Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell! (2019)

Verre van. Integendeel zelfs. Er verschijnt ongelooflijk veel goede muziek (in alle smaken & stijlen) en er is ook nog een hele geschiedenis aan muziek. Ik luister minstens 1000 nieuwe platen per jaar. Als een album me niets doet in de eerste 3 tracks stop ik ermee, maar dat gebeurt zelden. Verleden jaar luisterde ik 1442 (voor mij) nieuwe platen + 12 albums die ik niet kreeg afgeluister. Dus hier geen tekort aan goede & fantastische artiesten.

En om toch even terug op topic te komen. Ik ben deze plaat vooral gaan luisteren daar ik hem in enkelle eindjaars lijstjes zag staan van mume-leden met wie ik wel muzikale raakvlakken deel.
Ik heb het 4 songs volgehouden en heb dan nog even verder gezapt.
Neen dit is echt niets voor mij.
Dit is dus het eerste album voor mijn 2020 lijstje: "Tried but not succeeded"

Ik snap de redenatie ook niet. Je gaat toch tegen beter weten een plaat die niet bevalt verplicht een aantal keren opzetten?

Ik ga mijn luisterplezier niet laten vergallen omdat een plaat zo nodig de nieuwe 'beste' plaat ooit is. Dat is net als door een draak van een boek worstelen omdat het toevallig in de AKO toptien staat of op vakantie naar Costa del Watdanookos omdat het de nr. 1 vakantiebestemming is.

Verder ga ik deze plaat niet afzeiken hoor, en mijn 2* is amper een deuk in pak boter. Maar dat dit potentieel uitstekende muziek is voor mensen die het niet leuk vinden is natuurlijk kolderquatsch.

Off topic maar aansluitend op de deze discussie;
Er zijn veel platen die groeibrilanten waren.
Unknown pleasures van Joy Division, De tweede van Peter Gabriel of Illinois vsn Sufjan Stevens zijn enkele voorbeelden van albums waar ik echt geen soep van kon maken tijdens de eerste draaibeurten maar nu een onuitwisbare plaats in mijn verzameling innemen.
Het gold overigens niet bij NFR waarbij Ik bij de eerste klanken van Venice bitch al gelijk overeind zat. Afijn; ik ondersteun in die zin hierbij toch de stelling van Jake Bugg

Maar de platen die jij aanstipt, daar zul je jaren over gedaan hebben, en niet noodgedwongen binnen een maand of twee, omdat dat community dat zo nodig wil.

Wie weet, komt deze plaat ooit over 20 jaar op mijn pad, en snap ik wel wat er nu precies zo fijn aan deze plaat is. Tot die tijd ga ik liever mijn eigen gang.

En ja, er zijn platen die ik na een flinke tijd ineens veel leuker vind. En het tegenovergesteld is ook waar. Platen die ik eerst zo leuk vond, stellen ineens niet meer zoveel voor.

Ik ben wel benieuwd of deze plaat daadwerkelijk oer 20 jaar nog steeds de briljante plaat is, wat velen claimen. Tijd zal het leren. Ooit was Britney Spears ook een rijzende ster.

Ehm, het eerste album van LDR is al 10 jaar oud, en met name haar tweede album werd goed ontvangen. Maar je hebt het iig geprobeerd en geconcludeerd dat het niet je ding is. Er zijn zat mensen die er niet aan beginnen omdat het LDR is.

Sterke redenering - hoe weet jij dat? Connecties met het opperhoofd-spotifietsreparaties?

Over het algemeen zijn we hier heel sterk in OMA's - oordelen, meningen en aannames - en dit is er één van. Omdat een of meerdere albums van LDR niet je ding is mag je zoals Cellulord en Mssr Renard aangeven jezelf toch - geprognosticeerd (obv eerdere ervaringen) -leed en tijd besparen door je oren ergens anders heen te leiden.

