menu

Nick Cave - Idiot Prayer (2020)

Alternatieve titel: Alone at Alexandra Palace

mijn stem
4,01 (153)
153 stemmen

Australiƫ
Rock
Label: Bad Seed

  1. Spinning Song (1:48)
  2. Idiot Prayer (3:09)
  3. Sad Waters (3:43)
  4. Brompton Oratory (3:21)
  5. Palaces of Montezuma (3:44)
  6. Girl in Amber (4:31)
  7. Man in the Moon (3:03)
  8. Nobody's Baby Now (3:57)
  9. (Are You) the One That I've Been Waiting For? (4:29)
  10. Waiting for You (3:02)
  11. The Mercy Seat (4:55)
  12. Euthanasia (2:58)
  13. Jubilee Street (4:31)
  14. Far from Me (4:13)
  15. He Wants You (2:52)
  16. Higgs Boson Blues (6:59)
  17. Stranger Than Kindness (3:33)
  18. Into My Arms (4:53)
  19. The Ship Song (3:08)
  20. Papa Won't Leave You, Henry (4:31)
  21. Black Hair (3:02)
  22. Galleon Ship (3:31)
totale tijdsduur: 1:23:53
zoeken in:
avatar van Venceremos
4,0
Redelijk verrassende setlist, toch benieuwd hoe Papa Won't Leave You, Henry gaat uitvallen op enkel piano.
Galleon Ship klinkt alvast fantastisch, zonder die vervuilende opsmuk.
De locatie diende trouwens als Holland Heineken House bij de Spelen van 2012. Het contrast kan haast niet groter.

avatar van Kaaasgaaf
4,0
Voelde me een klein beetje bekocht toen ik las dat dit concert officieel op plaat en als film wordt uitgebracht, terwijl steeds de exclusiviteit van die betaalde stream in juli zo benadrukt werd. Anderzijds is het uiteraard juist heel mooi dat nu nog veel meer mensen kunnen genieten van dit hoogst bijzondere en indrukwekkende optreden en het kunnen blijven herbeleven. Het had gewoon anders gebracht moeten worden.

avatar van chevy93
Bijna 1½ uur alleen Nick Cave met zijn piano. Is dat niet wat veel van het goede?

avatar van aERodynamIC
4,0
chevy93 schreef:
Bijna 1½ uur alleen Nick Cave met zijn piano. Is dat niet wat veel van het goede?

Ik ben een groot fan, maar ik heb hetzelfde gevoel eerlijk gezegd.

avatar van deric raven
5,0
chevy93 schreef:
Bijna 1½ uur alleen Nick Cave met zijn piano. Is dat niet wat veel van het goede?


Nee hoor.

avatar van Fathead
3,5
Venceremos schreef:
De locatie diende trouwens als Holland Heineken House bij de Spelen van 2012. Het contrast kan haast niet groter.


En het WK Darts niet te vergeten.

avatar van luigifort
Biertje?

avatar van deric raven
5,0
In combinatie met de film komen de nummers het beste binnen...

14 juli 2015, het leven zou nooit meer hetzelfde zijn…..

De dag dat Arthur Cave nooit meer zou aankloppen bij zijn ouders, nooit meer om wijze raad zou vragen, nooit meer de warme liefde van Susie Bick en Nick Cave zou voelen, omdat hij simpelweg van het ene op het andere moment voor eeuwig uit hun leven verdween. Op Skeleton Tree waren de littekens al aan de buitenkant enigszins zichtbaar, maar op Ghosteen dringen ze daadwerkelijk de ziel binnen.

Een schrijnende emotionele verslaglegging van Nick Cave waarbij zijn pijn grotendeels gedeeld wordt door muzikale partner Warren Ellis die hem hierbij trouw als betrokken vriend in ondersteunt. De andere Bad Seeds houden zich op gepaste wijze op de achtergrond. Samen met zijn vrouw Susie Bick zoekt Nick Cave tevens steun bij zijn trouwe fans, wat het indrukwekkende Conversations with Nick Cave oplevert, en wat een belangrijke bijdrage vormt in het nooit te plaatsen rouwproces. Een kind hoort nu eenmaal zijn ouders te overleven, zo zit het leven in elkaar.

