menu

Bob Dylan - New Morning (1970)

mijn stem
3,58 (251)
251 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Columbia

  1. If Not for You (2:39)
  2. Day of the Locusts (3:57)
  3. Time Passes Slowly (2:33)
  4. Went to See the Gypsy (2:49)
  5. Winterlude (2:21)
  6. If Dogs Run Free (3:37)
  7. New Morning (3:56)
  8. Sign on the Window (3:39)
  9. One More Weekend (3:09)
  10. The Man in Me (3:07)
  11. Three Angels (2:07)
  12. Father of Night (1:27)
totale tijdsduur: 35:21
zoeken in:
avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Als dit Dylans "huiselijk geluk"-plaat zou zijn (hetgeen je overigens door de grillige teksten bij sommige nummers zou kunnen betwijfelen) zou ik bijvoorbeeld Tupelo honey geslaagder noemen. Van New morning vind ik eigenlijk slechts de helft echt goed en interessant (nummers 1 t/m 4 en 7-8, dus eigenlijk de eerste delen van de oorspronkelijke vinylkanten), en varieert de rest tussen matig (One more weekend) en het vervelende (Winterlude).

Overigens is het geluid van de 2009-remaster wel beter, maar vind ik de mix nog altijd niet overal even aangenaam, waardoor wat de één los en spontaan noemt, als slordig en onafgewerkt zou kunnen worden ervaren door een ander. Het koortje in Day of the locusts bijvoorbeeld is zó ontzettend naar de achtergrond gemixt dat je je afvraagt waarom het überhaipt is opgenomen -- terwijl ik het zelf daar ook eigenlijk ontzettend misplaatst vind en het liever helemáál niet had willen horen.
 

avatar van AOVV
4,0
‘New Morning’ kwam zo’n 4 maanden uit na de release van ‘Self Portrait’. Dat is erg snel, en er gingen stemmen op dat deze snelle release een reactie van Dylan was op de negatieve kritieken die ‘Self Portrait’ kreeg. Revanchegevoelens. Louter toeval, volgens Dylan. Naar eigen zeggen was het een samenloop van omstandigheden, en was hij er gewoonweg erg snel mee bezig.

Toen ‘Self Portrait’ nog niet eens af was, kreeg Dylan bezoek van zijn goede vriend George Harrison. Ze dronken wijn, jamden wat en daaruit vloeide een versie van ‘If Not for You’ uit voort, het openingsnummer van deze plaat. Ook op Harrison’s plaat ‘All Things Must Pass’ (dikke aanrader trouwens), staat dit nummer. Het nummer zet meteen de toon van het nieuwe geluid, de “nieuwe oude wind” die ‘New Morning’ inluidt.

In principe is dit album gewoonweg genieten. Geen zware kost eigenlijk, ook tekstueel valt het allemaal goed mee. Dylan is alweer wat ouder, heeft het goed met zijn vrouw Sara en de kinderen, lijkt gesettled als brave huisvader. Maar wispelturig is hij echter nog steeds; Producer Bob Johnston had het finaal verkorven doordat hij de baan opging met Leonard Cohen (zeggen kwatongen), en Al Kooper ondervond dat een plaat van de onvoorspelbare Dylan produceren geen pretje is.

Gelukkig zijn de nummers van een goed tot sterk niveau, en staan er enkele verrassingen op. ‘If Dogs Run Free’ bijvoorbeeld, met zijn free jazz-achtige sound (leuk pianospel van Kooper en scatzang van MaeRetha Stewart). Of ‘Day of the Locusts’, waarvan de tekst handelt over zijn eredoctoraat aan de universiteit van Princeton. ‘Father of Night’, de afsluiter van anderhalve minuut, is een bewerking van het Joodse gebed ‘Amidah’.

De algehele tendens van deze plaat is geluk; het gevoel vrolijkheid. Luchtigheid ook. Die zware, cryptische teksten van ‘Highway 61 Revisited’ en ‘Blonde on Blonde’ hadden al een tijdje plaats gemaakt voor meer eenvoud, zoals op ‘John Wesley Harding’, maar die zweem van mysterie blijft toch altijd hangen rondom Dylan, hoe je het ook draait of keert. Is dit echt een vrijgevochten, ongecompliceerd plaatje, of zit er meer achter? Het is waarschijnlijk zoals Dylan het zelf ooit stelde: “Ik weet zelf niet wat het betekent, maar wat betekent het voor jou?”

