menu

The Notwist - Vertigo Days (2021)

mijn stem
3,73 (173)
173 stemmen

Duitsland
Electronic / Rock
Label: Morr

  1. Al Norte (1:00)
  2. Into Love / Stars (5:44)
  3. Exit Strategy to Myself (3:08)
  4. Where You Find Me (2:31)
  5. Ship (4:04)

    met Saya

  6. Loose Ends (5:31)
  7. Into the Ice Age (6:21)

    met Angel Bat Dawid

  8. Oh Sweet Fire (3:50)

    met Ben LaMar Gay

  9. Ghost (1:23)
  10. Sans Soleil (3:16)
  11. Night‘s Too Dark (2:55)
  12. *Stars* (1:10)
  13. Al Sur (3:18)

    met Juana Molina

  14. Into Love Again (5:08)

    met Zayaendo

totale tijdsduur: 49:19
zoeken in:
avatar van Gyzzz
3,5
Lekker warm en golvend album dat me bij vlagen aan Cold House van Hood doet denken. Prettige wazigheid, heel omarmend en toegankelijk. Het glijdt een beetje voorbij - zowel in positieve als negatieve zin wat mij betreft. Geen wereldschokkende plaat, maar wel een leuke die in veel verschillende contexten geschikt is om op te zetten.

avatar van deric raven
4,5
Het is 1991 als het Duitse The Notwist met hun overdonderend gelijknamig debuut zich aansluit bij de overheersende metal en gitaarrockscene die op dat moment een sterke bepalende factor in het muziekklimaat vervult. Hard en meedogenloos laten ze een alles vernietigend spoor achter. Markus Acher schreeuwt zijn opgekropte onvrede van zich af, en laat zich hierbij begeleiden door een flinke dosering aan snerende hardcore punkriffs en oorverdovend slagwerk.

De zuigende doom depressies krijgen vervolgens een helende injectie aan elektronica toegediend, en het accent verplaatst zich steeds meer richting de melodieuze indierock. De duistere ondoordringbare achtergrond vormt hierbij nog steeds de basis en ondanks dat het tempo flink omlaag gaat blijft de sound loeizwaar. Door de eigenzinnigheid en het steeds maar blijven opzoeken van het experiment blijven ze in het alternatieve circuit rondcirculeren, terwijl gelijkwaardige bands er al snel kiezen om het bredere publiek tevreden te stellen. Net als het gelijkgezinde (en wel degelijk door deze Duitsers beïnvloedde) Radiohead kiest de band uit Weilheim in Oberbayern ervoor om dwars tegen alle stromingen in te zwemmen.

De elektronica hartslag Signals die in 2014 Close to the Glass opent wordt gevolgd door kille doodslaande klanken en een flinke dosis aan cultuurgeschiedenis die in jaren zeventig gewortelde Krautrock klanken hun weg op de gewaagde plaat vinden. Het daarop aansluitende The Messier Objects is toch wel een conceptuele misstap. Dromerig, futuristisch en steeds verder van de aarde wegzwevend. Na een stilte van zes jaar is daar nu eindelijk een teken van leven; Vertigo Days.

De inheemse jazzy tribal percussie van Al Norte belooft al veel goeds. Spannend en uitdagend, een statement tegen de alles vernietigende mensheid. Driftige oerwoud geluiden worden al snel opgevolgd door volbouwende grote stads hectiek, en dat alles in een minuut tijd. The Notwist heeft de afgelopen jaren duidelijk benut om weer een verfijning aan het geluid toe te voegen. Vertigo Days is dan ook een reis om de muzikale wereld in tachtig dagen, gedoseerd in vijftig minuten aan muziek en ondergebracht in veertien nummers. De Duitsers zijn weer down to earth en benutten hun krachten door een behoorlijke vooruitstrevende sound neer te zetten.