Idiot Prayer is tevens de afronding van de trilogie die in 2014 werd gestart met 20.000 Days on Earth, waarbij nog nergens sprake was van het dramatische verloop van een door afschuwelijke omstandigheden getekende zanger. De pijn welke vervolgens wel de hoofdrol vervuld bij het intieme One More Time with Feeling, waarbij de nasleep van het overlijden van Arthur wel centraal staat. En dan nu die laatste fase van het oneindigende heftige proces met het prachtige breekbare Idiot Prayer.

Idiot Prayer gaat weer een stap verder. Een kwetsbare gebroken Nick Cave trotseert helemaal alleen het podium, en laat de meest pure kant van zichzelf zien. Geen vragen meer vanuit de zaal die de ene keer met diepe ernst beantwoord worden, en waarbij zelfs ruimte is voor zelfrelativering en misschien nog belangrijker, humor. Idiot Prayers is het besef dat de smekende gebeden tot de hemel nutteloos zijn, en dat voor Nick Cave de enige treffende uitvlucht de muziek is. Een concertfilm zonder publiek, al zijn ze als stille getuige zeker wel aanwezig.


Het rouwen bewaart hij verder voor thuis, de volgende stap is gericht op het oppakken van zijn daadwerkelijke werk. En die stap is hij genoodzaakt om alleen te zetten, de veiligheid van een zitplaats achter de piano als enige stabiele houvast. Die eenzaamheid staat al centraal in de openingsscenes, waarbij Nick Cave alleen met op de achtergrond het spoken word intro van Spinning Song de trappen van het Londense Alexandra Palace afloopt, alleen de zaaldeur opent om alleen daar naar binnen te wandelen. De tempel wordt bevolkt door de piano, die dezelfde kracht uitoefent als een altaar in een lege kerk.

Hoe bijzonder is het dat die eenzaamheid versterkt wordt door het Corona tijdperk, waarbij er geen ruimte is voor publiek. Genoodzaakt is Nick Cave op zichzelf aangewezen met enkel Robbie Ryan op de achtergrond, verscholen achter de draaiende camera. Het is prachtig hoe het licht van de geopende deur van de verlaten danszaal de rol van de bezoeker op zich neemt. Het symboliseert het sprankje hoop wat zich als een passerende reiziger van de zanger afkeert, en die nu als een verloren zoon de weg terug heeft hervonden in de toepasselijke woorden van het titelstuk Idiot Prayer.

They’re taking me down, my friend
And as they usher me off to my end
Will I bid you adieu?
Or will I be seeing you soon?
If what they say around here is true
Then we’ll meet again
Me and you

En dan besef je gelijk hoe moedig het is om direct al zo te openen. Je ziet een verbitterende Nick Cave waarbij deze woorden zoveel betekenis hebben. Hij kan nu nog opstappen en de piano verlaten, maar hij kiest ervoor om de confrontatie aan te gaan. De filosofische vragen krijgen nog meer diepgang, en de gevraagde verbintenis met God komt nog indringender over.

Al snel flitst de volgende gedachte door je heen. Is dit dezelfde persoon die jaren geleden verbaal genadeloos zijn geliefde aan de oever van een rivier afslacht? Hoe groot kan het contrast zijn. De strijdlustige zanger die de duivel recht in de ogen aankeek is een oude geleefde man geworden, waarbij het schimmige treurende bestaan hem ertoe dwingt om de sterkste kanten van zichzelf op te roepen, en de gevoeligste daarvan zit bij zijn kinderen. Iets waar niemand, maar dan ook niemand anders dan hijzelf aan mag komen.

