menu

Tindersticks - No Treasure but Hope (2019)

mijn stem
3,85 (95)
95 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: City Slang

  1. For the Beauty (4:45)
  2. The Amputees (3:27)
  3. Trees Fall (5:04)
  4. Pinky in the Daylight (5:22)
  5. Carousel (4:38)
  6. Take Care in Your Dreams (3:56)
  7. See My Girls (5:28)
  8. The Old Mans Gait (4:42)
  9. Tough Love (4:56)
  10. No Treasure but Hope (3:51)
totale tijdsduur: 46:09
zoeken in:
avatar van thetinderstick
3,5
Een nieuwe plaat van Tindersticks had ik dit decennium niet meer verwacht. Goed nieuws! ‘The Amputees’ klinkt prima. De laatste platen van Tindersticks/Stuart Staples leek het alsof de band steeds meer afstapte van de meer traditionele songstructuren. Deze single is toch echt weer een ‘liedje’. Benieuwd naar het album.. nog even wachten! Lelijke hoes overigens..

avatar van Venceremos
4,0
De cartografie-liefhebber vindt het juist een mooie hoes.
Vanaf The Something Rain maken ze weer prima albums dus hier heb ik ook wel Vertrauen (II) in.

avatar van thetinderstick
3,5
De hoes laat het Griekse eiland Ithaka zien, waar Stuart Staples tegenwoordig schijnt te wonen.

avatar van Lura
4,5
Sinds het begin van de jaren negentig ben ik verslaafd aan de stem van Stuart Staples van Tindersticks. Muziek van die groep zou ik zonder zijn stem me niet kunnen voorstellen, datzelfde geldt trouwens ook voor groepen als Elbow en The Slow Show. Staples is zo bepalend voor de sfeer van de liedjes en dat geldt voor het twaalfde album No Treasure But Hope uiteraard ook weer.

Het vooruitgesnelde persbericht waarin vermeld werd dat het album “something special” zou worden, nam ik voor kennisgeving aan. Direct bij opener For the Beauty werd ik echter bij de lurven gegrepen. Het eenvoudige, maar fraaie pianospel en Staples’ zang wisten mij meteen naar het puntje van de stoel te laten glijden. In zijn zang maakt hij hier inventief gebruik van dynamiek.

Het meeslepende The Amputees is reeds te beluisteren en laten een vertrouwd geluid van strijkers en koortjes horen. Sommige liedjes hebben de potentie om uit te groeien tot live favorieten, zoals het romantische Pinky in the Daylight. Ik zie al innig verstrengelende koppeltjes voor me en aanstekers en mobiele telefoons als sfeerverlichting. Persoonlijke favoriet is het gejaagde See My Girl.

Op de overigens lelijke hoes staat het Griekse eiland Ithaka afgebeeld, de plaats waar Staples sinds vorig jaar woont. Hier schreef hij alle teksten voor het nieuwe album. Het album werd voorafgegaan door akoestische repetities en werd daarna in zes dagen live in Parijs opgenomen, gevolgd door een opnamedag in Londen voor de strijkers.

Begin januari is Tindersticks in België en begin mei in Nederland live te zien. No Treasure But Hope is inderdaad “something special” geworden, een album vol warme en weelderige melodieën, en is wat mij betreft van hetzelfde niveau als hun eerste drie albums.

avatar van aERodynamIC
4,0
Ik hoop dat ik het met je eens ga zijn. De laatste albums waren doorlopend van goede kwaliteit, maar echt bij de lurven pakken zoals de eerste dat deden was niet meer het geval.

avatar van Venceremos
4,0
Daar noem je ook even 2 onevenaarbaar gouden plakken.
Het wat lichtere geluid vd post-2007 bezetting bevalt me wel en moet hopelijk zijn hoogtepunt nog krijgen.

avatar van thetinderstick
3,5
Als het net zo goed is als The Hungry Saw, The Something Rain en Leaving Songs ben ik al heel tevreden. Stuk voor stuk prachtige platen uit de latere periode. De eerste trilogie is heilig, lijkt me moeilijk aan te tippen.

avatar van musicfriek
3,5
Lura schreef:
Op de overigens lelijke hoes staat het Griekse eiland Ithaka afgebeeld, de plaats waar Staples sinds vorig jaar woont. Hier schreef hij alle teksten voor het nieuwe album.

