Hoe zou triphop geklonken hebben als niet het Bristol van de jaren negentig de broedplaats van dit genre was, maar als deze stroming zich twintig jaar eerder gelijktijdig met de hiphop had ontwikkeld? Als Londen de Europese afspiegeling zou zijn op wat zich toen in The Bronx afspeelde? Stel dat een band als Gorillaz dan actief zou zijn geweest, en niet dat verleden van Blur met zich mee hoeft te dragen? Lukt het je om hiervan een voorstelling te maken, dan zou daar zeker een soundtrack aan te koppelen zijn? Eentje, waarbij dit alles samenkomt en welke deze vragen beantwoord? Oh, is die al gemaakt? Echt? Jazeker! Het duo Mike Sharp en Joel Roberts hebben deze zojuist afgeleverd. Now Is a Long Time is het tweede album van Otzeki, welke bangelijk dichtbij bovenstaande beschrijving in de buurt komt.
Het is een bijzondere familie aangelegenheid, waarbij twee neven hun krachten bundelen. Mike Sharp in de rol van nachtelijke verhalenverteller die met zijn hoge kopstem juist het hypnotiserende fundering vormt, waaroverheen Joel Roberts de sterke ritmische typemachine geluidseffecten op loslaat. Net als de hiphop zijn de invloeden terug te voeren naar de disco en funk, en ook hier speelt die oorspronkelijke stadse ervaring een gigantische rol. Een eigen taal met eigen gewoontes en waardes en normen, welke voor een buitenstaander lastig te doorgronden zijn. Dat zal ook absoluut niet de opzet zijn geweest.
Was de vorige plaat Binary Childhood nog een zonnige stadswandeling op een zorgeloze zondagmiddag door Hyde Park, op Now Is a Long Time wordt diezelfde plek in de nachtelijke uren bezocht. In de schaduwen is niet alles zichtbaar, of wordt het zo vergroot dat het een beangstigend resultaat heeft. De donkere omgeving is die ideale bondgenoot van de Max Wells-Demon, een manipulerende waarneming die speelt met de temperatuurervaring. Door de versnelde hartslag breekt het zweet uit, terwijl van binnen juist die kilte de overhand heeft. De retro Daft Funk disco is bedrieglijk en verzand in pulserende slow motion beats die je wezenloos vallend laten zweven terwijl je in paniek op zoek gaat naar de vaste ondergrond.
We gaan nog heel even terug naar het begin. Shy Sooo Shy heeft nog die warmte van de soul. Een ideaal startpunt om vervolgens steeds dieper te verdwalen in die doordringende dreiging welke Joel Roberts als wijze van experiment laat ontsnappen uit de opgestelde elektronica. Juist de klein gehouden falsetstem van Mike Sharp geeft die openbare kwetsbaarheid bloot, waar vervolgens genadeloos op ingespeeld wordt. Sweet Sunshine is daarentegen juist aardedonker, waarbij de mediterende klanken juist het effect van een bad trip oproepen. Toch wordt er stiekem op de hoek van de straat gedanst tussen de dealers, zwervers, prostituees en hoerenlopers. Een beetje bevreemdend maar wel lekker. Triphop volgens het boekje.
Unthunk speelt zich af binnen de muren van de club, waar gelijkgezinden samen komen en al zwijgend elkaar aanstaren terwijl de bewegende lichamen de behoefte naar liefde en geborgenheid uitstralen. Eyes Without A Face, naamloos en anoniem. Druggy en stoer trekt Use To Wonder de aandacht naar zich toe, opgewekte zelfverzekerdheid welke in poedervorm vanuit de neus de hersenen binnendringt. De anticlimax. Familair Feeling is een terugblik op de jaren tachtig, met bijna feestelijke new wave en gedateerde Italodisco klanken die de nostalgie van de jeugdjaren opzoeken. Er wordt uitgebreid gebruik gemaakt van samplers uit het verleden die het gezinsgevoel versterken.
De gekte zit hem vooral in tracks als het avontuurlijke Emotional Retail waarbij de drumcomputer niet lijkt te matchen met de slaande harde geluiden, de afstompende breakbeat samplers en de beladen souluitbarsting van Mike Sharp. De flexibiliteit van het noisy Leave Yourself Alone gaat nog een stap verder, al wil het maar niet exploderen tot die ingehouden ejaculatie die zich al kloppend opdringt. Remember komt dicht bij de genialiteit en onvoorspelbaarheid van Aphex Twin in de buurt, die met zijn voorbeeldfunctie de definitie van de toch al tegendraadse Intelligent Dance Music aardig in de war schopte.
Now Is a Long Time geeft de hedendaagse angstcultuur een welsprekend platform, waar die onvrede in vraagvorm aan de maatschappij teruggegeven wordt. Is het tijd voor een revolutie of moet je in alle rust geduldig afwachten op wat de toekomst brengt? Nu al een van de electronic hoogtepunten van het jaar. Alleen die eenvoudig ogende albumhoes is al een rebels verzet tegen het nieuwe normaal, waarbij het anarchistenteken vervangen is door een doeltreffende slogan. Now Is a Long Time.
Otzeki - Now Is a Long Time | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com