Door het gespeel met de belichting komen de emoties nog meer tot zijn recht, bewust wordt er met regelmaat afgegleden naar de handen die gevoelig de toetsen beroeren. Dan weer gehuld in het donker, afgewisseld met het goudgele licht. Prachtig hoe hiermee vermeden wordt dat de somberheid de film definitief naar zich toetrekt. Want het zijn door de sobere uitvoering allemaal grijze songs geworden, waarbij vooral bij het oudere werk het mechanische zonlicht zich als een aura rondom de zanger vormt. De achtergrond van Papa Won’t Leave You Henry is door het effect van de verlichte ramen nu een getemde verstilde rivier geworden.


De glimlach op het einde van (Are You) The One That I’ve Been Waiting For heeft zoveel zeggingskracht, en is bevrijdend. Niet alleen voor Nick Cave, maar zeker ook voor de luisteraar. Het daarop aansluitende Waiting For You heeft weer die worsteling met de woorden, Nick Cave op zijn persoonlijkst; verbitterd en leeg. Door die geweldige klein gehouden versie van The Mercy Seat vallen de harde pianoakkoorden als een versnelde regenval naar beneden. Er zijn zeker honderd live uitvoeringen vindbaar, maar telkens weer weet hij er iets bijzonders van te maken.

Jubilee Street is niet voor te stellen zonder de sfeervolle arrangement van Warren Ellis, toch overtreft de gemeende dramatiek van Nick Cave zelfs nog het origineel. Het dreigende opbouwende van Stranger Than Kindness blijft nog volledig intact en heeft nu vooral de functie van de bevreemdende omgeving, dicht bij huis.

Het is zeker onmogelijk om bij The Ship Song niet de engeltjes uit de videoclip te zien. Was het daar nog vooral een veredeld kerstnummer, nu draagt het iets spiritueels in zich en gaan de gedachtes onbewust naar Arthur Cave. Galleon Ship is niet alleen het afsluitend nummer van deze indrukwekkende concertregistratie, maar staat voor altijd gelijk voor het definitieve afscheid. Dat je vervolgens nog een toegift krijgt is boven verwachting, maar draagt wel bij om de belevenis met een goed gevoel af te sluiten.

Het bloedstollende Avalanche van Leonard Cohen krijgt nu een vriendelijkere behandeling. Hiermee bewijst Nick Cave nogmaals dat hij gerust plaats mag nemen op de plek van zijn overleden leermeester. Ook de recentelijk opnieuw uitgebrachte Marc Bolan cover Cosmic Dancer is een mooi eerbetoon. Prachtig, prachtig, prachtig. Als hij vervolgens in alle stilte de zaal verlaat zwerven mijn gedachtes af naar die andere grootheid die hij zo bewondert in Tupelo. Elvis Has Left The Building.

Idiot Prayer - Nick Cave Alone at Alexandra Palace | Written in Music - writteninmusic.com

Lachende derde
Ben een beetje moe van al dat rouwen, hoe begrijpelijk ik het menselijkerwijs ook vind. Zoiets wil niemand meemaken en zoiets zou ook nooit iemand mee moeten maken in een minder wrede wereld.
Maar moet ik nu wéér anderhalf uur meegaan in 's mans zwartste gevoelens? Ná zijn twee laatste loodzware en inktzwarte albums?
Ik lees in bovenstaande - wederom uitstekende - recensie van deric raven termen als "verbitterd", "treurend", "verstild" en "sober". Ik snap de richting die Cave is ingeslagen helemaal, en denk ook dat ie niet anders kán. Maar ik vind er niet zo veel meer an en ik sla deze over. The Skeleton Tree en Ghosteen hebben me wat dat betreft genoeg rouwmaterie geboden. Nogmaals: niks dan begrip en respect van mijn kant, maar mij bied ie niks met nóg meer uitgepuurd rouwbeklag. Ik geloof het wel.
Eindigen we straks met een dubbelaar vol doodsrochels?

Sooheej
Lachende derde schreef:
Eindigen we straks met een dubbelaar vol doodsrochels?