Zelfs in het rustgevende Into Love / Stars worden de klassieke pianotoetsen al snel keihard aangeslagen, waarna een elektronische klankenkast geplunderd wordt en de verschrikte melodieën zich over elkaar heen een weg naar buiten murwen. Achtervolgd door sneltreinen van voortdenderende Krautrock en hoge industrial klanken, die een file veroorzaken op het op tilt slaande digitale wegennetwerk. Normaal zou je dit een muzikale zelfmoord kunnen noemen, maar juist bij The Notwist werkt dit wel, maar daarvoor moet je Vertigo Days wel die gun kans geven om voluit met koptelefoon op te luisteren, dan komt het frontale geluid het beste binnen.

Het zwaar psychedelische Exit Strategy to Myself zuigt je de jaren zeventig in. Het Duitse accent in de zang roept herinneringen op aan Kraftwerk, al laten de onheilspellende krassende postpunk gitaren al direct de Jekyll and Hyde schaduwkant van de band horen. Er bestaan geen vastgelegde regels in de wereld van The Notwist waarin elke vreemde combinatie mogelijk is. Het is pijnlijk dat het begrip cross-over zich in de jaren negentig vooral het etiket heeft gekregen als een mix tussen metal en funk, en zo een sub genre is geworden. Vertigo Days heeft juist nog steeds die avontuurlijke vernieuwingsdrang en valt niet terug op suffe gedateerde formules. Zo wordt de dromerige tekstloze zang op Loose End bruut verstoord door flikkerende gitaarinterrupties om vervolgens ergens in een ruimte van gewichtsloosheid bewegingloos in een verstrikkend spinnenweb van postpunk dreampop te blijven hangen.

Het valt op dat The Notwist het toelaat om met verschillende gastmuzikanten te werken. De spirituele Oosterse chilljazz met verrassende psychedelische Britpop invloeden van Into the Ice Age wordt mentaal ondersteund door de lazy Amerikaanse multi instrumentalist Angel Bat Dawid die er een fraai staaltje klarinetpartijen aan toevoegt. Van een totaal andere orde is het grote stads klarinetspel van de uit Chicago afkomstige jazzmuzikant Ben LaMar Gay in Oh Sweet Fire, die gevangen in de triphop omlijsting van The Notwist de broeierigheid van het avondleven op straat verwoord. De retro computerdisco van Al Sur wordt opgezweept door de vervormde vocalen van de Argentijnse singer-songwriter Juana Molina, weer een verrassende keuze die zo voortreffelijk uitvalt.

De Japanse vocalist Saya is een boegbeeld van het eigenzinnige duo Zayaendo. Ze mag de funkende volgens dEUS principes gemodelleerde Ship verder inkleuren. Haar licht hese voordracht gecombineerd met de retro seventies Franse inslag omlijsting zorgt voor een dansbaar, zeg maar gerust toegankelijk geheel. Samen met haar muzikale partner en vriendin Satomi Endo vormt ze de brassband Zayaendo, welke op uitnodiging van The Notwist al speelden op het Alien Disko Festival. Gebroederlijk sluiten ze de plaat af met het adembenemende stuk aan zalvende seventies filmscore klanken die samenkomen in het voort marcherende einde van Into Love Again.

De stilte heeft de band absoluut goed gedaan. Dat ze in het verleden het uiterste van zichzelf gevraagd hebben, leverde vooral een vrije kamikaze val naar beneden op, welke in een tijdsbestek van zes jaar overwonnen wordt. De songstructuur staat weer fier op de voorgrond en verdringt hiermee de onmogelijke opgave om te verdrinken in vrijwel niet uit te voeren lastige passages waarmee ze in The Messier Objects dreigden te stagneren.

The Notwist - Vertigo Days | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Notwist - Vertigo Days - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Notwist - Vertigo Days
Ik ben nooit heel gek geweest op de muziek van The Notwist, maar het deze week verschenen Vertigo Days blaast me keer op keer van mijn sokken en wordt alleen maar mooier en indrukwekkender

Het is een tijd stil geweest rond The Notwist, maar met Vertigo Days levert de band uit het Duitse Beieren deze week een bijzonder indrukwekkend album af. Invloeden uit de Krautrock hebben absoluut hun weg gevonden naar het nieuwe album van The Notwist, maar de Duitse band integreert deze invloeden op fascinerende wijze in haar muziek. Het levert een album op dat bol staat van de verrassende wendingen, maar het is ook een album met een aantal wonderschone en behoorlijk toegankelijke songs. Het zijn songs die alle kanten op kunnen schieten en je maar blijven verbazen, maar het zijn ook songs die je vanaf nu alleen maar intens wilt koesteren.

