menu

Jeff Lynne's ELO - From Out of Nowhere (2019)

mijn stem
3,24 (50)
50 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Big Trilby

  1. From Out of Nowhere (3:14)
  2. Help Yourself (3:14)
  3. All My Love (3:06)
  4. Down Came the Rain (3:29)
  5. Losing You (3:36)
  6. One More Time (3:28)
  7. Sci-Fi Woman (3:07)
  8. Goin' Out on Me (3:09)
  9. Time of Our Life (3:10)
  10. Songbird (3:06)
totale tijdsduur: 32:39
zoeken in:
avatar van Wandelaar
From Out of Nowhere - dat kun je wel zeggen inderdaad. Niet (meer) verwacht eigenlijk. Lynne meldt ons dat het thema ‘salvation’ is, een stukje hoop bieden, want dat is het waar de wereld op wacht. Natuurlijk valt er ook weer wat regen (Out of the Blue) en wordt de sciencefiction in vrouwspersoon (Time) opnieuw opgevoerd. Niet veel nieuws dus, zou je zeggen. Ook nu weer componeert, speelt, zingt en produceert Jeff alles zelf. Deze man kan het allemaal alleen. Ik hoop er het beste van.

PS. De speelduur van dit werkje is slechts 9 seconden langer dan voorganger Alone in The Universe (2015).

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Het titelnummer is als single beschikbaar, en als mijn oren mij niet bedriegen dan klinkt het behoorlijk analoog. Verder vintage ELO-trucjes...

Wel zit er een kort stukje (akkoorden-progressie?) die sterk doet denken aan een nummer van Sparks uit hun 70s periode, kan helaas nu niet op het nummer komen.

Jeff Lynne's ELO - From Out of Nowhere (Official Audio) - YouTube

avatar van Wandelaar
E-Clect-Eddy schreef:
Het titelnummer is als single beschikbaar, en als mijn oren mij niet bedriegen dan klinkt het behoorlijk analoog. Verder vintage ELO-trucjes ...
Jeff Lynne's ELO - From Out of Nowhere (Official Audio) - YouTube

Een weinig opwindende titeltrack in het sjabloon van de voorganger en inderdaad opnieuw een wat gruizig, met analoge vervormers opgebouwd, geluid. Jeff kent zijn kunstjes, maar lijkt niet anders meer te kunnen dan die tot in het oneindige te herhalen. Het zou me ook niet verbazen als dit nieuwe album voor een groot deel bestaat uit restmateriaal voor Alone in the Universe (2015). Overigens las ik ergens dat toetsenist Richard Tandy op een nummer een solo doet. De man heeft een niet al te beste gezondheid en moest afhaken voor de tournees. Technicus Steve Jay deed nog iets met een tamboerijn of rammelaar. Een teamspeler toch wel, deze Jeff Lynne.

avatar van Wandelaar
Prijzen gezien van de ‘luxe’ versies en die zijn niet mis. Wil je een CD met ‘embossed spaceship’ in het kartonnen hoesje, dan betaal je bij de verschillende Nederlandse winkels rond de €25. Voor slechts een half uurtje muziek wel te verstaan en geen bonustracks. Dat kunstje kan natuurlijk ook op vinyl geleverd worden en dan betaal je tegen de €60 voor het setje met kartonknutselwerk. Ach, er moet toch een tijd geweest zijn dat het om de muziek te doen was. Ik ga in elk geval niet kwijlend overstag.


avatar van Wandelaar
Forgettable. Ben je 71 en alles doet het nog, laat de inspiratie je in de steek ...

avatar van Poles Apart
Wandelaar schreef:
(quote)
Forgettable. Ben je 71 en alles doet het nog, laat de inspiratie je in de steek ...

Inderdaad, ben bezig m'n tenen weer recht te trekken. Die tekst ook....

En dat terwijl ik het titelnummer juist wel een fraai ELO nummer vind, klinkt gelijk als een classic.

