menu

Mark Lanegan Band - Somebody’s Knocking (2019)

mijn stem
3,51 (75)
75 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Heavenly

  1. Disbelief Suspension (3:15)
  2. Letter Never Sent (3:31)
  3. Night Flight to Kabul (3:30)
  4. Dark Disco Jag (3:55)
  5. Gazing from the Shore (3:42)
  6. Stitch It Up (3:03)
  7. Playing Nero (4:16)
  8. Penthouse High (6:23)
  9. Paper Hat (4:27)
  10. Name and Number (3:39)
  11. War Horse (2:51)
  12. Radio Silence (4:02)
  13. She Loved You (5:30)
  14. Two Bells Ringing at Once (4:49)
totale tijdsduur: 56:53
zoeken in:
avatar van deric raven
4,0
Dat Mister Mark Lanegan een goed gevoel voor humor heeft mag wel duidelijk zijn bij de beelden van de videoclip bij Stitch It Up. Hoe groot is ook het contrast met een live Lanegan en hoe hij zich na een optreden presenteert. De nors kijkende duistere blik inclusief donkere omlijsting vervaagd dan totaal en veranderd in een amicaal persoon die goedlachs met zijn even vriendelijke partner Shelley Brien alle tijd voor zijn fans neemt. Verdwenen zijn dan de bezorgde rimpels die hem aan zijn getekende leven doen denken. De nukkige sterrenstatus is vervangen door die van een toegankelijke oudere man, zichtbaar genietend van het aanwezige gezelschap.

De retro synthpop sound van voorganger Gargoyle komt live wat aarzelend en eenzijdig over. Met deze verder prima plaat gaat hij verder terug naar zijn jeugd, en krijg je enigszins een idee waar hij toen naar luisterde. Lanegan blijft vooral de ideale gastzanger, een rol die hij bij verschillende projecten van Greg Dulli vervulde. Ook past zijn doodgraversstem perfect bij baanbrekende albums van Queens Of The Stone Age en het geslaagde samenlevingsverband met Isobel Campbell . Het warmste geluid werd toch wel gecreëerd bij Soulsavers, waarbij It’s Not How Far You Fall, It’s The Way You Land nog veelbelovender klinkt dan opvolger Broken. De hemelse klanken worden ingevuld door gearrangeerde elektronica, en waarschijnlijk is Lanegan hierdoor genoeg getriggerd om een nieuwe kant van zich te laten horen.

Er is meer ruimte beschikbaar voor zijn rockende achtergrond, waardoor de balans meer in evenwicht is. Minder zwaar ligt de nadruk op de New Wave, al is Somebody’s Knocking een logisch vervolg op Gargoyle. Net als daar ligt het zwaartepunt in de jaren tachtig. Het accent heeft zich vanuit de melodieuze keyboards verschoven naar diepere gitaarakkoorden. De raakvlakken met de psychedelische grunge van The Screaming Trees en de rauwe blues van Bubblegum is hierin nergens terug te vinden. De slijtage aan de vocalen worden gecamoufleerd door het bepalende gitaarspel van Alain Johannes. Het viel vorig jaar tijdens het concert in De Pul in Uden al op dat zijn stem onderhevig was aan krachtverlies en uithoudingsvermogen. Maar met zo’n geweldenaar als Johannes naast zich, wordt dit prima opgevangen.

De link met de vintage disco is alleen met een vette knipoog terug te halen in de Giorgio Moroder achtige tussenstukken van Disbelief Suspension. Ondanks het gitzwarte geluid is Somebody’s Knocking geen deprimerend geheel geworden. Het ademt de dromerige verhalende vleermuizenromantiek uit waarmee prominente voorgangers zich illustreerden. Lanegans voorliefde voor de gothic levert een album op, waarvan het verlangen al aanwezig was vanaf Ode To Sad Disco van Blues Funeral. De eerste keer dat hij de new wave duidelijk in zijn werk introduceerde. Met drillende drumpatronen en de in sluier gevangen gitaarcapriolen van Dark Disco Jag laat de band rondom Lanegan hun waarde gelden. Alsof er een geoliede postpunkband aan het werk is, welke de bezieling hervonden heeft.

Met de stevige rocker Stitch It Up, de blues rap in War Horse en het sferische rete commerciële Playing Nero wijkt hij iets wat af van deze lijn, maar het zijn tracks die zich aangenaam passend clusteren tussen de overige songs. Juist deze afwisseling geeft een prachtige toevoegende waarde. Ook bij Penthouse High is dit het geval, maar deze heeft sterker het karakter een out take van Gargoyle te zijn. Met de hoge discolijnen levert het een luchtige song op. Lanegan verbreed zijn werkveld, maar mag op zijn volgende plaat de eighties associaties achter zich laten, tijd voor een mooi nieuw samenwerkingsverband.

Mark Lanegan Band - Somebody’s Knocking | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 18:04 uur

geplaatst: vandaag om 18:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.