Mark Lanegan Band - Somebody’s Knocking (2019)

Ik heb ze beter gehoord van Lanegan. Die zang vanuit zn stoflongen blijft onweerstaanbaar, maar de liedjes zijn wel eens harder binnen gekomen. Tikkie monotoon? Een hele kleine 3,5***

Mark is settled, met z'n vrouw, clean en gelukkig en maakt vooral muziek die 'ie zelf leuk vindt. Dat zal het zijn.

Waar iedereen matig of gematigd positief is of zelfs afhaken,vind ik dit zijn beste!
Prijsnummer: Paper Hat.

Fascinerend om te lezen op welke wijze deze schijf zo'n indruk op je kan maken, ik vind het een mager zesje waard en dat zal ook zeker niet hoger worden. Buiten Gazing from the Shore om klinkt het voor Lanegan's doen, vrij saai, gewoontjes en vormen de toegevoegde synthesizer stukken niet veel toe. Maakt voor de rest ook niet uit, alleen maar mooi dat jij er juist wel zo van kan genieten.

Haha, tja kan er niks aan doen. Juist toch die synthesizer geeft een sfeertje waar ik juist van hou. Wat is precies saai en gewoontjes? Denk eigenlijk dat Lanegan avontuurlijker bezig is dan ten tijde van bv Field Songs, wat ik ook heel mooi vindt btw.

Ben het met Erwin C eens dit album is waanzinnig goed draai het al weken achter elkaar en dat doe ik niet snel. Muzikaal zit het ook heel sterk in elkaar. Gezien de waardering wat mij betreft toch wat ondergewaardeerd. Maar smaken verschillen dat is maar goed ook

Vorige week live gezien in de Melkweg, veel van deze plaat. Ik mis de melancholie en de bloedstollende melodieën.
Maar dat gezegd hebbende, het rockt heerlijk en door de avontuurlijke mix van elektrisch en elektronisch erg afwisselend.
Zijn meeste platen komen thuis het best tot zijn recht, deze onderweg.

Lekker album! Penthouse High is zo'n heerlijk nummer waar zijn stem helemaal tot zijn recht komt. Dit wil ik live nog wel eens meemaken. Wat is deze gast trouwens actief met het uitbrengen van platen. Ik las ergens dat hij in april alweer een nieuw album gaat uitbrengen, samen met een autobiografie

Dat laatste ben ik erg benieuwd naar. Hij komt altijd behoorlijk gesloten over, terwijl hij wel een indrukwekkend leven heeft. Ben benieuwd naar de verhalen achter deze persoon.

Yep, en dan komt er ook nog een album samen met z'n vrouw, die ook muziek maakt.

Over z'n autobiografie, "Sing Backwards and Weep", en het album dat ermee samenhangt zegt ie:

Zijn vriendin zit ook in zijn begeleidingsband.

Dit is een waanzinnig goed album. De synthesizers in combinatie met zijn bekende grafstem weten mij heel goed te raken.

Het plaatje nog maar eens de revue laten passeren, bepaalde platen van Lanegan hebben nog wel eens meer tijd nodig om op juiste waarde te schatten. De electronische begeleiding en new wave invloeden passen Lanegan maar matig, een aantal nummers vallen echter steeds beter in het pulletje. Night Flight to Kabul begint mij steeds beter te bevallen, de drive van Gazing from the Shore blijft een fantastische song, Playing Nero; stemmig van aard onder begeleiding van een warm klankentapijtje. Paper Hat is een beetje van hetzelfde laken het pak, ondersteund door de warme bariton van Lanegan. Hierna gaat het plaatje uit als de bekende nachtkaars. De eenvormigheid slaat toe, het new wave sausje, met wat kille keyboard partijen haalt de angel een beetje uit Lanegan's kwaliteiten als singer/songwriter.
De beste man wil ik horen in een spaarzame akoestische setting waarin ruimte is voor sfeervolle details en toevoegingen, de stem doet de rest. Slecht is Somebody's Knocking niet, maar Lanegan heeft bij wijze genoeg aan een akoestische gitaar om mij in te pakken. Dit album blijft net aan goede kant van de streep maar behoort zeker niet tot mijn favorieten in het oeuvre van Mark.

Volledig mee eens, zo hoor ik hem ook het liefst, al hoor ik de vurige Lanegan (met Screaming Trees, delen van "Bubblegum" en "Blues Funeral", een nummer als "Burning Jacob's Ladder" bijv.) óók heel graag. De laatste jaren leek ie echter vooral geobsedeerd door New Order/Depeche Mode etc.

