Taylor Swift - folklore (2020)

Rustig maar... Zelf heb ik dit artikel niet gelezen, maar ik kan me hier wel in vinden. Er is trouwens een artikel verschenen met een interview met Dressner in hoever hij betrokken is bij alle nummers. Hieruit kon je toch afleiden dat het meeste van de muziek reeds geschreven was voordat Taylor er aan de slag mee ging. Dus in veel gevallen heeft ze meer als zangeres geacteerd dan als schrijfster.
Natuurlijk is een album steeds een samenwerking en heeft Taylor de beslissende stem over hoe een nummer moet klinken, maar ik denk dat we hier Aarons werk niet moeten wegcijferen.

Ja, ik las het interview en je hebt deels gelijk dat Dessners werk niet weggecijferd moet worden (want dat is weer het andere uiterste ten opzichte van wat Verdonsschot deed), maar ik denk dat Swift niet zozeer hoofdzakelijk zangeres was (deze keer), maar gewoon als gelijkwaardige co-auteur. Ik vond het trouwens ook mooi om te lezen dat er een grote wederzijdse waardering is tussen Swift en The National. Dat lijkt me ook een belangrijke voorwaarde voor een goede, evenwichtige samenwerking.

Pft, gelukkig, ik was trouwens al bang dat er de hele dag niets over dit album gepost zou gaan worden.

[quote]Slowgaze schreef:


haha idem! Moet zowat het enige lichtpunt zijn in hete dagen. Wat een drama hier altijd, love it

Laat ze lekker zo doorgaan samen Dessner en Swift, als het platen als deze blijft opleveren mogen ze wat mij betreft nog wel een tijdje zo doorgaan , en wie nu wat precies gedaan heeft , ach ja. The National heeft nog nooit zo’n plaat gemaakt en swift ook niet. Ik moet zeggen dat ik al jaren niet meer teruggrijp naar The National. Misschien is mijn smaak wat veranderd, of heb ik meer behoefte aan pop achtige muziek . Luister hem nog dagelijks , en ga dus ook gewoon verhogen naar 5 . Een bona fide popklassieker wmb

Had hier meer van verwacht, vindt dit een Lana del Rey ripoff tenminste zo hoopt te klinken maar faalt hopeloos. Dit is uiteraard natuurlijk wel mijn bescheiden mening.
En the National, hebben prachtige dingen gedaan die Dressners maar ook al een tijdje niet.

Misschien komt deze nog, ga m nog s goed beluisteren met een prachtige double IPA soms helpt dat.

Doe maar een triple IPA dan, ik heb het gevoel dat het water nog diep is tussen jou en Taylor. Wel voldoende hydrateren tussen door.

Ik vind een Lana Del Rey rip-off wel erg kort door de bocht om eerlijk te zijn. Het geluid is ook heel anders. Jack Antonoff en Dressner zijn totaal verschillende producers. Je zou kunnen zeggen dat de gemene deler is dat hun muziek wat 'dromerig' kan zijn, maar de stijl loopt mijns inziens toch echt wel uiteen. Waar Dressner het klein houdt, maakt Antonoff het eerder groot.

Ik snap de vergelijking met NFR wel, maar het is niet alsof Swift nooit eerder een ballad heeft opgenomen op piano.

Anway, buiten 1989 en I Knew You Were Trouble ben ik vrij onbekend met het werk van Swift. De samenwerking met Bon Iver intrigeert me. Gaat op de playlist.

Ik ga m nog een paar keer luisteren gents, hopeloos falen is wat overdreven,
U hoort!

De laatste dagdruppels van deze zomer lopen langzaam leeg uit mijn vakantieglas. Nog een paar dagen en dan weer aan het werk. De zomer van 2020 voorbij. Maar wat een vreemde zomer, wat een vreemde tijd waarin we leven. Het lijkt steeds meer alsof alles aan verandering onderhevig is. COVID-19 met een extreme impact op de wereld, taferelen in de VS waar het steeds meer een ondergang van dit wereld leidende land lijkt te worden, rellen van allerlei groepen in ons land, polarisatie, groeiende bosbranden in kurkdroge gebieden, Groenland wordt weer groen en de opkomst van steeds heftigere hittegolven in ons land.

