menu

Gillian Welch - Revival (1996)

mijn stem
4,01 (92)
92 stemmen

Verenigde Staten
Country / Roots
Label: Almo Sounds

  1. Orphan Girl (3:57)
  2. Annabelle (4:03)
  3. Pass You By (3:57)
  4. Barroom Girls (4:14)
  5. One More Dollar (4:34)
  6. By the Mark (3:40)
  7. Paper Wings (3:57)
  8. Tear My Stillhouse Down (4:32)
  9. Acony Bell (3:06)
  10. Only One and Only (5:33)
totale tijdsduur: 41:33
zoeken in:
avatar van L_T_B
4,5
Het wordt eens tijd voor een uitgebreider berichtje dan “luister...huiver....geniet” bij een album van Gillian Welch.

Gillian Welch werd geboren op 2 oktober 1967 in New York. Toen ze amper 3 dagen oud was werd ze al opgegeven ter adoptie. Op haar vierde verhuisde ze met haar adoptieouders naar Los Angeles. Tijdens haar studie aan de University of California ontdekte ze de bluegrass muziek van The Stanley Brothers, The Delmore Brothers en The Carter Family. Kort daarop vertrok ze naar Boston om te studeren aan Berklee College of Music. Het was ook daar waar ze haar muzikale partner David Rawlings leerde kennen. In 1992 vertokken ze beide naar Nashville om daar te gaan werken aan hun muzikale carrière

Haar eerste album Revival werd meteen al bekroond met een Grammy voor beste Contemporary Folk Album. Maar ze werd pas echt bekend onder het (Amerikaanse) publiek na haar medewerking aan de soundtrack van Oh Brother, Where Art Thou?. Voor deze film nam ze, samen met Alison Krauss en Emmylou Harris, het nummer Go To Sleep You Little Baby op. Ook het nummer I’ll Fly Away komt van de soundtrack van Oh Brother, Where Art Thou?.

Op het eerste gehoor lijkt dit album vol te staan met murderballads en andere folk covers. Maar niets is minder waar. Alle nummers zijn door Welch zelf geschreven, al dan niet met hulp van David Rawlings. Het album opent met Orphan Girl. Deze ietwat religieuze folkballad zou zo door A.P. Carter geschreven kunnen zijn. Op het volgende nummer, Annabelle wordt deze religieuze ondertoon enigszins doorgezet. Dat Welch niet alleen zoetgevooisde countryliedjes zingt maar ook stevig kan rocken is te horen op Pass You By. Daarna keert ze weer “back to basics” met Barroom Girls. In de volgende nummers trekt ze dit laidback sfeertje verder door. Paper Wings is met zijn jazzy instrumentatie een enigszins vreemde eend in de bijt. Dit nummer weerhoud mij er ook van om dit album de volle vijf sterren te geven. Op Ancony Bell laten Welch en Rawlings horen dat ze niet onder doen voor een willekeurige bluegrass bandje. De perfecte samenzang doet mij denken aan haar invloeden van weleer, maar ook de invloed van Bill Monroe komt hier om de hoek kijken. Het album eindigt met het melodramatische Only One and Only.

Het was moeilijk kiezen tussen drie fantastische albums van Gillian Welch, maar ik heb er toch maar voor gekozen om Revival in mijn top10 te zetten. Al bevatten Hell Among the Yearlings en Time (The Revelator) ook prachtige nummers.

avatar van indana
4,0
Het gekke bij dit album is dat de 2 hier onder al genoemde nummers (Pass You By en Paper Wings) inderdaad storende elementen zijn. Ik houd wel van afwisseling maar hier had ik liever nog 2 nummers in de stijl van de rest gehoord. De rest is namelijk van een ongehoord mooie breekbare kwaliteit.

Handsome Bill
L_T_B schreef:
Dat Welch niet alleen zoetgevooisde countryliedjes zingt

zoetgevooisde????
Waar heb je deze tekst vandaan L_T_B , welch is nooit zoet geweest.
Neen, bitter is de smaak, met een scherpe afdronk.

avatar van harm1985
5,0
Gillian Welch; ik leerde haar kennen via het album Heartbreaker van Ryan Adams, waar zij en haar muzikale partner David Rawlings een handje meehielpen om er een country-rock/alt-country klassieker van te maken. Nadat ik bovendien een fantastische cover van (Neil Young's) Country Girl had gehoord stuitte ik op een concert van haar van de serie BBC4 sessions uit 2004. Via Time (the Revelator) kwam ik uiteindelijk terecht bij dit album.

