menu

Dio - The Last in Line (1984)

mijn stem
3,83 (156)
156 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Metal
Label: Vertigo

  1. We Rock (4:34)
  2. The Last in Line (5:43)
  3. Breathless (4:05)
  4. I Speed at Night (3:20)
  5. One Night in the City (5:14)
  6. Evil Eyes (3:37)
  7. Mystery (3:56)
  8. Eat Your Heart Out (3:47)
  9. Egypt (The Chains Are On) (6:57)
  10. Eat Your Heart Out [Live] * (5:11)
  11. Don't Talk to Strangers [Live] * (6:02)
  12. Holy Diver [Live] * (4:23)
  13. Rainbow in the Dark [Live] * (4:43)
  14. One Night in the City [Pinkpop Festival, Geleen, 1984] * (5:55)
  15. We Rock [Pinkpop Festival, Geleen, 1984] * (5:05)
  16. Holy Diver [Pinkpop Festival, Geleen, 1984] * (4:28)
  17. Stargazer [Pinkpop Festival, Geleen, 1984] * (1:53)
  18. Heaven and Hell [Pinkpop Festival, Geleen, 1984] * (13:03)
  19. Rainbow in the Dark [Pinkpop Festival, Geleen, 1984] * (5:11)
  20. Man on the Silver Mountain [Pinkpop Festival, Geleen, 1984] * (8:14)
  21. Don't Talk to Strangers [Pinkpop Festival, Geleen, 1984] * (5:38)
toon 12 bonustracks
totale tijdsduur: 41:13 (1:50:59)
zoeken in:
avatar van Kronos
4,5
Ik heb op 3500 albums gestemd die ik op zijn minst goed vind. Toch heb ik maar 5 verschillende mogelijkheden om te stemmen, namelijk van 3 tot 5. Conclusie: de ene 4,5 is de andere niet.

De Black Sabbath albums met Dio, vooral Heaven and Hell, zitten dichter tegen de 5 aan dan The Last in Line. Samen met Rainbow erbij komen absoluut geniale momenten net iets vaker voor dan met Dio. Wat echter niet resulteert is hogere scores voor albums van Rainbow afzonderlijk, want behalve Long Live Rock 'n' Roll vind ik hun albums te wisselvallig.

Nog vragen?

Nieuwstad
Ik blijf het verwonderlijk vinden dat je dit album beter en minder wisselvallig vindt als een Rainbow Rising. Maar verder geen vragen meer nee. Bedankt voor je uitleg.

avatar van Kronos
4,5
Dat kan te maken hebben met nostalgie en verwachtingen. Dit album draai ik sinds mijn 14de, Rising sinds enkele jaren. De erg hoge verwachtingen die ik had door het ontzettend hoge gemiddelde hier op MusicMeter werden niet ingelost. Enkel Stargazer verdient wat mij betreft het predicaat van regelrechte klassieker. Maar mogelijk 'groeit' de rest van het album nog.

5,0
Veel beter dan het debuut. Zag hem met zijn band LIVe in de Jaap Edenhal in 1982 dacht ik. Queensryche in het voorprogramma speelde al top, maar DIO ging erop en erover!(had destijds ook een wereldband met naar mijn mening Vivian Cample op gitaar )

avatar van Lau1986
4,0
Ook een heerlijke rockende plaat van Dio. Het begint eigenlijk al perfect met de opener.

avatar van gigage
4,0
Evil Eyes was de eerste song die ik op de radio hoorde van de aankomende release van The Last In Line, waarschijnlijk van dat Vredenburg concert. Nog steeds vind ik dit qua zanglijn en opbouw één van de betere songs op het album en doet nog aan de voormalig werkgever Rainbow denken ten tijde van Long Live Rock n Roll. (Het begin doet me nu aan speed of light denken van Iron Maiden haha)
De frantic opener We Rock, de titeltrack en de afsluiter Egypt horen toch wel bij de band's klassiekers. Sommige songs duren wat te lang (Breathless, One Night in the city (LA Connection pt 2) maar hebben dan weer prima solo's. Je kunt inderdaad niet ontkennen dat Dio veel naar het verleden heeft gekeken om dit album samen te stellen, maar ja, er zijn mindere erfenissen om naar te refereren.
Prima metal album derhalve. Speed at Night en Evil Eyes maar aangevinkt.

