Testament - Titans of Creation (2020)

De nieuwe single lijkt wel erg in het verlengde te liggen van de vorige plaat.

Nog vroeg, met maar één nummer vrijgegeven, maar ik ben bang dat het recept van de vorige platen opnieuw is bereid. Met Andy Sneap hebben ze ook weer dezelfde chef in de keuken staan. Op zich waren de afgelopen 3 platen prima, maar nog zo'n plaat erbij voegt voor mij niets toe. Een probleem waar generatiegenoten als bijv. Death Angel ook tegenaan lopen. Kwalitatief prima, maar meer van hetzelfde.

De nieuwe track is weliswaar kwalitatief oké, maar lang niet voldoende om mij te plezieren. Testament klinkt sinds de terugkeer van Alex Skolnick vooral inwisselbaar. Chuck Billy is wel lekker gedreven maar voor de rest is het creatieve armoe wat de klok slaat. En die digitale, zogenaamd overweldigende producties zijn ook verschrikkelijk. Nul komma nul karakter. En dat is dan nog wel Testament..

Ik vind het wel een goed nummer, maar de geluidskwaliteit blaast mij niet omver, jammer.

De producties vandaag zijn wat ze zijn, net zoals dat in de jaren tachtig was. En toen klaagden we ook.

Wat de inwisselbaarheid betreft vind ik het niet gek dat Testament en Death Angel zich aan het beproefde recept houden. Net zoals AC/DC en Motörhead dat altijd hebben gedaan. Ik denk dat het gevoel van inwisselbaarheid ook te maken heeft met ons veranderde luistergedrag. Die laatste van Death Angel is absoluut niet essentieel, maar bleek na meerdere keren draaien toch weer een prima plaatje. Meer moet je van deze bands ook niet meer verwachten.

Live klonk Night Of The Witch erg prettig. Ik heb hoop. Ik vond Brotherhood Of The Snake ook een stap in de goede richting, ten opzichte van de twee voorgangers.

Opener Children Of The Next Level hakt er direct heerlijk vet in, net als de volgende track, WWII. Daarna zakt de boel helaas flink in, om pas halverwege het album weer tot leven te komen, met lekkere uptempo beukers als False Prophet en Curse Of Osiris, dat qua tekst en gevoel doet denken aan Creeping Death van Metallica. Zoals altijd zijn de midtempo songs hier minder interessant, zeker wanneer die gepaard gaan met nogal simplistische teksten, zoals bijvoorbeeld Dream Deceiver. Die track had het album niet moeten halen. Verder degelijkheid troef, niet beter of minder dan de afgelopen paar albums. Door de uitstekende productie komt alles overigens wel optimaal goed uit de verf, dat moet gezegd worden.

He's a woman, she's a man, iemand? (Bij Dream Deceiver) ik kon een glimlach niet onderdrukken in ieder geval.

58 minuten is natuurlijk aan de lange kant voor een thrash album of je moet voldoende variatie kunnen brengen en daar zijn die midtempo songs voor, die gaan er bij mij in als koek.
WW II ( met die bass drop op 2.15, oef) is een echte kraker. Het drumwerk van Hoglan bij Dream Deceiver is echt geweldig, en de instrumental break ( solo) ook. Die 2 zijn alvast aangevinkt. Op het einde komt er toch wat meer standaard beukwerk, maar dit is gewoon een heul lekker thrash album, al zeg ik het zelf.

