Nick Cave - Idiot Prayer (2020)

Ik ben heeeeeel erg blij dat ik vorig jaar aanwezig was in Dusseldorf toen Cave zijn Conversations with... deed. Een van de meest indrukwekkende live-optredens die ik heb meegemaakt. Zijn verschijning alleen al is indrukwekkend, laat staan zijn enkel door piano begeleide nummers. Die waren stuk voor stuk raak, maar ook de gesprekken vond ik zeer bijzonder en deden geen afbreuk aan het concert, integendeel. Cave nam alle tijd en rust en dat maakt het een zeer bijzondere en onvergetelijke zit. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar deze registratie.

Ja, ook benieuwd naar. Zijn Conversations-optreden in Brussel begin dit jaar was fenomenaal, hoogtepunt van dit jaar al is dat niet moeilijk.

Eerst ff spotifietsen, daarna mss binnenhalen. Hij mept onze portefeuille wel lekker leeg, deze meneer.

Ik heb nogal mijn twijfels of ik hier wel zin in heb. Ghosteen kwam ik nauwelijks doorheen, te theatraal en te kitscherig (en ik ben wel wat van hem gewend), met zo'n irritant 'het is allemaal heel integer hoor'-sfeertje. Cave is ook wel ontzettend prekerig geworden als ik die Red Hand Files erop na lees, en The Boatman's Call vond ik ook maar een tegenvaller met te veel gemakzuchtige nummers, al is het op zich leuk dat Cave een van de mooiste nummers van het onderschatte Nocturama onder het stof vandaan haalt.

Het zal grotendeels liggen aan mijn Cave moeheid.
Ik trek dit niet zo, ik heb veel prachtige platen ook van de Birthday Party en The boys next door, heb hem sinds 1984 als voorprogramma van the Smiths in de Meervaart gezien, daarna volgden nog zo'n 15 gigs.
Ik mis de rafelrandjes, als ik bv het normale prachtige Sad Waters hoor is dat ontleed van al zijn kracht, dat geldt nog meer voor Stranger than kindness.
Daarom vind ik the boatman's call and no more shall we part ook een stuk minder dan bv de 1e drie en push the sky away, dat zijn voor mij zijn/hun hoogtepunten (naast de 2 ep's van the Birthday Party)
En ja als je alleen begeleid door piano zingt gaan er wat rafelrandjes uit, maar goed aan mij dus niet zo goed besteed, was helaas al met het zwakke Ghosteen zo.
Nick kan prachtig piano spelen, was bij bv het machtige Your funeral my trial al zo.
Ik vind hem zo in het nieuws, ik snap natuurlijk dat hij heel veel leed moet verwerken en zijn keuze is altijd goed natuurlijk omdat hij alleen die kan maken maar pfff.
Wat is zijn volgende stap? Las Vegas?

De link ingetogen plaat - rouwverwerking wordt hier toch vaak te makkelijk gelegd. Waarom zou dit een rouwverwerking zijn? Hij speelt zijn uitgeklede liedjes op zijn piano in een lege zaal, meer is het niet.
Zeker niet wanneer je (zoals ik) de beelden niet gezien hebt.

Cave is zeer zeker een pretentieuze artiest (dat is deels ook zijn kracht), maar dat is deze plaat toch niet.

Ik wilde de filmvoorstelling boeken in de bioscoop, ze waren allemaal uitverkocht. Nu gaat dit in coronatijd ook iets makkelijker, maar ook voor de pandemie trok Cave al volle zalen. Op de een of andere manier heeft de tragische dood van zijn zoon de. belangstelling voor deze muzikant doen toenemen. Cave heeft ook zelf hieraan bijgedragen door zijn rouwproces uitgebreid en succesvol met zijn publiek gedeeeld. Dit is niet uitzonderlijk in deze tijd, want hij is niet de enige. Cave beschikt ook over een repertoire dat hiervoor uitermate geschikt is. Maar wanneer houdt rouwverwerking op en begin ik het gevoel te krijgen dat Cave om aandacht vraagt en sentimenten (ook bij fans) de basis gaan worden waarop deze artiest gedijt?