avatar van gigage
4,0
De deluxe is voor streaming beschikbaar en daar op toegevoegd staat het Pinkpop 1984 concert.
Met slechts 20.000 bezoekers en een wel heel magere bill (jimmy cliff was de afsluiter) lijkt het festival zijn langste tijd wel gehad te hebben (Werchter is the place to be). Dat maakt voor een artiest niet zoveel uit natuurlijk en Dio legt met zijn band (Campbell, Schnell, Bain, Appice) een gedegen concert op de mat. The Last in Line was nog niet op de markt maar de nieuwe songs lijken op genoeg bijval te kunnen rekenen. Niet het hele concert staat op deze deluxe want stand up and shout en straight through the heart waren volgens de aardschok de openings tracks. foto

4,0
Toch wat minder dan het debuut. We Rock, I Speed at Night,Eat Your Heart Out zijn opvullertjes. Daar staan tegenover geweldige nummers als het titelnummer en Egypt en One night in the city. Ook het geluid is een ietsje gelijkmatiger minder knallend als op het debuut, het klinkt net iets minder groots. Fijn album maar hier begon bij mij al de wens van wanneer keert hij terug bij Black Sabbath. Ik vind ook het niveau van de Dio albums langzaam maar zeker dalen per album.

5,0
Gamma 123 Killing the Dragon, Magoca en Master of the Moon zijn gewoonweg heerlijke Dio albums hoor.

4,0
Ga ik die eens beluisteren

avatar van milesdavisjr
3,5
Een plaat die wat mij betreft niet veel onder doet voor Holy Diver. We Rock vormt een prima opener en doet zijn naam eer aan. Het titelnummer (Dio heeft er een handje van zijn titelnummer op te blazen tot epische proporties) is een van de beste nummers op de schijf. Breathless doet mij weer wat minder, hoewel zeker niet slecht maar voor Dio's doen wat eenvormig. I Speed at Night, wat een tempo, energie en een riffs worden er afgevuurd, prima. One Night in the City is een midtempo song waarin het verhalende karakter een grotere rol lijkt te spelen dan in enkele andere songs van de plaat. Helaas kakt de plaat hierna wat in, hoewel afsluiter Egypt nog wel redelijk sfeervol is kan het niet verhullen dat het niveau van de eerste helft van de schijf niet wordt vastgehouden. Al met al maken al Dio's albums tot en met Strange Highways een vrij solide indruk, hierna werd het wat wisselvalliger.

5,0
En?? Gamma123 heb je nog iets beluisterd van Dio?

avatar van The_CrY
3,5
Na Holy Diver, dat de sound van de Dio solo band manifesteert en werkelijk voltreffer na voltreffer op je afvuurt, heb ik The Last in Line altijd ervaren als een pak minder. Aan live-favorieten nog geen gebrek hier, getuige de opener 'We Rock', welke ik zelf al niet zo interessant vind, en het epische 'The Last in Line', welke ik dan wel weer erg goed kan hebben. Afgezien van de eveneens vrij epische afsluiter 'Egypt', is de rest van de plaat eigenlijk een beetje gevuld met niets-aan-de-hand, relatief vrolijke rockers, zelfs. Niet dat de voorganger nou zo'n dreigend of depressief album was, maar naar mijn idee weerklinkt daar agressie in veel van de nummers. Het wordt hier nergens slecht, maar een 'I Speed At Night' klinkt als een mindere versie van 'Stand Up And Shout', en 'Eat Your Heart Out' is geen 'Straight Through the Heart'. Bij 'Mystery' moet ik toch even glimlachen om dat keyboardloopje; toch een verwijzing naar 'Rainbow in the Dark'. The Last in Line mist voor mij de echt in het oog springende nummers om op hetzelfde niveau te kunnen worden gezien als het debuut.