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Ja, helaas, het heeft veel bekende elementen van een ELO nummer, maar die tekst...

avatar van bikkel2
Jeff trekt vanouds alle registers open, maar het kan helaas niet verbloemen dat dit een uiterst zwakke compositie is. Tekstueel gewoon obligaat.
Muzikaal een opzichtige herhalingsoefening.

avatar van Wandelaar
Beste Jeff,
Je zult het vast erg naar je zin gehad hebben in je Home Alone Studio. Dat hoor ik aan de vele geraffineerde dubs van koortjes en gitaarloopjes waarmee je de meeste nummers hebt volgestopt. Onmiskenbaar ELO. Niemand anders die dat zo kan als jij. Maar toch, ik bleef maar wachten op die ene mooie compositie, die rilling die ik voelde bij One Summer Dream bijvoorbeeld, al weer lang geleden, die doorgeschoten emotie. Het mag best ‘over the top’ gaan bij ELO. Je kunt overdrijven als geen ander. En echt, ik hoef geen intellectueel betoog, dat verwacht ik ook niet.
Een veelbelovende titel maar wat een matig album is het nu geworden. Het B-kantje van voorganger Alone in the Universe. Draai je de albumtracks om en om met dat album, dan valt het op hoe je hier op halve kracht componeert. Geen briljanten maar restanten. Maar net een voldoende. Dan had ik liever een pak covers gehoord, eerlijk gezegd. Je stem is prima, je productiestijl is top. Daar ligt je kracht. Het is maar even dat je het weet.
Groet van een fan.

avatar van Michiel Cohen
1,5
Recycling van standaard jaren 70 riedeltjes. We kennen het inmiddels wel een keer.

Ligt dat aan mij...wat klinkt dit raar,of slecht?!
Van de muziek moet je houden,tis in ieder geval niet aan mij besteed

pRvQ
Sci-Fi Woman is slick, paar swagger gitaar moves daarzo.

Classic Jeff (71) album !
Ook deze geeft mij weer een gelukzalig gevoel .
Misschien niet het zelfde als ELO 2 indertijd.
Maar das dan ook alweer 45 geleden.
Blije ELO fan , ook in 2019 ..

pRvQ
Ik vind het ook een lekker album, doet in niks onder voor de voorganger. Denk eerder een tandje beter nog zelfs. Doet me goed, als er iets dat ik Jeff gun dan is het wel een goed album.

Help Yourself staat hier in de repeat..

pRvQ
Sci-Fi Woman en All My Love hier. Slicke muzikale omlijsting gedragen door de jeugdige vitaliteit in Jeff zijn stem. Zie dit album nog wel een groeispurt maken de komende weken. Nergens ook maar een greintje vernieuwend maar wel stuk voor stuk ijzersterk sprankelende tracks die zo een plaatsje kunnen nemen naast het betere 70's werk.

pRvQ
Typische Jeff Lynne swagger overal doorklinkend hier. Gewoon lekker oerdegelijke coolheids rock en roll. Alledaagse levenskwesties op een even waardig beheerste als geloofwaardige wijze wederom aangesneden.

Kor
tja rock/pop musici van weleer die toch nog maar een album maken. Vanochtend toch maar naar deze nieuwe ELO-Jeff Lynne geluisterd. Het is inderdaad niet vernieuwend, met dezelfde loopjes, met nogal wat orkestrale pompa, koortjes, etc. Het haalt het ook niet het niveau van ELO jaren zeventig Out of the Blue, New world record, maar dat was toen al oom niet zóó vernieuwend, immers dat hadden ze al met Eldorado gedaan.
Niettemin, iets erna, ging ik brood halen en zag (het is er weer tijd voor) de banketstaven liggen. Je weet wat je koopt en toch is elke keer weer lekker. Het is toch best wel een vermakelijk plaatje van Jeff Lynne geworden, en dat het hem steeds toch weer lukt verdient respect. Dat er dan weer een hoop marketing bij moet, zoals de speciale luxe versies vind ik wel irritant.

avatar van erwinz
3,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Jeff Lynne's E.L.O. - From Out Of Nowhere - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Jeff Lynne's E.L.O. - From Out Of Nowhere
Jeff Lynne maakt zich er wat makkelijk van af op het nieuwe album van zijn E.L.O., maar als je er vatbaar voor bent klinkt het toch wel weer lekker

Na het toch wel verrassend sterke comeback album Alone In The Universe, keert Jeff Lynne’s E.L.O. terug met From Out Of Nowhere. Voor verassingen ben je ook dit keer aan het verkeerde adres bij de band rond Jeff Lynne. From Out Of Nowhere borduurt schaamteloos voort op het geluid dat de band in de jaren 70 wereldberoemd maakte. Niet zo erg voor de liefhebbers van dit geluid, want zij vinden op het album minstens een handvol songs die genadeloos verleiden en je mee terug nemen naar vervlogen tijden. Jammer dat het album over de hele linie wat zwakker is en Jeff Lynne zich er hier en daar wel heel makkelijk van af maakt. Het wordt hem vergeven.