Een andere vreemde eend in de bijt op deze plaat, maar niet zozeer binnen Dylan’s oeuvre, is ‘One More Weekend’, een bluesy, bijna croonerachtig nummer dat er niet meteen tussen past, vind ik. Maar goed. De titelsong is een geweldig feel goodnummer, dat hij trouwens, samen met nog enkele andere nummers op deze plaat, geschreven had voor een toneelstuk, maar hij heeft zijn nummers daaruit teruggetrokken, en toen is bij hem het idee ontstaan om er zelf een plaat rond te bouwen.

‘Sign on the Window’ is misschien wel het mooiste nummer op de plaat, iets minder vrolijk van toon, en je hoort ook dat Dylan een verkoudheid had toen het nummer werd opgenomen (zoals Ron Cornelius wist op te merken), maar dat geeft het nummer net dat tikje meer charme. Dylan is ook maar een mens. Ook de tekst geeft een mooie hint van die nieuwe ingesteldheid: “Have a bunch of kids who call me pa; that must be what it’s all about”.

‘Went to See the Gypsy’ zou geschreven zijn naar aanleiding van een bezoek aan Elvis Presley, maar absolute zekerheid bestaat daaromtrent niet. Ook de naam Jimi Hendrix wordt genoemd (zijn begeleidingsband heette Band of Gypsys). De afsluitende regels verwijzen ook naar zijn kindertijd (“So I watched that sun come rising; from that little Minnesota town”). ‘Winterlude’ is dan weer een liefdesliedje zonder complexen, waarin Dylan zich beroept op een geliefde genaamd Winterlude.

‘The Man in Me’ bouwt dan weer voort op de sound van ‘Nashville Skyline’, vind ik, maar dan zonder de country. Het is die “nieuwe morgen”, zoals de titel ook luidt. Een nieuw begin voor de artiest Dylan. Dit nummer werd trouwens ook gebruikt door de Coen broers voor de cultfilm ‘The Big Lebowski’. Je kan hen moeilijk aansmeren dat ze slechte smaak hebben, want ‘The Man in Me’ is gewoon een heerlijk nummertje om te draaien bij goed weer, waar je vrolijk van wordt.

‘Three Angels’ heeft een gospelsound, dankzij het kerkorgel op de achtergrond (het is een kerkorgel, toch?), en de tekst vind ik erg sterk en plastisch. Ik bedoel dat je je een goed beeld kan vormen van wat er gebeurt op die straat waar Dylan het over heeft. De vraag die Dylan zich in de laatste strofe stelt, is volgens mij de volgende: “Staan we nog wel stil bij de schone aspecten van het leven?”. ‘Father of Night’ is, zoals eerder gezegd, een interpretatie van een Joods gebed, en doet me wel wat denken aan het boek Genesis uit de Bijbel. Niets bijzonders, maar gewoon een degelijke afsluiter, en het past er wel bij.

‘New Morning’ is geen lange plaat, geen moeilijke plaat, geen bijzonder knappe plaat, geen met hoogstandjes en uithalen en krachttoeren bezaaide plaat, maar gewoon een plaat. Een plaat die Dylan heeft gemaakt omdat hij ze wilde maken, en that’s it. Ik ben in ieder geval blij dat hij deze plaat gemaakt heeft, want met ‘If Not for You’, ‘Day of the Locusts’, ‘If Dogs Run Free’, ‘New Morning’, ‘Sign on the Window’ en ‘The Man in Me’ staan er alvast minstens 6 nummers op die memorabel mogen genoemd worden.

4 sterren

avatar van Kramer
4,5
Well, friends, Bob Dylan is back with us again. I don't know how long he intends to stay, but I didn't ask him. Didn't figure it was any of my business.

Zo begint de tweeëntwintigjarige Ed Ward zijn recensie van New Morning in Rolling Stone. Het is 26 november 2016, in New York City is het rond het vriespunt, maar op het hoofdkantoor schijnt de zon: Ward beloont het nieuwe album van Bob Dylan met vijf sterren.

Bijna vijftig jaar later schijnt in Utrecht ook de zon. Ook ik word vrolijk van dit album (hoe kan je anders?), al gaat een maximumscore me iets te ver. Sterker nog, ik vind het erg lastig om een sterrenwaardering toe te kennen. Want wat valt er te zeggen over New Morning? Dat het lekker weg luistert, dat zeker. Dat het wat smoelloos is, misschien. Er staan geen kanonskogels of geslepen scheermessen op deze plaat. Bob maakt muziek en dat doet hij goed. Zelfs de vrolijke - soms zelfs olijke - hoogtepunten op deze plaat zijn geen nummers die je direct bij de strot pakken; If Not for You, New Morning, The Man in Me, het zijn allemaal fantastische nummers zonder iemand voor het hoofd te stoten, behalve misschien de fans die in Bobs protestfase zijn blijven hangen en wat meer venijn hopen.

