IDLES - Ultra Mono (2020)

Jazeker, die hoor je er ook zeker in terug

Bloody Hell, wat schopt deze band toch kont en alweer zijn de optredens in de Melkweg voor volgend jaar mei uitverkocht voordat ik er erg in had.

Precies dit.

In dit muzikaal zeer belabberde jaar zal dit voor mij uitgroeien tot een goed album, maar de minste van de boys.

Voor mij ook een behoorlijke teleurstelling. Zeker na de fantastische vorige albums. De singles zijn nog wel van een aardig niveau, maar nummers als Ne Touche Pas Moi en Anxiety zijn toch eigenlijk nummers waar ze zich voorheen voor zouden schamen. Ik mis eigenlijk wat vernuft in de song-structuren. Zo had ik eigenlijk wel gehoopt dat ze op dit album iets meer Swans-achtige nummers zouden maken zoals met Colussus. Hopelijk op een volgend album

Voor mij is dit de eerste kennismaking met IDLES (kende hun vroeger werk niet) en vind het meer dan behoorlijk. Houdt het midden tussen de wat hardere rock en punk. Meer dan het beluisteren waard. Ik geef dit 3,5 sterren. Komt hier en daar soms in de buurt van the Viagra Boys (nog meer de moeite waard om te beluisteren).

Yes, niks mis mee!
Wellicht waren mijn verwachtingen wat hoger gespannen dan de uitkomst. De teasers beloofden veel goeds en ook wel wat leuke en interessante wendingen (invloeden van Swans en Jesus Lizard), maar de rest van de plaat stampt behoorlijk hard door en doet zelfs soms wat eendimensionaal aan.
Desalniettemin luistert dit nieuwe album fijn weg, productie heerlijk hard en rauw en komt er enorm veel energie vrij. Of de houdbaarheidsdatum lang is, valt nog te bezien...

Doet het heel goed in de auto dit beukende, briesende, stampende, furieuze rockplaatje! De mannen zijn boos en dat zal de wereld geweten hebben. Hoogtepunten: de eerste drie nummers, en de sterke tekst en relevante achtergrondzang van Jenny Beth op 'Ne Touche Pas Moi'.

Ik kan het ongepolijste geluid van IDLES wel waarderen, maar ze hebben me nog nooit echt bij de kladden weten te grijpen. Dat gebeurt ook niet met dit album, al weet ik natuurlijk dat dit nog maar hun derde worp is.

Goeie nummers zijn hier zeker terug te vinden. De opener trekt meteen - op groteske wijze - de aandacht; de toon is gezet voor goed 40 minuten geweld. Ook tekstueel komt de band geregeld fel en origineel uit de hoek. Naast de opener zie ik vooral Kill Them with Kindness, het heerlijk passief-agressieve Ne Touche Pas Moi en A Hymn als sterkhouders.

Zwakke broeders vind ik zo niet meteen terug, maar die extra sprankel ontbreekt voor mij. Consistent en kwalitatief is het zeker wel; genieten al helemaal.

3,5 sterren

Be Agressive zong Mike Patton van Faith no more ooit eens. Nou de jongens van die band kunnen tevreden zijn wat betreft dat onderdeel op het nieuwe album van de IDLES. Het vijftal uit Bristol, Engeland klinkt op Ultra Mono zelfs nog compromislozer dan op hun doorbraakplaat Joy as an Act of Resistance, van zo'n twee jaar geleden. Vooral tekstueel laten de mannen er dit keer geen gras over groeien.
Dit alles resulteert in een dozijn furieuze Post Punk Rock songs waarvan er een behoorlijk aantal het predicaat uitstekend verdienen, terwijl de rest niet ver achterop raakt. Voorlopig zijn dat voor mij onder andere de opener War, Mr. Motivator, Carcinogenic, Ne Touche Pas Moi en Reigns maar er zal op dat vlak in de toekomst nog regelmatig stuivertje worden gewisseld.
Een ander sterk punt van IDLES is dat ze ondanks het integreren van invloeden van groepen als the Fall, the Prodigy en de Sleaford Mods ( om er maar een paar te noemen) een herkenbaar eigen geluid hebben. Iets wat natuurlijk voor groot deel op het conto komt van de eigenzinnige en maniakale zang van frontman Joe Talbot.
IDLES slagen er, naar mijn mening dan ook in om zichzelf opnieuw te overtreffen met Ultra Mono, een album dat misschien wel de juiste plaat is op het juiste moment.

Live nog beter.

De volle meuk. Wordt beter en relevanter per draaibeurt.