DIIV - Deceiver (2019)

Wat heerlijk. Zwevige relaxte nummers.
Heerlijke tegenpool van Cave en Lanegan.

Het nummer begon als een van mijn favo's (samen met Blankenship, Lorelei en Horsehead), maar is inmiddels uitgegroeid tot dé favo! Wát een afsluiter... DIIV is met het derde rake album op rij toch ook wel een van mijn favoriete bands uitgegroeid. In maart 2020 maar eens live gaan aanschouwen in Amsterdam.

Erg goede plaat, kan nog wel eens naar 4,5* gaan. DIIV brengt een heerlijk melancholisch shoegazegeluid op Deceiver dat de dromerige elementen bevat van bands als My Bloody Valentine en Slowdive, maar ook de wat ruwere en grunge georiënteerde kant van het subgenre met een band als Nothing (vooral Guilty of Everything). Acheron vind ik het absolute hoogtepunt van de plaat. De laatste minuten hadden van mij nog wel een minuut of 5/10 langer gemogen: heerlijke gitaaruitbarstingen die steeds intenser worden.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: DIIV - Deceiver - dekrentenuitdepop.blogspot.com

DIIV - Deceiver
DIVV wist me met haar vorige twee albums niet te overtuigen, maar het door shoegaze geïnspireerde Deceiver kleurt de herfstavonden prachtig in

Bands die zich laten inspireren door shoegaze en indie-rock uit de jaren 90 zijn er volop, maar bands die deze invloeden verwerken in een eigen geluid zijn er maar weinig. DIVV uit Brooklyn, New York, doet het op Deceiver wel. Gruizige gitaarmuren worden gecombineerd met dromerige zang, wonderschone gitaarloopjes en krijgen gezelschap van donkere bassen en zware drums. Deceiver is een donker album, maar het is ook een album vol schoonheid. De songs van de band zijn melancholiek maar ook melodieus, de teksten zijn donker, maar de zang is loom en dromerig. Een geweldige soundtrack voor de donkere avonden die er aan zitten te komen.

DIIV is een band uit Brooklyn, New York, die een paar weken geleden haar derde album uitbracht. AllMusic.com beschreef de muziek van de band eens mooi als “music that combines shoegaze bliss with grunge catharsis”.

Op het debuut van de band hoorde ik inderdaad zowel invloeden van My Bloody Valentine als van Nirvana, overigens zonder het niveau van deze bands te benaderen. Het in 2016 verschenen Is The Is Are vond ik al een stuk interessanter. Het album schuurde een aantal weken tegen mijn BLOG aan, maar de twijfel bleef bij mij overheersen.

Die twijfel verdween als sneeuw voor de zon bij de eerste beluistering van het nieuwe album van de New Yorkse band. Ook Deceiver laat hier en daar flink wat invloeden uit de 90’s shoegaze en indie-rock horen, maar DIIV heeft deze invloeden inmiddels opgenomen in een eigen rockgeluid. Het is een over het algemeen melodieus maar ook wat melancholisch rockgeluid dat opvalt door gruizige gitaarmuren, prachtige gitaarloopjes en wat ingetogen zang, maar ook door heel veel dynamiek.

DIVV kan hard en zacht afwisselen op een manier die in de jaren 90 uitstekend werd beheerst door Smashing Pumpkins, maar de band is op Deceiver ook een meester in het schakelen tussen zeer melodieuze en juist gruizige passages. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal net wat hechter en strakker dan op de vorige albums van de band, maar vooral de songs van DIVV zijn een stuk sterker geworden.

DIVV klonk op haar debuut nog behoorlijk zonnig, maar inmiddels hebben de donkere wolken het gewonnen van de zonnestralen, wat ook niet zo gek is al je weet dat in de teksten alles draait om de verslavingen van de zanger van de band. Zeker wanneer invloeden uit de shoegaze domineren en gezelschap krijgen van invloeden uit de postpunk maakt DIVV behoorlijk donkere muziek, maar door de wat lome zang en hier en daar prachtige gitaarlijnen is de band uit New York zeker niet het zoveelste doom bandje.

Bij beluistering van Deceiver hoor ik veel van bands als My Bloody Valentine, Slowdive en Smashing Pumpkins, maar zeker wanneer de gitaren ontsporen hoor ik ook wel wat van Sonic Youth. De combinatie van gitaarmuren en dromerige klanken is natuurlijk niet nieuw, maar DIVV beheerst dit kunstje op Deceiver erg goed. Het voorziet de songs op het album niet alleen van dynamiek, maar ook van een bijzondere schoonheid.

Je kunt je bij beluistering van Deceiver concentreren op de gitaarmuren of op de dromerige zang en subtiele details en in beide gevallen hoor je veel mooie dingen. Het gitaarwerk op het album is prachtig en varieert van gruizig tot dromerig en van dromerig tot psychedelisch, maar ook de ritmesectie van de band is knap bezig en smeedt de uitersten binnen de muziek van DIVV op knappe wijze aan elkaar.