Muziek is altijd bepalend geweest voor mij in de zomer. Vaste albums die beluisterd werden op warme avonden, aan rustgevende stranden waar de zeebries mij verkoelde, ontspanning en gewoon genieten van vrije tijd, het hoofd leeg, geen werk. Elke nieuwe dag weer volop beloftes van het niets doen. Vakantie.

En oh, ik heb wat albums beluisterd de afgelopen zomers. Ooit ergens in de jaren 70/80 begonnen met de eerste albums van The Police, Sting zijn onovertroffen live ‘Bring on the Night’ album. ‘Folklore’ (die andere) van Nelly Furtado, Björk toen ze ‘Debut’ en ‘Post’ uitbracht. ‘The Lamb Lies Down on Broadway’ en ‘Duke’ van Genesis, ‘Viva la Vida or Death and All His Friends’ van Coldplay en mijn ultieme zomernachten album ‘Mark Hollis’ van Hollis zelf.

2020.. Ik had meerdere albums om uit te kiezen. Wat voor een zomer zou het worden ? Wel, een vreemde.. En ook mijn zomeralbum van 2020. Het werd ‘Folklore’ van Taylor Swift. Vreemd.. Maar waarom dan ? Hoe werd ik steeds dieper dit album ingetrokken door de makers van deze muziek want het is niet alleen Swift (alhoewel haar teksten en stem mij toch deze zomer liet denken en voelen). Maar het is ook de combinatie met de muziek die ergens zo chewing gum relaxed is, kauwend op de warmte van de zomer. Haar stem lijkt soms zo geproduceerd perfect maar de door haar gezongen teksten zijn, vooral op het emotionele inhoudelijke, rakend en herkenbaar (voor mij). Zo’n ‘Illicit Affairs’ is volledig verpletterend herkenbaar (vooral die laatste zin) en daardoor heftig. dat heeft ‘The 1’ ook. Misschien wel het hele album. ‘This is me trying’..

Dus als ik dan ergens aan die blauwe zee in een strandstoel hang, de ‘oortjes’ in en echt gewoon luisterend hiernaar uren lig te luisteren, te beleven, de warmte onderga en ik volledig met mezelf ben dan beleef ik de zomer. Deze zomer van 2020.

Nog twee dagen en dan weer aan het werk. De zomer voorbij, de herfst gaat komen. En ik schakel dan langzaam over naar vooral klassieke muziek die de mistvelden aankondigt voordat de winterkoude invalt. Open haard aan, een Rochefort 10 uitgeschonken in mijn glas. Maar ergens ben ik wat onzeker. Wat gaat 2020 ons nog meer brengen in de wereld ? Niemand weet wat ons te wachten staat. Maar ik vind het onzekere tijden, onrustig ook. Maar deze zomer was ik gewoon soms helemaal van deze wereld weg. Met Taylor Swift. Dat was goed toeven. Luisterend, fluisterend in mijn oor.. Warm..

Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Het contrast kan bijna niet groter tussen de knalroze hoes van Taylor Swifts vorige plaat Lover (2019) en de grijze, grauwe cover van verrassingsalbum Folklore, waarop je door de bomen bijna de superster niet meer ziet. Toepasselijk, want haar radiovriendelijke kauwgompop heeft plaatsgemaakt voor opvallend ingetogen nummers, waar ze in alle stilte met producer Aaron Dessner (The National) in de afgelopen coronamaanden aan gewerkt heeft.

Het levert Swifts meest intieme en misschien wel beste album tot dusver op. De instrumentaties zijn subtiel, waarbij slechts af en toe ruimte is voor licht tikkende beats en vooral pianoklanken een warme deken vormen voor Swifts stem. Dat pakt goed uit op het langzaam aanzwellende Cardigan, dat net als in de fraaie videoclip de luisteraar een droomwereld binnen leidt. Ook Exile, het best verrassende duet met Bon Iver, is geslaagd; met hun compleet verschillende stemmen werken ze toe naar een krachtige bridge.

Prima nummers als Seven en Illicit Affairs zijn stuk voor stuk muzikaal zeer verzorgd en toch wringt er gaandeweg wat. Doordat er weinig variatie zit in toonsoort en tempo ligt eenvormigheid op de loer. Het is verfrissend dat de wereldster niet krampachtig zoekt naar hitsingles, maar mede door het vrijwel ontbreken van drums en percussie is de muziek nu wel erg rustgevend. Als een kabbelend beekje in een bos.

