menu

Jan Akkerman - Close Beauty (2019)

mijn stem
3,68 (19)
19 stemmen

Nederland
Jazz / Rock
Label: Music Theories

  1. Spiritual Privacy (7:02)
  2. Beyond the Horizon (7:06)
  3. Reunion (4:39)
  4. Close Beauty (3:00)
  5. Retrospection: Emotional Debris / the Power Behind the Throne / Hear the Trees Whistle for the Dog / Euridice (6:13)
  6. Passagaglia (2:56)
  7. Tommy's Anniversary (8:17)
  8. Don Giovanni (4:06)
  9. Meanwhile in St. Tropez (4:51)
  10. French Pride (3:00)
  11. Fromage (5:20)
  12. Good Body Every Evening (8:16)
totale tijdsduur: 1:04:46
zoeken in:
3,0
Ben nog niet echt overtuigd. Heb hem (veel) beter gehoord. Jan Akkerman uit 1977 blijft zijn beste

avatar van Analoog
Helemaal overtuigd dat Jan Akkerman het nog kan.
Jan Akkerman blijft zijn style trouw maar blijft vernieuwend.
Een geweldig album.

avatar van Poles Apart
Kitscherige hoes wel, het had nog enigszins mee kunnen vallen als hij er niet ook zelf op stond.

avatar van jurado
Poles Apart schreef:
Kitscherige hoes wel, het had nog enigszins mee kunnen vallen als hij er niet ook zelf op stond.
Typisch narcistisch, al jaren vreselijk uitgekakte muzikant, die teert op z'n succesje met Focus.
Vindt zich bovendien véél beter dan heel wat gitaristen die het verder geschopt hebben dan hij zelf. Slash, Neil Young etc..
Zo! Dat lucht op. ?

3,0
Eli en Jan Akkerman waren voor mijn absolute hoogtepunten. Toen had hij ook een super mooi klinkend gitaargeluid.

avatar van Lambchop
Die hoes is echt walgelijk hè haha

avatar van Barney Rubble
Het is jammer dat Akkerman in de hoes is geplakt, maar verder vind ik het niet lelijk. Ben benieuwd naar de muziek. Als gitarist heeft hij veel moois op zijn naam staan.

avatar van Driewegstekker
Het album twee keer beluisterd en daar zal het waarschijnlijk wel bij blijven.
Compositories en qua produktie is het allemaal niet echt geweldig, en wederom (na al die jaren) een sneer richting veelvraat Thijs van Leer met track 5. (Retrospection..)
Jan kan fantastisch spelen, dat staat buiten kijf, maar de zoveelste opsomming van oude wapenfeiten geloof ik nu zo onderhand wel.
Het hoesontwerp is inderdaad ook nog eens een gevalletje Photoshop voor beginners, maar dat terzijde.
Zoals Neal Peart al schreef hier boven:

Eli (1976) en Jan Akkerman (1977) waren voor mij zijn absolute hoogtepunten...

Sluit ik mij volledig bij aan.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,0
Ik ken zelf Jan Akkerman alleen van zijn werk in de jaren 60 en 70, en na Eli en het Crackers-album ben ik hem helemaal uit het oog verloren, afgezien van een enkel optreden dat op tv werd uitgezonden. Ik ging Close beauty dan ook helemaal blanco in, en in het begin was ik vooral verrast door de uitstekende band die Akkerman om zich heen heeft verzameld. Kennelijk zijn die mannen al jaren zijn vaste begeleiders, zoals blijkt uit de recensie van Bluesmagazine (hoewel je je kunt afvragen hoe serieus je een recensie die eindigt met de zin "Een 'beauty' van een album dat mij nu al 'close' aan het hart ligt" mag nemen). In die 450 woorden lange recensie valt verder tien keer de term fusion, dus dat maakt al duidelijk in welke hoek ik het moet zoeken, hoewel Akkerman er ook elementen van rock en flamenco doorheen weeft. En het moet gezegd worden, het klinkt allemaal fantastisch en Akkerman speelt nog net zo gracieus en inventief als 40-50 jaar geleden, maar helaas vind ik het ook voor een groot gedeelte nogal saai. Dat jazzy gitaargeluid ligt mij niet zo, het luistert mij een beetje te gelikt weg, en af en toe mis ik dan de rafelrandjes en de steek onder water. Zelfs in een complex en uit meerdere delen en gitaarstijlen opgebouwd nummer als Retrospection blijf ik de muzikale ideeën eerder knap dan meeslepend of spannend vinden, en tijdens het lange Tommy's anniversary ga ik zelfs een hekel krijgen aan dat gepiel op de vierkante centimeter.
        Op de momenten waarop Akkerman wèl een wat schevere schaats rijdt (zoals het ruimtelijke Beyond the horizon, het rijk gearrangeerde Reunion en de langere solo's van Don Giovanni) is het ook meteen raak en ben ik weer net zo onder de indruk als ten tijde van Brainbox en Focus, maar helaas zijn die momenten duidelijk in de minderheid. Ik moet me er maar bij neerleggen dat dit soort fusion gewoon niet mijn ding is, net zoals Steely Dan voor mij langzaam maar zeker ook te lui werd. Kwalitatief dik in orde, en voor de liefhebber wellicht genieten, maar ik kan er zelf weinig tot niets mee. Binnenkort ga ik Akkerman live zien in een kleine zaal, hopelijk pakt hij dan wat meer uit.

avatar van B.Robertson
4,0
jurado schreef:
(quote)
Typisch narcistisch, al jaren vreselijk uitgekakte muzikant, die teert op z'n succesje met Focus.


