menu

Bob Dylan - Dylan (1973)

Alternatieve titel: A Fool Such as I

mijn stem
2,76 (123)
123 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Columbia

  1. Lily of the West (3:44)
  2. Can't Help Falling in Love (4:17)
  3. Sarah Jane (2:43)
  4. The Ballad of Ira Hayes (5:08)
  5. Mr. Bojangles (5:31)
  6. Mary Ann (2:40)
  7. Big Yellow Taxi (2:12)
  8. A Fool Such as I (2:41)
  9. Spanish Is the Loving Tongue (4:13)
totale tijdsduur: 33:09
zoeken in:
avatar van AOVV
1,5
Kort woordje vooraf: ‘Dylan’ is geen Dylanplaat. Natuurlijk zijn de nummers opgenomen door Bob Dylan, en zijn het in die zin dus wel nummers van Dylan, maar het was nooit de bedoeling deze nummers uit te brengen. Het is een steek onder water van de bazen van Columbia Records, die in die periode hun poulain zagen overstappen naar Geffen. ‘Planet Waves’ was meteen een succes voor die platenmaatschappij, en toen Dylan ook weer voor het eerst in jaren ging touren, voelden de hoge omes zich bekocht door de artiest. Dus bedachten ze een tegenzet.

De eerste reflex is dan een compilatie samenstellen, een soort best-of met de meest populaire liedjes van de artiest. Dat scenario liet men varen, omdat het al bulkte van die Dylancompilaties. En omdat het te veel tijd zou kosten om in de uitgebreide archieven te duikelen, besloot men om wat overblijfselen van de sessies voor ‘Self Portrait’ en ‘New Morning’ op een hoop te gooien, en het geheel een plaat te noemen.

Dat Dylan zelf nooit de intentie had te songs naar buiten te brengen, kan je opmaken uit volgende quote:

“Het was nooit bedoeld om te worden uitgebracht. Ik dacht dat dat duidelijk was. Het was spul om mijn stem op te warmen. Zo slecht was het nu ook weer niet!”

De laatste zijn wijst er verrassend genoeg op dat Dylan ze best oké vond, die negen nummers. Slechts eentje daarvan was een eigen nummer, als ik me niet vergis; ‘Sarah Jane’. Dat is dan nog één van de betere nummers. De twee nummers die ik later misschien nog wel ’s zal beluisteren, zijn het Middeleeuws aandoende ‘Lily of the West’ (een traditional), en de fraaie vertelling ‘The Ballad of Ira Hayes’, origineel van Peter La Farge, maar Dylan brengt het op zo’n manier dat je denkt dat hij het nummer zelf heeft geschreven (en laten we eerlijk zijn, de thematiek leunt ook wel aan bij Dylan’s beginjaren).

En dan is het uit met de pret. ‘Spanish Is the Loving Tongue’ is tenenkrommend slecht uitgevoerd (met die irritante backing vocals), ‘Big Yellow Taxi’ heeft Dylan voor een keertje ‘ns volledig mismeesterd (het fraaie origineel is er niet meer in terug te vinden), en ‘Fool Such as I’ is nog wel vermakelijk, maar o zo zoutloos. De zang is een combinatie tussen het geluid van ‘Self Portrait’ en ‘New Morning’, wat logisch is, maar je hoort toch wel duidelijk waarom deze nummers op geen van beide platen staan. Ze zijn te mat, te dof gebracht, en dan moet je rekening houden met het feit dat ‘Self Portrait’ ook niet bepaald een geweldige plaat is, verre van zelfs.

‘Mr. Bojangles’ valt dan nog mee, maar is alweer een cover, en dat breekt me nog ’t meest zuur op; ik wil Dylan Dylannummers horen brengen, laat het coveren maar aan anderen over. Dylan’s grootste troef zijn z’n teksten toch wel voor mij, veel songs zijn gaandeweg een eigen leven gaan leiden, ‘Desolation Row’ vormde zelfs een geheel nieuwe wereld. ‘Dylan’ is niet meer dan opvulsel, een marketingzet van gefrustreerde platenbonzen. En mijn enige troost is dat Dylan er weinig tot niets mee te maken heeft.