Het is dan ook een verademing dat op Betty opeens een mondharmonica klinkt en het tempo eindelijk weer eens omhoog schiet. Helaas gaat daarna het album alsnog als een nachtkaars uit. Doe mij weer eens een vrolijke roze kauwgombal Taylor, was ik geneigd te roepen. Wie had dat kunnen denken.

Album luistert erg fijn weg al is het wat te lang. Erg jammer, anders was ik volledig verzot geraakt. Zeker die eerste 5 nummers houden volledig de aandacht en zetten een heerlijke sfeer. Maar ik post vooral vanwege Illicit Affairs dat voor mij door merg en been gaat. Wat een prachtnummer. Alles van de langzaam bouwende instrumentatie tot de kwestbare zang van Taylor. Ik ken Taylor vooral van de radio dus ik was stomverbaasd dat dit uit haar pen kon komen. Triomf voor Swift en Dessner.

Nou nou, de gemoederen zijn hoog opgelopen hier de afgelopen tijd :O Misschien moet ik mij ook eens aan de niemendalletjes van Swift wagen dan.

Laat Illicit Affairs nou net uit de pen van Swift en Jack Antonoff komen. Maar inderdaad schitterende track. Die bridge is trouwens wel typisch Antonoff. Hij en Swift zijn dan ook een topteam!

Dit album is alsof je naar de beste Italiaanse ijszaak gaat en alleen maar vanille-ijs besteld. Op zich is het voor een paar bolletjes wel lekker, maar op een gegeven moment krijg je er genoeg van.

Ik heb bijzonder weinig met de muziek van Taylor Swift. Over het algemeen laat ik het links liggen, vooral vanwege de heisa die een nieuwe release van der altijd opwekt. Maar, gezien de reacties en de paar nummers die ik langs heb horen komen, heb ik toch besloten deze maar eens op te zetten.

Het is allemaal erg zoet en makkelijk weg te snoepen. De vergelijking met vanille ijs is mooi, want het is vooral een lekkere afsluiter na een zware maaltijd. Daar zit dan ook direct een nadeel, want deze 63 minuten zijn daar veel te lang voor. Het had makkelijk de helft korter gekund. Toch kan ik er wel van genieten, zo op een verloren regenachtige zondagmiddag bijvoorbeeld. Ik gok dat het komt door de invloed van Dessner, qua sfeer heeft dit wel wat weg van The National. En die kan ik bijzonder goed waarderen.

Ach, Folklore zal zo af en toe nog wel eens langskomen gok ik. Misschien dat enkele nummers zelfs nog in een playlist eindigen.

Bericht hierboven verwoordt het ook wel mooi voor mij. Ik vind het ook wel fijn af en toe, als ik wat prettige luistermuziek wil, niet te vrolijk, maar ook weer niet te neerslachtig. Er staan echt wel goede liedjes op (Cardigan, exile, betty), maar hij duurt te lang en het blijft te weinig echt hangen. Dat komt misschien ook door haar stem. Want hoewel ik best popmuziek kan pruimen (Beyonce en Lemonade, de laatste van Lorde, Robyn) doet Taylor Swift veel minder. En dat vind ik ergens wel vreemd, gelet op de recensies van mevrouw Swift, maar helaas, bij mij doet het niet genoeg.

Een album dat mij muzikaal zou moeten boeien, maar ik kan niet door die R&B stem van Taylor heen luisteren. Een stemgebruik dat m.i. totaal niet past bij de sfeer van de muziek en teksten. Die teksten zijn overigens prima.
Taylor klinkt als een doorsnee popsterretje en dat verveelt mij in ieder geval mateloos.

Ik luister toch best veel r&b, maar ik hoor dat genre helemaal niet terug in Swifts stem. Ik vind die juist goed bij de muziek passen.

Euhm hoe difineer jij een R&B, stem dan?
Ik denk dan meteen aan de nodige adlibs en uithalen, iets wat Swift hier juist nièt doet. Nouja het kan natuurlijk je ding niet zijn, maar de vergelijking is niet zo treffend.

Prachtig werk gewoon.

