Eels - Earth to Dora (2020)

Die heb ik gemist, maar ben dan ook geen Swift-kenner. Waar is dat? Wel leuk dat hij ook Abbey Road noemt, wie weet zijn er nog wel meer referenties naar andere artiesten.

In dezelfde zin , Lover is een album van 'Tay'.

Ik zit de teksten nog wat te analyseren en ik merk dat ik hier nog niet aan uit ben. Nog meer dan anders schrijft hij heel direct over zijn emoties en zijn relaties met anderen (vooral exen, potentiële relaties en mensen die heel dichtbij hem staan). Het is alsof hij heel bewust zoveel mogelijk de metaforen en cynische opmerkingen uit de teksten heeft gelaten en hen (en zichzelf) zo eerlijk mogelijk heeft willen benaderen. De teksten vertellen samen ook weer een verhaal van vallen en weer opstaan. Dat is ergens heel knap natuurlijk. Maar tegelijkertijd lijkt het dus tot de meest clichématige rijmschema's (boo, do, true. Fly, high. Meal, feel, real. Door, more). Das toch wel andere koek als pakweg de tekst van een hospital food of climbing to the moon. Dus tja...

Ah, dank voor de uitleg. Dat album ken ik toch wel, maar ik miste al steeds wat hij na 'Abbey Road Deluxe' zong. Dat dus. Ik lees net in een interview dat hij erover zegt: 'As an established artist, I feel that one of my jobs is to explose little-known acts to people. So I namedrop The Beatles and Taylor Swift on this album. I think they're going to see a big boost in their careers as a result.' Wat een humor heeft die man toch, misschien wel de geestigste muzikant die ik ken.

Aan de clichématige rijmschema's erger ik me op de een of andere manier minder op deze plaat dan op veel van zijn voorgaande werken. Maar uiteraard is het andere koek dan de teksten op die eerste platen, hij lijkt dat toch echt achter zich te hebben gelaten. Stiekem hoop ik dat hij op een dag nog zo'n plaat zou maken, of misschien wel een nieuw boek zal schrijven, hij moet het toch nog ergens in zich hebben zou je zeggen, maar wellicht is 'zijn verhaal' ook wel gewoon uitverteld en wil hij zich er daarom ook simpelweg niet meer aan wagen nog eens écht de diepte in te gaan. Evengoed vind ik de verhalen die hij hier vertelt in al hun simpelheid zeker wel overtuigend. Are You Fucking Your Ex vinden veel mensen flauw hier, maar ik vind ik het juist sterk dat hij zo'n herkenbaar menselijk gevoel zo lekker direct in een song weet te gieten.

Het klinkt allemaal wel prima, maar ik heb wel steeds het gevoel dat de songs op standje automatische piloot zijn gemaakt. Het zakt nergens door de ondergrens, maar het wekt ook nergens echt mijn aandacht.

Hij is fantastisch man.

Die typische zuiverste vorm van realness liedjes zoals alleen hij die heeft op de top van zijn game.

Is de volgende voortzetting van de distinctieve swagger movement zoals hij dan de zijne doet.

Echt een heel tof eigen geluid altijd.

Prima album alweer van Eels. Mark Oliver Everett en kornuiten staan nu toch al een jaar of 35 garant voor kwaliteit, iets wat je niet van elke band kan zeggen. Akkoord, ook het oeuvre van Eels kent z'n mindere momenten, maar die zijn fel in de minderheid. Vooral de consistentie van hun werk valt dus op.

Verder is dit album weinig opzienbarend als in "weinig nieuws onder de zon", maar klinkt het weer vintage Eels. De stem van E is erg herkenbaar natuurlijk, en de liedjes stralen vakmanschap uit. We horen een perfect geroutineerde band aan het werk, het gevaar op automatische pilootttoestanden vakkundig maskerend.

3,5 sterren

mis ik een deel van zijn carrière?