We leven slechts eenmaal - tenminste het tegendeel is nog niet bewezen - en we hebben een bepaalde hoeveelheid tijd. Waarom jezelf kwellen door muziek te blijven beluisteren, waarvan je na 4-5 nummers denkt; mens ga in vredesnaam elders lopen kwelen - als ik lang LDR heb beluisterd doe ik altijd een mental floss met Zomby, Burial of Helena Hauff; pas dan staat de mind weer goed open voor bijv Patrick Watson, Weyes Blood of Coltrane

De eerste helft van Norman Fucking Rockwell vind ik bijzonder mooi. Een heerlijk rustgevend sfeertje en stuk voor stuk fraaie composities. Het titelnummer is direct schitterend. Ik ben dan wel geen groot fan van Lana's stem, de melodie is prachtig. De volgende nummers gaan qua toon op dezelfde voet verder, vanaf Fuck It I Love You komt er wat afwisseling om de hoek. Doin' Time vind ik het meest opvallende liedje en vind ik eigenlijk wel een welkome stijlbreuk.

Tot en met Cinnamon Girl kan ik van ieder afzonderlijk liedje genieten, daarna worden de nummers wat oninteressanter en krijgt de eentonigheid wat meer de overhand. Het hele album wordt op die manier een lange zit.

Een paar weken geleden kende ik van Lana Del Rey alleen Video Games en op basis daarvan had ik haar eigenlijk al afgeschreven. Daar kom ik nu van terug. Een groot fan zal ik niet snel worden, maar om niet het risico te lopen dat ik pareltjes als NFR, Doin' Time en Love Song misloop zal ik haar toch met een schuin oog blijven volgen.

4 sterren.

Het is geweldig maar niet over de hele, hele linie. Dat is een smaakding.

De cover van Sublime, 1 van mijn eerste heldbands back in 94, is een bruut, voor song of the year meedingend, beest van een track.

Fijn dat er een site als musicmeter is met zijn rotatielijst, anders wist ik vermoedelijk niet van het bestaan en de kwaliteit van deze plaat af. Heel fijn.

Oef, die doet pijn. Ook ik heb LDR een tweede kans gegeven (na het uitkomen en na uitslag), maar ik hoor het niet. Sterker nog, ik erger me aan haar zemelige stem. Haar met Sufjan vergelijken is in mijn oren een gotspe. Ook muzikaal heb ik echt m'n best gedaan de nummers binnen te laten komen, maar na de derde draaibeurt ofzo vond ik de zelfkwelling wel genoeg; het gaat 'm niet worden.

Soortgelijke ervaring als Frenz hierboven. Heb meerdere pogingen gedaan om de hele plaat uit te zitten, maar het lukt me niet.
Er staan een paar redelijke nummers op, maar een totale speeltijd van meer dan een uur is echt veel en veel te lang. Ik noem het nog net geen zelfkwelling, maar het scheelt niet veel.

Ik overweeg serieus om deze te verhogen naar 5*. De laatste keer dat ik dat deed was in 2011.

toen bestond dit album toch nog niet.

Als iemand twee kaartjes wil overnemen geef me dan een priveberichtje.

Het is een leuk album. Meer ook niet. Niets bijzonders.

Sorry vrienden. Kaartjes zijn verkocht.

Ik ben normaal gesproken niet zo'n Lana Del Rey fan, maar dit album is toch wel een leuke verrassing. Nooit gedacht dat ik een fysiek exemplaar van een Lana Del Rey album zou aanschaffen. Dus wel.

Vreemd album. Als ik 'm op heb staan heb ik het wel weer gehoord na 30 min,
en als ik iets anders draai heb ik eigenlijk wel zin om deze op te zetten.

hmm… als mij dat overkomt weet ik dat ik iets bijzonders te pakken heb waar ik even aan moet wennen maar wat me wel weet prikkelen. Komt helaas te weinig voor.

Jij bofkant

Noooooooo

https://i.imgur.com/pkeoxvk.jpg

Dat is heel zuur man. BEVJ. Kom België though.

Lana fucking Del Rey☹
Jammer hoor. Keek er maanden naar uit.

