Coldplay - Everyday Life (2019)

Goed divers album. Een album dat me meerdere keren verrast heeft. Daddy, When I Need A Friend, Cry Cry Cry en Sunrise zijn toch wel echt mijn favorieten.

Op de achtergrond zingt een vrouw een regeltje Arabisch mee, er wordt iets gezongen over een kerk en de vluchtelingenproblematiek en de inmenging van het Westen in het Midden-Oosten wordt bekritiseerd waarna we horen hoe Amerikaanse(?) soldaten het een Arabier moeilijk maken en daarna horen we kinderen een liedje zingen. Een soort country-gospel liedje volgt, Stromae mag een zinnetje van Coldplay in het Frans herhalen, een Katholiek kerkkoor zingt iets over dat we elkaar nodig hebben en een oude man jammert iets in het Spaans. Het wapenbeleid in Amerika wordt bekritiseerd en Afrikaanse kinderen zingen in een kringetje. Er wordt nog een liedtitel in Arabisch schrift op de tracklist geschreven en het tenenkrommende EO-feest is compleet. Of wordt 'Tussen Kunst en Kitsch' op de AVRO-TROS uitgezonden?

Coldplay werd in 1996 opgericht en bestaat sindsdien uit Chris Martin, Guy Berryman, Jonny Buckland en Will Champion. Het debuutalbum “PARACHUTES” verscheen in 2000 en is een prachtig album. Met de opvolger “A RUSH OF BLOOD TO THE HEAD” zette Coldplay een volgende stap naar wereldfaam. De single “CLOCKS” droeg daaraan een positief steentje bij. Met “X & Y”, dat in 2005 verscheen, maakte de Engelse band definitief de stap van zalen naar stadions. “VIVA LA VIDA OR DEATH AND ALL HIS FRIENDS” klonk afwijkend, vergeleken met de voorgaande albums. Producer Brian Eno had daar een groot aandeel in. Het zorgde niet voor verminderde aandacht, de populariteit bleef onverminderd groot. De hit “VIVA LA VIDA” is zelfs uitgegroeid tot een klassieker in de popmuziek. De drie albums die daarna volgden hadden allemaal een andere sfeer. “MYLO XYLOTO” in 2011 was dansbaar, “GHOST STORIES” uit 2014 was donker en somber, mede door de scheiding van zanger Chris Martin en en actrice Gwyneth Paltrow en “A HEAD FULL OF DREAMS” uit 2015 liet weer een poppy geluid horen, overigens zonder veel hoogtepunten. De EP “KALEIDOSCOPE” uit 2017 is een aanrader, gezien een paar erg goede tracks, waaronder de opener “ALL I CAN THINK ABOUT IS YOU”.
Nu ligt het achtste studioalbum van Coldplay in de winkels en wat mij betreft is het een terugkeer naar de topplaten uit de begin van hun carrière. In 53 minuten komen 16 tracks voorbij die je vaker beluisteren moet, om de kracht ervan te voelen. Er zitten diverse verwijzingen naar oudere albums in de songs, maar het geheel voelt als een compleet album. Het past op één of andere manier allemaal bij elkaar. “SUNRISE” is een rustige opener, waarna het tempo omhoog gaat met “CHURCH”, een prachtige melodieuze song met subtiel gitaarwerk. Daarna is het genieten van elke track, want er zit geen slecht nummer bij.
Hoogtepunten zijn wat mij betreft het beklemmende “DADDY”, het heerlijke opgewekte “ARABESQUE” met medewerking van Stromae, “GUNS” dat terug gaat naar het geluid van het debuutalbum, de single “ORPHANS” dat herinnert aan het dansbare album “MYLO XYLOTO”, “CRY CRY CRY” dan ook weer klein gehouden is, het prachtige “CHAMPIONS OF THE WORLD” had op het tweede album kunnen staan, een heerlijke poprock song en het album sluit af met de werkelijk prachtige ballad “EVERYDAY LIFE”. Coldplay flikt het opnieuw en dat had ik eigenlijk niet meer verwacht na de laatste albums. Deze plaat pakt mij van het eerste tot het laatste nummer, geweldig!!

Super album! Echt muziek die je wat vaker moet beluisteren zoals het goede muziek betaamt! Steeds weer nieuwe lagen te ontdekken.
Terug naar de roots van muzikaliteit van de eerste albums met wat nieuwe probeersels die ik goed vind uitpakken! Favorieten: Arabesque, Daddy, Everyday life. Iets minder: Orphans en Guns.
Gewoon genieten van echte muziek. Is helaas schaarser geworden! Of zoek ik niet goed genoeg..?

Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Hoge bomen vangen veel wind. En dus leidde het nieuws dat Coldplay niet op tournee gaat wegens de impact op het klimaat tot voorspelbare cynische grappen, van ‘Ik zeg: win-win’, 'Het beste dat ik ooit van Coldplay heb gehoord’ tot 'Er is een God’. Het is en blijft een van de populairste én meest gehate popbands op aarde.

Ondertussen is Everyday Life de beste Coldplay-plaat in ruim tien jaar tijd. Singles Orphans (met aanstekelijke Sympathy for the Devil-achtige woo woo’s), Arabesque (met trompet die alle kanten op vliegt) en de titeltrack (had niet misstaan op X&Y) waren al positieve voorbodes en het dubbelalbum bevat genoeg andere sterke liedjes. Zo zijn Daddy en Èkó mooie ingetogen pianoballads en horen we Chris Martin ook uitstekend zingen op Guns (over wapenbezit) en Old Friends, met niet veel meer dan gitaar.

