Weyes Blood is Natalie Mering, een veelzijdige liedjesschrijver uit Californië, die tevens de nodige ervaring heeft in het bespelen van meerdere instrumenten. Vocaal ondersteunde ze Father John Misty in de titeltrack van God’s Favorite Customer, en werkte ze samen met Ariel Pink en Perfume Genius. Als startsein heeft ze niet voor de gemakkelijkste weg gekozen. Haar eerste album The Outside Room is een prachtige, combinatie van folk met daarin statische doemgothic verwerkt, welke in de jaren 80 de kwalificatie ruimdenkend en veelbelovend zou krijgen. Totaal niet te vergelijken met haar nieuwe project Titanic Rising, alweer haar vierde plaat. Niet zozeer de ramp zelf staat hier centraal, maar meer de inspiratiebron die dit vormde voor de films waar dit thema centraal staat. Veel ultra white tandpasta kitch, een vleugje James Bond, ABBA riedeltjes, Carpenters dramatiek en foute seventies romantiek. Als basis werd de geflopte film Raise the Titanic genomen. Duidelijk dus dat de sfeer uit 1980 hoorbaar is. Dit jaar zal er in de zomer een sequel onder de naam Titanic Rising in de bioscoop verschijnen, al roept de muziek meer om een prequel. Het doet net een tikkeltje ouder aan. John Barry verzorgde voor de eerste film de muziek, en ik kan het niet anders zien als een ode aan zijn werk. Bewonderenswaardig is er dus niet gekozen voor Ian Flemmings beroemde karakter of ander hoog gewaardeerd werk, maar juist voor deze gigantische flop, waar de auteur Clive Cussler niet meer aan herinnerd wil worden.
A Lot’s Gonna Change heeft nog een heerlijk galmend oer postpunk intro, al is dat de enige referentie met haar debuut. Nadat de eerste piano klanken de lieve vocalen van Natalie Mering introduceren, is die vergelijking direct verdwenen, en zal ook niet meer terug komen. Daarvoor in de plaats komt een mooi singer songwriter basis geluid terug. Fabelachtige luistermuziek van een zangeres die onbescheiden durft uit te pakken. Heerlijke hoge koortjes geleend uit de jaren waarin we nog knus in de leefkuil, zittend op een poef Mens Erger Je Niet speelden. Het zijn de iets wat vreemde klanken die verraden dat het allemaal een stuk hedendaagser is, daar houden de vergelijkingen op. Het verlangen naar dit sentiment overheerst en is net zo levendig als de vintage Brabantia koffieblikken waar je nu bij een tweedehandszaak de hoofdprijs voor moet betalen. Soms hoor je het duistere verleden terug zoals bij het begin en einde van Everyday, om vervolgens over te schakelen naar de retro seventies. Hier en daar wat subtiele veranderingen in het stemmen van de instrumenten.
Het titelstuk Titanic Rising spreekt in anderhalve minuut op een symfonische manier de waardering uit voor synthesizer grootheden die vervolgens navolging kregen in de popmuziek. In die lijn vervolgt Movies het geheel. Ondanks de oproepende kilte, heeft het iets dromerigs en zweverigs. Zo dacht men jaren geleden dat futuristische muziek zou klinken. Vreemd dat dit juist nu zo gedateerd aanvoelt. Hoe verder het vordert, hoe groter het allemaal aanzet, met de uitbarsting als absolute hoogtepunt. Het ziet er naar uit dat het een lastige taak wordt om dit te evenaren, dus gaan we een rustige stap terug om het door engelenzang gevormde Mirror Forever te aanschouwen. Het niveau van de voorganger wordt wonderbaarlijk behaald met deze mix tussen folk, Efteling rock en commerciële jaren 80 Mike Oldfield songs. Vanaf Wild Time wordt weer aansluiting gezocht bij de eerste nummers. Een stuk minder avontuurlijker, maar wel stukken die moeiteloos blijven staan. Vergeet dat hele soundtrack idee, zoveel meerwaarde heeft dat namelijk niet, en er blijft een prima plaat staan, met halverwege twee geweldige uitblinkers.
Weyes Blood – Titanic Rising | Pop | Written in Music - writteninmusic.com