1,5 sterren

avatar van BeatHoven
2,5
Wanneer de overschotten van je reguliere albums genoeg zijn om een ander album mee te vullen, en het gemiddelde niveau van de commerciële muziek nog net halen: dat wil wat zeggen en daar kunnen veel artiesten een puntje aan zuigen. Men hoort deze Dylan echter alleen als een tussendoorplaatje te benaderen. 'Lily of the West' is bovendien echt het beluisteren waard, of men nu een diehardfan of 'koele minnaar' is...

avatar van Kramer
3,5
Op AllMusic schrijft Stephen Thomas Erlewine het volgende over dit album:

Commonly regarded as the worst album in Bob Dylan's catalog. (...) The album is a collection of covers that are poorly performed on purpose. (...) Dylan attempts to sabotage each number. (...) While Dylan is indeed a negligible album, it isn't unlistenable -- it has a pleasant pop/rock sheen and Dylan sings in his Nashville Skyline croon. Nevertheless, it adds nothing to his canon, and only die-hard fans with a perverse sense of humor will find the record worth a listen.

Dat is niet mis. Of liever gezegd: dat is goed mis. Allereerst vind ik de "toevoegende waarde voor de canon" één van de minst belangrijke criteria voor een werk. Belangrijker vind ik dat het "pleasant" en "listenable" is, en dat is deze plaat zeker. Verder wil ik de bewering dat Dylan ieder nummer bewust gesaboteerd heeft in twijfel trekken - dat dit wellicht opwarmertjes of tussendoortjes waren is goed mogelijk, maar ik hoor hier geen zanger die expres loopt te klooien.

Natuurlijk maakt het feit dat het hier allemaal covers betreft, dit album direct wat minder bijzonder. Maar wat is de kwaliteit van die covers? In sommige gevallen niet zo goed: The Ballad of Ira Hayes is tergend saai, net als Spanish is the Loving Tongue, en A Fool Such As I is lelijk en plat. De kwaliteit van de rest van de liedjes is redelijk (Mary Ann) tot zeer goed: Can't Help Falling in Love hoor ik liever van Bob dan van Elvis, en ook Mr. Bojangles en Big Yellow Taxi kunnen zich meten met hun originelen. Grappig is hoe Dylan vaak de melodie subtiel maar volgens mij zeer bewust verandert, wat in veel gevallen het beste in de composities naar boven haalt.

De verguizing van dit album is volledig onterecht en ook vrij onbegrijpelijk: is het pure teleurstelling over het gedwongen afscheid van een profeet, of is het nog simpeler en was Dylan in 1973 gewoon "uit"? Het is jammer dat dit album vaak al vóór beluistering wordt afgeserveerd, want je kan er vele fijne uurtjes aan beleven. Dylan hoeft zich nergens voor te schamen.

avatar van metalfist
Aangezien het niet altijd Highway 61 Revisited, Blood on the Tracks of Blonde on Blonde moet zijn besloot ik om me eens wat meer te gaan verdiepen in mijn minder gespeelde Dylan-albums. De reden dat ik A Fool Such as I (bij "Dylan" moet ik altijd aan die geweldige verzamelaar uit 2007 denken) niet vaak speel is dat ik het enkel op vinyl in huis heb en dat draai ik nu eenmaal minder vaak.. In ieder geval: Columbia besloot na het vertrek van Dylan nog even wat outtakes van Self Portrait en New Morning uit te brengen en op zich is dat nog niet zo'n slecht idee. His holy Bobness nam namelijk wel eens vaker pareltjes op om ze dan nooit uit te brengen. Het gerucht gaat dat deze songs vooral stemopwarmers zijn maar daar doe je de kwaliteit van sommige nummers toch wel tekort mee. Lily of the West is een fijne opener en bijvoorbeeld zo'n The Ballad of Ira Hayes had perfect op New Morning kunnen staan. Meer zelfs, ik had liever Ira Hayes gehad in plaats van het vreselijke If Dogs Run Free. A Fool Such as I is verder grotendeels een coverplaat maar artiesten zoals Johnny Cash bewezen dat je dan ook gewoon fenomenale platen kunt maken. Niet alles is weliswaar even goed (de traditional Mary Ann loopt in het honderd) maar bijvoorbeeld Mr. Bojangles met zijn heerlijk stuwende melodie en het swingende Sarah Jane bewijst dat dit een veel betere plaat is dan het gemiddelde doet vermoeden. Plus, die albumhoes vind ik toch ook één van de mooiste uit zijn carrière.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:29 uur

geplaatst: vandaag om 11:29 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.