1. Holy Diver
2. The Last in Line

avatar van BlauweVla
3,5
Ik ben het er wel mee eens, dit is niet zo sterk als "Holy Diver". Het is wolliger en het knalt minder. Niet dat het slecht is, want er staan zeker wel sterke nummers op, alleen is dat op "Holy Diver" van A tot Z gelukt. Het openingsnummer "We Rock" vind ik de minste en de afsluiter "Egypt (The Chains Are On)" het allerbeste.

avatar van wizard
3,0
The Last in Line volgt het sjabloon van Holy Diver. Alleen zijn de pieken hier lager, en de dalen dieper. We Rock, I Speed At Night, Egypt en het titelnummer zijn de moeite waard. Voor de rest veel vrolijke niemendalletjes die weliswaar lekker wegluisteren, maar niet veel om het lijf hebben.

Toch een halfje erbij, zo erg is het nou ook weer niet.

1. Holy Diver
2. The Last in Line

avatar van milesdavisjr
3,5
Wat is dat toch met het tempo waarmee artiesten/bands voorheen met de snelheid van het licht met een nieuwe release op de proppen kwamen. Nu zal er destijds gemiddeld genomen onder de streep meer over blijven (als het gaat om fysieke verkopen) dan tegenwoordig maar het arbeidsethos leek/lijkt ook wel hoger te liggen in vergelijking met veel bands in het heden. Vaak waren deze platen ook nog kwalitatief goed van aard. The Last in Line vormt een degelijke opvolger van Holy Diver, maar is over de hele linie genomen net iets minder. Wat The_CrY hierboven beschrijft ben ik het wel mee eens. De toppers zijn net iets van minder allooi en de nummers die minder indruk maken (zoals Mystery) zijn op Holy Diver niet te vinden. Daar moet ik wel bij zeggen dat het geheel wel vrij solide klinkt en het titelnummer wat mij betreft niet onder doet voor de titelsong op het debuut. Een fijne worp van Ronnie.

Tussenstand:

1. Holy Diver
2. The Last in Line

avatar van Edwynn
4,0
Ik weet niet of het direct het ethos is wat ervoor zorgt dat er minder snel albums worden uitgebracht. Zowel vroeger als nu had je artiesten die hard werken en artiesten die niet zo hard werken.

Wel is het zo dat een plaat uitbrengen tegenwoordig per definitie verliesgevend is als je geen Taylor Swift heet. Dus moet je meer optreden om in balans te komen. Dan denk je twee keer na waar je je geld in investeert. Zeker als je in een relatief marginaal genre opereert.
Dio zelf brengt trouwens helemaal geen platen meer uit...

avatar van Wolfmother
4,0
Vanochtend tijdens de voorlopig laatste complete luisterbeurt betrapte ik mezelf erop met het gros van de nummers mee te zingen. Ze liggen makkelijk in het oor en zo'n stem spoort ook aan om mee te brullen.
Gewoon een dikke voldoende dus en Dio z'n debuut wint het puur vanwege de 2 absolute klassiekers die erop staan, maar deze staat zonder schaamte op 2

1. Holy Diver
2. The Last in Line

avatar van RonaldjK
3,5
Op een zonovergoten dinsdagochtend vertrok ik stipt om half 9 naar de Grote Stad, om de nieuwe Dio te gaan kopen in de grootste platenzaak aldaar. Dat moet 3 juli 1984 zijn geweest, want de plaat was nét uit. Opstaan, ontbijt en vertrek waren strak gepland: deze plaat moest ik onmiddellijk hebben!
Concerten in Vredenburg in december 1983 (ik had het van de radio opgenomen in KRO’s Rocktempel, hier een heerlijk verslag) en op Pinkpop in juni 1984 hadden bevestigd dat de groep een ijzersterk geheel vormde.

