Taylor Swift - folklore (2020)

Taylor Allison Swift werd op 13 december 1989 in West Reading Pennsylvania USA en brak 14 jaar geleden door als een country/pop zangeres met haar debuutalbum “TAYLOR SWIFT” en de singles “TEARDROPS ON MY GUITAR” en “OUR SONG”. Met de opvolger “FEARLESS” kwam het internationale succes, waaronder de Nederlandse Top 40 hits “LOVE STORY” in 2008. Vorige week verscheen album #8 en ik ben compleet verrast door de diversiteit en de enorme kwaliteit van de songs op “FOLKLORE”. Weg is de wegwerppop van de laatste albums, want de stijl is donker, sober, alternatief, folky en dat zijn stijlen die je niet direct bij Taylor Swift verwacht. Het album kwam gedurende de covid-19 epidemie periode tot stand en misschien heeft dat er wel toe bijgedragen dat Swift op een andere manier naar het leven is gaan kijken. Ze maakte het album samen met Aaron Dessner (The National) en Jack Antonoff (The Bleachers en Fun.) en dat kun je horen en heeft haar dus, wat mij betreft, goed gedaan. In 63 minuten komen 16 prachtige composities voorbij die ieder weer een eigen identiteit hebben. Er is veel aandacht besteedt aan de invulling van de songs, waardoor de arrangementen smaakvol zijn, nooit overdadig en allemaal passend bij de liedjes. Het prachtige, soms beklemmende “EXILE” is één van de hoogtepunten van “FOLKORE”. Samen met Bon Iver, een Amerikaanse Indie folk band die bekend is van de Birdy hit “SKINNY LOVE”, krijgt dit nummer precies datgene waardoor het een topper is op dit album. De prachtige en krachtige stem van Justin Vernon zorgt voor het prachtige contrast in dit nummer. “THE LAST GREAT AMERICAN DYNASTY” heeft een minimale instrumentarium, maar de pakkende melodie maakt het een prachtig liedje. “BETTY” is het langste liedje van “FOLKLORE” en is een country folk liedje met heerlijke mondharmonica bijdragen en pedal steel gitaar, waardoor ook een erg modern country liedje is geworden, prachtig! Er is veel te genieten voor fans van genoemde muziekstijlen. Stap over de vooroordelen die je misschien hebt ten aanzien van Taylor Swift. Dat deed ik ook en ik werd zeer aangenaam verrast.

Kate Bush deed ook nog eens zelf produceren.

Dames als Taylor zijn nice maar ze komen niet in de buurt bij wat Kate ooit deed en dat is ergens wel jammer.

Ze heeft zeker een angelic aspect over zich als je haar bekijkt. Vooralsnog niet eens aangedurfd een onheuse blik haar kant op te werpen.

Ook wel vanwege de wijze waarop ze sommige ex-lovers afserveert in een aantal songs.

Moet er niet aan denken dat zoiets over mij zou gaan.

Iedereen op de radio die het dan zou horen.

Billie Eilish ging zelf zeggen dat ze haar lijf bedekt omdat het de bom zou zijn, sindsdien wel iets fysieker ingesteld wat haar betreft.

De grap van mij dat ik niet eens ooit bluf of overdrijf. De kans dat ik en Billie of ik een Taylor ooit in het huwelijk gaan treden lijkt me nihil, maar zeker niet uitgesloten.

Realistisch bekeken.

Cobie Smulders daadwerkelijk Nederlandse voor een aanzienlijk deel. Ik acht de kans wel reël dat ze mij de mooiste plekjes van Canada zou willen laten zien als ik haar in een passionele brief voorstel om haar de mooiste plekjes van Noord-Brabant te showen.

Zie haar nog wel een keer all natural gaan in de biesbosch of iets.

Waarom niet.

Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Het contrast kan bijna niet groter tussen de knalroze hoes van Taylor Swifts vorige plaat Lover (2019) en de grijze, grauwe cover van verrassingsalbum Folklore, waarop je door de bomen bijna de superster niet meer ziet. Toepasselijk, want haar radiovriendelijke kauwgompop heeft plaatsgemaakt voor opvallend ingetogen nummers, waar ze in alle stilte met producer Aaron Dessner (The National) in de afgelopen coronamaanden aan gewerkt heeft.

Het levert Swifts meest intieme en misschien wel beste album tot dusver op. De instrumentaties zijn subtiel, waarbij slechts af en toe ruimte is voor licht tikkende beats en vooral pianoklanken een warme deken vormen voor Swifts stem. Dat pakt goed uit op het langzaam aanzwellende Cardigan, dat net als in de fraaie videoclip de luisteraar een droomwereld binnen leidt. Ook Exile, het best verrassende duet met Bon Iver, is geslaagd; met hun compleet verschillende stemmen werken ze toe naar een krachtige bridge.

Prima nummers als Seven en Illicit Affairs zijn stuk voor stuk muzikaal zeer verzorgd en toch wringt er gaandeweg wat. Doordat er weinig variatie zit in toonsoort en tempo ligt eenvormigheid op de loer. Het is verfrissend dat de wereldster niet krampachtig zoekt naar hitsingles, maar mede door het vrijwel ontbreken van drums en percussie is de muziek nu wel erg rustgevend. Als een kabbelend beekje in een bos.

Het is dan ook een verademing dat op Betty opeens een mondharmonica klinkt en het tempo eindelijk weer eens omhoog schiet. Helaas gaat daarna het album alsnog als een nachtkaars uit. Doe mij weer eens een vrolijke roze kauwgombal Taylor, was ik geneigd te roepen. Wie had dat kunnen denken.

Prachtig werk gewoon.

Er zijn weinig artiesten dezer dagen die zo een kwaliteitsvolle plaat weten te maken én dit dan ook nog zonder seksuele boodschappen.

Taylor bewijst nog maar eens een duizendpoot te zijn wanneer het over muziek maken gaat!

Iemand dat denkt dat Taylor slechts een doorsnee "popsterretje" is, is goed fout!
Haar muziek bewijst absoluut het tegendeel en het feit dat ze de ENIGE artieste is om miljoenen exemplaren te verkopen (in dit digitaal tijdperk) zegt des te meer dat ze niet zo maar een doorsnee iemand is.
Ze weet als geen ander wat mensen willen, en ze kan het verdom. goed brengen!

Beste plaat van het jaar voor mij.
Beste plaat van de laatste 10 jaar.

Toch zeker een volle ster meer dan ik normaliter aan mevrouw Swift zou geven. Met dank aan 't erg fraaie 'Exile' en het verrassend mooie kiekje dat de albumhoes siert dat ik er toch eens voor ging zitten. Helaas was er naast 'This Is Me Trying' geen verdere reden om dit nog een blik of oor waardig te gunnen. Wat een flauwvlakke bedoening met ongeïnspireerde kabbeldebabbel-heuteldreutelkeutelmelodielijntjes. Dit noemt ze 'Folklore'? Dan zet ik 16 Horsepower wel op. Of Big Big Train. Of desnoods Nelly Furtado. Nouja, at least she was trying...