Voor het visuele artikel:
Mooiboy Music - Jeff Lynne's ELO - From Out of Nowhere (2019)
Jeff Lynne is absoluut een vakman. De multi-instrumentalist brak in de jaren 70 door met Electric Light Orchestra (ELO) die hits had als ‘Mr. Blue Sky’, ‘Livin’ Thing’ en ‘Don’t Bring Me Down’. Door rock met elementen van klassieke muziek te combineren creëerde hij een geheel eigen geluid. Lynne werd niet alleen een grote naam als songwriter, maar was ook producer voor artiesten als Paul McCartney, George Harrison, Tom Petty en Joe Cocker. Zijn producties zijn uit duizenden te herkennen en je vind ze of geweldig of helemaal niks. Een tikkeltje oubollig met een typische drum en gitaarsound. Zelf kan ik zo’n productie op zijn tijd wel waarderen, al is het maar omdat het ook wel iets melancholisch over zich heeft.
Na wat jaren waarin ELO uit elkaar was, blies Lynne in 2014 de band nieuw leven in. Ondertussen zijn hij en toetsenist Richard Tandy de enige oer-leden, aangevuld met een compleet nieuwe bezetting. Sindsdien gaat de band door als ‘Jeff Lynne’s ELO’. In 2015 kwam met ‘Alone in the Universe’ een aardige combackplaat uit. ‘From Out of Nowhere’ is het volgende hoofdstuk en inmiddels het veertiende studioalbum van ELO. Een degelijk plaatje dat in de lijn van zijn voorganger ligt maar toch een stapje terug is in kwaliteit.
‘From Out of Nowhere’ ademt één en al retro uit. Het is alsof je veertig jaar terug in de tijd gaat, iets waar Lynne’s productie een groot aandeel in heeft. Songmatig is het album een beetje aan de middelmatige kant. Lynne kleurt netjes binnen de lijntjes en levert een aardige set songs af, maar de uitschieters ontbreken. Het album kent zeker zijn momenten. Zo heeft
‘Help Yourself’ fraaie akkoordwisselingen en kent
‘All My Love’ harmoniezang om van te smullen. Met
‘One More Time’ wordt het gaspedaal ingetrapt wat zorgt voor een geinige rock-’n-roll song.
‘Losing You’ en
‘Songbird’ zijn aardig sfeervolle ballads waar de productie misschien nog wel het beste tot zijn recht komt. Tekstueel is Lynne nooit heel diepgaand geweest en dat is hier ook niet anders. Hoewel zijn muziek ook geen diepgaande teksten nodig heeft is
‘Time of Our Life’ wel erg plat, al is de link naar het oude ELO nummer ‘Telephone Line’ wel grappig. Voor je het in de gaten hebt is het album voorbij, maar misschien is dat ook wel omdat deze maar een half uur duurt.
Net als op ‘Alone in the Universe’ speelt Lynne op ‘From Out of Nowhere’ nagenoeg alle instrumenten zelf in, enkel Tandy speelt een pianosolo op
‘One More Time’. Alhoewel dat zeker knap is mist het door deze aanpak wel een bandgevoel en klinkt het ook meer als een soloalbum. Ik vraag me af of het betrekken van de band een positief effect zou kunnen hebben op het songmateriaal en of zij Lynne wat meer uit zouden kunnen dagen om van de gebaande paden af te wijken. Productioneel is het, hoe kan het ook anders, weer op en top verzorgd en voorzien van Lynne’s uiterst herkenbare sound.
Jeff Lynne levert met From Out of Nowhere een album af dat voldoet aan de verwachtingen. Je weet dat je een goed verzorgde (retro)rockplaat voorgeschoteld krijgt met zijn kenmerkende sound, maar meer dan dat is het ook niet. Wat dat betreft klinkt het niet veel anders dan zijn vorige plaat ‘Alone in the Universe, maar mist het de uitschieters die dat album wel had. Is dat erg? Niet per se, soms is het fijn om in een tijdmachine te stappen die je terugbrengt naar de jaren 70/80. From Out of Nowhere voegt weinig tot niks toe aan Lynne’s grote carrière maar zorgt wel voor een mooi half uur durend reisje terug in de tijd.