Het is overigens geen dubbel-CD, maar een enkele. Geeft niets, want met een totale speelduur van net onder de tachtig minuten past die daar prima op.
Ik ga die Japanse CD dus uiteindelijk niet bestellen. Ik heb er een tijdje over getwijfeld, want de CD-versie leek me een goed alternatief voor de te dure vinylversie. Van die dubbel-LP waren naar naar mijn idee ook de tracks (en dus de groeven) wat ongelukkig over de twee vinylplakken verdeeld Op zich niet onlogisch, want het gaat om een 12 inch en een LP, maar zo zit je dus met speelduren die per plaatkant variëren van ruim tien tot bijna 25 minuten.
Ik heb dus even gewacht met die CD, maar afgezien van het feit dat die ook rond de dertig euro moet gaan kosten, blijkt uit de recensies dat - hoe is het mogelijk! - in een flink aantal gevallen de vinylversie als bron is gebruikt. En dan bedoel ik niet de mastering, maar dus gewoon het vinyl, met kennelijk hoorbare tikken, ruis en andere artifacten - gewoon op de CD gekwakt. Bovendien is het ding weer eens veel te luid gemasterd, zo lees ik overal. De kritieken zijn
niet mals. Een recensent schrijft zelfs dat het MP3-kwaliteit is, maar dat kan ik me van zo'n dure Japanse uitgave bijna niet voorstellen...
Verdorie, kunnen platenmaatschappijen dan niets meer goed doen? Je zou verwachten (of in elk geval hopen) dat CD's, nu het meer en meer niche-producten aan het worden zijn, er qua geluidskwaliteit op vooruit gaan, maar het tegendeel blijkt waar. Het punt waarop ik daadwerkelijk stop met de aanschaf van nieuwe CD's, komt nu wel heel nadrukkelijk in zicht...
Hopelijk pakken ze de zaken beter aan met de deluxe editie van Around the world in a day. Die heeft dan hopelijk ook de 20-minuten versie van America.