Electric Light Orchestra, oftewel E.L.O., vierde haar grootste successen in de jaren 70, waarin de band uitgroeide tot een hitmachine met een geheel eigen geluid, maar ook een aantal hele goede songs.

Met het nog wel redelijk succesvolle, maar verder bijzonder zwakke Time uit 1981 begon het verval. Wederopstandingen aan het eind van de jaren 80 en in de jaren 90 en de vroege jaren 00 waren weinig succesvol, terwijl andere projecten van Jeff Lynne, waaronder zijn werk met The Traveling Wilburys en productiewerk wel scoorden.

In 2015 keerde E.L.O. tot ieders verrassing terug als Jeff Lynne’s E.L.O. met het comeback album Alone In The Universe. Alone In The Universe wist het oude E.L.O. geluid uit de jaren 70 fraai te reproduceren. Het album klonk als een E.L.O. klassieker uit vervlogen tijden en liet goed horen hoe groot de invloed van The Beatles op het geluid van de band van Jeff Lynne was. Alone In The Universe bevatte ook nog eens een aantal prima songs en was goed voor een half uurtje jeugdsentiment dat de tand des tijds verrassend goed bleek te hebben doorstaan.

Na een al even succesvolle wereldtour keert Jeff Lynne’s E.L.O. nu terug met From Out Of Nowhere. Het album is gestoken in een typische E.L.O. hoes, met het bekende E.L.O. ruimteschip, en laat (gelukkig) ook het bekende E.L.O. geluid horen. Jeff Lynne doet ook op From Out Of Nowhere geen enkele poging om het geluid van zijn band te vernieuwen en borduurt naadloos voort op het geluid waarmee de band in de jaren 70 zo succesvol was.

Ik moet zeggen dat Jeff Lynne zich er dit keer wel erg makkelijk van af heeft gemaakt. From Out Of Nowhere bevat maar net een half uur muziek (dit was op Alone In The Universe overigens niet anders). In de tien songs, die allemaal ongeveer drie minuten duren, worden met name de intro’s en de outro’s nogal afgeraffeld (fade out kan echt niet meer wat mij betreft). De songs zijn ook zeker niet allemaal even sterk als op het vorige album en als Jeff Lynne grijpt naar de rock ’n roll is het nieuwe E.L.O. mij helemaal kwijt en moet ik direct denken aan het zo zwakke Time.

Toch vind ik From Out Of Nowhere geen heel slecht album. Wanneer Jeff Lynne schaamteloos teruggrijpt op de hoogtijdagen van zijn band en verleidt met Beatlesque melodieën en rijk georkestreerde klanken, heeft hij mij toch weer snel te pakken. Jeff Lynne staat dan garant voor bijna onweerstaanbare popsongs, die in 2019 nog net zo verleidelijk klinken als in de jaren 70.

Het is jammer dat Jeff Lynne de kwaliteit wat minder heeft bewaakt dan vier jaar geleden en de songs hier en daar niet wat meer heeft uitgewerkt. From Out Of Nowhere is wat mij betreft over de hele linie te zwak om een krent uit de pop genoemd te worden, maar het is ook een album dat wel zijn momenten heeft. Snel aan voorbij gaan wanneer je niets hebt met de muziek van E.L.O., maar een ieder met een zwak voor de band van Jeff Lynne zal stiekem toch weer genieten van op zijn minst een deel van comeback album nummer twee. Erwin Zijleman

avatar van Wandelaar
erwinz schreef:
De songs zijn ook zeker niet allemaal even sterk als op het vorige album en als Jeff Lynne grijpt naar de rock ’n roll is het nieuwe E.L.O. mij helemaal kwijt en moet ik direct denken aan het zo zwakke Time.
Ben het met je eens dat de songs zwakker zijn dan op voorganger Alone in the Universe (2015). Verder is rock 'n roll altijd een belangrijk onderdeel geweest van ELO (Roll over Beethoven, Rockaria!, Don't Bring Me Down, Hold on Tight, Rock 'n Roll is King , Don't Let Go op Armchair Theatre e.a.).