En Chucky Billy en de zijnen ploegen voort in het genre waar ze als een van de vaandeldragers maar geen topper weten uit te poepen - de laatste 20 jaar althans - dat grote indruk maakt. Er staan echter wel degelijk een aantal redelijke songs op dit schijfje, Dream Deceiver bevat een haast popachtig refrein en dat vormt een vreemd maar wel leuk contrast met de instrumentale invulling van de song.
Als het gaspedaal wordt ingedrukt kan ik een gaap niet onderdrukken, deze nummers heeft Testament al zo vaak ten gehore gebracht en klinken eenvormig, mede ingegeven door de wat eentonige zang van Billy. Echter waar Testament voor mij een streepje voor heeft t.a.v. veel andere vakbroeders zijn de nummers waarin gas wordt teruggenomen, enkele goed getimede breaks worden ingezet en er een mooie balans wordt gevonden tussen hard en zacht. Het middenstuk van het plaatje met City of Angels, Ishtars Gate (lekkere tempowisselingen), de onweerstaanbare groove van Symptoms vormt voor mij het hart. Echter het gehak in False Prophet kan mij weer gestolen worden. Catacombs vormt een instrumentale ode aan het Oosterse thema van de plaat en vormt een aardige afsluiter. Zo is het toch weer een typisch Testament plaatje geworden; veel gebeuk, regelmatig in de hoogste versnelling, wisselvallig songmateriaal en een speelduur die duidelijk te lang is. Desalniettemin kan deze release mij wat meer bekoren dan de voorgaande platen van de heren, al is het maar vanwege het feit dat Chuck en zijn mannen wat geïnspireerder klinken en de productie niet volledig is dichtgesmeerd.

Het gehele album enkele malen zijn rondjes laten draaien, veranderde wel mijn aanvankelijke angst dat Testament geheel in lijn met de voorgaande albums niet meer dan een glimlach mijnerzijds zou gaan ontlokken. Toch is Titans Of Creation uit een heel ander kruid gewassen dan Brotherhood Of The Snake.

Dat heeft niets te maken met een stijlwijziging maar alles met een hernieuwd élan dat de Bay Area veteranen tentoon spreiden. Alsof de heren Peterson en Skolnick zich eindelijk eens laten opzwepen door die buitenaardse ritmesectie die Steve DiGiorgio en Gene Hoglan samen vormen. Zowaar beginnen de gitaristen in gematigd thrashwerk met allerlei geinige licks te strooien waardoor ik op het puntje van mijn stoel gaat zitten.

Natuurlijk zijn het de snelheidsduiveltjes die net dat beetje extra geven. Maar het is voor her eerst sinds lange tijd dat Testament over de gehele linie weet te boeien door de grooves en midtempodingen te kruiden met allerlei geinige licks en fills. Titans Of Creation klinkt dan ineens een stuk gejaagder dan Brotherhood Of The Snake.

De galop in het openende Children Of The Next Level zet de toon volledig wat dat betreft. Dit is echt voor het eerst sinds lange tijd dat ik niet snak naar een COTLOD of een DNR.

Hoewel ik er net achterkom dat ik, afgezien van Brotherhood of the Snake, alle Testament albums vanaf het geweldige The Gathering in de kast heb staan, moet ik toch zeggen dat ik Testament na dit laatstgenoemde album wat uit het oog ben verloren. Ik schafte de platen die na The Gathering verschenen dus wel aan, maar heb er slechts enkele malen naar geluisterd. Het klonk mij allemaal teveel als hetzelfde in de oren en de composities bleven ook nauwelijks hangen. Ik miste net dat beetje extra, het heilige vuur zo je wilt, wat op The Gathering in overvloed aanwezig was.
Van Titans of Creation had ik dus bepaald geen hoge verwachtingen. Maar wat schets mijn verbazing na enkele luisterbeurten, dit is weer een geweldige thrash metalplaat! De mannen kunnen het dus nog wel. Voldoende agressie, voldoende melodie, voldoende galopperende riffs, goede nummers en een sterke productie (de bas is eindelijk eens fatsoenlijk hoorbaar!). En natuurlijk Chuck Billy die zijn teksten heerlijk de microfoon in spuugt. Al deze ingrediënten maken dit voor mij een heerlijke thrashplaat, die zeker fysiek aangeschaft gaat worden.

De melodie van het refrein van Dream Deceiver, als die woorden gezongen worden,
lijkt wel heel erg op He's a Woman van Scorpions.

Goh.

Dat schreef jij ook al zie ik nu.

Onmogelijk om het niet te horen. Doen ze dit dan bewust? Kennen ze het nummer niet en heeft niemand hen er op gewezen? In beide gevallen is het een beetje raar.

Ze hebben al geregeld de scorps gecoverd, dus niet kennen? Meh.... maybe not. Ik denk bewust.

Oké, dan beschouw ik het maar als een eerbetoon.