Ik vrees dat menig Cave-fan die zou omarmen als een meesterwerk.... Bij mij is het vat wat dit betreft wel zo'n beetje vol (of leeg – het ligt er maar aan hoe je het bekijkt). Het schrale muziekjaar 2020 is zonder Idiot Prayer al deprimerend genoeg. Misschien dat ik er over een jaar of wat weer de moed voor heb, maar nu even niet.

PlaysWithMatches
[quote]deric raven schreef:
(quote)


Nee hoor.[/quote


Is de plaat al in zijn geheel te beluisteren?

avatar van deric raven
5,0
[quote]PlaysWithMatches schreef:
(quote)


Voor mij wel.

avatar van Sater
Lachende derde schreef:
Ben een beetje moe van al dat rouwen, hoe begrijpelijk ik het menselijkerwijs ook vind. Zoiets wil niemand meemaken en zoiets zou ook nooit iemand mee moeten maken in een minder wrede wereld.
Maar moet ik nu wéér anderhalf uur meegaan in 's mans zwartste gevoelens? Ná zijn twee laatste loodzware en inktzwarte albums?


Ik deel de interpretatie van deric raven over dit optreden eerlijk gezegd niet. Het is een mooie en legitieme bespreking, maar voor mij voelde het gewoon als een solo-optreden van Cave op zijn piano, zoals hij deze ook vóór de dood van zijn zoon speelde.

Idiot Prayer heb ik als 'livestream' gezien. Productioneel zat het uitstekend in elkaar en het blijft een genot om Cave bezig te zien achter zijn piano. Toch was ik licht teleurgesteld in de setlist. Vooral omdat er 'rare tracks' en 'early Bad Seeds' beloof werden. Mercy Seat en Stranger Than Kindness waren de oudste nummers, maar deze speelt hij erg vaak. Wel bijzonder om Idiot Prayer te horen, ik gok de eerste keer dat dit live gespeeld is. Leeuwendeel van de nummers kwam van Boatman's Call, dat zich natuurlijk het beste leent voor een solo-optreden met piano. Gek genoeg niks van No More Shall We Part. Ook speelde hij een nieuw nummer, Euthanasia, al moet daar nog wat aan gesleuteld worden om er meer dan een b-kantje van te maken. Niettemin een vol anderhalf uur geboeid gekeken.

avatar van deric raven
5,0
Sater, verschil van beleving. Ik heb er trouwens niet bij stil gestaan dat No More Shall We Part genegeerd wordt. Voor mij wel de betere plaat van de latere periode, en de nummers zijn er volgens mij zeker geschikt voor.
Ik ben groot Nick Cave liefhebber, maar heb dus minder met The Boatman's Call, daardoor aangenaam verrast door deze kalere aanpak.

avatar van Shffl
5,0
De 'livestream' bleek op 23 juli j.l. heel eenvoudig te downloaden, dus ik heb de afgelopen maanden regelmatig naar mijn selfmade audiobootleg zitten luisteren. Erg fraai allemaal. Ook het nieuwe nummer 'Euthanasia' is indrukwekkend.

Fijn dat het nu als album wordt uitgebracht. Klinkt weer een stuk beter dan de stream.

De bioscoopversie van de film heeft overigens nog 3 extra nummers, geen idee welke dat zijn.

avatar van aERodynamIC
4,0
deric raven schreef:
Ik ben groot Nick Cave liefhebber, maar heb dus minder met The Boatman's Call, daardoor aangenaam verrast door deze kalere aanpak.

Hier nog een heel groot liefhebber. The Boatman's Call vind ik dus echt een heel erg sterk album van hem. Deze registratie... ik weet niet. Het is denk ik too much voor mij en op een gegeven moment weet ik het wel met alleen die piano. Misschien ben ik de ingetogen, sombere Cave ook wel een beetje moe en ben ik toe aan wat meer uptempo werk van de man (als dat er ooit nog gaat komen).

Ja, het is en blijft een grote favoriet die ik niet graag afval. Zal ik zeker nu ook niet doen, want daarvoor zit het allemaal mooi in elkaar en de nummers blijven sterk, ook in een gestripte versie. Soms is het ook echt even sterk en komt het aan, maar het overkomt me net iets te weinig om hiervan in een hallelujah stemming te geraken.

