Vóór dit album stond ik quasi-lacherig tegenover Springsteen.
Sja, je bent veertien, ziet jezelf als een Britpop-"kenner" (sjonge - ik zou dat pretentieuze ettertje van destijds niet willen tegenkomen
) en dan kwam zo'n Springsteen over als een fossiel uit de tijd waar je nog "ja, meneer/nee, meneer" zei.
Toch, mijn vader draaide dat eerste nummer
The Ghost of Tom Joad en die song spràk op een bizarre manier tot mij - en de plaat klonk toch zo mooi sober ... geen drukdoenerij.
Dankzij deze plaat ben ik dan
The Grapes of Wrath van John Steinbeck gaan lezen ... want tenslotte was deze plaat gebaseerd op dat boek ... en het was een onvergetelijke leeservaring in de vroege lente van '96. Toch allemaal van die dingen die je leven toch dat tikje méér kleur verschaffen ...