Grappig dat je het album persoonlijker noemt en dat ook (onder meer)
Oor dat woord van stal hoort, want ik vind
Daddy's Home helemaal niet zo persoonlijk klinken. Het titelnummer bijvoorbeeld, daar laat ze ondanks een paar interessante details - het handtekeningen uitdelen in de gevangenis is wel echt een sterk beeld - nauwelijks iets los over de gevangenisstraf van haar vader en wat dat met haar doet. Aan het einde van dat nummer heb ik zoiets van 'oké, prima, je bent een vaderskindje, maar wat vind je er nou van dat hij zoveel mensen heeft genaaid met zijn beursfraude?' Dáár zou een interessant nummer in hebben gezeten.
Ook het idee dat ze zich heeft laten inspireren door de muziek uit haar vaders platenkast vind ik conceptueel nooit echt lekker samengaan met de teksten; het is me allemaal net te bedacht en gemaakt.
Daddy's Home vind ik al toch weer nogal een pose: die hoes die sleazy moet lijken maar zo te zien perfect uitgedacht is (het zou me niets verbazen als ze expres die ladder in haar kous heeft gemaakt), de retrotypografie op de hoes, de teksten die persoonlijk moeten lijken, maar allemaal nogal aan de oppervlakte blijven. Ook muzikaal wil de soul nooit echt soulvol worden; de funk nooit echt funky - St. Vincent blijft daar toch iets klinisch voor. Al met al kan ik best genieten van
Daddy's Home, maar de echte durf ontbreekt.