Anderhalve uur Nick op piano? Een afgeslankte versie in EP-vorm was voor mij wellicht beter geweest denk ik (dus dat betekent dit album gewoon in delen beluisteren).

avatar van deric raven
5,0
Natuurlijk hoor ik hem ook graag knallen, maar ik verwacht niet dat hij nog terug zal grijpen naar het oude harde geluid. Zelf vind ik dat de nummers hier meer tot zijn recht komen dan op de latere studioplaten.

avatar van deric raven
5,0
Shffl schreef:
De 'livestream' bleek op 23 juli j.l. heel eenvoudig te downloaden, dus ik heb de afgelopen maanden regelmatig naar mijn selfmade audiobootleg zitten luisteren. Erg fraai allemaal. Ook het nieuwe nummer 'Euthanasia' is indrukwekkend.

Fijn dat het nu als album wordt uitgebracht. Klinkt weer een stuk beter dan de stream.

De bioscoopversie van de film heeft overigens nog 3 extra nummers, geen idee welke dat zijn.


Love Letter
Watching Alice
Avalanche
Cosmic Dancer

avatar van Venceremos
4,0
Gewoon fysiek kopen en dan slechts 1 schijf per keer een draaibeurt geven. Lijkt me een behapbare oplossing.

avatar van deric raven
5,0
Venceremos schreef:
Gewoon fysiek kopen en dan slechts 1 schijf per keer een draaibeurt geven. Lijkt me een behapbare oplossing.


Ik ging ook altijd tijdens een tour 2x naar een band kijken. Dan ging ik halverwege naar huis, en kwam de avond daarna halverwege het concert terug.

avatar van Venceremos
4,0
Bandjes kijken, wat is dat?

avatar van deric raven
5,0
Venceremos schreef:
Bandjes kijken, wat is dat?


Ja, ik moest ook even slikken toen ik die zin opschreef.

Krokus
Tja, nu Nick door mijn kamer zingt, wat moet ik ervan zeggen? Een herhaling van zetten. De Mona Lisa met een andere glimlach of een ander oog. Soms moet een liedje gewoon dat ene lied blijven. In dit geval zit de kracht niet in de herhaling. Sterker nog, de verkrachting is in beeld.

avatar van Deren Bliksem
5,0
Fantastisch.

Op zich snap ik bovenstaande reacties van luisteraars wel betreffende het recente werk van Nick Cave, het hebben van rouwvermoeidheid en het verlangen naar de meer vuigere versie van hem.

Maar een kunstenaar doet wat in hem opkomt, wat hem op dat moment inspireert. En dat uit zich op dit moment in het verstild geluid, in de donkere nummers. Hij zou zichzelf daarom verloochenen door iets anders uit te brengen op dit moment dan gevoelens van rouw, rouw en nog meer rouw.

Buiten het gevoel dat het oproept en de emotie die binnenkomt is het muzikaal ook prachtig. In tegenstelling tot blijkens vele anderen kan ik nog wel een uur langer naar de donkere Cave met alleen piano luisteren. Of zegt dit wat over mijn ziel?

avatar van CWTAB
4,5
Is er eigenlijk een reden waarom er 4 tracks ontbreken buiten het feit dat het anders niet op vinyl geperst kan worden?

(CD 1 duurt ongeveer 43 min en CD 2 41 en de voorkeur gaat uit naar een plaatzijde met een gemiddelde duur van 22 min, dus met een dubbel vinyl heb je de volledige bovenstaande set, terwijl je op cd een goed uur over hebt voor materiaal)

avatar van Shffl
5,0
Mensen naar de bioscoop lokken of aan te sporen om de film t.z.t. te kopen. Inderdaad jammer dat die vier extra nummers niet op dit album staan.

avatar van rebjuh
5,0
Deren Bliksem schreef:
Fantastisch.

Of zegt dit wat over mijn ziel?


Sowieso wel een beetje, denk ik. Maar ik deel jouw mening. Het raakt mij diep.

