The Smashing Pumpkins - Cyr (2020)

Nou we hebben er weer wat nummers bij: Wyttch vind ik nog wel te pruimen, Ramona... nee die voel ik ook al niet.

Weer niet bijzonder inderdaad. In tegenstelling tot aERodynamIC vind ik juist Ramona de betere van de twee. Ach ja, verwacht niet heel veel meer nu helaas

Anno Satana pakt me op de één of andere manier wel. Ik ben verder zeer sceptisch n.a.v. hetgeen ik verder heb gehoord van dit product.

Melancholy and a lot of sadness
Jemig, wat is dit slecht zeg!

En de Duitse taal zijn ze ook al niet machtig, getuige de titel van track #18.

...en dat terwijl ze ooit een nummer aan Rudi Völler hebben opgedragen.... (sorry, nerdalert).
...sommige engelse titels zijn ook slecht geschreven, dus wellicht dat het een bewussie is..??

Dulcet in E: ach, aardig, hier kan ik misschien nog aan wennen als ik de Pumpkins even loslaat in mijn hoofd.

Purple Blood: misschien dat ik met deze 'nieuwe sound' nog enigszins kan leven, maar raken doet het me wederom niet.

En op hun FB-pagina plus onder de clips steken fans enorm de loftrompet uit... daar kan ik bijna niet in geloven.....

Het is troep. Corgan mist de plank hier volledig. Denkt als oude lul de tijdgeest bij de kloten te pakken en gaat genadeloos onderuit met weëe wave. Hij doet zich altijd voor als een onbegrepen genie maar wat ie ons de laatste jaren door de strot probeert te duwen is te sneu voor woorden. Dit album is een schabouwelijk gedrocht met torenhoge pretenties.

Weg met die man.

De moet begint me toch ook naar mijn schoenen te zakken. Had na vorig album wel heel hoge verwachtingen ‍♂️

8 van de 10 reeds vrijgegeven nummers vind ik goed tot zeer goed. Zeer gevarieerd ook, van stevige rock tot mystiek en poetisch. Anno satana, Wyttch en Ramona op repeat. Kijk uit naar de volgende 10 nummers! Billy Corgan is geniaal in zijn veelzijdigheid. Top 10 muzikant van de laatste 50 jaar!

Wyttch kan er nog wel mee door. De overige nummers vind ik matig tot slecht. En dat komt niet alleen door de ontwikkeling in overall-geluid heb ik het gevoel. De rock-georienteerde benadering heeft langzaam maar zeker plaats gemaakt voor wat gladdere synth-pop of "weëe wave", zo je wilt. Dat hoeft niet erg te zijn: Ik kan synthpop best goed hebben en verwacht heus geen tweede Gish of Siamese Dream. Maar hier zakken ze toch wel erg ver richting de ondergrens naar mijn smaak. En doet Chamberlin überhaupt wel mee op deze plaat?

De rest vindt het natuurlijk stiekem wél heel goed

Cyr vind ik behoorlijk goed, is zowat mijn meest gedraaide Pumpkins nummer in 20 jaar. Maar de andere nummers doen me een stuk minder. Het hele album geloof ik denk ik wel, ik zet liever Gish weer eens op.

Ik heb de hele resem aan vrijgegeven songs aandachtig en meermaals beluisterd, maar wat ik hoorde zijn doffe echo's van wat Corgan in de nineties maakte. Flets, vlak en waterig, zo klinken zijn songs nu. Dertien-in-een-dozijnliedjes. Muziek in havermouttinten. Over "Being beige" gesproken.
Neem de proef op de som: zet Cyr op en daarna Tonight, tonight (of eender welke andere song van hun meesterwerk Mellon Collie...) Dit is geen band die evolueert, dit is een band met bloedarmoede. En ik verwacht echt geen grunge-achtige nummers meer. Maar waar is het vuur gebleven? De urgentie? Waar eerst de viriliteit heerste, zwaait nu viagra de scepter.
Ik haak definitief af. Jammer.

Dit. Deed ik net ook, wat een vreselijke slappe kak zeg! Niet normaal...

Die hoes,

De drummer is wel een jeugdheld van mij. Zijn mix van rock en jazzdrummen was en is nog steeds er goed.
Alleen op deze plaat heeft ie bijna niks te doen. Slappe hap.....

Er zijn zoveel, veel betere drummers.

Hola, ik was het de hele tijd met je eens, maar nu ga je te ver. Er zullen vast kwalitatief betere drummers zijn, maar qua dynamiek in het genre ga ik met Purgie mee!!