Z'n nieuwe album, "Straight Songs of Sorrow", fysiek nog niet binnen, maar wel al de download gedraaid, is zowaar z'n beste album sinds "Blues Funeral", en zal je beter smaken, want er staan meer rustigere, akoestische nummers op, waardoor het gelijk beter in balans is en meer als een 'bloemlezing van stijlen' beschouwd kan worden van z'n solo-carrière.

Hoop nog altijd op een "American Recordings"-achtige plaat, wat Jan Contant kan, moet Dark Mark ook kunnen.

Dan kijk ik met nog meer belangstelling uit naar zijn nieuwste worp. Benieuwd of de rustige nummers het niveau zullen aantikken van albums als The Winding Sheet, Whiskey for the Holy Ghost of Field Songs. Lanegan's oeuvre begint zo langzamerhand imposante vormen aan te nemen.

Dat Mister Mark Lanegan een goed gevoel voor humor heeft mag wel duidelijk zijn bij de beelden van de videoclip bij Stitch It Up. Hoe groot is ook het contrast met een live Lanegan en hoe hij zich na een optreden presenteert. De nors kijkende duistere blik inclusief donkere omlijsting vervaagd dan totaal en veranderd in een amicaal persoon die goedlachs met zijn even vriendelijke partner Shelley Brien alle tijd voor zijn fans neemt. Verdwenen zijn dan de bezorgde rimpels die hem aan zijn getekende leven doen denken. De nukkige sterrenstatus is vervangen door die van een toegankelijke oudere man, zichtbaar genietend van het aanwezige gezelschap.

De retro synthpop sound van voorganger Gargoyle komt live wat aarzelend en eenzijdig over. Met deze verder prima plaat gaat hij verder terug naar zijn jeugd, en krijg je enigszins een idee waar hij toen naar luisterde. Lanegan blijft vooral de ideale gastzanger, een rol die hij bij verschillende projecten van Greg Dulli vervulde. Ook past zijn doodgraversstem perfect bij baanbrekende albums van Queens Of The Stone Age en het geslaagde samenlevingsverband met Isobel Campbell . Het warmste geluid werd toch wel gecreëerd bij Soulsavers, waarbij It’s Not How Far You Fall, It’s The Way You Land nog veelbelovender klinkt dan opvolger Broken. De hemelse klanken worden ingevuld door gearrangeerde elektronica, en waarschijnlijk is Lanegan hierdoor genoeg getriggerd om een nieuwe kant van zich te laten horen.

Er is meer ruimte beschikbaar voor zijn rockende achtergrond, waardoor de balans meer in evenwicht is. Minder zwaar ligt de nadruk op de New Wave, al is Somebody’s Knocking een logisch vervolg op Gargoyle. Net als daar ligt het zwaartepunt in de jaren tachtig. Het accent heeft zich vanuit de melodieuze keyboards verschoven naar diepere gitaarakkoorden. De raakvlakken met de psychedelische grunge van The Screaming Trees en de rauwe blues van Bubblegum is hierin nergens terug te vinden. De slijtage aan de vocalen worden gecamoufleerd door het bepalende gitaarspel van Alain Johannes. Het viel vorig jaar tijdens het concert in De Pul in Uden al op dat zijn stem onderhevig was aan krachtverlies en uithoudingsvermogen. Maar met zo’n geweldenaar als Johannes naast zich, wordt dit prima opgevangen.

De link met de vintage disco is alleen met een vette knipoog terug te halen in de Giorgio Moroder achtige tussenstukken van Disbelief Suspension. Ondanks het gitzwarte geluid is Somebody’s Knocking geen deprimerend geheel geworden. Het ademt de dromerige verhalende vleermuizenromantiek uit waarmee prominente voorgangers zich illustreerden. Lanegans voorliefde voor de gothic levert een album op, waarvan het verlangen al aanwezig was vanaf Ode To Sad Disco van Blues Funeral. De eerste keer dat hij de new wave duidelijk in zijn werk introduceerde. Met drillende drumpatronen en de in sluier gevangen gitaarcapriolen van Dark Disco Jag laat de band rondom Lanegan hun waarde gelden. Alsof er een geoliede postpunkband aan het werk is, welke de bezieling hervonden heeft.

Met de stevige rocker Stitch It Up, de blues rap in War Horse en het sferische rete commerciële Playing Nero wijkt hij iets wat af van deze lijn, maar het zijn tracks die zich aangenaam passend clusteren tussen de overige songs. Juist deze afwisseling geeft een prachtige toevoegende waarde. Ook bij Penthouse High is dit het geval, maar deze heeft sterker het karakter een out take van Gargoyle te zijn. Met de hoge discolijnen levert het een luchtige song op. Lanegan verbreed zijn werkveld, maar mag op zijn volgende plaat de eighties associaties achter zich laten, tijd voor een mooi nieuw samenwerkingsverband.

Mark Lanegan Band - Somebody’s Knocking | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com