Na 'The Freewheelin' Bob Dylan' bleef Dylan een beetje ter plaatse trappelen met de release van 'The Times They Are A-Changin''. Muzikaal klinkt het vrijwel hetzelfde, iets minder zelfs dan de vorige plaat; tekstueel is het meer gericht op de protestbeweging, met natuurlijk de titelsong als bekendste voorbeeld. Dit nummer is tekstueel erg fraai, mooie zinsstructuur ook, die een beetje typisch is voor Dylan: "Come mothers and fathers throughout the land; and don't criticize what you can't understand; your sons and your daughters are beyond your command; your old road is rapidly agin'; please get out of the new one, if you can't lend your hand; for the times, they are a-changin'".
Verder is het vooral op tekstueel gebied dat de accenten misschien wat verlegd zijn, zoals ik al eerder aanhaalde. Kritiek op deze plaat kan zijn dat ie te saai klinkt, en ja, misschien is dat ook wel zo, net dat tikkeltje saaier en minder opwindend dan voorganger 'The Freewheelin' Bob Dylan', en niet zo rauw en spontaan als zijn debuut. 'With God On Our Side' doet me denken aan 'Pub With No Beer', het nummer waarop Bobbejaan Schoepen zijn 'Café zonder Bier' baseerde. Om het echt te gaan vergelijken met dat nummer, gaat me te ver, maar het heeft er toch iets van.
Het zijn allemaal vrij simpele liedjes qua melodie; akoestische gitaar, mondharmonica en de stem van Dylan, die zich bij vlagen toch weer ongelooflijk weet in te leven. Het valt me ook op dat deze plaat een pak serieuzer klinkt dan de vorige, waarop hij toch meer gekscheerde. Ik hou van de gekscherende Dylan, maar wat dat betreft komt mijn deel nog wel met de volgende platen. Dit is een plaat die we moeten respecteren, en de reacties erop (Dylan werd gezien als de voorganger van de protestbeweging in Amerika dankzij onder andere de titelsong) hebben misschien wel indirect geleid tot de omslag in Dylan's oeuvre, waardoor hij later geniale platen maakte, zoals 'Highway 61 Revisited' en 'Blonde On Blonde'.
'One Too Many Mornings' vind ik een geweldig schoon nummer, en het bewijst tevens nog maar eens dat Dylan de kunst der liefdesliedjes schrijven ook onder de knie heeft. Weliswaar klinkt dit nog wat zoet, en nog niet zo bitter als op 'Blood On The Tracks', maar Dylan was ten tijde van 'The Times They Are A-Changin'' nog vrij jong, en het was nog maar zijn derde plaat, dus dat is enigszins te begrijpen. 'Only A Pawn In Their Game' is qua onderwerp weer helemaal anders; hij uit kritiek op politiek, in het bijzonder de politiek die werd gevoerd tegen zwarten. Zo wordt in de eerste strofe het verhaal gedaan van Medgar Evers, Afro-Amerikaanse burgerrechtenactivist, die werd vermoord door een blanke. Dylan heeft duidelijk veel respect voor Evers, en doet z'n verhaal met veel inleving. De laatste strofe gaat over de begrafenis van Evers, "They lowered him down as a king". Ontroerend mooi, eigenlijk.
'Ballad Of Hollis Brown' doet het uiterst aandoenlijke verhaal van een arme boer uit South Dakota, die uit pure wanhoop, omdat hij niets meer heeft, zijn gezin doodt, om daarna zichzelf van het leven te beroven. Muzikaal is het misschien simplistisch, een bluesje, maar tekstueel is dit zo zwaar. Het geeft een authentiek beeld van de tekortkomingen van de Amerikaanse maatschappij, en van de kwetsbaarheid van de inwoners.
'When The Ship Comes In' is, na het aan 'Girl Of The North Country' refererende 'Boots Of Spanish Leather' een verademing. Het is eigenlijk een beetje een vreemde eend in de bijt; net wat sneller gespeeld, nijdigere mondharmonica.
'The Lonesome Death Of Hattie Carroll' is er weer eentje in de categorie van bijtend pijnlijke trieste songs over wat er allemaal verkeerd gaat. Dylan neemt het weer maar eens op voor de zwarte medemens, een dappere, lovenswaardige daad. Hattie Carroll werd vermoord door een rijke tabakboer, William Zanzinger. De manier waarop Dylan zijn verhaal doet, is geweldig aangrijpend. Hij wijst het blanke ras met de vinger, en verwerpt racisme. Erg intens is ook de strofe waarin hij het heeft over het leven dat Hattie Carroll leidde; als keukenmeid was zij de moeder van tien kinderen, "who carried the dishes and took out the garbage; and never sat once at the head of the table; and didn't even talk to the people at the table; who just cleaned up all the food from the table", een braaf mens ook: "and she never done nothing to William Zanzinger". Wat ook opmerkelijk is, is het feit dat Dylan de namen van de hoofdrolspelers gewoonweg noemt, wat heel direct overkomt. Maar dat is gewoon de enige juiste manier om de boodschap door te laten dringen.
Afsluiter is het trage 'Restless Farewell', en uit de tekst is op te maken dat Dylan een twijfelachtige persoon is, met veel onzekerheden, wat leidt tot een zekere vorm van rusteloosheid. Een van de mindere nummers toch wel, samen met 'Boots Of Spanish Leather'. Maar het vormt helemaal geen smet op deze uitstekende plaat, die druipt van de goeie teksten en doordrongen is van een soort hardnekkigheid om te weigeren het leven uit handen te geven; desondanks alle gruwelijke dingen waarover Dylan het heeft, blijft er altijd wel een sprankeltje hoop hangen, al klinkt die meestal ironisch, zoals de laatste strofe van 'Ballad Of Hollis Brown': "There's seven people dead; on a South Dakota farm; somewhere in the distance; there's seven new people born".
Tot slot wil ik het nog even hebben over de tekst van 'With God On Our Side', waarin hij een chronologisch overzicht geeft van enkele gruwelfeiten uit de geschiedenis van onze planeet; gevolgd door de laatste twee strofen, over Judas Iskariot en zijn vrees voor een volgende oorlog. Dit heeft hij bijvoorbeeld te zeggen over WO II:
"When the Second World War, came to an end;
We forgave the Germans, and then we were friends;
Though they murdered six millions, in the ovens they fried;
The Germans now too have, God on their side."
In vrij simpele bewoordingen legt Dylan hier naar mijn mening de oorzaak van aanhoudende conflicten bloot; zoals de lakse houding van de geallieerden er toch ook voor een deel voor zorgde dat Hitler kon herbewapenen en WO II beginnen, zo vreesde Dylan dat dit zich zou herhalen, als men weer te laks zou zijn. Gelukkig is dat niet gebeurd, ook omdat de VN een stabielere instantie is dan de Volkenbond, die stond nog niet helemaal op punt, en mensen leren altijd uit hun fouten. Maar goed, dit is geen geschiedenisforum, dus.. Om mijn punt maar te maken.
Met zijn derde plaat maakt Dylan niet echt vooruitgang op muzikaal vlak, en waarschijnlijk was hij daar toen ook nog helemaal klaar voor. Tekstueel verlegt hij de accenten lichtjes, en neemt hij het nog meer op voor de onderdrukte Afro-Amerikaanse gemeenschap van Amerika. Erg puike plaat, die het net niet haalt bij zijn voorganger, en dus logischerwijs een halfje minder krijgt.
4 sterren