Toen Vertigo Days van The Notwist hier een week of twee geleden op de mat plofte, heb ik het album direct aan de kant gelegd. Ik had tot dusver immers helemaal niets met de muziek van de Duitse band. Ik had niets met de post-hardcore uit de vroege jaren van de band, niets met de elektronica van latere datum en zelf niets of hoogstens heel weinig met het uit 2002 stammende en wereldwijd uitvoerig bejubelde Neon Golden.

Nu moet ik wel toegeven dat mijn oordeel over de muziek van The Notwist was gebaseerd op een beperkt aantal observaties, want als je eenmaal denkt dat een band niets voor je is, is de neiging om eens uitvoerig naar een nieuw album te gaan luisteren niet zo heel groot. Alle reden dus om ook Vertigo Days onmiddellijk terzijde te schuiven, tot er wel heel veel vijfsterren recensies opdoken en ik toch nieuwsgierig werd naar de nieuwe verrichtingen van de Duitse band.

Negentien jaar geleden leverde dat bij beluistering van Neon Golden vooral teleurstelling op, maar dit keer liep het totaal anders. Al binnen enkele minuten was ik overtuigd van de kwaliteit van het nieuwe album van The Notwist en toen ik het album helemaal had gehoord, lag ook bij mij het woord meesterwerk op de lippen. Inmiddels ben ik een aantal luisterbeurten verder en Vertigo Days is eigenlijk alleen maar mooier en indrukwekkender geworden.

De Duitse band heeft tijdens haar inmiddels ruim dertig jaar durende carrière al flink wat genres verkent, maar op Vertigo Days zoekt de band het vooral dicht bij huis. Invloeden uit de Krautrock spelen immers een belangrijke rol op het nieuwe album van The Notwist. Dat betekent overigens niet dat Vertigo Days ook een flinke stap terug zet in de tijd, want de band heeft invloeden uit de Krautrock gemoderniseerd en geïntegreerd in een geluid dat toch vooral eigentijds klinkt.

Vertigo Days bevat voor een belangrijk deel popsongs met een kop en een staart, maar tussen die kop en die staart mag flink geëxperimenteerd worden. Het levert hier en daar betoverend mooie klanken op, die vervolgens worden gecombineerd met invloeden uit de elektronische muziek en de Krautrock. Atmosferische klanken krijgen gezelschap van meedogenloze ritmes, van een explosie van patronen en bijzondere geluiden en hier en daar van mooie vrouwenstemmen, die een fraai alternatief bieden voor de Duitse tongval van zanger Markus Archer.

Het is razend knap hoe alle verschillende stromen waaruit de muziek van The Notwist bestaat steeds weer samen komen in songs die bol staan van het experiment, maar op een of andere manier toch aanstekelijk klinken. Het is minstens net zo knap hoe The Notwist steeds weer kan beginnen bij de pioniers van de Krautrock of de elektronische popmuziek uit Duitsland, maar in no time toch weer een of meerdere decennia later uit weet te komen.

Soms blijft het hangen in de postpunk uit de jaren 80, soms in de popmuziek uit de jaren 90, maar The Notwist maakt ook de muziek van het heden en de toekomst. De bijzondere ritmes voorzien het album van heel veel tempo en dynamiek, waarna met name de elektronica de wat industrieel aandoende ruimtes mag vullen met heel veel moois.

Vertigo Days sprankelt en betovert 49 minuten lang en sluit geweldig af met gastbijdragen van Juana Molina en Zayaendo, die dit prachtalbum nog een extra zetje omhoog geven. Absoluut een van de meest bijzondere releases van het prille muziekjaar 2021. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 12:39 uur

geplaatst: vandaag om 12:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.