Pretty Things - S.F. Sorrow (1968)

Het is toch wel jammer dat dit psychedelische pareltje hier wat onderbelicht blijft, terwijl een qua sound en kwaliteit enigszins vergelijkbaar album als Forever changes van Love hier wel de passende waardering krijgt. Ik moet er wel eerlijk bijzeggen dat het vooral de toegevoegde extra tracks (i.c. losse singles) zijn die ervoor zorgen dat mijn eindoordeel uiteindelijk op 4* uitkomt.

Ik heb hem nu ook en hij is echt zeer goed. 'Bracalet of Fingers', 'She said Goodmorning' en het wondermooie 'Trust' zijn gewoon schitterend. Baanbrekend, met bizarre effecten (zie 'Baron Saturday'). Even wennen, maar toch echt een prima plaat. Nadat Pete Townshend hem beluisterd had, kwam hij op de ideeën van Tommy.
Aanrader om te ontdekken: 4,5*.

Naar het schijnt de allereerste rockopera. Goede plaat, maar hij klinkt toch wat gedateerd. Maar het leukste van de hele cd zijn misschien wel de vier bonustracks, twee a- en twee b-kantjes van twee non-LP singles uit 1968. Vooral 'Defecting Grey' is geniaal!

Een paar dagen geleden nog eens beluisterd, en nu toegevoegd aan mijn top-10. Fantastisch sitarspel op 'Death', en ik heb zo geboeid en gepakt geluisterd naar parels als 'I See You', 'The Journey' (de ultieme psychedelische trip) of 'Private Sorrow'. Elk nummer is een meesterwerk. Stem dan ook verhoogd naar 5 sterren

Dat er lieden zijn die hier slechts 3 sterren opplakken vind ik onbegrijpelijk. Haal die oren uit je bruine ster en luister nog eens goed. Het Britse broertje van Forever Changes, maar dan beter.

Die "Pretty Things" hebben deze paat in 1998 opnieuw met "David Gilmour" op genomen en deze sessie is in de handel als cd met de title "Resurrection (S.F.Sorrow at Abbey Road, feat. David Gilmour)" en als DVD met de title "S.F. Sorrow Live at Abbey Road (special guest: David Gilmour)".

wat is eigenlijk de definitie van een rockopera???

Wikipedia heeft er een heel artikel over... "The formal distinction may be that the rock opera tells a coherent (if sometimes sketchy) story, often with first-person lyrics sung by characters; while a concept album or song cycle sets a mood or maintains a theme."

Defecting Grey

Meesterlijk. The Pretty Things zijn niet echt bekend in Nederland, maar de drie albums die ik van ze heb ("Get The Picture?", "SF Sorrow" en "Parachute") verdienen veel meer lof...

'Trust' is mijn favoriet.

Ik luister deze plaat nu voor de eerste keer. Ben nu bij track 3, maar wat een goede plaat. Beetje Beatles-achtig. Als alle nummers zo goed blijven en hij blijft goed na een tijdje, dan kan ik nog wel een plekje vrij maken in mijn top 10.

Het broertje van Forever Changes maar beter???

Wow LocoHermano. Dat is durven. Je hebt me terug nieuwsgierig gemaakt. Ik herinner nog toen ik die voor de eerste keer beluisterde. Het deed me niet veel omdat ze nogal The Beatles na deden.

Toch maar die LP es uithalen en een herkansing geven.

De eerste keer dat ik 'm hoorde werd ook ik er niet erg warm van, dat veranderde op den duur. En beter dan Forever Changes...ach, ik weet het eigenlijk niet...ik weet wel dat ik deze vaker draai dan FC.

Heb Defecting Grey - Mr. Evasion op single gehad, kwijt geraakt , helemaal vergeten en nu vind ik hem hier terug !
Wat is het leven mooi ! Of liever gezegd : MusicMeter !