Het was mij nog niet opgevallen. Wat grappig. Het zal zeker een eerbetoon zijn. Ze hebben zoals gigage aangeeft al eens Sails Of Charon en Animal Magnetism gedaan inderdaad.

Ik ook. Het is ook maar één zinnetje, dus het valt al met al ook wel mee. Leuke track derhalve.

Ik heb het diverse malen geprobeerd met dit schijfje, maar het gaat 'm niet worden. Hard vooruit, continu dezelfde ritmes en elk nummer op dezelfde (vrij monotone) manier gezongen/gebruld. Na een nummer of 5 à 6 heb ik het echt wel gehad (en dan ben je dus pas halverwege). Het mag dan allemaal strak in elkaar zitten en zeer kundig zijn gespeeld, maar er is voor mij meer nodig dan alleen maar een harde plaat maken: ik mis hier variatie en venijn. Het is op het drammerige af, duurt allemaal veel te lang en is daardoor simpelweg een vrij saaie bedoening. Dan houd ik het wel bij de eerste paar platen van deze band, want dit is gewoon niet mijn soort thrash metal.

Uit nieuwsgierigheid, welke soort dan wel? Van de laatste 5 a 10 jaar?

Ik loop sowieso niet echt warm meer voor thrash metal de laatste jaren, maar met bijvoorbeeld Power Trip, de laatse paar Death Angel platen, de Possessed come-back van vorig jaar, High Command (laatst ontdekt) of (in een iets andere hoek) een band als Vektor kan ik een stuk meer dan dit.

Het genre brengt ook weinig nieuwe inzichten, das waar. High Command ken ik nog niet, weer een luistertip er bij, nice. Zo vond ik Omicida vorig jaar wel een uitschieter maar daar loopt ook niet iedereen warm voor.

Verrassing, maar Testament levert met Titans Of Creation het beste thrashalbum dat de Four Horsemen niet konden. Gezegend met de ideale ritmesectie (Hoglan/DiGorgio), Peterson's dartelende gitaarriffs en Skolnick's zwierige leads is Testament hier op hun best: een band die eigenlijk met gemak kan wedijveren met de grote vier. Goed, we hebben Chuck Billy alsnog als het meest 'standaard' onderdeel van de band, maar hij gaat hier niet te ver met brullen en wisselt op het juiste moment af met dikke screams. Zo'n black metal stuk als op Curse Of Osiris is verschrikkelijk vet.

Verder blijft het genieten van Skolnick's soleerwerk. Duidelijk een van de betere gitaristen uit het genre en een perfecte tegenhanger van de mokerzware riffs. Zo hoor ik Testament graag!

Einstand:
1. The New Order 4.5*
2. Low 4.5*
3. The Gathering 4*
4. Titans Of Creation 4*
5. The Legacy 4*
6. Brotherhood Of The Snake 4*
7. Souls Of Black 4*
8. The Ritual 3.5*
9. Practice What You Preach 3.5*
10. The Formation Of Damnation 3.5*
11. Dark Roots Of Earth 3*
12. Demonic 2*
Gemiddelde: 3,71*

Oef, ik ben al heel wat jaren wrokkig tegen Testament en de laatste platen waren behoorlijk slecht, dus kon ik lekker botvieren. Dit album begint sterk... en is verder ook behoorlijk goed. Het heeft eigenlijk alles wel wat je van een moderne thrashplaat mag verwachten en het vliegt nergens uit de bocht door een slechte productie, eentonigheid of overmatig gebrul/gekrijs. Billy doet het goed, Steve doet het heel goed, Skolnick is fantatisch, het kan eigenlijk niet op. Songs zijn vlijmscherp, steken goed in elkaar en bulken van de energie. Ik heb Testament vaak verweten ongemotiveerd te zijn, maar daar is hier niets van te merken. Er wordt zelfs gas teruggenomen halverwege. Niet veel, maar daarmee onderscheidt het zich al van talloze andere bands die hoofdzakelijk een tempo kennen. In de laatste twee songs nog even de laatste energie eruit gooien en zelfs met black metalriffs komen. Top gedaan!

