Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell! (2019)

Nou, deze man snapt dingen. Wat jij, Slowgaze?

Het is een heel goed album, dat staat buiten kijf, maar er zijn in het afgelopen decennium wel genoeg platen gemaakt die er een flinke schep bovenop doen. Van Del Rey zelf vind ik Honeymoon net nog wat beter, en wat dacht je van wat Kendrick Lamar, Kanye West en Fiona Apple de afgelopen tien jaar hebben gedropt?

Of ga ik nu veel te serieus in op je bericht?

Ja.

Ik wíst het, Johnny Marr, en toch trapte ik erin. Je wordt bedankt.

Vermakelijk een tweetje tussen Johnny Marr en Slowgaze
Maar belangrijker vind ik de vraag of Maarten al met Maartje is gaan eten ?

Natuurlijk. Ik ben een lesbro.

Na uitvoerig beluisteren moet ik toch constateren dat dit mijn minst favoriete Lana album is. Geen idee wat er mist maar ik mis iets wat in de andere allemaal albums wel vind. Misschien zijn de nummers te langdradig en te vlak, ik vind de productie in ieder geval heel erg zwak. Instrumentaal klinkt alles futloos zonder enige dynamiek, haar stem is top zoals altijd maar de nummers voor mij deze keer niet. Misschien valt ooit het kwartje nog een keer maar tot nu toe kan ik mij niet vinden in de superlatieven van fantastisch, subliem etc die in andere berichten op blijven duiken... Kom niet verder dan 3 sterren maar dan ook nipt...

Krijg net een mail dat haar nieuwe album Violet bent backwards op 2 oktober verschijnt.
Interessant

Dat is die spoken word-plaat met haar gedichten. Haar echte nieuwe album heet Chemtrails Over The Country Club, zou aanvankelijk morgen verschijnen, maar is geloof ik uitgesteld...

Ik zette net Mariners Apartment Complex nog eens op. Ik blijf bij mijn standpunt. Wat een gezwijmel. Raakt me voor geen meter. Zo overschat..

Het mooie van Lana is dat er een rafelrandje aan zit. Wat bv Taylor niet heeft die probeerde een soortgelijke plaat te maken.

Bijzonder goede plaat. Er valt weinig over te zeggen want de stijl is verder niet zo bijzonder. Maar het is wel een hele fijne luisterplaat vol met mooie, lieve liedjes. Een soort poppy Norah Jones.

Dit album heeft nog niks aan kracht ingeboet bij mij. Score blijft overeind!

Het recept werkt zeker wel maar geen volledig uur lang. De zangkwaliteiten van Lana Del Rey zijn daar veel te beperkt voor.

Met het verschijnen van de nieuwe en de dito jubelzangen over mevrouw Del Rey dit album toch maar weer een kans gegeven.

Het lukt me niet, ik kom maar niet door die kwelerigheid van haar stem. Bij het laatste nummer denk ik even dat ze me raakt, maar die teksten en die pretentie.....nee, ik haak af

Dit album vandaag weer eens opgezet naar aanleiding van het verschijnen van Chemtrails Over The Country Club. Nog steeds prachtig!!

Goh, slecht is het niet, maar het niveau wordt helaas niet het hele album lang vastgehouden, en dan voelt dit vrij lang aan. Venice Bitch is één van de beste nummers van de afgelopen jaren, dat zeker. Mariners Aparment Complex en Doin' Time vind ik ook goed. Norman Fucking Rockwell is ook best wel goed. De rest is nooit slecht, maar het boeit gewoon niet genoeg om een heel album 1 uur lang te kunnen boeien. Dan vind ik dit gewoon tekort schieten. Voor mij persoonlijk te rustig en ook te "safe". Ik denk dat een Lana Del Rey die meer elektronische instrumenten zou opnemen al een pak interessanter zou zijn. Het potentieel is zeker aanwezig voor meer, maar uiteindelijk ligt de stijl me toch niet echt zo, denk ik.

Een van de beste albums van de afgelopen jaren. Lana kijkt naar de 'American Dream', duikt in melancholie, verdriet, heartbreak en nostalgie. Lana blikt terug naar haar tijd in California, haar carriere en haar oude relaties maar gaat dit keer een stap verder en verteld over pop cultuur en haar mening over de stand van zake in amerika. Zelfs uit de titel "norman fucking rockwell" kun je zien dat lana een twist geeft aan de amerikaanse propaganda kunstenaar norman rockwell en dat ze wat te zeggen heeft.
Vooral The Greatest is een van de beste nummers die ze heeft geschreven. Prachtige nummer over verandering en het missen van die goede oude tijd met ook nog een kritische paar laatste lines over Kanye West en pop cultuur. De productie is fenomenaal, Jack Antoff heeft goed werk geleverd vooral bij nummers zoals Venice Bitch en California. Het album voelt meer ingetogen in zekere zin dan haar oudere albums die vaak hele bombastische productie hadden en erg sterke rock (ultraviolence) of hiphop (lust for life) invloeden hadden. NFR daarentegen voelt meer slow/folk pop waardoor het misschien makkelijker is om naar te luisteren en te begrijpen.

Naar aanleiding van dit topic heb ik dit album beluisterd.

Is Lana Del Rey niet dat zangeresje met dat hitje Video Games. Ik had niet echt een idee dat ze daarna nog iets noemenswaardigs had gemaakt. Na die hit ben ik haar in ieder geval volledig uit het oog verloren. Maar toen kwam ze dus langs in de top250 en luisterde ik voor het eerst (volgens mij) een geheel album van haar hand. Dit album heeft wel een paar luisterbeurten nodig gehad want ergens begreep ik het niet zo goed. Productioneel/muzikaal is dit album best goed te noemen, al schurkt het net te vaak tegen het randje aan van écht volledig overtuigen. Maar er gebeuren op dit vlak in ieder geval genoeg interessante dingen waardoor je naar de muziek wilt blijven luisteren. Maar in zo ongeveer alle nummers zit ook iets wat mij juist wil laten stoppen met luisteren: namelijk de zang van Lana. Ze zingt zo vaak zo saai en ongeïnspireerd dat me dit heel erg tegen staat. Sowieso is haar stem erg dun en er zijn maar een aantal nummers waar de luie zang in combinatie met de producties wél werken. Dan noem ik een Normang Fucking Rockwell, een Love Song, The Next Best American Record en the Greatest.