Het verhaal van Gillian Welch mag inmiddels bekend zijn, geboren in New York, daarna geadopteerd door Californiërs en geïnspireerd door muziek van Johnny Cash, Townes van Zandt en Gram Parsons (om maar wat te noemen) trok ze naar Nashville en daar liep ze David Rawlings en T Bone Burnett tegen het lijf. De eerste werd haar muzikale partner, waar ze nu nog mee optreedt, de tweede produceerde haar debuutplaat. Hij gaf daarbij gehoor aan de wens van Welch om de plaat zo kaal mogelijk te laten, waar mogelijk, om zo dicht mogelijk tegen dat Bluegrass gevoel aan te komen.

In het eerste nummer vertelt ze, met een ietwat nasale stem haar levensverhaal. "I am an orphan on God's highway"... gelukkig zwelgt ze niet in zelfmedelijden, ze stelt haarzelf gerust met de wetenschap dat ze in de hemel haar familie gaat weerzien. Bluegrass met Gospel invloeden dus. Ik ben niet gelovig, maar goede gospel kan ik waarderen, mits de teksten en muziek goed zijn, en dat zijn ze!

Het thema geloof en eenzaamheid blijft daarna door het album spoken. Zo ook in het tweede nummer, Annabelle, gaat het over haarzelf, of over haar biologische nummer. De boodschap lijkt haast dezelfde als die van het eerste nummer, alleen vanuit een ander perspectief. Het valt niet mee om wees te zijn.

Daarna komt de invloed van Country (Johnny Cash wellicht?) om de hoek kijken, een rechttoe rechtaan nummer over een auto. Een nummer waar elke zichzelf respecterende Country of Bluegrass muzikant er eentje op een album moet hebben staan. Het volume gaat ook direct omhoog, harde elektrische gitaren vertegenwoordigen de V8 die het nummer beschrijft. Puristen mogen het niks vinden, ik smul ervan.

Zou Gillian Welch ook naar Neil Young hebben geluisterd? Ik denk het wel, Barroom Girls is namelijk verhalend, en zou zomaar over de zelfde serveerster kunnen gaan als die uit het nummer Country Girl.

Terug naar het autobiografische aspect, want One More Dollar gaat uiteraard over haar jeugd, maar had ook zomaar over haar trip naar Nashville kunnen gaan, want wie ambities heeft, moet daar wel wat voor over hebben. Zo was dat met Neil Young die samen met Bruce Palmer in een lijkwagen stapte om naar Californië te rijden zonder een cent op zak en zo is het met Welch ook.

By the Mark is pure gospel, met een briljant in canon zingende David Rawlings. Wederom, ik ben niet gelovig, maar dit kan ik wel waarderen. Live schroefden ze het tempo nog wel eens omhoog, ook niet verkeerd. Je moet er maar opkomen:

By the mark where the nails have been
By the sign upon his precious skin
I will know my savior when I come to him
By the mark where the nails have been


Het is haast onwaarschijnlijk dat dit allemaal originele nummers zijn, maar toch is het zo. Zulk is het talent van Gillian Welch (en David Rawlings).

Na het rustige Paper Wings, wat mijn minst favoriete nummer is van de plaat komen we bij Tear My Stillhouse Down, wat gewoon voor country-rock mag doorgaan, drums elektrische gitaar, lekkere slide erdoorheen, heerlijk! De vroeger versie van de Revival Sessions is nog uitbundiger (en rauwer), maar dat had deze plaat niet gepast.

Na een ode aan de Acony Bell, waar ze haar platenlabel ook naar heeft vernoemd (Universal nam Almo over en dat stramien paste Welch niet) is het alweer tijd voor de afsluiter, Only One and Only. Eenzaamheid is ook hier het thema: You're the only one and only/ Why'd you go and leave me lonely? Ik ben een gelukkig (bijna getrouwd) mens, maar waarom juist dit soort liedjes me zo aanspreken weet ik niet. Wat ik wel weet is dat Welch er ijzersterk in is, evenals Ryan Adams en Neil Young, misschien dat ik haar muziek daarom zo koester.

Als ik zoetsappige liefdesliedjes wil horen, dan pak ik wel een plaat van Graham Nash uit de kast...

