Body Count - Carnivore (2020)

Het niveau van de vorige wordt weer mooi gehaald. Sterke plaat...

Ik ga er ook weer hard op. De Motörhead-cover is cringey, Another Level en When I'm Gone zijn ook niet alles, maar het titelnummer, No Remorse, Bum-Rush en het nummer met de Power Trip-zanger zijn weer goudmijntjes. Vette plaat, heerlijke band en eigenlijk ook de enige echte goede rapmetal-artiest. Niet té serieus te nemen muziek, maar heerlijke gooiers.

Bloodlust pakte me drie jaar geleden enorm bij de strot. Sterke clips, sterke boodschap. Body Count was terug, en hoe! Nu dan de opvolger. Ik vind er echt niks aan. De stukken die ik vet vind doen me denken aan iets dat beter was gedaan op de vorige plaat, en voor de rest hoor ik goedkope refreintjes, monotone metalbeats, en een wanstaltige Motörhead cover. De handvol prima nummers tussendoor weten het geheel voor mij niet te redden.

Sluit ik me bij aan, behalve dat Manslaughter in mijn beleving nog een tandje harder rockt dan Bloodlust. (als je het dan hebt over het “terug zijn” van Body Count)

'Carnivore' pakt een stuk minder uit dan de twee klappers die ervoor kwamen. De productie is me veel te dichtgesmeerd, zoals de typisch Amerikaanse deathcore-sound van tegenwoordig. Daardoor verdwijnt al het leven uit de bij tijd en wijle nog best coole riffs, maar tegelijkertijd komt Ernie C ook vaak met plichtmatige, hoekige riffs waar zonder de furieuze raps van Ice-T echt geen mens wakker van zou liggen.
Met andere woorden: het songmateriaal laat ook te wensen over. Dat er gasten te horen zijn op een album van Body Count is ook niets nieuws, maar deze keer leveren de gastbijdragen wat mij betreft ook nog eens niet echt iets noemenswaardigs op. Vooral Amy Lee had van mij thuis mogen blijven.
En dan zijn er nog de covers. De bewerking van Ice's eigen 'Colors' vind ik nog wel geslaagd, maar 'The Ace of Spades' (come on, serieus?) had niet gehoeven. Leuk voor op het podium, maar laat het daarbij, zou ik zeggen.
Kortom, leuk dat Body Count anno 2020 nog meedoet, maar zonder festivals dit jaar waar we de band aan het werk zouden kunnen zien is dit nogal een overbodige release.
Is er dan helemaal niets te genieten aan 'Carnivore'? Jawel hoor, het venijn zit in de staart: 'Thee Critical Beatdown' en het furieus thrashende 'The Hate is Real' zijn echt wel vette tracks.

Weer een lekkere BC plaat. Ik vond body count altijd veel gescheer, weinig wol. Sinds manslaughter maken Ice-T & co ineens alleraardigste platen. Lekker in your face lekker agressief niet hoogstaand, maar uiterst vermakelijk! Ook met deze kan ik weer lekker uit de voeten

Body Count heeft de laatste jaren enkele aardige platen uitgepoept. De muziek is nooit hoogstaand, enige innovatieve snufjes toevoegen is de band vreemd maar de energie die van dit collectief uitgaat werkt aanstekelijk. De teksten van Ice balanceren als altijd tussen goedkope kitsch en messcherpe maatschappelijke kritiek, daarnaast is de ironische humor nooit ver weg. Body Count behoort niet tot mijn collectie platen maar komt wel regelmatig terug tijdens mijn hardloop sessies, perfecte muziek om je zelf wat op te pompen. Songs als Colors, No Remorse en The Hate is Real vormen fijne tracks die de nodige energie afgeven. De cover van Ace of Spades is trouwens een flinke mispeer.

Is Colors een herbewerking van het oude Ice T nummer?

Edit: dat kan mijn luie reet ook zelf checken. Het antwoord is dus: ja.

Ik weet niet waarom dit nodig is. Tis juist die old school vibe die het origineel zo gaaf maakte. Daar van die lome riffs onder zetten, maakt het niet per se harder.
Wel vermoeiender.

Colors vind ik inderdaad wel de dikke misser op deze plaat. Eerder deed Ice T op manslaughter iets soortgelijks met '99 problems' (wat ik overigens wel geslaagd vond). 'Colors' is natuurlijk wel HET Ice-T nummer maar om dat nu te verkrachten tot een metal-versie, dan sla je mijn plank wel aardig mis.

Op Spotify ook nog zo'n bewerking van 6 In Tha Morning. Tja.

De rest van het album doorwandelend kan ik wel vaststellen dat Body Count altijd weer met een leuk stukje 'trap alles maar kapot' metal op de proppen komt. Je kunt je afvragen of Ice met zijn leeftijd niet wat meer diepte in zijn teksten kan stoppen, maar dat willen we van hem toch helemaal niet horen of wel?

Wat ik verder heel zonde vind, is dat Juan Garcia hier zijn tijd zit te verdoen in plaats van eens een keer een goede reïncarnatie van Agent Steel. Enkel in vlotte The Hate Is Real horen we iets van zijn kenmerkende signatuur terug. Voor de rest hoor ik buiten een knappe solo hier en daar (het titelnummer bijvoorbeeld!) niets anders dan het op het dooie akkertje bewandelen platgetreden paden van grooves en powerchords. Het is juist Ice die van dingen als Bum Rush en Another Level iets energieks weet te maken. Maar ja, Body Count is dan ook niets zonder Ice T natuurlijk.

Zie hoe meningen kunnen verschillen als je de originele versie kent, deze kende ik dus nog niet, maar de remake vind ik dus weer zeer aardig gelukt. Zal het origineel ook eens opzoeken.