Nieuwe eindstand:
1. The New Order
2. The Legacy
3. Titans Of Creation
4. The Gathering
5. Low
6. Souls Of Black
7. The Ritual
8. The Formation Of Damnation
9. Practice What You Preach
10. Brotherhood Of The Snake
11. Dark Roots Of Earth
12. Demonic

Gisterennamiddag beluisterde ik Titans of Creation ook weer een keer. Inderdaad, prima album.

In normale omstandigheden zou het wellicht in de overvloed van aankopen snel aan mijn aandacht ontsnapt zijn, maar nu heb ik amper cd's gekocht en zo kreeg deze nieuwe van Testament extra veel draaibeurten.

En uit wat eerst klonk als de zoveelste thrash plaat blijken erg toffe nummers tevoorschijn te komen. Muzikaal blijft het ook aanhoudend interessant. Ik ben helemaal overtuigd geraakt, terwijl Testament nooit echt mijn band is geweest.

Minder kopen, vaker beluisteren; dat ga ik proberen blijven doen. Dan is die crisis nog voor iets goed geweest.

En de laatste; het verwachtingspatroon bij mij is in het verleden nooit echt heel hoog geweest als het ging om platen van Testament. Ondanks de ervaring, goede gitaristen als Skolnick en Murphy in de gelederen en mannen als Bostaph en Lombardo op de drumkit kenmerkt het oeuvre van Testament zich op zijn minst als wisselvallig. Als Titans in ieder geval iets laat horen is het een bepaalde frisheid en inspiratie zonder echt tot grote hoogten te komen. Children of the Next Level vormt een degelijke opener, niet slecht maar ook niet opzienbarend. WWIII kan mij niet bekoren, ik vind het zelfs een saai nummer. Dream Deceiver boeit mij al wat meer, op de een of andere manier heeft het refrein enigszins een 'eighties' feel over zich, het refrein is toegankelijk en dat maakt het contrast tussen de overige passages in de song fraai. Ishtar's Gate vormt het volgende werkje dat mijn aandacht trekt. Wederom afwisselend. Symptoms heeft een te gekke groove, eindelijk weer een swingend nummer, daar heeft het toch enige tijd aan ontbroken. De overige songs zijn aardig maar weten mij niet altijd te overtuigen, het sfeervolle en tevens zware Catacombs sluit de plaat af.
Zo is Titans geen topper maar boeit het mij bij tijd en wijle weer eens, daarnaast lijkt het alsof de heren er ook weer eens plezier in hebben gehad, dat is geen voorwaarde voor een goede plaat maar het helpt wel.

Eindstand:

1. Low
2. The New Order
3. Souls of Black
4. The Legacy
5. Titans of Creation
6. The Gathering
7. The Ritual
8. Dark Roots of Earth
9. Practice What You Preach
10. Brotherhood of the Snake
11. The Formation of Damnation
12. Demonic

Prima nieuwe plaat van Testament. Loodzwaar als een stoomwals; in het verlengde van The Gathering en The Formation of Damnation, en een stuk consistenter dan Brotherhood of the Snake. Geen hoogtepunt, maar zeker wel een lekkere bak beukherrie. Bij een nummer als 'Curse of Osiris' hoor ik Chuck Billy zelfs wat hogere grunts doen dan normaal. Zeker niet mis en voegt wat variatie toe.

Uitstekende plaat van Testament, waarop de heren bewijzen nog steeds relevant te zijn in het metalwereldje. Het thema van de plaat - geworteld in de Oosterse mythologie, als ik me niet vergis - spreekt me erg aan, en de albumcover is daar een fraaie, woeste verbeelding van.

De muziek zelf? Erg consistent uurtje beuken van het betere niveau, zal ik maar zeggen. Titans of Creation is meer dan het zoveelste thrash-plaatje, iets waar Testament omwille van hun reputatie wel een beetje verplicht toe zijn, maar je moet het toch maar doen. De laatste platen van de band waren net wat minder, maar hiermee zijn ze helemaal terug. De betere riffs vliegen je rond de oren, Chuck Billy zingt met veel enthousiasme de longen uit zijn lijf en heel wat songs hebben een moddervette groove; wat is die Gene Hoglan toch een beest!

4 sterren