Matt Berninger - Serpentine Prison (2020)

Oo er zijn meer mensen die hier last van hebben...
Kabbelt deze net zo voort als The National - I Am Easy to Find (2019) ?. En nee ik luister ze nooit via het internet dan is die plaat geen cadeautje meer..

Collage Of Your Shirt. Mijn God hoe mooi. Momenteel mijn favoriet moment op deze prachtplaat. Daarnet bijna een traantje bij weggepinkt tijdens een herfstwandeling.

Herkenbaar. Na Boxer heeft geen plaat van The National me meer gepakt.

Vooral van Cave verbaast me dat wel, gezien zijn laatste 3 prachtplaten. Die trouwens nog eens heel ver weg liggen van wat Cave daarvoor maakte, waardoor hij weer totaal anders klinkt/klonk.

The National heeft zich met de sound op Sleep Well Beast en het soundtrack achtige I Am Easy To Find ook wel herpakt. Eens dat TWFU een beetje op automatische piloot begon te lijken (Demons blijft voor mij het minste National nummer ooit).

[quote]yorkethom schreef:


Vooral van Cave verbaast me dat wel, gezien zijn laatste 3 prachtplaten. Die trouwens nog eens heel ver weg liggen van wat Cave daarvoor maakte, waardoor hij weer totaal anders klinkt/klonk.

IK heb Cave zo'n 12x gezien, push the sky away is zijn beste plaat sinds your funeral, concert tijdens die tour was fantastisch, skeleton prachtig, ghosteen vind ik helemaal niets één brei te eenvormig. Hij is mij te vaak in het nieuws, weer een live plaat daar, optreden daar, de één nog mooier dan de ander als ik het mag geloven. Hij lijdt, dat is zijn manier om het te verwerken denk ik, daar heeft ie alle recht toe. Sorry niets met the National te maken.

Na toch al een 10 tal keer te luisteren, blijft ik bij een 2,5*. Enkel Loved So Little komt bij me binnen. De singles beginnen me zelfs eerder te storen. Ik snap ergens ook de vergelijking met Cave. Ofwel pakt het je helemaal, ofwel kabbelt het maar wat verder en verder tot er uiteindelijk niets meer overblijft...

Ik heb dit album nu al vaker geluisterd dan I Am Easy to Find. Heel fijn album dit.

Hoeveel lapjes stof en kleuren?

Ik denk dat ze zich met I am easy to find opnieuw uitgevonden hebben en een geluid brengen dat past bij de leeftijd en nieuwe fase waar de heren in zitten. Dat de nieuwe benadering je minder aanspreekt dat kan natuurlijk.

Dat zou kunnen, jammer is het wel vind ik dan, als je Thurston Moore nog steeds bezig ziet, die is een stuk ouder (maar eigenlijk dus jonger)

Die blijft eeuwig jong. Zijn laatste plaat is weer erg goed, maar echt verrassen, doet hij niet. Typische Sonic Youth sound. Kim Gordon is op haar laatste vernieuwender bezig. Die is trouwens weer 5 jaar ouder (67 jaar).

De nummers ontvouwen zich steeds meer wanneer je ze wat vaker beluisterd. De eenduidigheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. De muzikale omlijsting vind ik erg fijn: open, rustgevend, met mooie accenten. De praat/zangstem van Matt maakt het af.

Na de 3 singles (en de laatste albums van The National) had ik niet echt hoge verwachtingen van deze plaat, maar ik was heel erg positief verrast bij de 1e luisterbeurt. De 3 singles blijken voor mij de minste nummers van het album te zijn, maar als geheel passen ze mooi bij de rest. Ik vind het allemaal zo mooi klinken (vooral op vinyl) en misschien wordt dit zelfs wel mijn album van het jaar. In ieder geval een perfecte herfstplaat.

Die laatste twee albums van The National waren net heel sterk vind ik. Maar goed, offtopic.