Ik vind de nummers tot nu toe goed te doen. Was niet onder de indruk van het vorige album.
Zowiezo doet Billy toch waar die zin in heeft en hoeft niemand te pleasen.

Ze zijn dus alweer bezig met 33 nummers voor het 3 luik Mellon Collie -Machine - nieuw album
Nooit geweten trouwens dat Mellon Collie en Machina onderdeel daarvan waren.

Bij de titel heb ik steeds associaties met Cynar. Dat zegt zeker meer over mij dan over The Pumpkins?

Allemaal flauwekul. Corgan had Shiny and oh so Bright part 2 aangekondigd (zou vorig jaar al verschijnen) en komt nu weer met dit album aankakken. Semi-intellectueel gelul van iemand die dwarsverbanden en allerlei lijnen binnen zijn muzikale oeuvre wil suggereren. Ik zie wel een lijn, en intellectueel hoef je er niet voor te zijn om het te horen: een dalende lijn. Een dramatische neerwaartse curve.

Oude liefde roest niet, maar vergt wel veel van mijn geduld....

Smashing Pumpkins werd na Doe Maar en Prince mijn derde grote liefde (en toch ook wel de laatste). Natuurlijk is er genoeg liefde voor zoveel andere artiesten en bandjes, maar echt enorm fan-zijn? Nee, dat was aan die drie voorbehouden.

Bij de Pumpkins begon het ook al vroeg; ik was als 21-jarige gelijk vanaf het begin al verslaafd aan Gish. Waar de meeste aandacht uitging naar Nirvana en Pearl Jam (die ik ook helemaal te gek vond), daar was de liefde voor de toen nog langharige Billy, Jimmy, James en D'Arcy nog veel groter. Als een kind zo blij kon ik ze live zien in Rotterdam op Metropolis 1992 en Siamese Dream plus Mellon Collie bleken droom-opvolgers te zijn.

De eerste scheur ontstond bij Adore. Misschien werd ik ook wel te oud om nog echt een groot fan ergens van te kunnen zijn. Maar het was toch voornamelijk het gebodene dat mij een heel stuk minder deed. Of was de lat gewoon te hoog gelegd door de eerste drie albums?!

Er ontstond een wat aparte relatie met deze oude helden. Ik ben ze live blijven zien en de albums braaf gaan kopen bij elke release. Ook Zwan en Billy's solowerk is in huis gehaald.
Zo gebeurt het dus dat Cyr ook in mijn kast komt te staan, terwijl ik na de helft gehoord te hebben nu niet bepaald warm kon lopen voor deze nieuwe, toch wat aparte worp.

Maar misschien dat het album in z'n geheel draaien, de volle vijf kwartier lang beter uitpakt. Allereerst zal ik het verleden in mijn hoofd aan de kant moeten zetten, want anders gaat het echt niet lukken.
Het valt te prijzen om een nieuwe richting op te gaan, maar dan moet het wel goed gebeuren.

Jazeker, er zitten best catchy deuntjes tussen, maar dit soort electro-pop-rock is toch echt al eerder en beter te horen geweest bij andere bands. Maar welke dan? Tja, lastig. Het is allemaal wat flets en grijs waardoort ik er nu ook niet gelijk namen op kan plakken.

Cyr is leuk bedoeld, maar komt niet echt uit de verf. Maak er dan ook nog eens een dubbelalbum met twintig nummers van en dan begeef je je toch echt op heel glas ijs. En dat doet Billy (Billy ja, want Jimmy horen we nauwelijks en is James hier ook aanwezig?): hij bevindt zich op heel glad ijs en ik vrees dat ie toch heel snel naar de stoel zal moeten grijpen om zich staande te houden. Aandoenlijk? Voor een starter ja, maar als je op top-niveau hebt gepresteerd is dit ondermaats en niet om aan te zien.

Vergelijken heeft geen zin. Stilstaan ook niet. Maar mijn gevoel zegt dat het best wat beter had kunnen uitpakken als de nummers net even wat kruidiger waren, en het was wellicht beter geweest om dit onder zijn eigen naam uit te brengen. Want Cyr voelt eigenlijk veel meer als opvolger van albums als TheFutureEmbrace, Ogilala en Cotillions dan van Gish of Siamese Dream. Oh wacht: van Monuments to an Elegy of Shiny and Oh So Bright, Vol. 1..... aha...... dan praten we toch gelijk al weer anders.

