Maxïmo Park - Nature Always Wins (2021)

Na Our Earthly Pleasures is dit het derde album van Maximo Park dat me weer een goed gevoel geeft. Baby, Sleep en All Of Me geven me weer een glimlach. Dat zijn de songs waar Maximo Park weer terug de oude tijd in gaat van de eerste twee albums.

Dan zal ik 'm toch eens checken. Ik ben ze sinds die plaat eigenlijk een beetje uit het oog verloren.

Ja, het is even geleden dat ik een nieuw album van Maxïmo Park echt waardeerde. Zoals de Oor ooit in een recensie schreef: "Maxïmo Park is gedegradeerd uit de eredivisie van nieuwe Britse bands". Daar kon ik het alleen maar mee eens zijn.

Aan de andere kant, is het eerlijk om een band altijd te blijven vergelijken met die ene, ultieme favoriet, die vaak ook de allereerste indruk is? In mijn geval 'Apply Some Pressure'. Nee, want een band moet zich kunnen ontwikkelen. Dat heeft Maxïmo Park zeker gedaan, maar toch vooral richting saai- en voorspelbaarheid met verlies van de tomeloze energie die in veel nummers zat.

Met Nature Always Wins, de eerste plaat zonder toetsenist Lukas Wooller, maar niet zonder toetsen, zet de band een paar goede stappen. In een aantal nummers zit de energie die verwacht mag worden, maar vaak gekoppeld aan een vrijere manier waarop de flow van het nummer zich ontwikkeld. Daarnaast staan een aantal serieuze ballads die dit album een rijkere luisterervaring geeft. Behalve de stem uit duizenden van Paul Smith, zit ook het heerlijke gitaarwerk van Duncan Lloyd weer goed verweven in de songs.

Als we ooit weer naar concerten kunnen en mogen zal een aantal van deze nummers zich heel prettig nestelen tussen de oude favorieten, is mijn inschatting, zodat er een ijzersterke mix kan ontstaan tussen de decennia die de carrière van Maxïmo Park inmiddels omspant. Het enige dat oudere fans zoals ik hoeven te doen, is ons er voor open te stellen. Dat is wel een voorwaarde, want anders sta je maar te wachten op 'Apply Some Pressure' en als ze het vroeg spelen, dan is het meteen over met de lol. Geloof een fan album nummer 1 en 2, Nature Always Wins is zeer de moeite waard. Het wordt het eerste album van de band dat ik ga kopen sinds nummer 2, 'Our Earthly Pleasures'.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBlog.

Deze laatste drop van M.P. is aardig voorbeeld van z'n album dat bij eerste beluistering gemiddeld lijkt. Tijdje laten liggen en dan her-beluisteren. Staan er plots opvallende parels op.
Why Must a Building Burn? & Meeting Up. Perfecte indie-popsong.

Ben scannend aan het luisteren en dit klinkt erg lekker zo op het eerste gehoor. Dacht niet dat ze het nog in zich hadden en koesterde de eerste twee platen. Hopelijk wordt dit een hattrick.

Ik heb deze plaat inmiddels volledig omarmd. Geweldige verzameling catchy indie pop/rock liedjes. Hook na hook na hook. Op metacritic een score van 80, dus de critics is dit ook niet ontgaan.

Lijkt mij ook wel wat voor AstroStart, stoepkrijt en Gretz.

Bedankt voor de tag. All of Me staat hoog in mijn wekelijkse Afrekening-lijst, dus ga dit album zeker luisteren!

Maximo Park was toch zo'n leuk, maar niet al te opzienbarend indierockbandje uit de jaren '00? Zijn ze interessanter geworden dan toen?

Ik vond Our Earthly Pleasures geweldig, dit borduurt daar op voort zou ik zeggen. De albums ertussen zijn geflopt, had ze al afgeschreven. Daardoor idd niet zo opzienbarend, een aantal Britse generatiegenoten deed het een stuk beter