Anderson .Paak - Ventura (2019)

Nate Dogg!?

Laatste single Make It Better klinkt heel retro, maar mijn god wat komt dat lekker binnen. Een warm bad van een liefdesnummer.

Er was nogal wat kritiek op z’n vorige album en Dr. Dre’s hand daarin, dus hopelijk herpakt AP zich met Ventura.

Waar zit Smokey dan? Heel ver op de achtergrond?

Yes lawd!

Ja heel ver in de background, mag geen naam hebben. Wel benieuwd, z'n laatste vond ik tegenvallen.

Oooowee, deze aankondiging helemaal gemist. Hopelijk ietsje meer in de sfeer van Malibu dan zijn laatste album

Met André 3000 gaat je albumopener in ieder geval niet tegenvallen, denk ik. Best zin in; het kan alleen maar meevallen na die laatste.

Hmm, beetje mixed feelings, soms gaat hij richting Frank Ocean (in de goede zin) of andere momenten vind ik het een beetje rommelig. Rommelig? wa's dat dan voor kwalificatie? Tja, ff geen betere term voor.

De opener valt mij wel tegen, André 3000 lijkt er teveel achter geplakt

Dit was precies het gevoel wat ik had. Wat een vreemde toevoeging?!

Eerste indruk is dat dit een ontzettend lekker in het gehoord liggende kaartenbak is. Nog een paar draaibeurten voor een definitief oordeel.

Oh yes! Staat aan. Mening volgt.

Eerste indruk: prachtplaat. Heel erg soul, heel erg in mijn straatje.

'Reachin' 2 Much' en 'What Can We Do?' springen er meteen uit. Heb heel veel zin om dit album nog heel vaak te draaien.

Fijn swingend plaatje.

Naar aanleiding van de singles was al te horen dat Paak wat meer teruggreep naar het soulvolle geluid van Malibu. De 2 singles overtuigden mij nog niet volledig, maar het album laat na een paar luisterbeurten wel horen dat Paak weer terug op niveau is, na het te gelikte en overgeproduceerde Oxnard. De meer uptempo nummers springen er op eerste gehoor voor mij uit: Reachin' 2 Much, Yada Yada en Jet Black.

Eens, met bovenstaande. Prima plaat met veel soul. Iets toegankelijker nog wel dan Malibu denk ik. Ik gok dat mijn buurvrouw, mijn baas, maar ook m'n nichtje van 15 dit prima (mee) kan luisteren. Op het eerste gehoor mis ik dan ook wel wat bangers zoals op de eerste twee platen, maar deze plaat gaat het prima doen op een warme zomeravond als je met wat vrienden in de tuin wat aan het pimpelen bent.

Dit neigt wel heel erg naar R&B. Het klinkt prima, maar niet bijzonder en er zijn zat anderen die het beter doen. Die kenmerkende rauwe, funky sound van Anderson .Paak ontbreekt hier en juist dat maak zijn muziek zo goed.

Fijne plaat. Vind het een verademing ten opzichte van Oxnard. Zo dope als Malibu zal ik m waarschijnlijk niet gaan vinden, maar ga dit met het mooie weer de komende maanden vaak draaien.

Luister hem momenteel erg vaak op mijn Road Trip(je) door de USA en ga hem beter en beter vinden.

Vooral de laatste 2 tracks zijn geweldig imo.

Halfje erbij

Gewoon hele fraaie eerlijke Soul

Word er heel mellow van, fijne stem. Misschien kleurt het net even iets teveel binnen de lijntjes en moet hij z'n stem iets meer "op z'n Marvins" gebruiken met meer lading, meer emotie

Ik zal eerlijk bekennen dat het album Malibu indertijd volledig aan mij voorbij is gegaan. Erg verrassend is dat op zich niet, omdat ik geen grote liefhebber van soul ben. Toch is deze plaat op mijn radar beland en waagde ik er rond de release voorzichtig een paar luisterbeurten aan. Die bevielen uitsteken.

De muziek van Anderson .Paak komt weliswaar het dichtste in de buurt van soul, maar het echt gladde, wat soulmuziek ook kan hebben, heeft de sound van Anderson .Paak niet. Het is lichter verteerbaar, zowel tekstueel als muzikaal, en dat maakt de luisterervaring een stuk prettiger.

Vanaf het openingsnummer met de koortjes en de roffel wordt je als luisteraar gelijk de plaat in ingetrokken. Het gaat beginnen, zoveel is duidelijk. Anderson .Paak zingt over zijn verloren liefde "No one even begs anymore"! Het thema (verloren) liefde als het cement van de plaat.

De medewerking van gastartiesten aan deze plaat is overweldigend. Soullegende Smokey Robinson, 90's ster Brandy en zelfs een postume bijdrage van Nate Dogg. Mijn favoriet is echter een nummer wat Anders .Paak helemaal zelf doet, het politieke King James. Een nummer over zijn helden in de sport (Kaepernic en LeBron James) die opstaan tegen racisme.

Anderson .Paak levert een sterke plaat af. Zowel muzikaal is er genoeg te ontdekken en de teksten nodigen uit om nader te bestuderen.

Een makkelijk in het gehoor liggend plaatje van Anderson. Paak. Klinkt erg lekker. Zal vaak voorbij komen aankomende zomer!

Halfje verhoogd. Wat doet dit album het fantastisch met dit weer zeg. Iets toegankelijker en nog meer soul dan Malibu. Z'n vorige album heb ik wel geskipt eigenlijk. Voor degene die dat ook gedaan hebben: sowieso bij deze weer oppakken als je Malibu beter vond dan Oxnard.

Wat een heerlijk album. Zo soulful, en een verademing ten opzichte van Oxnard. Dat album viel me behoorlijk tegen.

Ventura is voor mij persoonlijk toch te veel Jazzy/R'nBish. Hierdoor is de plaat mierzoet geworden. Ik moet wel zeggen dat de productie subtiel en elegant is. Oftewel de plaat zit goed in mekaar, maar is niet helemaal aan mij besteed.
Waar ik Oxnard nog wel best geinig vond, door een aantal toffe features en ik persoonlijk Malibu ook een stuk beter vond (maar zeker ook niet perfect) is dit voor mij ook niet de plaat geworden waar ik op hoopte.

Gelukkig is hij live wel fantastisch!

Geen wereldalbum, maar wel een uitermate lekker in het gehoor liggende soulplaat.

Bijzonder actieve artiest, die Anderson.Paak. Hier gooit hij het qua stijl over een andere boeg en maakt een wat meer soulvolle plaat. Come Home is dromerig, Make it Better is heerlijk relaxed, Reachin 2 Much is funky en disco-achtig en Winners Circle bevat wat meer swing. Good Heels is een warm duet, Yada Yada is een nummer waar wat te weinig op gebeurd, King James is lekker funky en Chose One kent een knallende productie. Jet Black is andermaal funky, Twilight trekt die funkyness door en afsluiter What Can We Do is relaxed swingend.