Er zijn weinig artiesten dezer dagen die zo een kwaliteitsvolle plaat weten te maken én dit dan ook nog zonder seksuele boodschappen.

Taylor bewijst nog maar eens een duizendpoot te zijn wanneer het over muziek maken gaat!

Iemand dat denkt dat Taylor slechts een doorsnee "popsterretje" is, is goed fout!
Haar muziek bewijst absoluut het tegendeel en het feit dat ze de ENIGE artieste is om miljoenen exemplaren te verkopen (in dit digitaal tijdperk) zegt des te meer dat ze niet zo maar een doorsnee iemand is.
Ze weet als geen ander wat mensen willen, en ze kan het verdom. goed brengen!

Beste plaat van het jaar voor mij.
Beste plaat van de laatste 10 jaar.

Soms zegt de combo username-stem-registratiedatum meer dan duizend woorden.

Nevertheless, dank om deze parel in leven te houden.

But i’ve got a blank space, baby. And i’ll write your name.

Het zal toch niet Rudi1984 zijn die even een nieuw account heeft aangemaakt om zijn muze te steunen?

Eric, Eric, dat valt me toch tegen van je. Al sinds 2004 bezig op MM. Je hebt 8029 stemmen staan, honderden concerten en je bent, met mijzelf ergens in Stadion Galgewaard, uit je dak gegaan bij Prince. En dan maak je me wijs dat je niets van Taylor Swift kent, en vervolgens zenuwachtig gaat scrollen op YouTube, om bij Shake It Off uit te komen. Los of je dit album volkomen koud laat, een beetje meer respect voor Taylor Swift mag hoor.

Ja, het is echt zo. Ik ken de naam, en ook alleen maar omdat ik die op deze site vaker voorbij zie komen. In wat spelletjes vast wat gehoord, maar geen indruk gemaakt. Best apart om te constateren, ik leef dan toch best wel in een eigen muzikale bubbel denk ik. Ik heb er ook geen verklaring voor. Nooit interesse gehad, en als je dan nooit naar de radio luistert of wat ook dan houdt het blijkbaar snel op, zelfs als het om een wereldster gaat (wat ze blijkbaar is).

Ik heb verder dan ook helemaal geen mening over haar muziek. Ik ken nu alleen dit album en dat doet me niet echt veel.

En ssstttt, Shake It Off kende ik ook helemaal niet. Ik heb ooit voor de lol een keer die reface app gebruikt en toen kwam ik uit bij dat nummer, waardoor ik die nu ook ken. Mijn vrienden gruwelen nog van het resultaat (en de app heb ik maar weer verwijderd)

Laat ik het zo formuleren: aERodynamIC, je geeft les op een basischool. Hoe kun je dan nog nooit van Taylor Swift gehoord hebben?

En wie ben jij?

Je begeeft je nu op glad ijs he! Nu zet je Taylor naast K3 en Dylan Hagens (of hoe die Pipo ook mag heten).

Zo het vinyl is binnen. Hoewel vinyl er bij mij soms voor zorgt dat ik net ietsje hoger uitval in mijn beoordeling, is dat bij Folklore niet het geval. De persing is prima, en de platen van de 'In the Weeds' editie, hebben een mooi groen blauw kleurtje. Hoewel ik dat altijd meer een gimmick vind dan echt een meerwaarde. Kortom de packaging ziet er uit om door een ringetje te halen. Voor mij blijft het album echt sterk tot Illicit Affairs. Wat daarna komt is niet slecht, maar wel meer van hetzelfde. Voordeel is wel dat door 4 kanten vinyl, de plaat veel minder lang lijkt te duren, en alle liedjes tot hun recht komen. Al met al blijft Folklore een mooi herfst album dat ik net aan 4 sterren geef. Een meesterwerk is het echter niet. Daarvoor zweeft de productie teveel, en had mevrouw Swift scherpere keuzes moeten met het selecteren van de liedjes.

Bijzonder en nooit gedacht maar na flink wikken en wegen, evalueren, deduceren en bevatten blijkt dat dit album op nr. 1 in mijn eindejaarslijst eindigt. Het was namelijk tijdens een geweldige zomer dat dit album mij in haar greep hield.

Tsjonge, en dat op mijn 53e jaar..