Een meesterwerk, S.F.Sorrow, maar invloedrijk, ik hoor een vroege David Bowie, prille progrock en latere new wave (o.a. This Heat). Soms ook duidelijk beïnvloed door o.a. vroege Pink Floyd en Family. De vergelijking met Forever Changes kan ik een beetje begrijpen, dezelfde klasse, maar dit is overduidelijk engels en ontbeert een dwingende persoonlijkheid als Artur Lee. Door mij meer dan 40 jaar vergeten en links laten liggen. En nu teruggevonden: mijn dag (en vele dagen erna) kan niet meer stuk !

Hoogtepunt uit de tweede helft van the sixties: de allereerste rockopera (yep, before Pete Townsends Tommy). En wat voor één. Qua sound wellicht ietwat gedateerd, maar de nummers op zich zijn tijdloos. Luister maar naar de liveversie uit de jaren '90 met vriendje David Gilmour extra op gitaar en de verteller Arthur Brown (ja, die van Fire). In en in triest verhaal schitterend op muziek gezet, cumulerend in The Loneliest Person. Snif.

Waar is die te vinden, Spaceman?

Van mijn topic Ulver - Childhood´s End: de muzikale ontdekkingsreis:


Het eerste album wat ik beluister staat bekend als een van de eerste conceptalbums ooit gemaakt, Sgt. Peppers was namelijk eerder. Conceptalbums als Tommy, The Wall, Dark Side Of The Moon en Aqualung staan bekend als klassiekers en hebben een groot publiek maar dit album lijkt toch een beetje onderbelicht. En dat is onterecht.

Het concept gaat over een persoon: Sebastian F. Sorrow. Het gaat over fragmenten van zijn leven: de geboorte, oorlog, ouder worden, gekte en tragedie. Dit wordt muzikaal vertolkt en daar is een duidelijke variatie te horen. Het nummer Death is echt onheilspellend, een van mijn favoriete nummers van dit album. Er hangt sowieso een vaag sfeertje aan dit album en daar hou ik wel van.

Bracelets Of Fingers is het nummer wat gecoverd gaat worden door Ulver en dit is misschien wel het raarste nummer van het album. Mooie samenzang wordt afgewisseld door sitar en flink wat psychedelica. Ook staan er paar geweldige gitaarstukken op dit werk en zit er een geweldig drumstuk in Baron Saturday.

S.F. Sorrow is een zeer goed begin van mijn muzikale ontdekkingsreis en het is een album wat ik graag origineel in mijn bezit wil hebben. Het is een zeer interessant album, ook anno 2012.

4,5*

Dat is een leuk topic, beste mensen!
Frappant dat hedendaagse creatieve muzikanten (en dat zijn ze van Ulver, geloof me, al ik heb ze net ontdekt!) graag teruggrijpen naar de gouden psychedelische '60-er jaren. Hun keuze is nogal obscuur, zoals dat hoort bij deze muziek en hun smaak is nogal eigenzinnig. Dat ze deze parel weer wat aan de vergetelheid ontrukken verdient hulde (en ook Don Cappuccino!).
Zelf zou ik als ik een band was, een meer 'rockende' song hebben uitgekozen, maar dat ben ik niet en "Bracelet of Fingers" is een fijn voorbeeld van hoe doordacht dit album wel niet is.
Elke melodie heeft zijn eigen (baanbrekend) arrangementen en samengebracht leveren ze zeer ge-(s)laagde songs op. De zang (op "Bracelet" lijken ze wel van Queen!) en de instrumentatie zijn zo divers, dat "S.F. Sorrow" (lees behalve de naam van de protagonist ook het sombere toekomstbeeld!) een catalogus vormt waarin het geluid van veel sixtiesbands te herkennen is. Noem ze maar op... Traffic, Tomorrow, Kaleidoscoop, Love wordt hier genoemd, Beatles ook, Small Faces, maar toch vooral Pink Floyd ten tijde van Syd Barrett.
''Defecting Grey''! Dichterbij de psychedelische heilige graal kun je niet komen, en dan bedoel ik natuurlijk "the Piper at the Gates of Dawn" of in dit geval 'See Emily Play'
Vonden ze bij de Floyd ook en ze ontsloegen de man die dat geluid bedacht en behalve de "Piper" tevens dit album produceerde: Norman Smith. Zijn vondst; een song in stukjes hakken en die elk apart te instrumenteren, (zoals ik hierboven schreef) wordt nog overtroffen door de sound, het samensmelten van instrumenten, bv de fuzzgitaar gecombineerrd met een dwarsfluit, al dan niet uit de mellotron. Het gebruik van de mellotron was ook al baanbrekend!
Het is leuk om al die geluiden te analyseren. Geeft extra meerwaarde aan deze plaat met zijn mooie teksten en melodieën en dito verhaal.
Zo is S.F. Sorrow warempel zelf een Heilige Graal geworden.

