan the Modern Lovers. Mijn vrouwelijke Etta vindt mij teveel hangen in de jaren zeventig.

Leuk aardig post-punk plaatje. Alleen zijn stem gaat mij net als een paar anderen erg irriteren.
Ook kloppen de verhoudingen in de nummers soms niet. Het komt ook niet echt heel goed over wat voor emotie ze proberen over te brengen.

Wel zeker een goede poging naar de post-punk gedaan! Ben wel benieuwd wat ze nog meer in hun mars hebben!
Hurricane laughter vind ik duidelijk het beste nummer!

Dat Dublin gevormd is door de harde levenslessen, werkt verder door op de nieuwe generatie jongeren die al loerend vanaf de zijlijn de wereld in de gaten houden. Een groepering die niet in U2 hun grote voorbeeld zien, maar wel net als deze invloedrijke band op dezelfde plek de inspiratie vandaan haalt; de punk, en het daarvan afgeleide postpunk. Fontaines D.C. weet de opgefokte vooruitstrevende jeugdigheid te mengen met het dromerige romantische toekomstbeeld waarbij escapisme de enige uitweg lijkt.

Het gaat bij frontman Grian Chatten meer om de overschreeuwende kracht in zijn uitspattingen, dan om het netjes afgerond binnen de lijntjes balanceren. Dogrel is een spannende bokswedstrijd, waarbij de sympathie uitgaat naar de underdog, en waarbij het niet van belang is of hij er als winnaar uit voort komt. De aandacht gaat naar het gehavende incasseren van klappen die recht in je gezicht belanden. Een toebijtende pitbull vechtersmentaliteit. Het bloed, het zweet en de tranen zijn terug te vinden in de puntige krachtexplosies waar Fontaines D.C. het publiek mee opscheept.

Een droomstart waarbij de Do It Yourself houding centraal staat. Er wordt niet met alle macht geforceerd geprobeerd om het beeld van grote inspirerende idolen op te roepen. Natuurlijk haakt het feitelijk van alle kanten in op het zware uitzichtloze tijdsbeeld van de wachtkamer van de jaren tachtig, waarbij het No Future gevoel genoeg inspiratie vormt om zich hier tegen te bewapenen. De wereld staat in brand en Fontaines D.C. gooit er nog een jerrycan aan benzine overheen om het vuur nog meer op te stoken. Maar het is wel hun wereld, en niet die van hun ouders.

Wat zou de punk er anders uit hebben gezien als er zoveel aandacht werd besteed aan een sterk ritme duo zoals bij Fontaines D.C. Zo strak als hoe bassist Conor Deegan III en drummer Tom Coll hier de basis afleveren aan Grian Chatten is wonderbaarlijk te noemen. Hij hoeft alleen maar in te stappen met het tekstueel sterk opende Big. Hoe hij hier de problematiek van het opgroeien in het godsdienstelijk verdeelde Ierland al direct bij de kern benoemd, is een statement waarmee je vol trots van je mag laten horen. Dit is de onvrede waarmee zijn familie jaren geleden mee dienden te leven. Nu die zich ondertussen maatschappelijk aangepast hebben, zijn het juist de jongeren die zich hier frontaal tegen verzetten, door gedocumenteerde idealen opnieuw af te stoffen.

Dogrel is veel meer dan een ogenschijnlijk goed debuut. Het is een waardevolle monument, waarbij de hang naar verandering centraal staat. Wel de historische waardes overeind laten, het niet meer presenteren als stabiele basis, maar als startpunt. De korte stampende punksongs beademen de realistische kijk op het heden uit, terwijl de zweverige new wave staat voor hoe de toekomst het meest leefbaar in te vullen is. Grain Chatten is niet zozeer een gebroken poëet, maar eerder een nachtelijke pamfletschrijver, die in het geniep werkt aan pakkende slogans. Deze blijven eenvoudig gezien, gewoon veel langer in het brein hangen.

Het onderscheid met het arbeidersklasse Londen van de jaren zeventig wordt gemaakt met het afsluitende Dublin City Sky. Hierbij staan de chauvinistische roots van Ierland centraal. Dit is een traditional in opbouw, waarbij ze herinneringen oproepen aan de rauwe folkrock, zonder daarbij teveel de nadruk te leggen op oeroude muziekinstrumenten. De jong doorleefde mannen van Fontaines D.C. staan met beide voeten wijdbeens in het nu van 2019. Of Dogrel zich zal ontwikkelen tot een klassieker moet nog blijken. Het is in ieder geval wel de plaat die noodzakelijk is om de jeugd in beweging te zetten. Gian Chatten is niet de nieuwe spreekbuis, hij is alleen het verwrongen geweten. Vertolkers verdwijnen namelijk, maar het binnenste van een ziel zal altijd overleven.
Fontaines D.C. - Dogrel | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

De heren hebben een prima debuut album uitgebracht, zeer degelijke post-punk. Fontaines D.C. heeft alleen de pech dat rond dezelfde tijd van hun opkomst een aantal rock acts opstonden die een gewaagdere en eigenzinnigere sound uitdragen, waardoor hun muziek net wat veiliger overkomt. Het album kent wel genoeg kwaliteiten, vooral de songwriting en teksten zijn interessant en ze weten maar al te goed hoe je een pakkend refrein kan creëren.

Was een beetje bang voor een nieuwe hype nadat ik e.e.a. gelezen had. Onterecht, heerlijk bandje! Prachtige plaat. Eerst even rustig zitten voordat je start want het 1e nummer komt gelijk als een hamerslag binnen. Big. Geweldig nummer van 1m45s. Maar het gaat maar door. Hurricane Laughter, super. Zeer energiek plaatje, maakt weer vrolijk in Corona times.

Too Real is een knaller zeg. Vooral die intro na die Aaaaaaah. Maakt wat oer-gevoelens los. Iets wat je live wilt horen en op wilt springen!