Muzikaal schiet het alle kanten op, met wisselend resultaat. Zo zijn gospelsong BrokEn en When I Need A Friend met flinke koorpartij kerkdienstmateriaal, horen we Arabisch in Church, is Cry Cry Cry een minder geslaagd soul-uitstapje, kan U2 best jaloers zijn op Champion Of The World en is er een wat wonderlijke demo.

De grootste winst is dat Coldplay veel minder irritatie oproept dan voorheen en nergens te bombastisch wordt. Zo geëngageerd als op Trouble in Town hoorden we de band zelfs nog niet eerder. Dit nummer over politiegeweld en etnisch profileren werkt geraffineerd toe naar een climax: terwijl een audiofragment van een arrestatie in Philadelphia 2013 klinkt, zwelt de muziek aan. Indrukwekkend.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Coldplay - Everyday Life - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Coldplay - Everyday Life
Na het vorige album had ik Coldplay echt volledig afgeschreven, maar het nieuwe album van de band is verrassend sterk en overtuigt me voor de afwisseling weer eens

Ik was eerlijk gezegd niet van plan om naar het nieuwe album van Coldplay te gaan luisteren, tot ik me bedacht dat het ooit een hele leuke band was en een terugkeer naar het rechte pad altijd mogelijk is. Everyday Life is een bont gekleurd album dat meerdere kanten op schiet, maar waarop de ingetogen en wat broeierig aandoende songs domineren. Die songs bevallen me wel en steken bij herhaalde beluistering steeds net wat knapper in elkaar, terwijl de missers op het album steeds wat minder tegen de haren instrijken. Ik had de afgelopen tien jaar niets met Coldplay, maar dit album is helemaal niet slecht en bij vlagen zelfs behoorlijk goed.

Ik heb me bij beluistering van de laatste paar albums van Coldplay vaak afgevraagd wat er toch was misgegaan met het leuke bandje dat helemaal aan het begin van het huidige millennium was opgedoken.

Parachutes uit 2000, A Rush Of Blood To The Head uit 2002 en X&Y uit 2005 waren stuk voor stuk uitstekende albums en ook Viva La Vida Or Death And All His Friends uit 2008 had nog veel goede momenten, maar hierna leek Coldplay definitief verloren voor de liefhebber van popmuziek die niet alleen vermaakt maar ook het avontuur durft op te zoeken.

Het vorige album van de Britse band vond ik zo slecht dat ik eerlijk gezegd niet eens van plan was om naar het deze week verschenen Everyday Life te luisteren, maar omdat de stapel nieuwe releases deze week voor de afwisseling eens goed te behappen was, kon ik er niet omheen en wilde ik het nieuwe album van Coldplay toch een kans geven.

Mijn eerste beluistering van Everyday Life was met de koptelefoon en ik was direct aangenaam verrast. Coldplay kiest op haar nieuwe album in flink wat gevallen voor ingetogen en wat broeierig klinkende songs. De instrumentatie is in de meeste gevallen rijk en veelkleurig, maar vergeleken met de vorige albums van de band, die gemaakt leken voor het vullen van stadions, is het ook een redelijk ingehouden instrumentatie, met hier en daar een uitbarsting. Wanneer Coldplay uitbarst doet het dit niet met goedkope beats of holle bombast, maar met knap in elkaar stekend gitaarwerk en mooi toetsenwerk.

Coldplay durft op Everyday Life weer te experimenteren en dat pakt vaak verrassend goed uit. Natuurlijk is niet alles opeens weer zo goed als op de eerste albums van de band. Het uitstapje richting gospel had van mij bijvoorbeeld niet gehoeven, maar het zit me ook niet echt in de weg. Ook het uitstapje richting jazz en wereldmuziek met Franse teksten beviel me in eerste instantie minder, maar het wint na een paar keer horen wel flink aan kracht. Wanneer de band wel even terugkeert naar het hitgevoelige geluid van het vorige album zit het me wel in de weg, zeker omdat het misstaat op het nieuwe album, maar drie minuten zijn ook zo om.

Tegenover de paar missers op het album staan flink wat hele mooie songs. Het zijn songs die dankzij de stemmige klanken uitstekend passen bij het seizoen en zeker wanneer je het album met de koptelefoon beluistert, hoor je goed hoe verzorgd het in elkaar steekt. Wat voor de instrumentatie geldt overigens ook voor de zang van Chris Martin, die met zijn ingehouden vocalen meer indruk maakt dan in de stadionvullers op de vorige albums van de band. Het album is ook nog eens prachtig opgenomen en geproduceerd, waardoor wederom vooral de wat subtielere songs uitstekend tot hun recht komen. De band schuwt dit keer zelfs een song met alleen wat gitaarakkoorden en zang niet en zelfs dit pakt goed uit.

Everyday Life schiet alle kanten op en lang niet altijd de goede, maar door gebruik te maken van geluidsfragmenten tussen de songs vormen de songs op het album op een of andere manier wel een eenheid. Everyday Life is voor mij niet zo indrukwekkend als de eerste albums van de band, maar in het aanbod van deze week kan Coldplay zeker met de besten mee, al is het maar omdat het nieuwe album van de band bij iedere beluistering weer wat leuker en interessanter wordt. Een niet verwachte maar wel aangename verrassing. Erwin Zijleman