Eigenlijk wel, maar misschien ook niet. Mark Everett - Bad Dude in Love (1985) - MusicMeter.nl

Ben toch wel geïntrigeerd hoe uiteenlopend deze plaat ontvangen wordt. Tja, als je het gaat vergelijken met de gouden periode Beautiful Freak - Blinking Lights, dan snap ik al die 'automatische piloot'-verwijten wel enigszins. Maar het is ook een beetje naïef, hij heeft immers sindsdien zes platen gemaakt die allemaal redelijk wisselvallig zijn. En vergeleken dáármee, vind ik Earth To Dora toch echt wel een solide albumpje. Minder uitschieters misschien dan op sommige van die voorgaande platen, maar ook minder dieptepunten. Ik denk toch wel z'n meest consistente werkje sinds Hombre Lobo.

O wow, dit gesprek tussen E en John is meer dan vermakelijk. Ik geloof dat ik ontroerd ben:
Eels: Official Band Website: EARTH TO DORA - eelstheband.com

Scherp opgemerkt. Het rekenkundige gedeelte van mijn brein heeft een mindere dag, geloof ik.

Heb dit volgens mij één of twee keer beluisterd, wat me bijstaat best een vermakelijk plaatje. Maar eigenlijk alleen intrigerend voor de ware E-diggers. Ik beschouw het officiële begin van zijn oeuvre toch A Man Called E. Natuurlijk valt met Beautiful Freak alles pas echt op z'n plek, maar de twee albums die hij als 'E' uitbracht werken daar wel vrij logisch naartoe. Jullie kennen vast wel het verhaal dat zijn manager de bandnaam Eels voorstelde, zodat hun albums overzichtelijk naast zijn E-platen zouden komen te liggen? En dat E toen in een platenwinkel de proef op de som wilde nemen, om brommend te constateren dat ze in de gauwigheid eventjes niet aan The Eagles en Earth Wind & Fire hadden gedacht.

Ik ben het eigenlijk wel met Kaaasgaaf eens: na het geweldige trio Beautiful Freak, Electro-shock Blues en Blinking Lights and Other Revelations werd het allemaal wat minder. De zes albums daarna bevatten allen wel een paar goede nummers, maar onvoldoende om te blijven hangen.

Dit album is daarentegen wat constanter van kwaliteit. Ik was dan ook aangenaam verrast. Ik ga dit de komende tijd wat vaker beluisteren. Maar of dat zo blijft, zal de tijd uitwijzen.

Vreemd eigenlijk: bij een artiest zoals Van Morrison draai ik niet alleen zijn toppers, maar ook regelmatig diens "zesjes" en "zeventjes", met veel plezier. Bij Eels is dat niet zo: als ik iets beluister grijp ik toch altijd terug naar de genoemde drie toppers.

Ben benieuwd of andere Musicmeters dit herkennen ...

Ik luister wat minder naar Electro-Shock Blues. Beautiful Freak draaide ik vroeger heel vaak. Eigenlijk luister ik vooral naar Blinking Lights of naar Daisies of the Galaxy.

De andere albums draai ik ook erg weinig.

Ik vind Daisies Of The Galaxy ook zeker wel bij de toppers horen hoor, op sommige dagen is dat zelfs mijn favoriet. En Souljacker en Shootenanny zijn wel net iets minder dan die vier, maar alsnog behoorlijk briljant. Hombre Lobo is ook nog wel een toffe plaat, met een paar echt onderscheidende nummers, maar daar begon het verval wel in te treden. En elk album sindsdien varieert steeds op iets wat hij eerder gedaan heeft en dat levert dan inderdaad altijd wel een paar puike liedjes op, dus eigenlijk mogen we ook niet klagen, maar het zou wel mooi zijn als hij ooit weer een plaat zou maken waar je echt door weggeblazen wordt. Of eens iets totaal anders zou proberen, het hoeft dan niet eens geslaagd te zijn.

Ik vond "Wonderful, Glorious" een erg goed album, zeker ook met de bonustracks er bij. Maar ben het eens met het gegeven dat E vaak dezelfde akkoordenschemaatjes en melodielijntjes lijkt te gebruiken. "Earth to Dora" heb ik nog niet binnen - ik had hem via de Eels store als pre-order besteld met T-shirt, maar die levering was vertraagd. Ben wel benieuwd. Elk Eels album heeft wel nummers die de moeite waard zijn.