Iets na 9 uur betrad ik de winkel, waar slechts één medewerker rondliep. Op dit vroege uur zette hij nieuwe platen in de bakken, waarbij hij kéihard Gold van Spandau Ballet had opstaan. Het liedje met zijn sterke melodie en knallende congo’s denderde door de winkel met zijn grote oppervlak. Genieten!
The Last in Line had ik snel gevonden. Opnieuw een fascinerende hoes. Hier een oude beschaving met misvormde mensen in de schroeiende zon en dat lelijke demonachtige wezen van de vorige plaat. Op naar de kassa, afrekenen en snel terug naar huis.

Ik was razend benieuwd. Dio was de zanger die ik in 1980 met Black Sabbaths Heaven and Hell ontdekte, waarna ik zijn discografie ging ontdekken. Zo was ik getuige geworden van zijn ontwikkeling van de boogie-achtige hardrock van Elf, via de klassiek-beïnvloede hardrock van Rainbow naar de gitaarmuren van Sabbath. Vanaf Rising (1976) waren zowel de muziek iconisch als de allegorische teksten fascinerend. Op het debuut met Dio waren het beste van Rainbow en Sabbath samengekomen, waarbij het ultieme zangtalent de longen uit zijn lijf zong, mij opnieuw omver blazend.
Mijn favoriete ritueel volgde. Pas thuis de binnenhoes bekijken, daarna voorzichtig het vinyl eruit, het label ervan bekijken. Hoera, mijn favoriete: die met dat ruimteschip! De plaat ging op mijn het jaar ervoor verworven platenspeler met grote boxen. De naald daalde voorzichtig in de groef. Muziek op het volume dat mijn moeder haatte.

In 2002 zag ik de tweede film in de reeks Lord of the Rings van Peter Jackson en was enigszins teleurgesteld: het was goed, maar iets ontbrak. ‘Waar ken ik dat gevoel toch van?’ dacht ik toen, om uit te komen bij deze tweede Dio. Soms is een debuut zó goed, dat de opvolger, hoe degelijk ook, tegenvalt. Qua opbouw lijkt The Last in Line namelijk sterk op de voorganger. Ook na herhaaldelijk draaien concludeerde ik in die zomer dat dit een herhaling van zetten was. Ik had verwacht weer verrast en continu meegesleept te worden door Dio & co, maar dát ontbrak.
Nu ik het album weer draai (helaas heb ik dat vinyl niet meer, wel op cd) valt bovendien op dat de “grom” in zijn stem standaard was geworden. Overdaad schaadt, waardoor deze climax in zijn stem niet meer opvalt. Luister maar eens naar Breathless: continu die rauwe stem, maar als hij op 3'17" met lichtere stem zingt, pakt me dat opeens! Had Dio maar meer variatie ingezet... Zijn zangtechniek werd door Ken Tamplin uitgelegd in deze minicursus en meer in deze analyse.
Qua teksten bleef het interessant. In opener We Rock klinkt in de coupletten de levensvisie van Ronald Padavona; The Last in Line interpreteerde ik als zijn beeld bij het laatste oordeel, een echo van zijn Rooms-Katholieke jeugd; Mystery heeft een mooie tekst bij een nummer dat ik net iets te popachtig vond, een zwakkere versie van Rainbow in the Dark op de voorganger; in Egypt wordt een aangrijpend beeld van slavernij neergezet.

Genoeg over de zanger, Dio was een groep. Bij dit album geniet ik nog altijd van het gitaarwerk van Vivian Campbell (je zal als jonkie maar de schoenen van Ritchie Blackmore en Tony Iommi moeten vullen, maar het lukte hem!) en de nummers One Night in the City, Evil Eyes en Egypt. Op dat laatste nummer vloeien de klassieke stijl van Rainbow en het logge geluid van Black Sabbath samen. Her en der klinken de toetsen van Claude Schnell, die was toegetreden als volwaardig groepslid. Het ritmetandem Jimmy Bain en Vivian Campbell speelt herkenbaar hoekig en degelijk.