Je hebt de documentaire One More Time With Feeling waarschijnlijk niet gezien, anders zou je bovenstaande allicht niet beweerd hebben. Toen werd al duidelijk dat Cave eigenlijk helemaal geen behoefte aan een cameraploeg op zijn nek. Hij was eigenlijk helemaal tegen, maar het was maatje Warren Ellis die hem overhaalde dit wel toe te laten omdat hij ervan overtuigd was dat het Cave en zijn vrouw zou helpen in het rouwproces. Ik vind het veel te kort door de bocht om te stellen dat hij commercieel succes aan het najagen is. Dat heeft deze man echt niet nodig. Ik heb tijdens het hele Conversations with... concert ook geen een keer het gevoel gehad dat er een commercieel oogmerk achter zat. Het was 100% oprecht en ik geloof ook echt dat het hem geholpen heeft in zijn rouwproces. Als je erbij was geweest zou je het waarschijnlijk beamen. En de belangstelling voor deze grootheid was er altijd al, en die heeft ie verdiend met het maken van uitstekende muziek, ver voordat de tragische dood van zijn zoon in beeld kwam. Je doet hem schromelijk te kort door hem te betichten van ‘aandacht vragen’.

philtuper, ik vond One More Time With Feeling juist heel geënsceneerd en theatraal, met z'n wapperende armen. Het is nota bene gewoon een soort promofilm met alle nummers van het album in precies dezelfde volgorde, onnodig en artistiekerig in zwart-wit. Ik had er een heel dubbel gevoel bij, dat ik de laatste jaren steeds bij Cave heb: het moet allemaal heel integer overkomen, maar het voelt ook allemaal zo ontzettend gemaakt. Het kan 100% oprecht zijn, maar dan is dat omdat Cave zolang zo theatraal is geweest dat hij daar gewoonweg niet meer mee op kan houden.

Sorry, maar dit is echt nonsens. Kijk die documentaire nog een keer zou ik zeggen. Niets van wat hierboven genoemd wordt. Niets. Ik denk dat het meer met jouw eigen perceptie te maken heeft, jouw persoonlijke Cave vermoeidheid. Zeker gezien de tijd waarin deze docu gemaakt is vind ik dat je simpelweg niet kunt zeggen dat het allemaal geënsceneerd is. Daar was die periode veel te intens voor. Sorry, maar dat moet ff gezegd.

Neen hoor, philtuper, dit is geen nonsens wat slowgaze zegt.

En waar baseer je dit op? Almachtigheid? Aan een ongefundeerd popiejopieantwoord hebben we niet zoveel. Ik probeerde het juist te nuanceren.
Ik vond Ghosteen ook too much by the way. Die plaat kwam niet zo binnen als Skeleton Tree dat deed. Was me te sacraal. Maar Conversations with alsmede de docu maakten beide indruk.

Ik ben het gewoon deels met Slowgaze eens. Mag toch? Het is geen popiejopieantwoord, want van de muziek van Nick Cave blijf ik houden. Hij staat heel hoog in mijn lijst. Pas op met veroordelen, kan ik alleen maar zeggen.

En Ghosteen vind ik prachtig. Zo ook Skeleton Tree.

Tuurlijk mag je het met Slowgaze eens zijn. Je antwoord was echter weinig onderbouwend en lichtelijk betuttelend. Hopelijk niet zo bedoeld dan.
Ik heb moeite met opmerkingen als ‘die wapperende handen’ en ‘het moet allemaal heel
Integer overkomen’. Ik geloof dat ie integer ís. Goed, genoeg gezeurd daarover nu, ieder zijn ding.

Ik heb die documentaire twee maal gezien. Het is een vraag die ik (mezelf) hier probeer te stellen n.a.v. een gevoel dat ik begin te krijgen mede n.a.v. het uitbrengen van deze Idiot Prayer. Het ging mij ook niet zozeer om het commerciële, maar om de meer artistieke intenties en de sentimenten erom heen.

.

Mooie, ingetogen plaat met niet altijd even voor de hand liggende songkeuzes. Cave put hier uit zijn omvangrijk repertoire, waardoor kleppers als The Mercy Seat, Into My Arms en The Ship Song worden afgewisseld door een aantal minder bekende nummers én verrassende keuzes (2 Grinderman-songs bijvoorbeeld) die verdraaid goed uitpakken. Zo klinkt het op het studio-album verwoestend kolkende Papa Won't Leave You, Henry in deze verstilde versie bijna even spannend en dreigend.