Van die laatste paar platen staan voor mij de beste en de slechtste nummers op dat album - tot de ene categorie behoren The Turnaround, Kinda Fuzzy en de titeltrack, tot de andere oa Stick Together, Open My Present en You’re My Friend - wat het voor mij een wat frustrerend allegaartje maakt. Earth To Dora kent minder hoogte- en dieptepunten en voelt ook wel meer als een geheel.

Een paar dagen verder, ik denk dat mijn oorspronkelijke drie sterren echt genoeg zijn voor deze plaat. Het klinkt inderdaad als één geheel en meer als eerder als een trip down memory lane. Een nummer als the Gentle souls klinkt zo oldschool dat het zelfs op Broken toyshop had gepast. Maar kwalitatief is het Eels light wat hier wordt voorgeschoteld.

Tegelijkertijd...
Ik klaag hierboven wel wat, maar het is wel raar dat ik me ook wel weer stoorde aan de negatieve recensies in sommige bladen. Zó slecht is het nu ook weer niet en ik vind ook dat de bedoelingen van de plaat volgens mij niet altijd goed begrepen worden.

En dan zit ik nog met het rare punt dat ik de platen van Eels waarin ze muzikaal wel bewust meer afweken van de signature sound (iets waarvan ik vind dat ze dat hier te weinig doen) als geheel eigenlijk minder lekker vind wegluisteren dan deze plaat. Tomorrow morning en wonderful, glorious waren niet experimenteel, maar binnen het oeuvre toch wel duidelijker op zoek naar nieuwe wegen als Earth to Dora. En dat was soms geslaagd, maar over de hele linie is het niet echt bijgebleven.

Kortom, E kan het ook maar moeilijk goed doen vrees ik. Ik accepteer de plaat maar voor wat het is en verheug me vooral op nieuwe concerten.

Muzikaal niet onaardig, goed snarenwerk zelfs, maar de teksten neigen weer wat meer naar het misogyne en ik vrees de dag dat een almaar reactionairdere E met een MAGA hat in het openbaar verschijnt.

Uit de opener Anything For Boo:

"Abbey Road Deluxe or Lover on repeat
Tay singing 'bout being dramatic and true"

Slowgaze, Gretz en de rest: letten jullie op?

E snapt dingen.

Aangezien E recentelijk nog de campagne "Puppies against Trump" startte (flush the turd, november third!), denk ik niet dat je je daar zorgen om hoeft te maken.

Gewoon een prima album van Eels. Vind dit echt,na meerdere keren te hebben geluisterd, een van zijn betere albums. Natuurlijk niet zijn beste maar een prima subtopper.

Gisteren gekocht en vandaag beluisterd.
Alle platen van Eels heb ik in huis maar krijg wel steeds meer het gevoel dat diverse nummers inwisselbaar zijn met andere albums.
Dat gevoel was/is zeker niet aanwezig bij zijn eerste albums.
Dit is wel weer een fijn album maar zal het niveau van Blinking Lights niet halen.

Ik heb "Dora" inmiddels al vaker beluisterd dan zijn voorganger, "The Deconstruction". Ik realiseerde me dat ik me daar geen enkel nummer meer van kan herinneren. "Dora" is weer een typische "Eels-by-numbers" plaat. Je weet precies wat je verwachten kunt. Niet vernieuwend, dezelfde geluidjes en gitaar-tingels, maar ik vind hem wel erg aangenaam weer.

Zo, wat een meevallertje zeg deze! Eels was bij mij de laatste jaren een echte 3.5*-band geworden: elk album steevast gevuld met een paar goede nummers, een paar kutnummers, en licht gevoel van déjà-vu. En altijd nipt, heel nipt, aan de goede kant van de zelfparodie-streep. Maar dit is gewoon een heel leuke en warme plaat, als een gezellig haardvuur. Vertrouwd, maar op een goede manier. Ik zou wel durven zeggen hun beste sinds Hombre Lobo.

Had wel weer een aanloopje nodig dit album maar Eels is voor mij gewoon een gemiddelde 4 sterren band.
Niet vernieuwend maar met nummers als Earth To Dora & I Got Hurt ben ik al weer helemaal om.
Pak eigenlijk voornamelijk Blinking Lights uit de kast want mooier dan dat album heeft E ze niet gemaakt.