TaxiWars - Artificial Horizon (2019)

Van de week voor het eerst beluisterd, was niet bekend met de vorige albums. Zee aangename verrassing! Hoop dat die andere twee net zo interessant zijn.

Als scribent heb je het voordeel dat de komkommertijd van releases niet bestaat, aangezien je gemiddeld twee maanden vooruit loopt. Ik zie het niet alleen als een voordeel, maar ook als een groot voorrecht dat je lang voor de releasedatum mag verkneukelen aan nieuwe muziek.

Artificial Horizon, het derde album van TaxiWars, heb ik ruim een maand in huis en er ging geen dag voorbij, dat ik het verslavende album niet hoorde. Heel vreemd dat ik nog niet eerder met de muziek van TaxiWars in aanraking was gekomen.

TaxiWars is een collaboratie van dEUS frontman Tom Barman, met saxofonist Robin Verheyen, bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre. Hun muziek is een mix van lyriek, poëzie en jazz met de nodige rockinvloeden. Tom Barman verduidelijkt de intenties van de band als volgt : “I wanted TaxiWars to be sharp, to the point, punky and trashy – much like the band Morphine. Long solos were no-go,”. Morphine was trouwens een fantastische band, helaas ten onrechte wat in de vergetelheid geraakt.

Hun voorliefde voor jazzmuzikanten als Pharaoh Sanders, Archie Shepp en Charles Mingus hoor je terug in pulserende en swingende composities als The Glare en Infinitive Cove. De invloed van Charles Mingus hoorde je ook al af en toe terug in de muziek van dEUS.

Een van mijn favoriete tracks, Sharp Practice, wordt meesterlijk vermengd met tachtiger jaren hiphopbeats. Ook is het heerlijke dameskoortje niet te versmaden. De muziek van TaxiWars is een regelrechte openbaring voor mij. Er valt zoveel te ontdekken. Bovendien is er een geweldige chemie tussen de musici.

Normaal gesproken weet de ritmesectie zelden mijn aandacht te trekken, maar dat is hier absoluut niet het geval. En dan is er ook nog eens het heerlijke, regelmatig scheurende saxofoonspel van Robin Verheyen.

Naast swingende composities excelleert men ook af en toe in ingetogener stukken als de fraaie pianoballade Irritated Love. De piano staat ook centraal in de schitterende afsluiter On Day Three. Uiteraard ben ik meteen hun vorige twee albums gaan beluisteren, die me ook uitermate goed bevallen.

De eerste twee schuren hier en daar wat meer, het laatste album is volgens mij ook wat meer melodisch. De beluistering van Artificial Horizon leidde er zelfs toe dat ik weer mijn cd’s van dEUS uit de mottenballen gehaald heb en aan het herontdekken ben. Artificial Horizon is een verslavend, spannend en grensverleggend album.

TaxiWars live:

8-11 VENLO: Grenswerk
9-11 AMSTERDAM: Paradiso-Noord

WoW, dit klinkt allemaal erg sterk hoor. Vind het fijn dat er zoveel variatie inzit, zonder een mixed bag te worden. Veel song gerichter dan de vorige 2 albums.

Deze ga ik nog vaak opzetten denk ik.

Als liefhebber van dEUS/Tom Barman heb ik Taxiwars vrij nauwgezet vanaf het begin, ook door mijn vriendin voor wie het een van haar 4/5 favoriete artiesten is (naast Morphine trouwens). In november 2017 deden ze al een uitstekende try-out voor dit album in Leiden, dus ik zat hier al even op te wachten...

De eerste drie nummers (singles) heb ik al veelvuldig gehoord, de rest nog niet zo vaak. Gevoelsmatig is het iets toegankelijker en minder spannend dan de eerste twee albums, maar daar hoeft niets mee mis te zijn. Het is juist wel goed dat ze de horizon wat verbreden met wat rustige (piano)stukken.

Met TaxiWars ben ik weer een stukje verder mijn comfortzone uitgekomen/gesleurd. De eerste twee albums zijn geheel langs me heen gegaan deze niet. En terecht.

Meteen in 'Drop Shot' klinkt een Clinic piano en stonden mijn oren op open. Vervolgens komt er van alles voorbij dat ik normaal niet lang beluister. Jazzy hiphop ritmes, 'Buffolo Gals' hiphop koortjes, jazz solo's. Daar staat tegenover de meer mellowe dEUS muziek en het fysieke drumspel van Antoine Pierre waarin geregeld invloeden van BlackStar, Bowies laatste meesterwerk, doorklinken. (Of omgekeerd natuurlijk.) Al snel had ik door dat het leven een stuk slechter is zonder TaxiWars, omdat al die zaken organisch samenvloeien in een aantal heel mooie nummers. Dat laatste spreekt mij altijd aan. Mooie naam voor een band trouwens, TaxiWars, al weet niemand over een paar jaar meer waar dat over ging.