Ghosteen wist me, na twee werkelijk weergaloze platen, niet bij de kladden te grijpen - misschien komt dat nog wel, wie zal het zeggen. Daarom waren mijn verwachtingen van deze release niet meteen hooggespannen, en zal dat er ook wel mee te maken hebben dat dit een meevaller van formaat is. Cave komt hier, alleen aan de piano, erg authentiek over; gewoon een artiest met een immense staat van dienst die zijn songs heeft herleid tot de basis, en dit mooi op plaat heeft laten vastleggen voor het grote publiek.

4 sterren

Nee, nog niet genoeg gezeurd, want ik wil nog terugzeuren. Nee, maar ik moet je deels gelijk geven, Cave had het er duidelijk moeilijk mee en hij leek er niet altijd even veel zin in te hebben, wat gezien de omstandigheden begrijpelijk is. Maar vervolgens is de hele film in zwartwit, een nogal ingrijpende vormkeuze waar ik de beweegredenen nog altijd niet goed voor snap: is het om de beelden zo een dramatischere of een quasi-klassieke uitstraling mee te geven? Zelf vind ik het nogal kitscherig, maar het is hoe dan ook een ingreep die weinig te maken heeft met integriteit, maar een duidelijke stijlkeuze is die de blik wel heel erg stuurt.

Ik heb de film trouwens destijds gezien, dus ik projecteer er zeker niet achteraf m'n ontstane Cave-moeheid op, al wordt dat niet echt duidelijk uit mijn bericht, moet ik toegeven. Sterker nog, ik heb nagelezen wat ik er toen voor Gonzo (circus) over schreef en daarin betoogde ik hetzelfde: One More Time With Feeling geeft vooral een heel dubbel gevoel omdat ik de integriteit en de pijn echt wel zie, maar door die zwartwitbeelden en het abstracte gefilosofeer toch op afstand blijf, omdat die toevoegingen de film net te gekunsteld voor me maken.

Okay, is inderdaad een bewuste keuze, maar wel een keuze van de documentairemaker en niet van Cave. Daarom begrijp/waardeer ik de opmerking over het theatrale gezwaai en aandacht zoeken, waar ohmusica het over had, minder. Het is een keuze van de maker, niet van het onderwerp.

Mooi man, doet me denken aan mijn laatste pre-corona concert. Nick Cave in Eindhoven; een stuk minder sereen door het interactieve element, maar als dhr. Cave achter zijn vleugel kruipt staat de rest van de wereld harstikke stil.

Interessante discussies hier. Ik denk dat Cave én heel integer én heel theatraal is. Dat is de paradox die hem zo heerlijk ongrijpbaar maakt. Maar wat zowel One More Time With Feeling als Skeleton Tree voor mij zo onverteerbaar pijnlijk (maar ook zo pijnlijk wonderschoon) maakten, is dat hij toch een deel van de theatraliteit, van dat almachtig boven de materie staande verhalen-vertellende waar hij zo berucht om is (en wat ook zo fantastisch naar voren komt in 20.000 Days on Earth), om zeer begrijpelijke redenen onmogelijk nog op kan brengen. Voor mij poogt hij vervolgens met Ghosteen, The Red Hand Files, The Conversations Tour en ook deze solo-registratie die twee kanten enigszins bij elkaar brengen en daar nieuwe betekenissen in te vinden. Dat hij hier grotendeels voor oude nummers kiest, is ook om te laten zien dat alles uiteindelijk onderdeel is van eenzelfde oeuvre. Dit lijkt me dan ook geen onderdeel meer van zijn rouwverwerking, maar een poging om na zo'n ingrijpende periode zijn werk te herdefiniëren. Ik ben heel benieuwd wat hij hierna gaat doen, hij hintte op The Red Hand Files al eens op een heroprichting van Grinderman, maar wat het ook worden mag, de kans lijkt me bijzonder klein dat het meer van dit zal zijn.

Blijf het overigens wel nog steeds een beetje suf vinden dat de stream hiervan als zoiets exclusief eenmalig werd gebracht en dat het dan alsnog wordt uitgebracht, maar goed. Als liveplaat is dit wel wat aan de lange kant. Veertien tracks ofzo, dat was perfect geweest. Daarom zal ik ook niet hoger dan een 4 geven, terwijl de muziek an sich toch echt wel een dikke 5 verdient.