Oh, wat gaaf, daar ben ik geweest, een heel klein eilandje, een waar paradijs daar. Hele bijzondere momenten beleefd..

Pinky in the Daylight is ook verschenen op video, klinkt weer vertrouwd en ja, Stuart zijn stem heb ik ook een zwak voor. Inmiddels staat Pinky op repeat, die strijkers... mooi hoor.

Lachende derde
Klinkt veelbelovend. Staples stelt zelden teleur. Hoewel je er zin in moet hebben. Komt wel binnen nu, bij mij. Erg mooi. Deze ga ik een kans geven.

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Pinky in the Daylight klinkt als een walsende Ballad die zowel wat Jazzy is als dromerige Pop.

avatar van aERodynamIC
4,0
Het is prachtig, het blijft prachtig, maar echt verrassen doen ze niet meer. Hoeft ook niet.

Instrumentatie en zang weer tip top in orde. Prima nummers en daarom een welkome aanvulling op alle voorgaande albums.

2,0
Het hoesontwerp is terrible. Krijg hetzelfde gevoel als bij het ontwerp van the Hungry Saw. Brrrrrrr.
Album ken ik nog niet. Is de 15e november nog niet te vinden op streamdiensten.
Elk nieuw album dat verschijnt is alweer minder dan het vorige. Dar voorspelt niet veel goeds.....
Na de eerste 4 a 5 goede albums loop ik niet zo warm meer voor werk dat steeds meer een herhaling van zetten blijkt. Het debuut alsmede Can Our Love is nooit meer geëvenaard!

avatar van Venceremos
4,0
Deze is prima te streamen, muzikaal prachtig en dat gezeur over de abstract-cartografische hoes snap ik ook al niet.

2,0
Venceremos schreef:
Deze is prima te streamen, muzikaal prachtig en dat gezeur over de abstract-cartografische hoes snap ik ook al niet.


Waarom wordt een mening over een hoesontwerp als gezeur afgedaan?

avatar van blur8
3,5
Het is prachtig, het blijft prachtig, maar ......
halverwege begint de sombere stem van Stuart me zowaar tegen te staan.
Instrumentatie is verfijnt, maar het strijkje heeft 'n klankkleur die in alle nummers eender klinkt en tevens beetje saai aandoet. Er ontbreekt voor mn gevoel de broodnodige variatie en avontuur.
Deze zin teruglezend zou je denken dat ik dit album prut vind, integendeel het is prachtig. Wellicht ben ik nu niet in de stemming voor al te veel vallende bladeren en slenterende bejaarden.

avatar van thetinderstick
3,5
Een erg mooie plaat van Tindersticks. Ik ben er nog niet helemaal uit of het daarmee ook een hele goede plaat is. Tindersticks hoort toch iets tegendraads te hebben, dat mis ik hier op het eerste gehoor een beetje. ´Pinky In The Daylight´is hier wel exemplarisch voor. Ik moet zeggen dat de instrumentatie op dit album weer prachtig is en Stuarts zang lijkt door de jaren alleen maar beter te worden, hij zingt hier met zo veel gevoel.

Na een paar redelijk experimentele platen ('The Something Rain', 'The Waiting Room', en Stuarts laatste soloalbum 'Arrhythmia') komen ze nu weer met een back to basics plaat voor de dag met een staalkaart van hun kunnen. Dat is niet voor het eerst, en soms pakte dat goed uit (het uitstekende 'The Hungry Saw' was een hoogtepunt) en soms wat minder ('Falling Down a Mountain'). Al moet ik zeggen dat No Treasure But Hoop wel wat warmer en zwieriger klinkt dan die platen.