Voor het visuele artikel:
Mooiboy Music - Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell! (2019)

Het is eigenlijk om je kapot te schamen, maar ik ben best wel slecht op de hoogte van de artiesten die op dit moment ‘in’ zijn. Wat dat betreft leef ik dan toch iets te veel in mijn eigen muzikale bubbel van gouwe ouwe bands. Daar mag toch ook wel eens wat meer moderne muziek bij. Natuurlijk had ik de naam Lana Del Rey wel voorbij zien komen en heb ik wel eens flarden van ‘Born to Die’ opgevangen, maar meer dan dat had ik er dan ook weer niet van meegekregen. Mijn interesse werd toch wel gewekt bij het lezen van de enorm lovende recensies over haar laatste album ‘Norman Fucking Rockwell!’. Ondertussen heeft ie al aardig wat luisterbeurten gekregen en kan ik toch wel zeggen dat dit een van de leukere ontdekkingen is van de afgelopen tijd.

Lana Del Rey timmert ondertussen al een tijdje aan de weg. In 2010 kwam haar titelloze debuut uit maar het eerste grote succes kwam bij haar tweede album ‘Born to Die’ met onder andere het titelnummer en ‘Video Games’ als grote singles. ‘Norman Fucking Rockwell!’ is ondertussen Lana’s zesde album en er schijnt dit jaar nog meer nieuwe muziek aan te komen.

‘Norman Fucking Rockwell!’ klinkt opvallend tijdloos en puur. Het is op momenten een beetje folky en psychedelisch wat zorgt voor een dromerig sfeertje. Echt een happy album kun je het niet noemen, het zijn voornamelijk treurige rustige luisternummers die je kunt verwachten. Tekstueel worden redelijk dezelfde thema’s behandeld, het zijn vooral nummers over heimwee naar vervlogen liefdes en gemis. Het is niet allemaal even hoogstaand, maar het komt wel oprecht over.

Het openings- en titelnummer is meteen een tranentrekker eersteklas. Wat een ongelooflijk mooie binnenkomer is dat! Emotioneel beladen en met de wegebbende zang op het einde maken het nummer direct één van de hoogtepunten van het album. Maar deze lijn wordt doorgezet met ‘Mariners Apartment Complex’ welke tevens van een hoog niveau is. Ontzettend mooi gezongen ook. In ‘Venice Bitch’ wordt lekker de tijd genomen om een dromerige zomeravondsfeer neer te zetten. Heerlijk uitgesponnen en ruimte voor mooie instrumentatie waarbij negen minuten in no time omvliegen. Ook het daaropvolgende ‘Fuck It I Love You’ is een prachtsong. ‘Doin’ Time’ breekt een beetje met de ingetogenheid van de eerste vier nummers. Het is het enige nummer dat nog een beetje uptempo is, maar dat zorgt voor een fijne afwisseling. Een tikkeltje rauw zingende Lana en een simpel maar doeltreffend baslijntje maken het af. Eigenlijk zijn alle nummers tot en met ‘Doin’ Time’ wat mij betreft voltreffers.

Vanaf ‘Love Song’ daalt het niveau iets. De nummers tot en met ‘The Next Best American Record’ zijn zeker niet slecht maar wel wat meer standaard in vergelijking met de rest. Dit neemt niet weg dat het stuk voor stuk prima songs zijn, het album kent eigenlijk geen zwakke momenten. Met ‘The Greatest’ gaat het niveau weer echt omhoog. Een mooi nummer met melancholische retro-vibe, Misschien wat minder opvallend, maar ‘Bartender’ is prachtig in zijn eenvoud. Met tekstuele verwijzingen naar Joni Mitchell en CSN weet het de sfeer van een woestijnvlakte neer te zetten. Afsluiter ‘Hope Is a Dangerous Thing for a Woman Like Me to Have – but I Have It’ is wederom een emotioneel hoogtepunt waarmee het album groots eindigt.

Met ‘Norman Fucking Rockwell!’ heeft Lana Del Rey een erg sterk album gemaakt met bijzonder veel sfeer en emotie. En het is nog een groeiplaat ook, bij elke luisterbeurt blijft ie beter worden. Dit beloofd één van de soundtracks voor de komende eenzame zomeravonden te worden. Wát een kennismaking, dit smaakt naar meer!

Een nieuw musicgenre? Ik zou het 'Whisperpop/folk' noemen. Ik hou er van. Dus ook dit album. Lana del Rey misstaat niet in dit genre. Sufjan Stevens, Julie Byrne en Ray Lamontagne heten haar welkom...