menu

Bob Dylan - Another Side of Bob Dylan (1964)

mijn stem
3,77 (345)
345 stemmen

Verenigde Staten
Folk
Label: Columbia

  1. All I Really Want to Do (4:04)
  2. Black Crow Blues (3:14)
  3. Spanish Harlem Incident (2:24)
  4. Chimes of Freedom (7:10)
  5. I Shall Be Free, No. 10 (4:47)
  6. To Ramona (3:52)
  7. Motorpsycho Nitemare (4:33)
  8. My Back Pages (4:22)
  9. I Don't Believe You (4:22)
  10. Ballad in Plain D (8:16)
  11. It Ain't Me Babe (3:33)
totale tijdsduur: 50:37
zoeken in:
avatar van jorro
4,0
Ik herinner me nog wel dat de zus van mijn vriendje Dylan platen draaide terwijl wij bezig waren met thunderbirds en batman. Dat is bijna 55 jaar geleden.
De vonk is toen niet echt over gesprongen. want een Dylanfan ben ik toen niet geworden. Daarbij speelt een rol dat muziek voor mij belangrijker is dan tekst. Maar het verstand komt met de jaren en inmiddels draai (stream) ik regelmatig een Dylan album.
Dit album kom ik nu tegen in de 100 Greatest Albums of 1964 op een respectvolle 6e plaats net zo hoog als in BesEverAlbums 1964.
Chimes of Freedom, My Back Pages en It Ain't Me Babe zijn ook mijn favoriete nummers, nog steeds vanwege het muzikale.
3,5*

avatar van BoyOnHeavenHill
3,0
Voor mij de minste van het akoestische eerste kwartet Dylan-platen, en ook één van de minst vaak gedraaide platen uit mijn hele Dylan-collectie. De redenen daarvoor zijn divers: de humoristische songs zijn niet bijzonder grappig, de tingel-tangel-piano van Black crow blues helpt niet echt, drie nummers hiervan kende ik al eerder via de uitstekende versies op de debuutelpee van de Byrds (maar daar kan Dylan natuurlijk niets aan doen), en Ballad in plain D is zowel te lang als onaangenaam persoonlijk (met Dylans put-down-songs heb ik in de loop der jaren wel wat meer moeite gekregen).
        Al met al leidt dit tot een lappendeken met op het eerste gezicht veel verleidelijke kleuren maar bij nadere beschouwing veel vale plekken. Neemt niet weg dat de hoogtepunten prachtig zijn: To Ramona is ontroerend, It ain't me babe is een sterke en ondubbelzinnige poging om afstand te nemen van het keurslijf waar anderen hem in willen persen, I don't believe you is een triest liefdesliedje vermomd als energieke proto-powerpop, en My back pages is een definitieve afrekening met het zwart-wit-denken en vooral de pretentie de waarheid in pacht te hebben: "Lies that life is black and white spoke from my skull, I dreamed", "Equality, I spoke the word as if a wedding vow", "Good and bad, I define these terms quite clear, no doubt, somehow" – enfin, er is hier al genoeg uit deze tekst geciteerd, en waar die prachtige melodische "val" aan het einde van de derde regel van elk couplet vandaan komt zou alleen Dylan zelf ons kunnen vertellen.
        Zoals gezegd zijn die hoogtepunten hier in de minderheid, waardoor dit naar mijn smaak één van Dylans mindere platen is, hoewel het tegelijkertijd een essentieel keerpunt in zijn ontwikkeling markeert. Gemengde gevoelens dus.

avatar van alifib
4,5
Een ware overgangsplaat van Bob. Het pad van de protestsong is nu verlaten, alles wordt nu meer persoonlijk. Qua geluid begint het de pure folk te verlaten naar iets anders. De laatste stappen in het verwerkingsproces van de breuk met Suze is in volle gang, maar het knettert nog hevig na. De humor is ook weer terug en wat vroeger de talking blues waren, zijn nu gemuteerd in de verhalende, droomachtige woordenvloed, die hij later nog perfectioneert. En begint met Motorpsycho Nitemare zijn droomcyclus? Je hebt ook nog de klassiekers als Chimes of Freedom, My Back Pages en It Ain't Me Babe. Maar er zijn ook een of twee liedjes waar ik wat minder bij voel of die zomaar voorbij waaien, zoals bv Black Crow Blues.

Dit album deed me twijfelen aan hoe ik mijn punten uitdeel. Ik geef telkens weer een 5 aan Dylan's platen, maar dat wil niet zeggen dat ik evenredig van ze houd. Ik houd ook van deze plaat, maar het is nooit een Dylan plaat die ik zomaar uit de kast pak. Nu vond ik ook weer eerst dat ik het niet voel, maar na een paar luisterbeurten zit ik er toch weer helemaal in.

avatar van jorro
4,0
Another Side of Bob Dylan is het vierde studioalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Bob Dylan uit 1964. Het markeerde een opmerkelijke afwijking van zijn eerdere werk, met name zijn folk-georiënteerde albums, en toonde Dylans evoluerende artistieke gevoeligheden.

Lyriek en songwriting: Het album wordt gekenmerkt door Dylans introspectieve en poëtische lyriek, die altijd zijn sterkste kant was geweest. Nummers als "It Ain't Me Babe" en "My Back Pages" laten zijn talent voor woordspelingen en sociaal commentaar zien. Zijn songwriting is hier persoonlijker in vergelijking met zijn eerdere werken.

Muzikale diversiteit: Dit album markeert Dylan's overstap van pure folkmuziek naar een meer divers scala aan muziekstijlen. De integratie van rock- en popelementen in zijn liedjes is duidelijk, wat zijn bereidheid om te experimenteren laat zien. Nummers als "Motorpsycho Nitemare" en "I Don't Believe You" bevatten verschillende muzikale invloeden.

Vocale verbetering: Dylan's zangstijl op dit album is wat minder rauw en meer gecontroleerd in vergelijking met sommige van zijn eerdere werk. Zijn stem is nog steeds onderscheidend en expressief, maar er zit een verfijning in die bijdraagt aan de algehele aantrekkingskracht van het album.

Evolutie van Dylan: "Another Side of Bob Dylan" is een belangrijke mijlpaal in Dylans carrière, omdat het zijn evolutie markeert van een puur folkartiest naar een meer eclectische en veelzijdige muzikant. Het is duidelijk dat hij nieuwe muzikale horizonten aan het verkennen was en zijn eigen identiteit als artiest in twijfel trok.

Opvallende nummers: Enkele van de opvallende nummers op het album zijn 'It Ain't Me Babe', 'Chimes of Freedom', 'My Back Pages' en 'All I Really Want to Do'. Deze nummers vangen de essentie van Dylans veranderende stijl en lyrische diepgang.

Samengevat is "Another Side of Bob Dylan" een belangrijk album in de carrière van de artiest dat zijn groei als songwriter laat zien en zijn bereidheid om te experimenteren met verschillende muziekstijlen. Het is misschien niet zo gevierd als sommige van zijn andere albums zoals "Highway 61 Revisited" of "Blood on the Tracks", maar het blijft een belangrijk hoofdstuk in de muzikale reis van Bob Dylan en is het luisteren waard voor fans en mensen die geïnteresseerd zijn.

Mijn 3 favorieten op het album zijn Chimes of Freedom, My Back Pages en It Ain't Me Babe

Eerder gepubliceerd op www.jorros-muziekkeuze.nl

Gast
geplaatst: vandaag om 00:55 uur

geplaatst: vandaag om 00:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.