Samen met drie naar New York geëmigreerde, Belgische jazz muzikanten, maar vooral saxofonist Simon Verheyen maar Barman muziek die hij in dEUS niet tot nauwelijks kwijt kan. Er klinken in een paar nummers zeker echo's van zijn stervehikel door, maar niet meer dan dat. Daarvoor trekken de drie andere heren hem, met duidelijk plezier, een andere kant op. Veel nummers vallen prachtig op hun plaats door het stevige drumwerk en de fraaie saxofoonsolo's van Verheyen. Barman zingt, praat-rapt zich er prima doorheen. Sfeervol en krachtig, dat is Artificial Horizon samengevat in drie woorden.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Jazz, hiphop, rock, ingetogen pianomuziek: het komt allemaal voorbij op dit zeer diverse album van TaxiWars. Ik moet eerlijk gezegd bekennen dat ik nog nooit van deze band had gehoord tot afgelopen vrijdag toen ik tijdens het luisteren van wat nieuwe muziek op Spotify met toeval op dit album stuitte. En wat ben ik daar blij mee, want sindsdien heb ik Artificial Horizon meerdere malen met veel plezier beluisterd.

Het album begint met het ijzersterke Drop Shot, dat vooral opvalt door de prachtige saxofoon en het pianospel. Beide instrumenten komen daarna geregeld terug bij de andere nummers op dit album. Bij het volgende nummer, Sharp Practice, gooit de band het over een andere boeg en hoor je opeens de nodige hip-hop invloeden. Die variatie is toch wel erg fijn en prettig om naar te luisteren. Andere hoogtepunten zijn voor mij het rustige Irritated Love en afsluiter On Day Three, een mooi ingetogen pianonummer.

Na deze kennismaking met TaxiWars ben ik toch wel verplicht om de andere twee albums ook te gaan beluisteren en dat lijkt me zeker geen straf met deze plaat in het achterhoofd.

De eerste twee TaxiWars albums deden me niet zoveel als ik gehoopt had (terwijl de ingrediënten daarvoor wel aanwezig waren). Prima albums hoor, maar er was en bleef teveel afstand.

Artificial Horizon verscheen vrij geruisloos op mijn radar. 'Oh, ze zijn nog steeds actief', en verder stond ik nu niet echt te trappelen. Genoeg andere mooie releases op dit moment.

Maar Drop Shot beviel me toch wel degelijk en ik werd dan toch wel nieuwsgierig hiernaar.
Het lijkt wel of deze TaxiWars wat meer ademt, een prettiger flow heeft. Artificial Horizon bevalt beter dan de twee voorgangers en dat is een aangename en vooral fijne verrassing.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: TaxiWars - Artificial Horizon - dekrentenuitdepop.blogspot.com

TaxiWars - Artificial Horizon
TaxiWars klinkt op haar derde album wat minder rauw en eclectisch en imponeert niet alleen met muzikale hoogstandjes maar ook met geweldige songs

Ik kon niet zo goed uit de voeten met de eerste twee album van de Belgische band TaxiWars, maar het derde album van de band is een voltreffer. De band die dEUS-voorman Tom Barman vijf jaar geleden formeerde en die verder bestaat uit een stel geweldige en gelouterde jazzmuzikanten heeft dit keer wat meer aandacht besteed aan de songs en het zijn songs die niet alleen overlopen van avontuur, maar ook vermaken met een combinatie van jazz, soul, funk, hiphop en nog veel meer. Ook in muzikaal opzicht is het smullen. De ritmesectie van de band speelt de sterren van de hemel en hiernaast is er het fraaie saxofoonspel van Robin Verheyen. Het is Tom Barman die het vervolgens mag afmaken met zijn bijzondere stem die de muziek van TaxiWars nog wat onderscheidender maakt.

Artificial Horizon is het derde album van de Belgische band TaxiWars. De band werd vijf jaar geleden geformeerd door dEUS voorman Tom Barman en saxofonist Robin Verheyen. De twee rekruteerden in jazzkringen een ritmesectie en niet veel later verscheen het titelloze debuut van de band.

Het is een debuut dat me wel intrigeerde, maar waarvan ik uiteindelijk onvoldoende kon genieten. Met opvolger Fever uit 2016 gebeurde eigenlijk hetzelfde, waardoor ik niet met hele hoge verwachtingen begon aan het deze week verschenen derde album van de band, dat ik inmiddels al een ruim een maand in huis heb.