Over Time (1981) verschillen we van mening, denk ik. Hier bleek juist hoe lenig Lynne en band zich kon aanpassen aan de veranderde muziekcultuur van begin jaren '80 en toch een eigen geluid behield. Ook opvolger Secret Messages (1983) zou ik niet willen rekenen tot de zwakke broeders.

Wat op het nieuwe album vooral wordt gemist is bezieling. Hier horen we geen band rondom Jeff Lynne, zoals je schrijft, maar een solo-studioproject waarin techniek heerst over inspiratie. Eenzaamheid leidt niet altijd tot grote dingen.

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Was teleurgesteld over de tweede single Time of Our Life, maar zo aan het end van het album valt het niet zo op als je al ondergedompeld bent in de ELO-revival. De tekst daarvan is volgens mij vooral aansprekend voor ELO fans die er destijds bij waren in Wembley.

Het ELO van Jeff Lynne klinkt op dit album vooral als de begin 80s incarnatie daarvan. Waar de strijkers en blazers vervangen zijn door synths en de drummachine de plek van de drummer heeft overgenomen. Dat klonk toen en nu niet altijd geslaagd vanwege te 'goedkoop' klinkende synth klanken en hoekige beats. Maar Jeff heeft er zo te horen wel weer veel zin in. Hopelijk kan hij op een volgend album er toch een paar echte musici bijhalen en een paar centen extra uitgeven aan blazers en strijkers.

Deze zal wel niet in mijn album top 50 van 2019 komen maar het er staat genoeg op om van te genieten.

avatar van Marco van Lochem
4,0
Jeffrey Lynne zal op 30 november 72 jaar jong worden en toert de laatste jaren vrolijk de wereld rond met zijn Jeff Lynne’s ELO. Dat was in de hoogtijdagen van de Electric Light Orchestra, de band die hij samen met Roy Wood en Bev Bevan in 1970 heeft opgericht, niet altijd het geval. Lynne zat liever in de studio dan op een podium. Die liefde voor de studio heeft ervoor gezorgd dat de albums die hij heeft opgenomen als solo artiest, Electric Light Orchestra of als producer altijd geweldig klonken. Vol, met veel echo, koortjes en mooie melodieën. Na The Idle Race en The Move werd ELO (Electric Light Orchestra) dus in 1970 geformeerd en scoorde de band hits met “ROLL OVER BEETHOVEN”, “CAN’T GET IT OUT OF MY HEAD”, “LIVIN’ THING”, “TURN TO STONE”, “MR. BLUE SKY”, “DON’T BRING ME DOWN”, “HOLD ON TIGHT” en “ROCK ’N ROLL IS KING”. Na het album “BALANCE OF POWER” uit 1986 viel het doek voor het op dat moment uit een trio bestaande ELO, Lynne, Bevan en Richard Tandy. Jeff Lynne ontwikkelde zich daarna als producer van onder andere George Harrison,Tom Petty, Roy Orbison, The Beatles, Ringo Starr en Del Shannon, maakte op 2 legendarische albums deel uit van de superband Traveling Wilburys en bracht in 1990 een eerste solo album uit, het prachtige “ARMCHAIR THEATRE”.
In 2001 brengt hij, bijna als een éénmansorkest, het ELO album “ZOOM” uit, maar het succes van eerder wordt niet behaald. Op 14 september 2014 trad hij in het Hyde Park in Londen voor het eerst in 25 jaar weer op met zijn Jeff Lynne’s ELO en dat beviel hem erg goed. Een jaar later verscheen weer een nieuw Lynne album, niet als Electric Light Orchestra, maar als Jeff Lynne’s ELO. Dit schijnt te maken te hebben met rechten voor het gebruik van de naam, rechten die schijnbaar ook bij Bev Bevan liggen. De drummer is naast Lynne de enige die op elk album van ELO t/m 1986 te horen is. Bevan was de oprichter van ELO Part II en gebruikte daar ook niet de originele naam voor.
“ALONE IN THE UNIVERSE’, dat dus in 2015 verscheen, was een terugkeer naar het geluid van ELO uit de jaren ’80, en ook het solo geluid van Lynne. Korte en pakkende songs. In zo’n 32 en een halve minuut kwamen 10 songs voorbij en exact hetzelfde geldt voor het nieuwe album, “FROM OUT OF NOWHERE”. Het klinkt werkelijk geweldig en de songs pakken mij meer dan op die van de voorganger. Het titelnummer en “HELP YOURSELF” zijn midtempo songs met een lekker melodie lijn, “ALL MY LOVE” is een midtempo ballad met een heerlijk koortje, “DOWN CAME THE RAIN” is één van de toppers, uptempo en erg pakkend en “LOSING YOU” is een ballad die doet denken aan de rustige ELO songs uit de jaren ’70. “ONE MORE TIME” is een heerlijke rock & roll track, “SCI-FI WOMAN” is een uptempo song met prima gitaarbijdragen, “GOIN’ OUT ON ME” is weer een midtempo song, “TIME OF MY LIFE” is de andere topper op dit schijfje, een typische ‘reminiscing” song en een slotsong als “SONGBIRD” bewijst Jeff Lynne het schrijven van geweldige songs absoluut niet verleert te zijn, wat een prachtige midtempo ballad!!
“FROM OUT OF NOWHERE” werd in eind september “out of the blue” aangekondigd en stelt geen moment teleur.