We zijn de afgelopen jaren niet zo verwend wanneer het gaat om nieuwe albums binnen de shoegaze (meestal wordt de afslag richting dreampop genomen) en alleen hierom is Deceiver van DIVV een album dat alle aandacht verdient. De band uit Brooklyn slaagt er wat mij betreft echter ook in om meer te doen dan het alleen maar reproduceren van invloeden uit het verleden. Deceiver van DIVV is een wonderschoon album dat heel wat donkere avonden prachtig in zal kleuren. Erwin Zijleman

DIIV DIIV DIIV
als je eenmaal DIVV gaat typen blijf je dat doen

Door de frisse nummers Doused en Wait (MuMeLadder of Witte Trui, daar wil ik afwezen) had ik wel een positieve associatie bij DIIV. Dit is het eerste album dat ik in zijn geheel hoor. Valt dat even tegen... kennelijk is bij een van de bandleden een My Bloody Valentine-album uit de platenkast gevallen en inspireerde de bijbehorende valsheid (die momenteel sowieso weer hip lijkt te zijn) nogal. De commentaren hier zo lezend heeft er inderdaad iets stijlbreukerigs plaatsgevonden. Misschien moet ik in de toekomst het debuut nog maar eens een kans geven. Deze wordt in elk geval snel weer weggestopt. Bah, wat een narigheid.

Oshin is - voorzover ik kan beoordelen - de beste. De voorganger van deze had voor mij te veel last van het matige druk werk - van het type Oom Wim leert zijn neefje drummen, les 1 (tsjakkeboem, tsjakkeboem , al waren de gitaarklanken ok. Prettigere shoegaze-adepten zijn imo iLiKETRAiNS - weliswaar iets ouder; en voor de rekkelijken onder ons het herrezen Slowdive.

Dit album gaat bij mij op voor album van het jaar. Het kwartje bij een nummer als Between Tides valt ook ineens bij het zien en horen van de akoestische versie.

Tja, als je niet van dat dissonante houdt (ik vind dat op Deciever wel meevallen hoor), dan kan je het beter deze DIIV niet luisteren. Wat mij betreft had het iets minder braaf kunnen zijn. MBV gaat echt wel iets verder hoor. Als je Doused lekker fris vond; check Oshin.



Wel erg rekkelijk om ILIKETRAINS te noemen als het over Deciever van DIIV gaat. Geef mij maar DIIV! ILIKETRAINS vind ik meer post-rock dan shoegaze trouwens.

Gewoon een heel lekker album. Ontzettend lijzig op vele manier zonder een moment te vervelen. De gitaren gruizen en wie zijn best doet, hoort de fraai aangebrachte lagen. Met de Teenage Fanclub zang in gedachten, luistert Deceiver heel prettig weg.

DIIV share 'Deceiver' demos for the next 24 hours.

Deze heerlijk uitwaaiende gitaardekens komen toch wel lekker binnen met dit herfstweer.
Verantwoordelijk hiervoor is het uit Brooklyn, New York afkomstige DIIV, een band waar ik tot nu toe nauwelijks naar geluisterd heb maar naar aanleiding van Deceiver ben ik inmiddels bezig met een inhaalslag. Het zalvend gitaargeluid en ontspannende fluisterzang zorgen voor een erg sfeervol geluid, en het mooie is dat DIIV dat voor het grootste gedeelte ook nog weet te verpakken in erg sterke en intense songs. Met name de opener Horsehead, For the Guilty en het trio op het einde, Lorelei, Blankenship en Acheron maken erg veel indruk.
Misschien had de sound zo nu en dan wat dynamischer gemogen, een groter aantal heftige gitaar erupties had ik wel leuk gevonden maar aan de andere kant twijfel ik of dat het geheel wel ten goede was gekomen.
Nu is Deceiver een indrukwekkend en goed tot zeer goed album waar nog wel ééns behoorlijk wat rek zou kunnen inzitten.

Een betere plaat dan de voorganger en dan is er nog groeipotentieel op de score. De zang blijft onderkoeld gezongen en komt soms niet voorbij de gitaarmuren die hier worden opgebouwd maar het werkt. Dit is dan ook zogenaamde sfeermuziek, niet per se om aandachtig naar de teksten te luisteren want laten we eerlijk zijn; die haal je er niet altijd verstaanbaar uit zonder tekstvel. Toch werkt het heel goed; een prachtig doch voorzichtig gezongen zanglijn die je aandacht even aantrekt, een gitaarmuur die wordt opgebouwd, een aanstekelijke riff die zich onder je hersenpan (what's in a name?) nestelt. Voor de fans van iets tussen indie-rock (wat dat ook mag betekenen want de lading kan breed gedekt worden) en shoe gaze in is dit een aanrader.

Ik heb ze wel eens live aan het werk gezien. In 2013 geloof ik... En gelukkig werd de zang niet ondergesneeuwd door die gitaarmuren. Wat weleens vaker bij shoegaze-bandjes gebeurt.

Intrigerende plaat, waarvan vooral afsluiter Acheron me na één keer luisteren (een losse track hier of daar uitgezonderd) voor zich in weet te nemen. Ouder werk (al is oud hier wel erg relatief) moet nog aan de beurt komen, maar dit wist me toch al te boeien!

Zeer interessant album. Een van de betere shoegaze albums van de laatste jaren.

Live in Utrecht
Taker
Between Tides
Horsehead