En na S.F.Sorrow brachten The Pretty Things nóg een prachtig album uit, namelijk "Parachute" dat in 1970 verscheen en helaas te weinig aandacht kreeg, hoewel het als ik het me goed herinner door Rolling Stone als album van het jaar werd gekozen. Het ligt in het verlengde van zijn voorganger, maar is iets minder psychedelisch. De albums ná "Parachute" zijn naar mijn smaak alle een stuk minder interessant.

Absoluut een van de pareltjes wat betreft de 60's pop. Zeer knap instrumentgebruik en mooie samenzangen maken dit een topalbum. Kan wat mij betreft prima tussen de klassieke platen van de Beatles, Kinks en de Beach Boys staan.

Er is toch wel een Pink Floyd invloed te horen, wat misschien te wijten is aan Norman Smith. Prachtige plaat.

Een van de leukste platen die ik de laatste tijd ontdekt heb. Vreemd dat deze toch nog vaak onderbelicht blijft in de lijstjes van vergeten jaren 60 albums.

Lekkere plaat uit de jaren '60. Ik vind "SF Sorrow Is Born", "She Says Good Morning" en "Baron Saturday" wel érg prettige tracks. Mooie samenzang. Had kaartjes voor het concert dat ze in Heerlen zouden geven, maar was afgeblazen wegens ziekte van een van de bandleden. Jammer.

Da's inderdaad goed balen.

De Pretties waren in top vorm rond deze tijd. SF Sorrow en Parachute krijgen nog steeds niet de waardering die ze verdienen. Waar de Kinks nog een fanatieke aanhang hebben die de muziekpers regelmatig op de huid zit, lees je eigenlijk nooit wat over de Pretties.

Laatst stond er wel een stuk over de Pretty Things in muziekblad Heaven, waar ik evenwel niet veel wijzer van werd. Hun glorietijd ligt natuurlijk ver in het verleden, want naar mijn mening was hun laatste
fatsoenlijke album Silk Torpedo uit 1974, al was Balboa Island uit 2007 (hun laatste album) nog een bescheiden opleving.