'For the Beauty' is classic Tindersticks, inclusief strijkers, prima nummer. 'Pinky In The Daylight' is het zonnigste nummer dat de band ooit heeft voortgebracht. 'Carousel' is vrij onopvallend en wellicht het minste nummer hier. 'Take Care in Your Dreams' is erg ehh.. dromerig, een van mijn favorieten. 'See My Girls' is een vreemde eend in de bijt. Beetje midden-oosten sfeer, waarin Stuart in een vreemd accent zingt over zijn 'girls' die plekken over de hele wereld bezoeken en hem foto's sturen. Ik weet nog niet of ik dit hit of miss vind.
'Trees Fall' en 'The Old Man's Gait' zijn erg sterke nummers en hoogtepunten op dit album wat mij betreft. 'Tough Love' is iets meer uptempo en 'No Treasure But Hope' is een mooie ingetogen afsluiter.

Is No Treasure But Hope nu het beste Tindersticks werk sinds de eerste 3 platen, zoals hierboven werd gesuggereerd? Nou, nee dat kan ik (nog) niet zeggen. Daarvoor verkeert het album iets teveel in veilige wateren. Maar de meeste nummers zijn verder wel uitstekend. Voor een eerste kennismaking met Tindersticks zou dit een prima instapplaat zijn. Maar vooralsnog (na 2 luisterbeurten) schat ik 'The Hungy Saw' en 'The Something Rain' en met name 'Leaving Songs' iets hoger in van het werk dat ze na het uiteengaan van de eerste line-up hebben uitgebracht.

avatar van titan
3,5
titan (crew)
Het is wat mij betreft bij Tindersticks hetzelfde als bij The Waterboys: Na hun eerste drie uitmuntende albums is het nooit meer helemaal goed gekomen, ook al hebben ze nadien regelmatig goede albums uitgebracht (met The Hungry Saw als hoogtepunt in hun latere oeuvre). Ook dit is weer een fijn album, maar net als mijn voorganger vind ik het allemaal iets te veilig klinken. Het kabbelt te veel en van hun 11 vorige albums vind ik er zeker 7 beter.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Tindersticks - No Treasure But Hope - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Tindersticks - No Treasure But Hope
Tindersticks laat ook dit keer het gif in haar muziek achterwege, maar er blijkt veel bijzonders verstopt in de lome en stemmige klanken op het nieuwe album van de band

Tindersticks maakte in de jaren 90 een aantal geweldige platen, maar koos hierna voor schoonheid in plaats van avontuur. Het geldt ook weer voor het nieuwe album van de band. Er is niets mis mee, want de schoonheid komt je in de stemmige klanken op het album in bakken tegemoet, waarna Stuart Staples de verleiding compleet maakt met zijn unieke stem. No Treasure But Hope klinkt buitengewoon stemmig en sfeervol, maar blijkt ook een album waarop hier en daar veel moois is verstopt in de instrumentatie, waardoor het album snel groeit. Misschien niet zo goed als de beste albums van de band, maar in het aanbod van deze week springt het er zeker uit.

De Britse band Tindersticks leverde gedurende de jaren 90 een aantal geweldige albums af. Het waren albums met sfeervolle songs, stemmige klanken en de van melancholie overlopende zang van voorman Stuart Staples.

Wat de beste albums van Tindersticks zo bijzonder maakte, was dat de songs van de Britse band niet alleen mooi en donker waren, maar ook vaak iets duisters, prikkelends of tegendraads hadden.

Die bijzondere twist ontbrak wat mij betreft vaak in de albums die de band na de jaren 90 maakte. Door de mooie klanken en de bijzondere zang scoorde de band altijd wel een voldoende of zelfs een dikke voldoende, maar de pure magie bleef meestal uit.

