De historie: 3 superieure EP’s, een fijn debuutalbum en 1 hitsingel die ondertussen 10 miljoen spotify streams heeft. Laatst vroeg iemand waarom ik eigenlijk fan van eerste uur ben en had eigenlijk geen vlot antwoord. Dus hier is een poging gecombineerd met een kritische blik op Y.P.
Second album, moeilijk? natuurlijk niet als je creativiteit en scheppingsdracht voorop zet.
‘Feels like Air’ had een overkoepelend thema, duidelijk gemaakt in de openingszin: “We Ride this heartless road” en titels als Horizon en We Can Go Anywhere. Blik vooruit dus.
‘Yesterday Park’ is nog overduidelijker een album met een thema maar dan gericht op een nostalgische terugblik. Voor eind twintigers een niet erg voor de hand liggend thema. ISLAND zwemt lekker tegen de stroom in en die tegenstrijdigheden is waarschijnlijk wat me zo aanspreekt in hun muziek.
Vanuit FrenchKiss Records gepresenteerd als indie gitaarband, maar rock uithalen zijn spaarzaam. Voer voor critici die de sound veel te Poppy vinden. En wat is dan het wederwoord vanuit de band op album #2: ambient blues, emotioneel geladen ballades en 1 glamrock parodie. Maar vooral sfeervolle muziek waar met veel toewijding, opvallende songwriting en een unieke vriendschap muzikaal samenkomen. Ik hoor aan alles dat dit een groepsgeluid is, waar elke individueel idee is uitgewerkt tot de herkenbare ISLAND Sound. Bijvoorbeeld ‘Remember The Times’ waar een groove van drums subliem match met ritmische gitaren. Belangrijk pluspunt blijft de expressieve zang van Rollo, die ik omschrijf als raw & soft tegelijk.
Ander contrast is het opnameproces. Voorheen ‘Do-It-Yourself’ met als doel het geluid uit de studio op het podium te kunnen overtreffen. Dus puur gitaren, bas, drum, zang, minimale dub, klaar. Nu is Mikko Gordon bewust ingehuurd die eerder Arcade Fire en Thom Yorke productioneel hielp. En dat pakt in bijna alle songs zeer geslaagd uit. Alleen in t middendeel van ‘We Used to Talk’ wordt heel onhandig aan knopjes gedraaid en eindigt met een lelijke fade die onmogelijk door de band bedacht is. Meest geslaagde toevoeging van buiten af is in 'This Part of Town' waar de country-achtige steelgitaar niet bespeeld wordt door Jack of Rollo maar door Henri Vaxby die gecombineerd met stuwende drums de sfeer oplift.
Zo wie zo extra aandacht voor Toby die nog gevarieerder en ritmischer drumt en zo elk nummer z’n eigen klankkleur geeft. Beukend, roffelend, tikkend, tegendraads of alleen dienend en ik hoor overal kleine accenten vooral luisterend met koptelefoon, Een luisterfeest in combi met opvallende diversiteit in de manier van gitaar spelen waarmee couplet en refrein van klank wisselen. Die aandacht voor details is ook hoorbaar in de teksten, die altijd een verhaal vertellen. Waar die voorheen vooral onbegrijpelijk cryptisch leken, zijn ze nu opvallend helder en soms met een maatschappelijke boodschap. Actuele roze diversiteit in ‘Everyone’s the Same’ en zorg om het milieu in ‘Young Days’.
They're telling me the world has caught on fire, But I can't see a single frown outside
Who's gonna pay their pennies for our fine, Some kid who isn't born will serve the time
This war is for the kids now
Beiden songs zijn voorzien van een passende Vid waar Rollo zelf het concept bedacht, de regie deed en de editing. De artistieke samenkomst van muziek, tekst en beeld was geen toeval.
Heb ik een favo song? Overduidelijk niet. Ook de vooruitgeschoven titels beluister ik al niet meer als singel, maar onlosmakelijk deel van een bijzonder geslaagd album. Album #2 beter dan #1? Zeker! Intens geschreven songs, met een bijzonder positieve vibe, dat konden we wel even gebruiken.