Ooit las ik de tip die BlauweVla in 2007 gaf, eentje die inderdaad werkt. Desondanks wordt duidelijk dat het qua composities minder is dan op de voorganger. Er was daarbij een format gevormd waaraan de band in alle bezettingen zou vasthouden. De creatieve ontwikkeling van de kleine man met de grote stem, mijn zangheld in die dagen, verflauwde.
Voor mij een dikke zeven voor dit album, mede dankzij het sterke spel van de groepsleden. Na de dikke negen (misschien gaf ik toen wel een tien) voor Holy Diver was dat een tegenvallertje.

avatar van B.Robertson
4,0
Degelijke opvolger van 'Holy Diver' en destijds mijn instroomalbum met pas later kennis van het debuut. Persoonlijk heb ik eigenlijk altijd wel een dalende lijn in het werk van Dio gezien, waar op 'The Last in Line' de verrassing er wellicht wat af was, 'Sacred Heart' vooral de eerste echte miskleun heeft met 'Shoot Shoot', en 'Dream Evil' de tijdgeest tegen waarin het hipper was met zoiets als Exodus voor de dag te komen, en het wegebben van de interesse bij 'Lock Up the Wolves', die weer volop aantrok met 'Dehumanizer', ware het niet dat dat met Black Sabbath is.

avatar van vielip
4,0
Ik vind deze net zo sterk als het debuut. Pas na deze werd het ietsje minder. Al kan ik volop genieten van de albums Sacred heart, Dream evil en Lock up the wolves. Klopt wel wat je zegt dat het destijds hipper was om met de oprukkende thrash stroom mee te huppelen maar dat zegt in feite niks of een album goed, minder of slecht is vind ik. Met name deze The last in line vind ik als album overall evenwichtiger dan het debuut op de één of andere manier. Daarop staan in de vorm van het titelnummer, Don't talk to strangers en Rainbow in the dark een paar fenomenale uitschieters. Die ontbreken hier wellicht (al komt het titelnummer akelig in de buurt) maar vind ik de lijn wat constanter.

avatar van B.Robertson
4,0
Klopt, de tijdgeest maakt niet uit wat de kwaliteit van 'Dream Evil' betreft, je kan hooguit zemelen dat, meer dan anders, praktisch ieder nummer een fade-out heeft en dat je Vivian Campbell liever hoort dan Craig Goldy, slaat wat dat laatste betreft misschien meer op het begin van disintegratie van de oude lineup, dan dat daar zo gekke veel verschil inzit.

avatar van MetalMike
4,0
Genieten, vandaag weer eens aangezet. Na jaren. En dan is het gewoon ronduit genieten! Niet de klasse van het debuut en minder verrassend, maar zelfs de nummers tussen de klassiekers door (Breathless, One Night In The City, Evil Eyes, Eat Your Heart Out) laten me smullen, elk op hun eigen manier. Intro'tje, solo, adlib'je hier en daar, een korte pauze of een gitaarriedel... eigenlijk elk nummer, behalve het commerciële gedrochtje "Mystery". "Evil Eyes" vind ik een subliem nummer om een B-kant te openen en de afsluiter is een klasse apart met een geweldige sfeer. En een zeer gedreven Dio. Zalig.

avatar van AstroRocker
4,0
Tsja, wat mijzelf betreft, de albums Rising & Long Live Rock and Roll van Rainbow en Heaven and Hell & Mob Rules van Sabbath draai ik nog regelmatig. Van Dio draai ik heel soms The Last in Line en Holy Diver. Ik kan mij meer vinden in Lock Up The Wolves en Strange Highways, welke vaker gedraaid worden dan de eerste twee van Dio. Maar al met al vind ik de band Dio toch (muzikaal) een maatje kleiner/minder dan Sabbath en Rainbow.

avatar van Kronos
4,5
Het viel me daarstraks opeens op dat het begin van Evil Eyes wel erg aan Opium Trail van Thin Lizzy doet denken.

avatar van RonaldjK
3,5
Verrek, ja klopt!

Gast
geplaatst: vandaag om 16:23 uur

geplaatst: vandaag om 16:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.