Matt Berninger - Serpentine Prison (2020)

⁸Het is een pyjamadag plaat, een thuiswerk album. De tijd wordt stil gezet, en daardoor zo passende in 2020. Geen standaard bandsalbum (al zijn er genoeg gastartiesten aanwezig), en hierdoor identificeren veel luisteraars zich met de sfeer die het uitstraalt. Onder andere omstandigheden zou hij waarschijnlijk anders scoren.

Eefje de Visser scoort ook beter omdat men de Nederlandse artiesten in deze moeilijke tijd extra wil steunen, speelt allemaal mee, en daar is verder weinig mis mee.

wat een saaie plaat, ik ga nooit fan worden van Matt Berninger of the National, vrees ik.

Ik ben zelf één van die National fanboys maar dat dan net deze plaat hier aan de top staat... Dit blijft toch echt wel Matt die het ultra-veilig speelt, als je een National-coverbandje een aantal originele nummers in min of meer dezelfde stijl laat schrijven terwijl ze helaas niet het talent hebben van de band die ze trachten na te apen kom je bij dit album uit. Bitter weinig risico, lekker binnen de lijntjes en blijkbaar plaat van het jaar. Geef mij dan maar het uitstekende I am Easy to Find die de volledige band vorig jaar uitgebracht heeft en dan wel geen radicale stijlbreuk teweeg bracht maar binnen hun sound toch een aantal risico's nam, maar als ik me goed herinner toen veel lager scoorde. Wat toch weer opvalt is dat het MuMe publiek vooral muzikaal conversatieve keuzes beloont.

Ik vind dit album oké......sfeervol ingetogen album. Ik vind het echter geen wereldschokkend of heel bijzonder album. Als dit uiteindelijk "het beste van 2020" is , dan was het wel een schraal jaar. Dat is niet mijn gevoel, dus is het gewoon niet mijn smaak denk ik. Voor mij zijn er wel wat pareltje aan de collectie toegevoegd.

Echt beklijven doet hij niet maar wel genoeg voor een plekje onderin in mijn top-30. Alligator en Boxer ben ik nav dit album weer gaan luisteren en waarderen, de rest wekt nog teveel weerzin op.

Oke, dit is dus de plaat van het jaar, dus ik heb hem ook eens een paar keer beluisterd. En verdraaid, hij is echt wel mooi, in ieder geval veel beter dan de laatste twee Nationalplaten, die ik allebei te conservatief en een beetje vervelend vind.

Waar de doffe sound van de Dessners in mijn oren in de loop der platen een beetje "trucig" is geworden, is dit veel frisser, opener. Ingetogen fris, zogezegd.

Een meevallertje dus:
4*

Ik heb een enorme behoefte om het predicaat 'MuMe plaat van het jaar' te kunnen duiden. Aangezien het kwartje ondanks diverse luisterbeurten én m.u.v. de tracks Loved So Little en One More Second (wereldklasse!) nog niet was gevallen, heb ik mij toch nog een laatste keer gewaagd aan een luisterbeurt. Helaas kom ik hierbij toch weer uit op het hetzelfde oordeel: saai, nietszeggend en tam. De 3,5*-beoordeling die ik eerder uitdeelde, heb ik daarom naar beneden bijgesteld.

Ik ben groot liefhebber van The National ten tijde van de albums Boxer, High Violet en Trouble Will Find Me, maar hier kan ik - net als met de laatste twee albums van The National - heel weinig.

Dit album krijgt ook amper de volle mep, dat zegt ook wel wat denk ik. Prima album, maar niet baanbrekend of echt met-open-mond-beluisterd. Precies wat Zwaagje hierboven al zegt.

Kwalitief album, maar wel wat veilig en vlak. De keren dat het wat spannender wordt (het einde van One More Second bv.) zijn vrij beperkt en dan merk je dat zelfs Matts mooie stem niet alles kan opvullen. Over het algemeen mis ik wel altijd iets bij de zijprojecten van Berninger, waar ik bij The National dat onvoldaan gevoel weinig heb. Desalniettemin degelijk en genietbaar.

Overigens werkelijk een foeilelijke cover. Zo'n afbeelding die gemaakt is met een gratis app.

Mooi album waar het fijn naar luisteren is, zo wat later op de avond. Serpentine Prison, het solo debuut van Matt Berninger, de zanger van the National leunt vooral op de aangename sfeer die de dik veertig minuten bieden. Met als bijkomend voordeel dat de songs een eenheid vormen en het eindresultaat meer oplevert dan de som der delen, iets wat nog versterkt wordt door de de ingetogen en wat introverte stem van Matt Berninger.
Toch zijn er wel uitschieters, zowel naar boven als beneden. One more Second en het titelnummer zijn voor mij de hoogtepunten van Serpentine Prison, innemende ambachtelijke kwaliteitspop die op alle fronten overtuigd. Aan de andere kant, een nummer als Silver Springs kan me nauwelijks bekoren, gaat weinig van uit en klinkt voornamelijk saai. Een ander, weliswaar niet al te groot minpuntje is dat Serpentine Prison niet al te divers is waardoor ik het na een goed halfuur allemaal wat minder boeiend begon te vinden.
Slim om dan van het erg sterke titelnummer het slotakkoord te maken zodat je toch met een positief gevoel de plaat afsluit.
Conclusie, goede soloplaat van Matt Berninger, geen meesterwerk of zo maar weet op meer fronten te overtuigen als ik op voorhand had verwacht.

Dit leek mij al stug, maar heb 't even opgezocht: Michael Carson at Artsy. Niks geen app, knapp gedaan (echt mooi is een tweede). Of trapp ik weer in een grapp, misschien?

Het is bij wijze van spreken denk ik

One More Second nu ook in heavy rotation bij Radio2. Volgend jaar in de Top2000 dus....

Dat is inderdaad precies het doel, ik ga me er het hele jaar hard voor maken. Meteen ook maar 1 of 2 nummers van The National in de Top 2000 pushen, anders is het ook zo maf

I have this weirdest boner right now.

Matt heeft ook een fijne Spotify playlist
Social Distancing Distortion on Spotify

Hier herken ik me ontzettend in. De albums Boxer, High Violet en TWFM vond ik een lange tijd zo een beetje het beste wat er was, maar na hun latere platen en ook een live optreden hebben ook die albums in moeten leveren.

Deze plaat staan wel weer wat pareltjes op (one more second), maar over het geheel vind ik het ook te saai. Rustig en ingetogen kan ook mooi zijn, maar die snaar weet hij bij mij hier niet te raken.