Bob Dylan - Another Side of Bob Dylan (1964)

Ik vind dit nogal een onderschatte cd van hem met prachtige songs als: It Ain't Me Babe en vooral My Back Pages.

I was so much older then, I'm younger than that now

Vind Motorpsycho Nitemare ook geweldig. leuk verhaal.
Zegt ook wat over de angst voor het communisme van toen.

Ik vind juist Ballad In Plain D het beste liedje op het album, toch mooi hoe Bob Dylan zijn verdriet kan opschrijven? Wat Suze antwoorde op het leid was dit: 'ik begreep wel wat hij bedoelde. Het was het einde van iets en we waren allebei gekwetst en bitter. Zijn kunst was zijn uitlaatklep, zijn exorcisme. Het was gezond, zo schreef hij het van zich af.'

Zoals ik al zei: een boze brief, of moderner een boze email.

Ook dat prachtige boek van Patrick Roefflaer, 'Bob Dylan in de studio', in bezit?

“Ah, but I was so much older then;
I’m younger than that now.”

Dat zingt Dylan op ‘My Back Pages’, één van de 11 nummers op zijn vierde plaat, ‘Another Side of Bob Dylan’. De titel dekt de lading; Dylan breekt met zijn verleden als voorganger van het protestlied, al verandert er op muzikaal vlak niet veel. Dylan speelt akoestische gitaar (voor 'Black Crow Blues' gaat ie aan de piano zitten) en mondharmonica, en zijn zang blijft min of meer hetzelfde. Ook komt zijn “nieuwe” manier van songschrijven voor het eerst op de proppen; met nummers als ‘Chimes of Freedom’ en (vooral) ‘Motorpsycho Nightmare’ heeft hij enkele surrealistische teksten geschreven, iets wat op de volgende platen nog veel meer zal te horen zijn.

De reden voor deze plotse omslag in thematiek, ligt volgens mij voor de hand; zijn relatie met Suze Rotolo is in deze periode namelijk op de klippen gelopen. ‘I Don’t Believe You (She Acts Like We Never Have Met)’ en ‘Ballad in Plain D’ zijn twee songs die op haar gebaseerd zijn. Dylan is soms wel erg hard, ook voor de zus en moeder van Suze: “For her parasite sister, I had no respect; bound by her boredom, her pride to protect” klinkt het in ‘Ballad in Plain D’. Hij lijkt de schuld voor de breuk zelfs deels in hun schoenen te schuiven in datzelfde nummer: “Through young summer’s breeze, I stole her away; from her mother and sister, though close did they stay”.

Deze vind ik tot nu toe in Dylan’s discografie de minste (en dat heeft niets te maken met de verandering in thematiek). Er staan enkele mindere nummers op, iets wat ik niet of nauwelijks heb met de eerste drie platen. Zo is ‘Motorpsycho Nightmare’ wel absurd, en bij vlagen ook wel grappig, maar het stelt niets voor in vergelijking met de prachtige teksten die hij het jaar daarop (in 1965) zou schrijven. Het nummer is wel overduidelijk een stap in de richting van ‘Bringing It All Back Home’ en ‘Highway 61 Revisited’.

Hetzelfde zou men kunnen zeggen van ‘I Shall Be Free No. 10’; met name de strofe waarin hij het heeft over Cassius Clay klinkt wel erg gekunsteld, maar is wel erg grappig. Ik denk dat hij die humor nodig had, om zijn zinnen te verzetten. Het ging hem niet voor de wind op relationeel vlak, zoals eerder al opgemerkt, en humor hielp hem om alles te relativeren. Ook ‘Ballad in Plain D’ is, ondanks de scherpe tekst, na een aantal draaibeurten behoorlijk slopend om naar te luisteren, en zal wel nooit m’n favoriet nummer worden, ook niet van deze plaat.

Want, zoals op de vorige platen, staan ook hier weer enkele ongelooflijk mooie parels op. ‘Chimes of Freedom’ met zijn prachtige tekst, het over de schouder kijkende ‘My Back Pages’ en het aandoenlijke liefdesliedje ‘It Ain’t Me Babe’, dat succesvol werd gecoverd door Johnny Cash en June Carter. Toch halen de teksten nooit het niveau van ‘The Freewheelin’ Bob Dylan’ en ‘The Times They Are A-Changin’’ (zijn debuut bevatte slechts twee eigen nummers), waardoor ik een lagere waardering moet geven.

Het zou na deze plaat ook erg lang duren vooraleer er nog eens een plaat van Dylan uit zou komen waarop enkel hij te horen is. Na ‘Another Side of Bob Dylan’ zou de transformatie pas echt beginnen, tot groot jolijt van sommigen, maar de meeste fans keerden zich dan van zich af (wat met deze plaat al werd ingezet, trouwens, want toen hij nieuwe nummers van deze plaat speelde op het Newport Folk Festival in 1964, was het publiek niet enthousiast, en kraakten de critici hem af).

3,5 sterren

Dat de teksten volgens jou nooit het niveau van The Freewheelin' en The Times halen, is mijn inziens toch een beetje appels met peren vergelijken.

Zoals gezegd is Another Side een overgangsplaat en zijn de teksten van meer persoonlijke aard (introspectie/zelfreflectie zeg maar...) dan de toch meer ''topical'' (het woord protestzong durf ik gezien de meningen van Dylan hierover maar niet in de mond te nemen) songs van Dylan's 2e en 3e plaat.
Een lijn die overigens al was ingezet met de briljante afsluiter Restless Farewell van zijn 3e album:



De teksten op dit album zijn dus van een andere orde wil ik maar zeggen, maar minder vind ik lastig om te stellen.