avatar van Deranged
5,0
Jeff zet zijn levenslange obsessie voor regen en spacende vrouwen voort op dit uitstekende meest recente wapenfeit van zijn hand.

Wat dat betreft helemaal eens met een poster een aantal berichten boven mij, Sci-Fi Woman een knallertje die zo naast zwierige toptracks als Stranger of Melting in the Sun plaats kan nemen.

Wederom dat kenmerkende vlijmscherpe gitaarwerk.

Erg goed om nog zoiets van hem te mogen horen.

avatar van Marcmtp
3,0
Voor het visuele artikel:
Mooiboy Music - Jeff Lynne's ELO - From Out of Nowhere (2019)

Jeff Lynne is absoluut een vakman. De multi-instrumentalist brak in de jaren 70 door met Electric Light Orchestra (ELO) die hits had als ‘Mr. Blue Sky’, ‘Livin’ Thing’ en ‘Don’t Bring Me Down’. Door rock met elementen van klassieke muziek te combineren creëerde hij een geheel eigen geluid. Lynne werd niet alleen een grote naam als songwriter, maar was ook producer voor artiesten als Paul McCartney, George Harrison, Tom Petty en Joe Cocker. Zijn producties zijn uit duizenden te herkennen en je vind ze of geweldig of helemaal niks. Een tikkeltje oubollig met een typische drum en gitaarsound. Zelf kan ik zo’n productie op zijn tijd wel waarderen, al is het maar omdat het ook wel iets melancholisch over zich heeft.

Na wat jaren waarin ELO uit elkaar was, blies Lynne in 2014 de band nieuw leven in. Ondertussen zijn hij en toetsenist Richard Tandy de enige oer-leden, aangevuld met een compleet nieuwe bezetting. Sindsdien gaat de band door als ‘Jeff Lynne’s ELO’. In 2015 kwam met ‘Alone in the Universe’ een aardige combackplaat uit. ‘From Out of Nowhere’ is het volgende hoofdstuk en inmiddels het veertiende studioalbum van ELO. Een degelijk plaatje dat in de lijn van zijn voorganger ligt maar toch een stapje terug is in kwaliteit.