Artificial Horizon bevalt me echter een stuk beter dan zijn twee voorgangers. TaxiWars heeft op haar derde album gekozen voor een wat minder rauw en eclectisch geluid. Op Artificial Horizon draait het wat meer om de songs en die zijn toegankelijker dan we van de band gewend zijn. Lekker in het gehoor liggende deuntjes maakt TaxiWars gelukkig nog steeds niet, maar het strijkt bij mij niet langer tegen de haren in.

In de openingstrack Drop Shot wordt de bijna gesproken zang van Tom Barman gecombineerd met een prachtig subtiel spelende ritmesectie, al even subtiel pianospel, een experimentelere elektronische onderlaag en dialogen uit Franse films. Na enige tijd mag Robin Verheyen lekker zwoel saxofoonspel toevoegen en krijgt de wat rauwe zang van Tom Barman gezelschap van heerlijk soulvolle vocalen. Het doet wel wat denken aan de muziek van het legendarische Morphine, waarvoor Tom Barman naar verluidt een stevig zwak heeft.

Het is nog altijd muziek met veel invloeden uit de jazz die TaxiWars maakt, maar het schuurt minder dan in het verleden. In de tweede track worden de invloeden uit de jazz gecombineerd met een beetje soul en funk en een flinke hiphop injectie in de ritmes. Het is wederom de ritmesectie die de meeste aandacht trekt, want wat spelen bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre avontuurlijk, maar op hetzelfde moment strak en trefzeker. Tom Barman zingt en rapt er weer vrolijk op los, Robin Verheyen voegt wat stoten saxofoon toe en een dameskoortje voegt een snufje Prince toe aan de muziek van TaxiWars.

Het is goed te horen dat de band inmiddels een tijdje bestaat, want wat hoor je op Artificial Horizon een geoliede machine. Waar de ritmesectie normaal gesproken de gaten dicht, treden drums en bas bij TaxiWars nadrukkelijk op de voorgrond en vullen de saxofoon en de piano van Robin Verheyen de gaten. Tom Barman doet de rest met zijn bijzondere combinatie van zang, gesproken woord en rap.

Het is knap hoe TaxiWars pure jazz kan doen omslaan in broeierige soulvolle pop en omgekeerd. Het is ook knap hoe de Belgische band een album heeft gemaakt vol muzikale hoogstandjes, maar er dit keer ook in is geslaagd om redelijk makkelijk in het gehoor liggende songs af te leveren, met het meeslepende Different Or Not als mijn favoriet.

Artificial Horizon staat vol met muziek die Tom Barman niet kwijt kan in dEUS, maar het is ook muziek die nadrukkelijk zijn stempel bevat. Zeker wanneer Robin Verheyen los gaat op zijn saxofoon heb ik associaties met Bowie’s Blackstar, maar TaxiWars draait de hand ook niet om voor een sobere piano ballad waarin Tom Barman alle aandacht naar zich toe mag trekken, tot zijn medemuzikanten invallen en de songs weer een andere kant op sleuren.

TaxiWars heeft al met al een razend knap album afgeleverd. Het is een album waarop de muzikale grenzen continu verlegd worden, maar dat ook gewoon vermaakt met songs die afwisselend verbazen en ontroeren. En iedere keer dat ik het album hoor is het weer beter. Erwin Zijleman

Een nieuww TaxiWars, zeker iets om naar uit te kijken. Barman is natuurlijk een zeer veelzijdig muzikant. Naast dEUS is ie met TaxiWars ook alweer een tijdje op weg. En zijn geniale verzamelaar Any Way The Wind Blows - 12 jaar errder - verried al zijn voorliefde voor jazz. Hoor deze keer ook vleugjes Britse nu-jazz (Shabaka Hutchins). Gaat zeker in de rotatie deze. Maar beste jazzliefhebbers, luister ook eens naar dit meesterlijke album. Onbegrijpelijk dat daar zo weinig aandacht voor is. Heren recensenten hierboven, zou graag jullie mening horen!

Wie hoort er nog meer De Jeugd van Tegenwoordig in Sharp Practice?

Juist de jazzy kant van DEUS vond ik altijd erg fijn. Van TaxiWars had ik nog nooit gehoord, tot ik deze nieuwe plaat vandaag op MuMe tegenkwam. Meteen bij de locale platenboer gehaald. Geen spijt van, wat een fantastische muziek zeg! Inderdaad weinig rauwe randjes, maar dat maakt het extra lekker. Een kruising tussen Morphine en de jazzy kant van DEUS. Deze ga ik nog vaak opzetten. Ik ben trouwens ook benieuwd naar de nieuwe Zita Swoon...

De nieuwe van Stef Kamil Carlens bedoel je wellicht.

Precies die ja.

Ik niet, want ik ken de muziek van De Jeugd van Tegenwoordig niet, ben van de jeugd van héél lang geleden.

Lura 'Je kijkt o zo zuur naar me haute couture
Want m'n haute couture is o zo duur' uit Hollereer