Het is nog meer Pumkins-light en er valt een trend te ontwaren. Hoe dan ook maakt dat van Cyr een 'ach wel aardig album' en vergaloppeert Corgan zich toch echt net iets te veel aan dit project.
Ik hou mijn hart vast voor de aankondiging van het vervolg op Mello Collie and the Infinite Sadness.

Met z'n enorme wispelturigheid en nooit nagekomen beloftes wil ik Billy adviseren dit ook niet waar te maken. Maar of Billy zit te wachten op dit welgemeende advies van mijn kant...... we zullen het zien. Misschien is die toekomst toch nog wel shiny en oh zo bright! Zijn we Cyr ook wel weer vergeten tegen die tijd.

Wat een gezaag ! Ik was in het begin nog enthousiast. Maar dit is toch weer 12 nr’s te veel andere 8 was kort maar goed geweest.

.

Voortbordurend op het magistrale stuk tekst van Aerodynamic hierboven:
Voor mij begon het op de kamer van een middelbare schoolvriend en een rode CD met wit hart. Mijn leven werd nooit meer hetzelfde. Geen Metropolis voor mij, maar een kolkend en zwetend Ahoy in 1995.... En nu zijn we 25 jaar verder en is het nieuwe album van de oude helden daar....
En zoals de vooruitgesnelde nummers al voorspelden; ik vind er echt geen ene reet aan....
Aan de andere kant vind ik het best een gedurfde en eigentijdse plaat en gun ik ze het succes bij een andere doelgroep dan die waar ik blijkbaar toe behoor. Deze site is goed gevuld met personen die de zielloze monotoonheid van War on Drugs bejubelen en die de eentonigheid van de frontman van The National tot hogere kunst uitroepen. In dat universum moet deze nieuwe Pompoen toch ook kunnen wortelen.
Het voelt als een ex met wie je een fantastische tijd hebt gehad, met wie je in harmonie uit elkaar gaat, maar die een sufkeutel van een nieuwe vriend krijgt, terwijl ze beter verdient.... Het ga je goed Billy.

Doe toch niet zo dramatisch. Oké ik ga mee met het feit dat dit niet onder de naam SP uitgebracht had moeten worden maar onder z’n eigen project naam.
Het gaat over de muziek zelf. Sferisch en past goed in deze periode van het jaar. Inderdaad zijn niet alle nummers raak maar dan heb je toch nog een album vol wat boeiend kan blijven. Buiten het feit of het niet wat voller ingespeeld had kunnen worden door de huidige bezetting.

Maar nog veel meer slechtere... Jimmy heeft gewoon een mooie fusion/vloeiende stijl die ik niet vaak tegenkom in de rock..
Zie hier : Jimmy Chamberlin | PASIC 2019 - YouTube

In de jaren '90 was de Smashing Pumpkins een aantal jaren mijn favoriete band, grofweg van '95 tot '00. De eerste 4 platen heb ik grijsgedraaid, ten tijde van Machina verloor ik mijn langzaam mijn interesse. Wat daarna kwam heb ik lang niet altijd meer beluisterd, maar dit jaar viel single Cyr ineens wel in het pulletje. De scheurende gitaar van weleer hoorde ik niet meer, maar de synthpopsound heeft ook wel wat. Voor mijn gevoel stond dit ook niet heel ver van 90s-nummers als Perfect en Daphne Descends af. De rest van de singles lieten eenzelfde sound horen, maar wilden na een keer of 5 draaien niet echt landen. Ramona blijft wel hangen, maar om nou te zeggen dat ik het echt een goed nummer vind... het heeft iets zeurderigs. Nu was dat in de 90s ook al een kritiekpunt van Pumpkins-criticasters in mijn omgeving, maar nu ook van mij.

Het hele album vind ik wat veel om in een rit af te luisteren, heb ik gemerkt. Maar in 2 etappes is het best goed te doen. Het klinkt helaas wel wat eenvormig allemaal, enkel in Wyttch hoor ik nog iets van de oude gitaargeoriënteerde Pumpkins terug. De achtergrondzang vind ik wel een heikel punt, het klinkt zo bewerkt en onpersoonlijk dat ik me serieus afvroeg of het niet uit een doosje kwam.

Morgen maar weer luisteren, kijken of er dan nog wat meer leuke liedjes boven komen drijven. Uiteindelijk moet hier toch wel een mooie plaat van 40 minuten uit te destilleren zijn.