The Church - Priest=Aura (1992)

Het eerste gedeelte van deze plaat is aardig maar niet meer dan dat, het venijn zit hem bij deze plaat dan ook in de staart. Vooral Old Flame en Chaos zijn weergaloos!

Top album mooie opvolger van Starfish. Heerlijk album met alleen maar prima in het gehoor liggende nummers!!

Lustre vind ik één van de beste wave nummers ooit gemaakt. Maar ook Ripple en Paradox zijn schitterend, dus na het openingsnummer krijgen we wat mij betreft het eerste beste stuk van de plaat. Swan Lake is ook nog een goed nummer, maar dan zakt het wmb. toch wat in voor even. Feel, Mistress en Kings vind ik maar wat gewoontjes. Het tweede beste stuk van de plaat is natuurlijk het volledige nummer 13.

5* voor nrs. 2, 3,4 en 13
4* voor nrs. 1, 5, 9, 10, 11 en 14
3* voor nrs. 6, 7, 8 en 12

Totaal 56/70 -> 80% -> 4*
Maar ik vind 'm net als de eerste spreker in deze albumdiscussie ook wel beter dan de zeesterplaat.

Het is waar dat het middenstuk minder bijzonder (maar op zich wel goed) is, de beste gedeeltes zitten ook wat mij betreft aan het begin en het einde. En bij die beste nummers hoort wat mij betreft ook Aura, een echte klassieker uit de catalogus van de band.

De band komt trouwens dit jaar met een nieuw album., mogelijk zelfs een dubbelaar. Maar... is het nog wel The Church? Gitarist Marty Willson Piper schijnt geen deel meer uit te maken van de band en speelt zeker op dit album niet mee. The Church zonder MWP, moeilijk voor te stellen, maar misschien moeten we maar aan het idee gaan wennen. Ik ga in ieder geval proberen onbevooroordeeld te luisteren.

The Church waren al jaren actief toen ze wat bekendheid kregen met Under The Milky Way.
Ze hadden de pech dat de postpunk al wat op zijn retour was, waardoor ze niet konden doorstoten naar het grote publiek.
Under The Milky Way zou zich ook later ontwikkelen tot een klassieker, mede door de film Donnie Darko.
Mij pakte deze gelijk, al blijf ik het intro wel heel erg op Space Oddity van David Bowie lijken.
The Church is een van de vele voorbeelden dat postpunk in Australië door veel bands werd opgepakt, waarschijnlijk leefde de scene daar ook veel meer dan in de VS.
In Europa was dit wel het geval, de Nederpop leefde op, zo ook de Neue Deutsche Welle, en in België, Frankrijk, en tig andere landen was iets soortgelijks aan de gang.
The Church was hierdoor een van de vele bands, en kon in Europa lastig doordringen.
Priest=Aura is een wat duisterder album, de sfeer doet wat Oosters aan, en voor een postpunk band, is dit meer een luisteralbum geworden.
Eigenlijk is dit een plaat geworden, welke ik in de lijn vind passen bij Children van The Mission, Ocean Rain van Echo & the Bunnymen, en Tinderbox van Siouxsie & the Banshees.
Iets intiemer en ingetogener, maar qua geluid en gevoel vergelijkbaar.
Maar 1992 was de tijd van de opkomst van de grunge; Britpop ontwikkelde zich, dus wie zat er te wachten op een Australische band met postpunkinvloeden?
Ik zelf toen ook niet, was ook wel toe aan iets nieuws.
Pas later vele albums van The Church leren kennen, waarvan deze wel een van de betere is.

Prachtig album van The Church en zonder twijfel hun beste die ik tot nu toe hoorde.
Gaat ook over Starfish heen wat mij betreft.
Deze heeft een mooiere sound en jeetje wat een stel songs.
Magistrale opener met Aura, die een hypnotiserende vibe heeft. Prachtige melodielijnen en andermaal laat de band horen hoe goed te zijn in zweverigheid in mix met rock.
De continuiteit blijft in takt en met Feel mag er wat mij betreft naast Aura, ook sprake zijn van een Churchklassieker.
Iets eigentijdser in ritmiek, maar onontzeggelijk de band's handtekening.
Het lang uitgerekte Chaos laat een wat dreigender psychedelisch geluid horen.
Misschien net iets te lang, maar het wordt wel voorbeeldig verpakt.
Film is een afsluitende instrumental.

Paar keer de revue laten passeren en het voelt wederom als een warm bad.
Met die verstane dat dit album net even beter is dan het voorgaande.
De drang om te scoren zoals op Starfish is hier eigenlijk niet meer ter zaken doende.
Het klinkt hier allemaal zo losjes en compromisloos, en dat heeft meer dan ooit een positieve uitwerking op The Church.
Ik vermoed dat ze het ook wel best vonden.
Maar Feel had zo in de charts kunnen komen.

Full score. Prachtplaat.

Mooi bikkel. Ook mijn fave van ze tot nu toe. Maar ik ken bij lange na niet alles dat wel

Het gehele album kent een geraffineerde ‘feel’, dankzij de fijnzinnige gitaarspel en een mysterieuze nevel die over de nummers hangt. Na een imposante opening met Aura, Ripple en Paradox dreigt het album tijdens sommige passage wat langdradig te worden, maar de nummers ontwikkelen zich uiteindelijk uitstekend. Chaos is een prachtig nummer en samen met Film een alleraardigste afsluiter van een album die een zeer doordringende ambiance weet te creëren

Een absolute Church klassieker en volgens Steve Kilbey ook het beste album wat ze ooit gemaakt hebben. Hij was helemaal weg van (tijdelijke) drummer Jay Dee Daughterty. Na het onfortuinlijke vertrek van Richard Ploog (eeuwig zonde) werd Jay Dee Daugherty toegevoegd die even vrij was van zijn Patti Smith verplichtingen. Ook producer Gavin Mackillop bleek een goede keuze te zijn die precies de muzikale vinger op de juiste plek wist te leggen. Het resultaat een waanzinnig album wat ook nu nog als een klok klinkt. Ook voor mij de volle bak sterren voor dit fraaie album.