Ook op het deze week verschenen No Treasure But Hope kleurt Tindersticks vooral binnen haar eigen lijntjes van de afgelopen twee decennia, maar het gebrek aan avontuur wordt wat mij betreft gecompenseerd door de schoonheid van de songs op het album.

No Treasure But Hope opent met zwaar aangezette pianoklanken, die fraai kleuren bij de even bijzondere als mooie stem van Stuart Staples. Wanneer de violen ook nog eens aanzwellen komt bombast binnen handbereik, maar Tindersticks blijft aan de goede kant van de streep. Na de wat zware openingstrack gooit de Britse band het over een andere boeg. De tweede track klinkt zwoel en jazzy en doet opeens verlangen naar zomeravonden, ook al stort Stuart Staples in zijn teksten en zijn zang weer het nodige leed voor ons uit.

Door alle melancholie die de voorman van de band toevoegt, ga je wel beter luisteren naar de rest en hoor je opeens hoe geweldig de drummer bezig is, hoe subtiel de gitaarloopjes zijn en hoe mooi de blazers en strijkers in elkaar grijpen.

Tindersticks klinkt op No Treasure But Hope wel vaker loom en zonnig, wat misschien te maken heeft met het feit dat Stuart Staples zich heeft gevestigd op het Griekse eiland Ithaka. Het geluid op het nieuwe album van Tindersticks beviel me onmiddellijk, maar hoe vaker ik naar No Treasure But Hope luister, hoe meer moois ik hoor. De band speelt prachtig subtiel met een hoofdrol voor de drummer van de band.

Zeker wanneer piano en strijkers worden ingezet en Stuart Staples nog wat melancholie aan zijn stem toevoegt is het wel heel stemmig, maar de band kan op haar nieuwe album ook heerlijk losjes musiceren en experimenteren met Mediterrane invloeden.

In de eerste dagen van Tindersticks was ik niet zo heel gek op de stem van Stuart Staples, maar op het nieuwe album van de band is iedere noot raak. Vooral de wat jazzy songs op het album zijn voor mij onweerstaanbaar, ook als de grenzen van zoet en honingzoet worden opgezocht.

Liefhebbers van muziek met wat meer gif zullen No Treasure But Hope waarschijnlijk een wat gezapige of zelfs saaie plaat vinden, maar het is ook een plaat die groeit wanneer je er wat dieper induikt. Wat meer gif zou overigens geen kwaad kunnen. Wanneer Tindersticks het tempo wat opvoert neemt ook de spanning in de muziek van de band toe en hoor ik volop aanknopingspunten voor het aanhaken van het avontuur dat de vroege albums van de band typeerde.

Het is een mooie opdracht voor het volgende album van de band, maar vooralsnog kan ik ook prima uit de voeten met de aangename warme deken die No Treasure But Hope om me heen slaat, zeker wanneer het een deken vol fraaie borduursels blijkt. Erwin Zijleman

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
The Old Mans Gait heeft een paar passages die sterk doen denken aan Lou Reed's Tell It to Your heart of misschien toch Don't Hurt a Woman

avatar van dafit
4,0
Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Ruim achttien jaar geleden is het alweer, dat ik tijdens Pinkpop 2001 in de 3FM-tent aan de lippen hing van Tindersticks-zanger Stuart A. Staples. Met veel bezieling bracht hij met zijn markante bariton de romantische, melancholische nummers van onder meer Curtains (1997) en Can Our Love… (2001).

De voorbije jaren raakte ik Tindersticks wat uit het oog, maar met No Treasure But Hope heb ik de band weer herontdekt. Op hun twaalfde plaat is de tijdloze schoonheid van hun oudste werk weer volop aanwezig, met vooral op de eerste helft warmbloedige arrangementen met een sleutelrol voor violen. For The Beauty, Trees Fall en Pinky in the Daylight zijn wonderschoon en kunnen zich met gemak meten met het beste werk van de band.