‘From Out of Nowhere’ ademt één en al retro uit. Het is alsof je veertig jaar terug in de tijd gaat, iets waar Lynne’s productie een groot aandeel in heeft. Songmatig is het album een beetje aan de middelmatige kant. Lynne kleurt netjes binnen de lijntjes en levert een aardige set songs af, maar de uitschieters ontbreken. Het album kent zeker zijn momenten. Zo heeft ‘Help Yourself’ fraaie akkoordwisselingen en kent ‘All My Love’ harmoniezang om van te smullen. Met ‘One More Time’ wordt het gaspedaal ingetrapt wat zorgt voor een geinige rock-’n-roll song. ‘Losing You’ en ‘Songbird’ zijn aardig sfeervolle ballads waar de productie misschien nog wel het beste tot zijn recht komt. Tekstueel is Lynne nooit heel diepgaand geweest en dat is hier ook niet anders. Hoewel zijn muziek ook geen diepgaande teksten nodig heeft is ‘Time of Our Life’ wel erg plat, al is de link naar het oude ELO nummer ‘Telephone Line’ wel grappig. Voor je het in de gaten hebt is het album voorbij, maar misschien is dat ook wel omdat deze maar een half uur duurt.

Net als op ‘Alone in the Universe’ speelt Lynne op ‘From Out of Nowhere’ nagenoeg alle instrumenten zelf in, enkel Tandy speelt een pianosolo op ‘One More Time’. Alhoewel dat zeker knap is mist het door deze aanpak wel een bandgevoel en klinkt het ook meer als een soloalbum. Ik vraag me af of het betrekken van de band een positief effect zou kunnen hebben op het songmateriaal en of zij Lynne wat meer uit zouden kunnen dagen om van de gebaande paden af te wijken. Productioneel is het, hoe kan het ook anders, weer op en top verzorgd en voorzien van Lynne’s uiterst herkenbare sound.

Jeff Lynne levert met From Out of Nowhere een album af dat voldoet aan de verwachtingen. Je weet dat je een goed verzorgde (retro)rockplaat voorgeschoteld krijgt met zijn kenmerkende sound, maar meer dan dat is het ook niet. Wat dat betreft klinkt het niet veel anders dan zijn vorige plaat ‘Alone in the Universe, maar mist het de uitschieters die dat album wel had. Is dat erg? Niet per se, soms is het fijn om in een tijdmachine te stappen die je terugbrengt naar de jaren 70/80. From Out of Nowhere voegt weinig tot niks toe aan Lynne’s grote carrière maar zorgt wel voor een mooi half uur durend reisje terug in de tijd.

avatar van Koos R.
2,0
Oei. Alle studioalbums van ELO in bezit, ook diverse albums waarop Jeff Lynne zijn medewerking aan verleende (Petty, Traveling Wilburies) en ook de prettige Alone in the Universe. Bij onderhavige From out of Nowhere blijft helaas niets hangen. Alsof een vorm van gemakzucht zijn intrede deed, enkel om op basis van zijn naam een te kort album te maken om weer wat geld te verdienen.

Daar waar de nummers op Alone in the Universe leuk, fris en soms zeer origineel klinkt (zoals bij Hard and Rain), heb ik helaas dat gevoel geen enkele keer bij From out of Nowhere gehad. Ik blijf het ook jammer vinden dat hij niet een echte ritmesectie gebruikt in plaats van bijna alles zelf te doen. Het gevolg: een album dat op alle fronten onderdoet en te veel voelt als een restjes-album. Dat is jammer, omdat hij beter kan. Zelfs ELO Part Two vind ik beter dan dit album.

avatar van musician
Je vraagt je wel eens af of een man als Jeff Lynne, die buitengewoon veel betekend heeft, tevreden kan zijn met het eindresultaat als hij klaar is met een album als dit.

Want hij moet het zelf ook afzetten tegen menig E.L.O. klassieker, hij weet wat hij vroeger schreef en deed. En hoe hij het deed.

En dan, ja, dan kan hij niet echt tevreden zijn. Lijkt mij. Maar zou hij stiekem niet weer eens een orkestraal opgezet meesterwerk dat áf is willen neerzetten?
En wat zou daar eigenlijk op tegen zijn, als je fans allemaal in die hoek zitten en niet zozeer bij From Out of Nowhere?

Ik kan de vraag overigens bij meer bands stellen. Maar laten we hier even naar het geweten van Jeff Lynne vragen. In het kader van "wat vind je er zelf eigenlijk van"? Maar ik vermoed niet direct een eerlijk antwoord.

1,0
Oef. Pijnlijk. 1 ster

Gast
geplaatst: vandaag om 10:11 uur

geplaatst: vandaag om 10:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.