Nee, nog niet genoeg gezeurd, want ik wil nog terugzeuren.

Nee, maar ik moet je deels gelijk geven, Cave had het er duidelijk moeilijk mee en hij leek er niet altijd even veel zin in te hebben, wat gezien de omstandigheden begrijpelijk is. Maar vervolgens is de hele film in zwartwit, een nogal ingrijpende vormkeuze waar ik de beweegredenen nog altijd niet goed voor snap: is het om de beelden zo een dramatischere of een quasi-klassieke uitstraling mee te geven? Zelf vind ik het nogal kitscherig, maar het is hoe dan ook een ingreep die weinig te maken heeft met integriteit, maar een duidelijke stijlkeuze is die de blik wel heel erg stuurt.
Ik heb de film trouwens destijds gezien, dus ik projecteer er zeker niet achteraf m'n ontstane Cave-moeheid op, al wordt dat niet echt duidelijk uit mijn bericht, moet ik toegeven. Sterker nog, ik heb nagelezen wat ik er toen voor
Gonzo (circus) over schreef en daarin betoogde ik hetzelfde:
One More Time With Feeling geeft vooral een heel dubbel gevoel omdat ik de integriteit en de pijn echt wel zie, maar door die zwartwitbeelden en het abstracte gefilosofeer toch op afstand blijf, omdat die toevoegingen de film net te gekunsteld voor me maken.