Van Jonathan Wilson vond ik
Gentle Spirit geweldig, en de opvolger
Fanfare een tikkie minder. Maar met
Rare Birds haakte ik af, zodat ik
Dixie Blur niet eens meer beluisterd heb.
Maar ook mij viel tijdens de laatste nacht van de popmuziek op dat Leo Blokhuis dit album het beste van 2020 vond. Oké, dan moet ik toch nog maar eens luisteren, maar daar kwam vervolgens niks van. Totdat ik een paar weken geleden Leo's vriendin Ricky Koole het nummer
'69 Corvette het mooiste nummer ooit hoorde noemen, waarna het nummer gedraaid werd.
Dus heb ik het album eens goed beluisterd. En dat viel mij best mee. Gelukkig waren de psychedelische elementen verdwenen, en laveert de muziek zo'n beetje tussen de Nashville en Laurel Canyon sounds in. En dat is best lekker. Qua instrumentatie en productie valt er niets aan te merken. Die is prima en dat compenseert een beetje de beperkte stem van Jonathan.
Van het niveau van de songs viel ik niet direct van mijn stoel, met uitzondering van
'69 Corvette en
Korean Tea. Dat zijn erg mooie songs. Hoe de rest op termijn is, daar moet ik het album de komende tijd nog maar eens wat vaker draaien.
En wat
philtuper opmerkte, en
AOVV bevestigde: ook ik hoor dat het intro van
'69 Corvette doet denken aan Johnny Cash' uitvoering van U2's
One. Nou ja, eigenlijk iets meer dan '
doen denken aan': het is nog eerder nèt geen jatten. Gelukkig is maar kort en is de rest van het nummer prachtig, dus kan ik het Jonathan dit keer wel vergeven ...