De teksten van bijvoorbeeld Chimes Of Freedom, To Ramona, My Back Pages en (vind ik althans) Ballad In Plain D zijn toch wel van een behoorlijke buitencategorie...

Haha, ja, als ik het boek moet beschrijven, zou ik het zelfde zeggen zoals jij: 'prachtig'
Een heel aangenaam boek

Van alle Acoustische Dylans vind ik dit de mooiste.

Hier staan zeer goede nummers op zoals 'All I Really Want to Do', 'Spanish Harlem Incident', 'To Ramona' en 'It Ain't Me Babe'
De piano in 'Black Crow Blues' zorgt voor een leuke afwisseling.
Vooral de teksten op dit album vind ik leuk. Af en toe een loze grappige tekst zoals op 'I Shall Be Free - No. 10' en 'Motorpsycho Nightmare' en een liefdestekst als 'Ballad in Plain D' maken het album zoveel luchtiger dan de zwaardere politieke teksten als op The Times They Are A-Changin' waarvoor je dan veel meer in de mood moet zijn.

Het absolute hoogtepunt vind ik 'I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)'. Zo mooi hoe hij zo veel emotie in dat lied weet te leggen. Je voelt echt de woede in zijn stem.

Bob Dylan speelt exact 50 jaar na zijn eerste concert een prachtige versie van To Ramona in Stockholm, samen met Mark Knoflook...

Ergens op dit moment, 48 jaar geleden, zat Bob Dylan samen met zijn gitaar, een piano en een paar flessen Beaujolais in de Columbia Studios in NYC om daar Another Side of... in 1 sessie op te nemen...

Link

ik hou niet van de meeste lange nummers van bob; veel tekst op telkens dezelfde melodie. de 2 langere nummers op another side.. zorgen voor slechts een 3.5

Voor de liefhebbers van Dylan en deze plaat, hierbij een link naar Youtube, waar Denise, Denise en New Orleans Rag te beluisteren zijn.

Wees er snel bij, want de web sherrif slaapt nooit !

Kan maar niet genoeg krijgen van It Ain't Me Babe de laatste paar weken. geweldig nummer.

Dit album is vandaag alweer 49 jaar jong

En vooral vooràl Ballad in Plain D!!

Motorpsycho Nitemare is echt geweldig grappig

50 jaar oud alweer vandaag

Haha, jij houdt de kalender goed bij ieder jaar

Ja, waarom eigenlijk?

Moet je Stalin quoten. Nu krijg ik de melding

Another Side of Bob Dylan - de titel van Dylans vierde album belooft een revolutie van formaat, zoals die in zijn oeuvre wel meer voorkomen. Wat gaat er gebeuren? Gaat Dylan elektrisch? Gelooft hij plotseling in God? Slaat hij aan het croonen in de voetsporen van Frank Sinatra? Welnee, zover is het in 1964 nog lang niet. De grootste verandering ten opzichte van de Bob Dylan op diens eerste drie platen is dat Bob een beetje moe is, moe van zijn prekerige toontje, waarmee hij de hele gevestigde orde aanklaagde.

En dat Dylan moe is, dat hoor je zeker terug op dit album. Het begint gezellig: op All I Really Want to Do horen we Bob eindelijk weer eens lachen - om zijn eigen ondeugende grapje nog wel - en dat is een verademing. De rest van het album klinkt echter nogal uitgeblust, de kracht is er een beetje uit. Dylan heeft zijn sinaasappelkistje terzijde geschoven en zingt alleen nog voor wie het horen wil en kom je niet, nou ja, dan niet.

Er staan op dit album weinig echte diamanten, hooguit een paar ruwe. My Back Pages is er daar één van: de zin: I was so much older than, I'm younger than that now dringt met elke herhaling dieper mijn borst binnen. Met It Ain't Me Babe heeft deze plaat op de valreep toch nog een klassiekertje te pakken.

Het is goed te begrijpen als Bob Dylan na dit album aan wat anders toe is. Alle akkoorden heeft hij nou al zo vaak gespeeld op dat lullige gitaartje, ik zou er ook wat verveeld van raken. Ik, als luisteraar, kan ook wel wat pit gebruiken. Als Dylan op deze toer was blijven doorgaan, was ik waarschijnlijk bij het volgende album afgehaakt. Gelukkig weten we inmiddels dat de sterren en Dylans pet anders stonden, waardoor hij onze hoofden binnenkort weer met beide handen naar zich toe zal draaien om onze onverdeelde aandacht op te eisen.

Hoor ik op dit album nu al flarden van wat later op Blood on the Tracks hele songs zullen worden ?

Je vergist je.

Leuk album. Na het zware, maar epische, voorgaande album is deze wat luchtiger. Een jonge en zatte Dylan zingt nog nasaler dan gewoonlijk en is nog vrij humoristisch ook. Lekker voor als je zelf al wat op hebt. Een Bob Dylan album gaat er altijd goed in. Makkelijk om weg te luisteren, heerlijke teksten en een mooie niet - alledaagse stem.

4,5*

Heerlijje flauwekul (behalve het misplaatste "chimes of freedom".

Van zijn eerste 4 LP's vond en vind ik deze de minste. Het is maar goed dat hij na deze plaat een andere weg inslaat.
Het mist het luchtige van de eerste twee albums, en ook het onheilspellende van zijn derde. Het klinkt allemaal wat vermoeid en ongeinspireerd. Ik weet nu ook weer bij het luisteren waarom ik deze plaat nooit draai. En er staan ook geen nummers op die bij me een grote indruk maken.