Dit is trouwens een album dat in geen ander seizoen uitgebracht had moeten worden.

Thudd
Lachende derde schreef:
Ben een beetje moe van al dat rouwen, hoe begrijpelijk ik het menselijkerwijs ook vind. Zoiets wil niemand meemaken en zoiets zou ook nooit iemand mee moeten maken in een minder wrede wereld.
Maar moet ik nu wéér anderhalf uur meegaan in 's mans zwartste gevoelens? Ná zijn twee laatste loodzware en inktzwarte albums?
Ik lees in bovenstaande - wederom uitstekende - recensie van deric raven termen als "verbitterd", "treurend", "verstild" en "sober". Ik snap de richting die Cave is ingeslagen helemaal, en denk ook dat ie niet anders kán. Maar ik vind er niet zo veel meer an en ik sla deze over. The Skeleton Tree en Ghosteen hebben me wat dat betreft genoeg rouwmaterie geboden. Nogmaals: niks dan begrip en respect van mijn kant, maar mij bied ie niks met nóg meer uitgepuurd rouwbeklag. Ik geloof het wel.
Eindigen we straks met een dubbelaar vol doodsrochels?


Mijn persoonlijke ervaring met rouwen is het heftigst nadat mijn zoon van 16 zeven jaar geleden overleed na een lijdensweg. Ik rouw nog steeds. Dat dit mensen om mij heen afstoot neem ik op de koop toe. Ik begrijp Cave heel goed. Vandaar dat Skeleton Tree en Ghosteen mij aanspreken. Ik rouw met Cave mee wanneer ik Skeleton Tree en Ghosteen beluister...
Dit album ga ik voor het eerst beluisteren wanneer ik alleen ben, dit weekend waarschijnlijk. Rouwen 'matters'.

Ponty Mython
Waarom gaan jullie er automatisch van uit dat ook dit album tot stand is gekomen door middel van het rouwproces? Het begint echt een erg pretentieuze boel te worden, wat sommige users hier roepen. Ja, het is verschrikkelijk wat de beste man is overkomen, maar om dat nu maar bij elk nieuw album te gaan betrekken slaat helemaal nergens op. Die recensie van deric raven kan ik dan ook totaal niet serieus nemen. Ik krijg er eerder de indruk bij dat betreffende user zelf graag hoopt dat dit album zo tot stand is gekomen. Het is in ieder geval de meest pretentieuze recensie die ik ooit heb gelezen op MusicMeter, dus chapeau. Bovendien staan er een hoop nummers tussen die al voor de tragische gebeurtenis plaatsvond waren geschreven en Cave is ook niet eerste (en laatste) artiest die zijn nummers in een pianojasje heeft gestoken.

Thudd
Ponty Mython schreef:
Waarom gaan jullie er automatisch van uit dat ook dit album tot stand is gekomen door middel van het rouwproces? Het begint echt een erg pretentieuze boel te worden, wat sommige users hier roepen. Ja, het is verschrikkelijk wat de beste man is overkomen, maar om dat nu maar bij elk nieuw album te gaan betrekken slaat helemaal nergens op. Die recensie van deric raven kan ik dan ook totaal niet serieus nemen. Ik krijg er eerder de indruk bij dat betreffende user zelf graag wil dat dit album zo tot stand is gekomen. Het is in ieder geval de meest pretentieuze recensie die ik ooit heb gelezen op MusicMeter, dus chapeau. Bovendien staan er een hoop nummers tussen die al voor de tragische gebeurtenis plaatsvond waren geschreven en Cave is ook niet eerste (en laatste) artiest die zijn nummers in een pianojasje heeft gestoken.


Ga er maar van uit dat zijn artistieke expressie blijvend beïnvloed is door het verlies van zijn zoon in 2015. Dit is (slechts) mijn mening althans....

By the way: Deric Raven's verhandeling kan ik postief onderschrijven. Proficiat!

Gast
geplaatst: vandaag om 06:09 uur

geplaatst: vandaag om 06:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.