Deze plaat werd getipt door
ArthurDZ, in
dit topic, dat ik nu al fijn vind.
Een mooie start, want een mooie plaat is dit zeker. Ik ben niet echt bekend met het werk van Gil Scott-Heron (veel verder dan
The Revolution Will Not Be Televised kom ik tot mijn scha en schande niet), dus durf ik dit wel een ontdekking noemen. Sowieso is mijn kennis van soulmuziek niet echt breed, maar ik kan er wel van genieten (Otis Redding voorop).
In 2010 bracht Gil Scott-Heron
I'm New Here uit, een jaar voor zijn overlijden. In 2011 kwam vervolgens een samenwerking met Jamie xx van The xx uit, een herwerking van deze plaat naar verluidt (ik heb beide platen nog niet beluisterd). En nu is er dus
We're New Again, een interpretatie van de in Parijs geboren jazzdrummer en producer Makaya McCraven, zoon van Stephen McCraven, eveneens jazzdrummer, die met o.a. Archie Shepp en Yusef Lateef (toch niet de minsten) heeft samengespeeld.
De soulvolle productie van McCraven past erg goed bij de vaak declamerende Gil Scott-Heron, met zijn lijzige stem die me beter geschikt lijkt om te vertellen dan echt te zingen. Daarbij moet ik wel meteen vermelden dat Gil Scott-Heron bijvoorbeeld
I'll Take Care of You net op dat vlak (het zingen, dus) grote indruk maakt. Andere songs die ik als geweldig bestempel, zijn
I'm New Here,
New York Is Killing Me en het door Robert Johnson geschreven [/i]Me and the Devil[/i]. Als ik Scott-Heron zo bezig hoor, denk ik stiekem dat hij het best had kunnen vinden met Johnson.
Deze plaat telt 18 stukken, al staan er volgens mij slechts een handvol songs op. De vele kortere stukken (meer dan de helft haalt de kaap van de twee minuten niet) zitten boordevol sfeer, en ademen een bepaald gevoel uit dat ik niet helemaal kan plaatsen. Laat ik het - om net vaag genoeg te blijven - maar doorrookt naargeestige gezelligheid noemen. Daar kan je alle kanten mee op, natuurlijk.
De teksten van Scott-Heron zijn maatschappelijk relevant, jammer genoeg ook in 2020 nog steeds, en bijten van zich af. Een aantal songs heeft hij niet zelf geschreven, maar bijvoorbeeld de
Broken Home-stukken zijn vlijmscherp. De instrumentatie op deze plaat is, zoals reeds eerder gezegd, soulvol, en bevat ook heel wat jazz- (die saxofoon in
New York Is Killing Me!) en hip-hopinvloeden.
De teksten alleen zouden voor mij al een motivatie zijn om in 's mans oeuvre te duiken, maar daar komen ook nog 'ns de muzikale omkadering en opzet van deze plaat bij, en dat is een fraaie verdienste van Makaya McCraven. Fijne ontdekking!
4 sterren