Stijn_Slayer
Ook maar eens tijd voor een berichtje, al kan ik onmogelijk op tegen wat hier al geschreven is.

Waar heeft die arme Nash dat aan verdiend, Harm? Ik snap wat je bedoeld (Hollies, 'Our House', 'It's Allright', etc.), maar Wild Tales is toch wel echt een volwassen singer-songwriter plaat.

Ik heb de opvolger en de laatste plaat nog niet gehoord, maar ik vind deze tot nu toe het beste. Constanter dan Time (The Revelator) , waarop de afsluiter bijv. veel te lang is, en ook wat minder sterke nummers op te vinden zijn. Mooi eclectisch geheel, en ook prima als instapper voor wie nog niet bekend is met Welch.

avatar van Cor
4,0
Cor
Het prachtige 'The Harrow & The Harvest' uit dit jaar heeft me op het spoor van Gillian Welch gezet. Dat album smaakte zo goed dat ik nu haar oeuvre aan het verkennen ben, te beginnen met dit debuutalbum. En dat is meteen al een fraaie plaat met mooie, slepende melodien en fraaie samenzang.
Inderaad, Stijn, een eclectisch geheel, waarin folk, country en bluegrass versmelten tot een mooie geheel.
Op naar nummer 2: 'Hell Among The Yearlings'.

avatar van Kronos
4,0
Mooi debuut maar een beetje wisselvallig. Sterkste nummers zijn (het autobiografische) Orphan Girl, Annabelle en One More Dollar. Pass You By vind ik niet alleen minder maar niet passen op het album. In de toekomst zou men gelukkig beter vasthouden aan dezelfde sfeer. De titel 'Revival' is goed gekozen, want dat was het midden jaren negentig. Country werd weer cool dankzij artiesten als Welch en Bonnie 'Palace' Billy.

avatar van NewYorkCityLight
5,0
Een verhoging van mijn kant, want wat is dit een sterk debuut. In tegenstelling tot de recensies onder mij vind ik Pass You By and Paper Wings wel nummers die op dit album passen, en ik vind ze ook allebei goed. De grootste parel op deze plaat is echter de afsluiter Only One and Only vanwege het gevoel dat dit droevige nummer opwekt. De stem van Welch is hier ook op z'n best.

Barroom Girls is vooralsnog het enige nummer dat mij niet helemaal weet te pakken, al kan dat de pret niet drukken.

''Revival'' moet ik binnenkort maar eens gaan aanschaffen.

Linus Van Pelt
Door een goede reminder van ThirdEyedCitizen weer eens uit de kast getrokken en wat blijft dit een prachtplaat. Zoals erboven al gezegd is de plaat licht wisselvallig maar ik vind de variatie in geluid juist het fijne aan de plaat, prachtig hoe die elektrische gitaar erin komt op orphan girl. Zoet is het ook niet bepaald niet, eerde bitter en deprimerend.

avatar van LucM
4,5
Gillian Welch ken ik niet lang maar ik ben van plan alle albums van haar aan te schaffen. Het sluit aan bij de traditionele folk en country en dus wars van alle trends maar hierdoor ook tijdloos. Niet te zoet of te sentimenteel (wat met sommige country-albums het geval is) maar sterke, meestal akoestische deels autobiografische songs. Haar zang is niet erg speciaal maar wel erg toonvast en treffend.

avatar van Twinpeaks
5,0
Al jaren een favoriet van mij , maar nooit op een punt om mijn top 10 te betreden. Alle platen daar hebben een verhaal en een periode die mijn levenspad vertegenwoordigen. Deze had die status nog niet bereikt. Tot vandaag , of beter gezegd begin vorige week. Op een uitvaart van een oud collega , hoorde ik By The Mark. Ik moet zeggen het was indrukwekkend om dit in een doodstille aula te horen. Er staan zeker betere nummers op Revival , maar in dit geval was het wel even de juiste song op de juiste plaats. Ik was eigenlijk vergeten hoe godsgruwelijk mooi deze plaat is .Eigenlijk ben ik weer op gewezen door P , die zijn doorstart naar het hiernamaals heeft gemaakt en er voor heeft gezorgd dat Revival nu een plekje in mijn top 10 krijgt. 5 sterren.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:22 uur

geplaatst: vandaag om 00:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.