Coldplay - Everyday Life (2019)

Nu twee luisterbeurten gehad en hij bevalt me wel. Alleen Guns is direct een skip nummertje geworden, maar de rest loopt allemaal erg lekker door. Tot dusverre nog niet echt nummers die eruit springen, maar afgezien van Guns ook geen die echt stoort.

En vergeet de tik in de vinyl editie niet na een paar draaibeurten. Helemaal gelijk. Maar goed, sommigen willen graag een podium. En dat hebben ze hier. Jammer alleen dat ze met hun geleuter toch wat plezier wegnemen van zo'n nieuwe plaat.

Nog maar 2x in zijn geheel beluisterd, alvast een aantal eerste impressies.

- Album start echt heel goed en zowel Church als Trouble In Town zijn meteen twee van de favorieten.

- Zowel BrokEn als WOTW/POTP zijn m.i. ergerlijk... Geen idee wat die op het album doen behalve het ritme op een zeer onaangename manier brekEn.

- Arabesque met Stromae is misschien wel het prijsbeest op het album en Everyday Life verdient ook een positieve noot.

Opgepast! Het volgende bericht kan als schokkend ervaren worden en zou zelfs een traumatisch effect kunnen hebben op de echte muziekkenners op deze site!
Ik vind Coldplay een van de beste bands die er bestaan en horen voor mij thuis in het rijtje met The Beatles en Pink Floyd.
Elk van hun albums bevat voldoende parels. En deze nieuwe worp is daar geen uitzondering op.
Mooie plaat die een plaatsje in mijn top 10 voor 2019 gaat krijgen.

Goud!
Achja, over een paar platen deugt Lana del Rey ook niet meer...

Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Hoge bomen vangen veel wind. En dus leidde het nieuws dat Coldplay niet op tournee gaat wegens de impact op het klimaat tot voorspelbare cynische grappen, van ‘Ik zeg: win-win’, 'Het beste dat ik ooit van Coldplay heb gehoord’ tot 'Er is een God’. Het is en blijft een van de populairste én meest gehate popbands op aarde.

Ondertussen is Everyday Life de beste Coldplay-plaat in ruim tien jaar tijd. Singles Orphans (met aanstekelijke Sympathy for the Devil-achtige woo woo’s), Arabesque (met trompet die alle kanten op vliegt) en de titeltrack (had niet misstaan op X&Y) waren al positieve voorbodes en het dubbelalbum bevat genoeg andere sterke liedjes. Zo zijn Daddy en Èkó mooie ingetogen pianoballads en horen we Chris Martin ook uitstekend zingen op Guns (over wapenbezit) en Old Friends, met niet veel meer dan gitaar.

Muzikaal schiet het alle kanten op, met wisselend resultaat. Zo zijn gospelsong BrokEn en When I Need A Friend met flinke koorpartij kerkdienstmateriaal, horen we Arabisch in Church, is Cry Cry Cry een minder geslaagd soul-uitstapje, kan U2 best jaloers zijn op Champion Of The World en is er een wat wonderlijke demo.

De grootste winst is dat Coldplay veel minder irritatie oproept dan voorheen en nergens te bombastisch wordt. Zo geëngageerd als op Trouble in Town hoorden we de band zelfs nog niet eerder. Dit nummer over politiegeweld en etnisch profileren werkt geraffineerd toe naar een climax: terwijl een audiofragment van een arrestatie in Philadelphia 2013 klinkt, zwelt de muziek aan. Indrukwekkend.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Coldplay - Everyday Life - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Coldplay - Everyday Life
Na het vorige album had ik Coldplay echt volledig afgeschreven, maar het nieuwe album van de band is verrassend sterk en overtuigt me voor de afwisseling weer eens

Ik was eerlijk gezegd niet van plan om naar het nieuwe album van Coldplay te gaan luisteren, tot ik me bedacht dat het ooit een hele leuke band was en een terugkeer naar het rechte pad altijd mogelijk is. Everyday Life is een bont gekleurd album dat meerdere kanten op schiet, maar waarop de ingetogen en wat broeierig aandoende songs domineren. Die songs bevallen me wel en steken bij herhaalde beluistering steeds net wat knapper in elkaar, terwijl de missers op het album steeds wat minder tegen de haren instrijken. Ik had de afgelopen tien jaar niets met Coldplay, maar dit album is helemaal niet slecht en bij vlagen zelfs behoorlijk goed.

Ik heb me bij beluistering van de laatste paar albums van Coldplay vaak afgevraagd wat er toch was misgegaan met het leuke bandje dat helemaal aan het begin van het huidige millennium was opgedoken.

Parachutes uit 2000, A Rush Of Blood To The Head uit 2002 en X&Y uit 2005 waren stuk voor stuk uitstekende albums en ook Viva La Vida Or Death And All His Friends uit 2008 had nog veel goede momenten, maar hierna leek Coldplay definitief verloren voor de liefhebber van popmuziek die niet alleen vermaakt maar ook het avontuur durft op te zoeken.