Een nummer als Into My Arms had bijvoorbeeld niet gehoeven, die speelt hij toch al bijna elk concert op precies deze manier en dat geldt eigenlijk ook voor The Mercy Seat, zijn ook al eerder stillere uitvoeringen van uitgebracht. Dat nieuwe nummer, Euthanasia, waar ik tot mijn verbazing wat zuinige reacties op lees, vind ik wel echt tranentrekkend mooi. Toch een klein beetje rouwverwerking hier dan wel, al heb ik een hekel aan dat woord. Maar verder zijn het tot mijn eigen verrassing juist de oudste nummers die mij het meest raken. Papa Won't Leave You, Henry vind ik bijvoorbeeld echt een hoogtepunt. Altijd wel een sterk nummer gevonden, maar zo helemaal opnieuw leren kennen. Je gaat met zo'n soort uitvoering toch ook nog net wat meer op de teksten letten dan normaal en dat is bij deze artiest uiteraard bepaald geen straf. En zoals gezegd, laat hij op deze wijze dus vrij overtuigend horen dat het uiteindelijk allemaal bij elkaar hoort.

Ik ben vooral bekend met enkele van zijn platen van de jaren '80 en '90. Pas recent ben ik zijn latere platen beginnen beluisteren waar wel wat pareltjes tussen zitten, al geef ik de voorkeur aan zijn vroegere werk. Deze Idiot Prayer betreft natuurlijk een indrukwekkend en eerlijk concept. Een piano en een stem. Het is me echter te lang en te kaal. Kan me wel voorstellen dat ik deze plaat helemaal top zou kunnen vinden in een andere levensfase. Mijn groot respect blijft hij in elk geval behouden.

Fantastische plaat die wat mij betreft niet meteen onderdeel uitmaakt van het rouwproces van Cave.

Ik hoor iemand die een aantal van zijn nummers op een ingetogen manier brengt, en dat op een geweldige wijze doet.

Over twee CD‘s verdeeld, dus er is ook geen sprake van “less is more”.

Zoals te doen gebruikelijk nog geen * na de eerste luisterbeurten, maar een hoge waardering is nu al gegarandeerd!

Het blijft een lange zit, maar nu op vinyl met het volume net wat hoger is het net of ome Nick in mijn woonkamer alleen voor mij achter de piano zit. Toch wat anders dan het concert in Ziggo Dome waar ik afgelopen voorjaar bij had moeten zijn met duizenden anderen. Of het komende april alsnog gaat gebeuren?

In elk geval toch wel een indringend monument en de binnenhoes waar een medewerker met mondkapje op staat geeft wel een tijdsbeeld. Een plaat waar je later toch 'herinneringen' aan gaat hebben: dat vreselijke 2020......

Ik heb inmiddels de bioscoopfilm gezien van deze Idiot Prayer. Dichterbij Cave kun je niet komen, full screen op het grootste scherm. Je ziet de gedrevenheid van Cave, soms lijkt het op verbetenheid, het is voor mij speuren naar emoties, maar blijft altijd vakkundig en beheerst. Dit komt ook door de cinematische verfilming de immense zaal, het zorgvuldige licht. De emoties lijken 'm vooral in de teksten (helaas geen ondertiteling), en de voordracht te zitten. Ik miste hoognodig enige interactie met het publiek en het gevoel dat je via publiek naar Cave kijkt en luistert. Het blijft toch wat gissen naar Cave, de performance, de personage of de mens ... Cave....

In de bioscoop versie zitten 4 extra nummers

Nope, heel 2021 al geannuleerd

Tja, de setlist leent zich wel voor de setting: live solo achter de piano. Wat een intensiteit kan hij er toch altijd weer in leggen. En met zo'n tijdloos oeuvre is bijna alles volop raak. Ik smul er in ieder geval van.

Ik weet het. Geld inmiddels al netjes terug. Triest allemaal.

Tijdens zijn Conversations With... tour was er heel veel interactie met publiek en toonde hij ook zijn emoties. Zo kon hij een bepaald verzoeknummer niet spelen, omdat dat voor hem op dat moment te emotioneel was. Vond ik zelf een bijzondere ervaring. En verder vertelde hij bij elke song die hij speelde een verhaal dat met die song te maken had. Zo was T-Rex’ Cosmic Dancer een van zijn eerste jeugdherinneringen. Werd er altijd vrolijk van. Die emotie is er dus wel.