Is dat niet meer Thijs van Leer die de oude glorie opvoert? Heb Jan Akkerman in '99 voor het eerst gezien in een goed gevulde theaterzaal, toen was het nog spaarzaam Focus. Meestal 'Sylvia' en 'Hocus Pocus'. Pas in eerste instantie 2007 hoorde ik tot mijn aangename verrassing 6 x Focus in de set; gelijk aan de DVD/CD 'The Hague'. Daarna bleef hij dat kunstje herhalen met steeds dezelfde songs en verloor ik gaandeweg mijn interesse. My Brainbox met Bert Heerink was dan nog wel leuk, laatste bezochte optreden met zijn band was maart 2016, en daarna doofde mijn interesse. Vandaag is de vlam weer opgeflakkerd omdat ik 'No Hang Ups' op 'Mother Focus' hoorde; iets wat hij solo ook wel gespeeld heeft en mij herinnerde aan de tijd dat ik nog fan van hem was. Heeft allemaal niets met 'Close Beauty' te maken, er is wel een kans dat dat album aangeschaft wordt.

avatar van B.Robertson
4,0
Heb het album na vorige berichtgeving besteld als CD en inmiddels meer dan 10 x gehoord. Dat de term fusion van toepassing is, vind ik een interessant gegeven. Ben de aankoop ingegaan in de hoop dat het wat meer 'proggy' zou worden dan het meer laid-back karakter van 'Minor Details' en Jan Akkerman weet me acht jaar na dat album wel te verrassen. Dat openingsnummer klinkt veelbelovend met dat weinig toegankelijke, akoestische gepiel. Die twee tracks daarna vind ik zeker tot de hoogtepunten behoren, titelnr. is degelijk en in het prog-gerichte 'Retrospection' krijgt Thijs van Leer netjes de credits voor het eindstuk. 'Passagaglia' behoort vervolgens opmerkelijk genoeg tot mijn favorieten; vind het wel wat hebben zo die gitaar alleen op clean. 'Tommy's Anniversary' doet dan wat Focus-achtig aan en hier ebt de spanningsboog wat weg en kan ik het me voorstellen dat het gepiel mensen tegenstaat. 'Don Giovanni' is dan een laatste hoogtepunt van het album, alvorens het vanaf track 9 meer een laid-back karakter krijgt. Van die laatste tracks vind ik 'Fromage' overigens vrij matig. Tot mijn favorieten uit zijn oeuvre behoren 'Profile', 'Tabernakel' de 'self titled', maar ook 'Live' uit '78.

Kor
Ik ben ook zo'n type die Jan Akkerman in z'n Brainbox en Focus periode wel kon waarderen. Daarna heb ik het nog enigszins gevolgd, maar zoals iemand eerder opmerkte Akkermans gepingel en gepriegel werd ook mij een beetje teveel. Ik heb van deze CD (op Spotify) drie nummers gehoord en ook hier weer dat gepriegel. Misschien dat ik de CD nog eens geheel afspeel op Spotify dan, want kopen zal ik dit album niet.
Overigens wil ik nog even kwijt dat de oorspronkelijke Tommy niet door Akkerman of van Leer is geschreven, maar door Tom Barlage van de Groningse band Solution, het staat op hun album Divergence, en het nummer heet ook zo. Het is hier door Jan Akkerman wel behoorlijk bewerkt.

avatar van Boermetkiespijn
4,0
Een wazige hoes van twee merkwaardige witte mensen zonder voeten die dansen op het strand, terwijl Jan Akkerman op de achtergrond staat met natte voeten. "Beyond the Horizon" is echt zalig.

avatar van ZAP!
Boermetkiespijn schreef:
Een wazige hoes van twee merkwaardige witte mensen zonder voeten die dansen op het strand...
Het mysterie van de ontbrekende voeten gaat mij de pet ook te boven, maar zijn dat niet witte maskers, in de trant van Jan Klaassen en Katrijn en iets van 'het leven is nou eenmaal theater'?

avatar van Boermetkiespijn
4,0
ZAP! schreef:
Het mysterie van de ontbrekende voeten gaat mij de pet ook te boven, maar zijn dat niet witte maskers, in de trant van Jan Klaassen en Katrijn en iets van 'het leven is nou eenmaal theater'?


Misschien heeft Jan een soort omgekeerde voetfetisj waardoor hij voeten zoveel mogelijk vermijdt. Voor maskers vind ik de gezichten wat teveel mimiek hebben, dan doen deze mensen me eerder aan Pierrot denken.

avatar van ZAP!
Pierrot, nog beter!
En idd, zijn eigen voeten zijn ook al niet zichtbaar, jij bent iets op het spoor.

jurado schreef:
(quote)
Typisch narcistisch, al jaren vreselijk uitgekakte muzikant, die teert op z'n succesje met Focus.
Vindt zich bovendien véél beter dan heel wat gitaristen die het verder geschopt hebben dan hij zelf. Slash, Neil Young etc..
Zo! Dat lucht op. ?
Deze Jurado vindt het nodig om bij verschillende albums Jan uit te kotsen. Zeg gewoon wat van de nummers en het spel en laat je blijkbaar persoonlijke aversie svp erbuiten. Schieten de lezers niets mee op.

avatar van jurado
SluijterP schreef:
(quote)
Deze Jurado vindt het nodig om bij verschillende albums Jan uit te kotsen. Zeg gewoon wat van de nummers en het spel en laat je blijkbaar persoonlijke aversie svp erbuiten. Schieten de lezers niets mee op.
Sinds wanneer bepaal jij dat dat niet meer mag op een muziek DISCUSSIE-forum? Mag ik er dan nog even bij zeggen dat ik Brainbox en bepaalde platen van Focus geweldig vind, of ook niet? Want dan moet je het zeggen hoor.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:14 uur

geplaatst: vandaag om 15:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.