Het vorige album van de Britse band vond ik zo slecht dat ik eerlijk gezegd niet eens van plan was om naar het deze week verschenen Everyday Life te luisteren, maar omdat de stapel nieuwe releases deze week voor de afwisseling eens goed te behappen was, kon ik er niet omheen en wilde ik het nieuwe album van Coldplay toch een kans geven.

Mijn eerste beluistering van Everyday Life was met de koptelefoon en ik was direct aangenaam verrast. Coldplay kiest op haar nieuwe album in flink wat gevallen voor ingetogen en wat broeierig klinkende songs. De instrumentatie is in de meeste gevallen rijk en veelkleurig, maar vergeleken met de vorige albums van de band, die gemaakt leken voor het vullen van stadions, is het ook een redelijk ingehouden instrumentatie, met hier en daar een uitbarsting. Wanneer Coldplay uitbarst doet het dit niet met goedkope beats of holle bombast, maar met knap in elkaar stekend gitaarwerk en mooi toetsenwerk.

Coldplay durft op Everyday Life weer te experimenteren en dat pakt vaak verrassend goed uit. Natuurlijk is niet alles opeens weer zo goed als op de eerste albums van de band. Het uitstapje richting gospel had van mij bijvoorbeeld niet gehoeven, maar het zit me ook niet echt in de weg. Ook het uitstapje richting jazz en wereldmuziek met Franse teksten beviel me in eerste instantie minder, maar het wint na een paar keer horen wel flink aan kracht. Wanneer de band wel even terugkeert naar het hitgevoelige geluid van het vorige album zit het me wel in de weg, zeker omdat het misstaat op het nieuwe album, maar drie minuten zijn ook zo om.

Tegenover de paar missers op het album staan flink wat hele mooie songs. Het zijn songs die dankzij de stemmige klanken uitstekend passen bij het seizoen en zeker wanneer je het album met de koptelefoon beluistert, hoor je goed hoe verzorgd het in elkaar steekt. Wat voor de instrumentatie geldt overigens ook voor de zang van Chris Martin, die met zijn ingehouden vocalen meer indruk maakt dan in de stadionvullers op de vorige albums van de band. Het album is ook nog eens prachtig opgenomen en geproduceerd, waardoor wederom vooral de wat subtielere songs uitstekend tot hun recht komen. De band schuwt dit keer zelfs een song met alleen wat gitaarakkoorden en zang niet en zelfs dit pakt goed uit.

Everyday Life schiet alle kanten op en lang niet altijd de goede, maar door gebruik te maken van geluidsfragmenten tussen de songs vormen de songs op het album op een of andere manier wel een eenheid. Everyday Life is voor mij niet zo indrukwekkend als de eerste albums van de band, maar in het aanbod van deze week kan Coldplay zeker met de besten mee, al is het maar omdat het nieuwe album van de band bij iedere beluistering weer wat leuker en interessanter wordt. Een niet verwachte maar wel aangename verrassing. Erwin Zijleman

Van die Arabesque video, opgenomen in Jordanië word ik erg vrolijk, goede sfeer, mooie beelden zo bij zonsondergang, die blazerssectie, Stromae met paardestaart, goed dansbaar nummer, ja, heel fijn allemaal.............vind alleen het einde van de song te bombastisch, waarom nou?

Mwah opzich klinkt het wel fijntjes allemaal maar het heeft niet net dat extra's wat het had kunnen hebben. Ze zijn minder bombastisch, minder stadion en minder ooohs en aaahs. Dat is opzich een vooruitgang maar ze weten niet het niveau van Parachutes, X and Y, Viva, en AROBTTH te halen. Het is wel heel minimalstisch allemaal. Staan wel leuke tracks op hoor daarnievan: Orphans, Arabesque, Daddy en Champion of the World. Het klinkt net wat te "gemakkelijk" allemaal maar iig een verbetering van MYLO en AHFOD. Zal em zo nu en dan opzetten maar grijp toch eerder naar de eerste 3 albums en Viva.

Verassend. Meer dan dat zelfs(!). Had dit niet zien aankomen.

Beste album sinds "Parachutes", ..en dat mag je als een héél groot compliment opvatten.

Ik vond het een mooi nummer totdat dat audiofragment er bij kwam. Wie gaat daar nu elke keer weer voor z'n lol naar luisteren? Zoiets kun je doen tijdens een concert, maar toch niet op een album?

Die tracklist klopt langs geen kanten. Guns staat hier als nummer 9 aangeduid, maar bij mij is dit al nummer 17. What's that about?

Edit:

Dit dus, na wat comments te lezen. Was inderdaad absoluut onnodig.

Blijkbaar volgen er na When I Need a Friend 8 hidden tracks die samen GOD = LOVE heten. Beetje apart inderdaad, ze staan ook niet op Spotify.

Orphans is wel een heel erg leuk nummer zeg, misschien wel hun sterkste single sinds Violet Hill of zelfs Talk/Speed of Sound ofzo. Heel goed gedaan!