Ik heb deze plaat vaak moeten beluisteren om hem te kunnen doorgronden: vaak was New Morning alweer voorbij voor ik er erg in had, omdat ik niet echt goed geluisterd had. Aan de andere kant: staan er, behalve One More Weekend, slechte nummers op? Nauwelijks, en dat is toch ook een prestatie. Is dit een album vol middelmatige opvullertjes, of een album vol verborgen schoonheid? Bob zelf trekt zich op de hoes terug in de schaduwen van zijn huis in Woodstock, New York. "Zoek het zelf maar uit", lijkt hij te willen zeggen.

New Morning is geen ijkpunt in Dylans carrière, geen kantelpunt, geen vuurwerk, maar ook absoluut geen dieptepunt. En als je goed luistert, ontdekt je dat juist op de ingetogener momenten van de plaat de parels zich prijsgeven: Sign on the Window is een mooi voorbeeld van hoe je een goed liedje schrijft, en afsluiter Father of the Night blaast je met anderhalve minuut toch mooi nog van de sokken. En dat, om met Zuster Klivia te spreken, zonder te schreeuwen en zonder te gillen.

Mijn score gaat misschien nog met een halfje omhoog, voor nu laat ik het hierbij.

avatar van WoNa
4,0
Ik trek blind een LP uit de kast. Tot mijn verbazing valt de plaat zo in mijn hand. Binnenhoes afwezig. Lijm losgelaten. De plaat zit vol met een ongelofelijk aantal krassen. Omdat ik de hoes uit mijn ooghoek toch herken, blijft het geen verrassing wat er opgezet is. Ik wist niet dat ik New Morning als LP had. Vast 2e hands gekocht lang geleden, maar, op de krassen en butsen na, wat klinkt deze plaat lekker. Dylan in een uiterst relaxte topvorm. Nee, New Morning hoort niet bij het rijtje hele grote Dylan platen, maar schurkt zich daar lekker tegenaan vanaf de onderkant.

Ja, het is een beetje een rommeltje in de opnames, maar dat is hoe Dylan scheen te werken in die tijd. Opnemen en klaar, tenzij het echt anders moet qua tempo, arrangement, etc. Dat weten we van de Bootleg Series. Oefenen met de sessiemuzikanten is soms al teveel gevraagd. Ze vinden hun weg maar en dat hoor je hier en daar. Blijft over hoe goed het toch in elkaar steekt. Een pluim voor alle betrokkenen.

Wat opvalt op dit album, is het aantal stijlen muziek die voorbij komen. We horen iets van zijn folk kant terug, met begeleiding, maar net zo goed jazzy stuff, ballades en mystiek. Het nummer was zo obscuur niet of Manfred Mann's Earth Band wist er wel een hit van te maken, van 'Father of Night'. In alles komt Dylan goed weg hier. Dat is een deel van de charme van New Morning, er zit avontuur in de plaat. Dylan verkent, hoe schetsmatig soms ook, verschillende muzikale stijlen en vult ze in met zijn enorme aanwezigheid. Opnieuw een teken dat Dylan doet waar hij zin in heeft, ook al lijkt dat minachting voor zijn fans of carrièrematige zelfdestructie. Wie terugkijkt sinds grofweg 1991 (de eerste The Bootleg Series), weet dat Dylan gelijk heeft, hoe diep de shit soms ook was waar hij zijn fans doorheen liet waden in de jaren 80. Het beste is voor het laatst bewaard. In 1970 was het nog lang geen jaren 80. New Morning is een prima plaat.

4,0
Ik kocht New Morning bij het uitkomen in 1970 en vond het gelijk al een heerlijk relaxed album. De LP heb ik nog steeds, maar die staat in de opslag. Nu ik luister naar de CD-versie valt me de warme opnameklank op en hoe lekker de begeleiding klinkt. De drie achtergrondzangeressen kleuren een aantal nummers hier en daar mooi bij. Misschien niet Dylan's meeste wereldbestormende album, maar n.m.m. een onmisbare schakel in zijn oeuvre. 4 Sterren.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:24 uur

geplaatst: vandaag om 21:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.