aERodynamIC schreef:
(quote)
Maar laten we heel eerlijk zijn: bij de zogenaamd alternatievere muziek is het eigenlijk niet anders. Laten we lekker de emo uithangen, de gekwetste artiest enzovoort. Het is en blijft immers allemaal show. Er zijn zat artiesten die huilie doen over de showbiz en hoe kut het is, maar dan toch gewoon weer een album uitbrengen en de rockster uithangen op het podium. Je kan je ook terugtrekken en niks meer uitbrengen en op je zolderkamer je ziel en zaligheid eruit gooien denk ik dan. Gelukkig voor ons muziekliefhebbers gebeurt dat meestal niet
....
Kan me niet echt voorstellen dat je hier overtuigd gaat worden eerlijk gezegd
There ain't no business like showbusiness. Geen artiest kan zichzelf verkopen zonder een bepaald imago te kweken, al is het maar door bepaalde onderdelen van zijn/haar persoonlijkheid uitvergroot op het podium te zetten. En als consument verwacht ik dat ook wel, niemand zit volgens mij te wachten op concerten en shows waarbij iedereen er exact zo bijloopt als op kantoor of in de supermarkt. We komen om geëntertaind te worden tenslotte. Dit geldt in de popwereld van Eurovisie net zo goed als op de indiefestivals of bij het schlagerfestijn.
Het rare blijft alleen dat je als consument soms zo meegaat in iemands performance en andere keren er snel op afknapt. Dat heeft niet alleen te maken met het imago dat de artiest zich heeft aangemeten, maar ook met jezelf en met de bron via welke je de muziek ontdekt. Exact dezelfde muziek komt anders op je over als je er voor het eerst over leest op MuMe, wanneer een bekende het aanraadt of wanneer je het ontdekt omdat 3FM het bombardeert tot megahit. Vaak geldt daarbij ook dat je sneller afknapt als de verwachtingen hooggespannen zijn (hypes), of als je het gevoel hebt dat je het allemaal al eens eerder gehoord hebt (iets wat ik helaas steeds vaker heb naarmate ik ouder word).
Terug naar Måneskin, ik heb het nu geluisterd. Het rockgeluid was veelzijdiger en ook origineler dan ik verwachtte. Er zaten aardige kanten aan ej het heeft voldoende eigens. De combinatie met de (snel ratelende) Italiaanse taal maakte de coupletten nogal druk, haast rap-achtig. En het was bij vlagen inderdaad behoorlijk wat luider dan een Kravitz, terwijl het me op de wat melodieuzere momenten ook wel deed denken aan de betere albums van Live. Als ze een keer op een festival sta, ga ik vast wel even kijken.
Toch denk ik uiteindelijk niet dat ik dit heel vaak draaien zal. Dat zit m, ook al probeer ik muziek los te zien van image, toch wel deels in dat wat opgeklopt ruige imago, wat ik toch echt wat te doorzichtig vind en niet zo spontaan en onafhankelijk als dat ze het willen doen voorkomen. Als twintiger had ik het waarschijnlijk wel gepikt, maar ik ben helaas toch wat cynisch nu.
Een ander punt van kritiek is wellicht ook persoonlijke smaak maar ik vind de stem/zangtechniek van de zanger vrij irritant. Hij zingt niet vals ofzo, maar iets in z'n timbre vond ik storend. In de snel ratelende Italiaanse stukken viel het op maar vooral in de track I wanna be your slave ging het me echt tegenstaan. Ik kan me voorstellen dat veel mensen de stem juist mooi vinden, maar die is niks voor mij.
Nou goed, er zijn wel wat kritiekpunten dus ik ben inderdaad niet helemaal overtuigd, maar ook deels positief dus.