Op de tweede helft is de instrumentatie sober, maar verfijnd. Zo wordt Staples op Carousel en de titeltrack vrijwel alleen door piano begeleid en zijn Take Care in Your Dreams en The Old Mans Gait dromerige, traag voortslepende tracks waar de band patent op heeft.

Vreemde eend in de bijt is See My Girls dat de foto’s opsomt die een houder van een krantenkiosk van over de hele wereld van zijn ‘girls’ krijgt opgestuurd. Het begint onschuldig met Park Guell, de Eiffeltoren en de Nijl, maar dan komen plotseling Birkenau, Damascus en “de baby’s van Zuid-Jemen” langs. Zo wordt de schoonheid van Tindersticks muzikale wereld kortstondig bruut verstoord en dat hakt erin.

avatar van Poepie34
4,0
Wederom een voltreffer van Tindersticks, mooi hoe ze dit niveau volhouden. Ik ga ze zeker bezoeken bij hun concert in Utrecht mei 2019.

Het is geen verrassende plaat. Het is geen vernieuwende plaat. Het is geen plaat met experimenten. Het is een plaat die thuis hoort als muzikale achtergrond in een wat treurige cocktailbar waar op zondagmiddag een belegen jazzcombo de vaste bezoekers vermaakt.

En ik vind het geweldig! Alles wat die mannen maken gaat erin als zoete koek, zelfs als ik het album iets minder geslaagd vindt. De teksten zijn bitterzoet, de muziek bedrieglijk romantisch, het is Tindersticks zoals geen andere band dat kopieert of na probeert te doen. Ze staan los van voorkeuren of trends en behoren niet tot een stroming. Het is Tindersticks. En dat is goed.

avatar van devel-hunt
4,0
Het snijvlak tussen mooi, melancholiek en saai, dat is Tinderstick voor mij altijd geweest, hoewel mooi en melancholie het toch ruimschoots winnen. Op een bepaalde manier, de vinyl plaat, komt bijna niet meer van mijn platenspeler af, de plaat pakt me wel, zeker een soundtrack van de corona periode en de eenzame opsluiting, sluit goed aan op het gevoel, wat ook mooi is, al die stilte met een melancholieke twist.

avatar van KJvelo01
4,5
Wat is dit toch weer een prachtplaat. Ik word er steeds opnieuw weer in mee gezogen. Helaas, helaas gaat het concert op 3 mei in Groningen niet door. Ik keek er echt naar uit. Voor het eerst met mijn vrouw naar Tindersticks. Ik had het haar graag gegund. Maar goed, we gaan vast een keer in de rebound.

avatar van henkiev
5,0
En binnenkort weer een nieuwe plaat : Distractions!

2,0
Het album no treasure but hope klinkt overwegend mat, wat ingetogen. Fijne achtergrondmuziek. Verreweg de meest indrukwekkende track is wat mij betreft ' see my girls' Het wachten is op meer pit, kortom een nieuw album.Maar of zij het niveau van hun vroege werken ( tot en met waiting for the moon) wederom bereiken........? Ik betwijfel het zeer!

2,0
Liefhebber schreef:
Het is geen verrassende plaat. Het is geen vernieuwende plaat. Het is geen plaat met experimenten. Het is een plaat die thuis hoort als muzikale achtergrond in een wat treurige cocktailbar waar op zondagmiddag een belegen jazzcombo de vaste bezoekers vermaakt.

En ik vind het geweldig! Alles wat die mannen maken gaat erin als zoete koek, zelfs als ik het album iets minder geslaagd vindt. De teksten zijn bitterzoet, de muziek bedrieglijk romantisch, het is Tindersticks zoals geen andere band dat kopieert of na probeert te doen. Ze staan los van voorkeuren of trends en behoren niet tot een stroming. Het is Tindersticks. En dat is goed.
ik kan mij helemaal vinden in uw bevindingen

Gast
geplaatst: vandaag om 08:27 uur

geplaatst: vandaag om 08:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.