Droombolus zegt:Na het haar ten huwelijk vragen, was één van de betere keuzes in mijn leven het meevragen van mijn lief naar een concert van de Pretties onlangs tijdens hun Farewell tour in het Patronaat. Ik wist niet echt wat te verwachten en helemaal gerust waren we er na het echec met Wire ook niet op. Wat wist ik van deze band; kleine broertje van the Kinks en The Who, in dezelfde tijd conceptueel bezig, die het enthousiasme van Bowie mocht wegdragen. Maar geen idee wat het muzikaal precies inhoudt. We werden vergast op een heerlijk rhythm and blues festijn. Pretties Phil May en Dick Taylor waren respectievelijk nog goed bij stem en in vorm wat de behandeling van de gitaar betrof. Ik begreep meteen waar Bowie zijn visie op de rol van de gitaar en zijn functieprofiel voor haar bespeler op baseerde. Niet zomaar wat slaggitaar of af en toe een leuke solo. Doe zoals Dick Taylor en laat die gitaar voortdurend de boel ontregelen en opzwepen. De mannen van het eerste uur werden uitstekend begeleidt door Frank Holland (gitaar, harmonica) en de jonkies van de ritmesectie Jack Greenwood (drums) en George Woosey (bass) waarbij meteen opviel wat een eenheid deze band ondanks het leeftijdsverschil toch is. Wat de Pretties ook een heerlijke band maakt is de prominente rol voor de stuwende bass en de prachtige koortjes waar ieder behalve Dick Taylor in participeert. Het optreden was grotendeels opgebouwd rondom dit album SF Sorrow, welke op deze wijze fijn werd geintroduceerd. Wel moet ik zeggen dat de psychedelische arrangementen & productie het album lichtjes naar beneden haalt t.o.v. de live performance. Ik begrijp het wel, vanuit het single-tijdperk werden bands als the Pretty things omhoog gecatapulteerd met het (concept-)album als ultieme creatieve statement. In de studio ging dan ook een flinke trukendoos open. Maar het optreden bevestigde dat de liedjes al die poespas eigenlijk niet nodig hebben -de Pretties klinken live warmer. Maar onmiskenbaar is dit een zeer hoogstaand album die ik b.v. veel liever hoor dan Sgt. Peppers: te melig of Tommy: te hermetisch - waar hier alle nummers ook mooi op zichzelf staan. Dat die afscheidstour maar lang mag duren en dat velen er alsnog getuige van mogen zijn.

Da's tiepies voor de Abbey Road Studios in die tijd........ steriel geluid.

Hmm... Voor mij is dit het toch niet helemaal en dat terwijl ik hier toch wel het meeste naar uitkeek. Ik ben wellicht niet helemaal van de rock opera's, maar daarnaast vind ik dat The Pretty Things af en toe toch wel serieuze steken laat vallen in de vorm van lelijk en schel gitaarspel. Zo vind ik het ook wel jammer dat de heren zo duidelijk achter The Beatles aan lopen en dat de focus meer op het vertellen van het verhaal ligt (wat inhoudelijk best ok is) en niet op de liedjes. Als geheel word ik er niet echt warm van, maar er zijn ook geen losse liedjes die er bovenuit steken. Over het algemeen klinkt het verder wel prima, maar om echt goed te wezen, is het allemaal gewoon net niet. Dat in combinatie met het vluchtig vertelde verhaal maakt het toch wel een tegenvaller. Ik zeg het niet vaak, maar ik denk dat dit album een dubbelaar had moeten zijn.


Tussenstand:
1. Get The Picture
2. Emotions
3. S.F. Sorrow
4. The Pretty Things

Ik heb altijd gedacht dat The Moody Blues eerder waren met Days Of Future Passed, maar dit valt kennelijk niet onder rock opera. Geen ramp, want S.F. Sorrow is het helemaal voor mij. Behoorlijk stevig, atmosferisch, goed gezongen en heel veel sterke songs. Raakt met het afsluitende Loneliest Person zelfs nog de gevoelige snaar bij me. Als ik een minpunt zou moeten noemen, zou het zijn dat het album te kort is voor een groots verhaal. Waarmee ik gewoon eigenlijk wil zeggen: ik had meer gewild.

Tussenstand:
1. S.F. Sorrow
2. Emotions
3. Get The Picture
4. The Pretty Things

Vonden de Pretties blijkbaar zelf ook, vandaar dat ze er vier fantastiese uitsmijters achter gezet hebben, voor mij de beste nummers die ze ooit opnamen. Ben ik wel eens op verzamelaar, vinyl, tegengekomen, maar die singletjes klinken veel beter op cd, hier dus op S.F.Sorrow en op The Pretty Things - Singles A's & B's (2002), die je haast nooit ziet...