Edit: alhoewel, Adventure of a Lifetime vond ik ook best goed, beken ik met een beetje schaamrood op de wangen.

Helemaal mee eens!

A Rush of Blood to the Head is toch nog een klein niveautje hoger, maar anders ook eensch!

Opzich een prima album met enkele mooie liedjes, ik denk dat we op de radio rond de kerst dood gegooid gaan worden met Everyday LIFE. Tekstueel lijkt de band in te haken op de milieu/sjw trend en dat is best apart voor een band die bij voorgaande touren plastic led wegwerp armbandjes massaal aan het uitdelen was.

Hans Brouwer die 4,5* geeft aan Coldplay?

Ha, Coldplay durft het bij tijd en wijlen weer eens klein te houden. Dat siert ze. En als ze dan uitbundig worden, zoals in het fraaie 'Arabesque', dan is het ook meteen extravert op een fijne manier. Niet op die pompende DJ-achtige manier. De songs zijn niet allemaal even sterk, de samenhang is ver te zoeken, maar toch straalt 'Everyday Life' een gezonde vernieuwingsdrang uit (als album geheel). Had ik niet meer verwacht van de mannen.

Wat een onverwacht prachtig album dit. Er staan een paar nummers bij die ik liever skip, maar die worden ruimschoots gecompenseerd door schitterend werk. Met name Daddy vind ik om persoonlijke redenen ontroerend mooi. Niet gedacht dat ze na de wat mij betreft overgeproduceerde afgelopen platen weer zouden teruggaan naar wat meer door instrumenten gedragen muziek. Ik ben weer om!

Respect dat ze zo'n album afleveren na zoveel jaren mainstream muziek gespuwd te hebben. Getuigt dat ze toch nog altijd voeling hebben voor goeie muziek, maar dat geld en grote labels vaak een groep in een richting duwen...
Ik heb soms de neiging om een 4 te geven, maar nummers als Champion Of The World vindt ik dan weer te flauw.

favorieten:
بنی آدم
Trouble in Town

Dit keer is de muziek dan niet mainstream maar wel de thematiek.

Ik kan er weinig inspiratie uit halen.

Lol. Deze heb ik helemaal gemist. Ik durf bijna niet te luisteren na hun vorige zwakke broeder(s).

Goed om te lezen dat ze voor minder mainstream hebben gekozen, dat is alvast een plusje.

Beetje wirwar van muziekstijlen. Voor mij is dat plezieriger dan de bonkende meezingers.

Deze plaat wordt alleen maar beter als ik 'm vaker draai. Zelfs Champion of the World vind ik inmiddels helemaal niet onaardig. Ondanks dat gezongen wordt: 'I'm flying on my bicycle'.

Opvallend trouwens dat op het (titel-)nummer erna de backing vocals worden verzorgd door ene Marianna Champion.

Heb m even laten bezinken, maar ook ik kan genieten van deze plaat. Wat minder toegankelijk dan de vorige reeks albums, die ik ook goed kon hebben trouwens, maar Coldplay heeft nooit stilgezeten en ook nu weer zetten ze een geluid neer dat apart staat in hun discografie. De vele korte nummertjes doen de plaat een beetje aanvoelen alsof het in zijn geheel moet worden ervaren. Bij Ghost Stories en Viva la Vida (...) had ik dat ook een beetje, maar daar had je nog wel genoeg nummers die los ook tot hun recht kwamen. Hier mis ik dat nog een beetje, op een handjevol uitzonderingen na. Met 'Trouble in Town', 'Arabesque', 'Orphans' en 'Everyday Life' zijn er toch wel een aantal nummers die er voor mij echt uit springen. Vooral eerstgenoemde hakt erin in combinatie met 'BrokEn' en 'Daddy' vlak erna.

Kritiek op de thematiek snap ik niet zo. Bij U2 heb ik dat ook nooit gesnapt. Er is veel onrecht in de wereld en het kan best een statement zijn om daarover te zingen. Het is ook niet alsof Coldplay dit elke keer doet.

Ten eerste omdat er vaak veel hypocrisie bij komt kijken. Kijk bijvoorbeeld naar de massale belastingontduiking van Bono en consorten. Daarnaast vind ik de statements van deze wereldsterren vaak vrij leeg. Vergelijkbaar met wat men zegt op Miss World wedstrijden: 'I want world peace!' Tja, dat willen we allemaal wel. Maar de werkelijkheid is wat complexer. Kom dan met meer filosofische teksten hierover, die naar de kern gaan en ruimte bieden voor vooruitgang.

Familie van Will Champion, de drummer van de band?

Qua lege statements ben ik het helemaal met je eens. Ik vind echter dat er hier geen sprake van is, en dat Coldplay wel degelijk inhoudelijke teksten heeft geschreven op deze plaat. Betreffende de hypocrisie snap ik waar het gevoel vandaan komt, maar als het statement goed is zou het niets van het statement af moeten doen. Maar dat vind ik dan weer.