Rainbow - Rising (1976)

Twee van de Vijf Bandleden Waren Amerikanen (Vandaar Verenigde Staten Toegevoegd). Dat staat toch zeker haaks op wat er in de toevoegwiki staat bij land van herkomst: Bij groepen/bands moet het land aangegeven worden daar waar de groep is opgericht, ook al heeft de band/groep meerdere nationaliteiten.

Enerzijds wel triest zo'n mutilatie van de tracklist, anderzijds een curiositeit om het hilarische van in te zien zolang het niet gewijzigd is. De opbouw van de favoriete tracks gaat echter wel verloren met dit soort grappen.

Stem gewijzigd van 5,0 naar 0,5. Deze Amerikaanse metalband heeft op dit album het slechtste nummer aller tijden uitgebracht.

? Geen idee. Heb de tracklist maar opnieuw ingevoerd.

Dit Was een Early Heavy Metal Band (Vandaar Metal Toegevoegd). Band staat idd. op Metal Archives.

En ik zie dat ik de eerste ben die zijn favoriete tracks (opnieuw) aanvinkt.

Je zou opteren voor een waarschuwing aan de crewkant als je een wijziging in de tracklist goedkeurt met dergelijke ingrijpende gevolgen... als we nog iets van een actief development team gehad hadden.

Stem gewijzigd van 0,5 naar 5,0. Wat een tracklist! Mijn favorieten zijn Stargazer en A Light in the Black!!

Iemand moet de onderbouwing van de correcties in het importveld van de tracks hebben gezet en iemand heeft dat goedgekeurd, zo moet dit tot stand zijn gekomen. Dat was alles. Mijn verontschuldigingen als ik al te dramatisch overkom. Ook maar weer de favorieten aangevinkt.

Volgens mij stonden er oorspronkelijk ook de nodige bonus tracks bij. Zie:
Spinner - discogs.com

dynamo d die Previously Unreleased Bonus Tracks? Zijn weer in ere hersteld.

Super, dank je wel!

Hoezo dan eerst 0,5? Errug vreemd

Mijn stem geldt voor de tracklist die hier op MM staat. De versie bij mij thuis in de kast staat is altijd 5,0 sterren geweest. Heb je de overige berichten van gisteren gelezen?

Tarot Woman, Starstruck en vooral A Light in the Black. Haast ongelooflijke stukken muziek en A Light in the Black mag voor mij nog minuten echt furieus blijven doorgaan, maar Cozy (RIP) ging wellicht boos naar mij kijken. Ah, Ronnie, unieke stem en goed voor ons, samenwerking met schitterende gitaristen (Ritchie & Toni). Hoe definieer je een klassieker? Voor mezelf sprekende: deze! Met nederige buiging.

In de trant van dit topic heb ik deze plaat beluisterd.

Deze plaat staat in de platenkast van m’n vader, dus die heb ik vroeger al vaak gehoord. Dat ik het vrijwillig op zet is deze periode eigenlijk voor het eerst. Wat ik mij herinner van vroeger zijn uitgesponnen muziekstukken met het nodige theater. Al is de term theater er één die een toen 9-jarige Reijersen gebruikte. Nu ervaar ik het vooral als een album waar ze constant vol gas gaan. Vooral vocaal is dat wel een dingetje bij mij tijdens het beluisteren. Die zanger neemt nooit de tijd voor enige subtiliteit of rust. De stembanden worden elke song met de voet vol op het gaspedaal gebruikt. Ik ervaar dat als zeer vermoeiend. Muzikaal gaat het mij ook allemaal iets te lang door met gitaarsolo hier gitaarsolo daar en (meestal) uitgesponnen opbouw. Nummer dat me dan nog het meest opvalt is Starstruck met een refrein dat enige aanstekelijkheid heeft. Een toch iets andere ervaring bij de luisterbeurten nu in verhouding met hoe ik het uit mijn jeugd herinner. Grote twijfel van mijn kant ook of ik dit album wel punten moet gaan geven.

Wat doet een tiener als hij voorjaar 1980 is omvergeblazen door Black Sabbaths Heaven and Hell? Hij gaat op zoek naar de eerdere albums van deze mannen. Met Oors Muziek Encyclopedie als landkaart en de recensies en interviews uit dat tijdschrift voor het laatste nieuws ontdekte ik hun eerdere werk. Zoals deze plaat. Opnieuw werd ik omver geblazen met een vreemd symptoom tot gevolg.

Gedurende twee jaar lang schoot mij tijdens het laatste lesuur op vrijdag het intro van Tarot Woman te binnen. Vanzelf. De start met een zachte lage synthesizertoon, die in de handen van Carey als een vlinder uitfladdert, waarna de gitaar van Blackmore het na enig aandringen overneemt, gevolgd door de machtige openingsslagen van Powell, Bains basgitaar die een pompend ritme accentueert en tenslotte de majestueuze stem van Dio. Twee jaar lang bij Duits. Het weekend riep mij. De plaat zat in mijn hoofd.

De rest van kant A bleek niet zo sterk als de opener, maar nog altijd goed. Kant B vond ik dan weer van de buitencategorie. Twee composities die samen het verhaal vertellen over het blind volgen van een leider met grote verhalen, die hij niet kan waarmaken; het kaartenhuis stort in en verwarring resteert.
Stargazer met zijn licht-oosterse harmonieën, bijzondere midtempo groove en aan het einde de strijkers van een Filharmonisch Orkest. A Light in the Black met zijn dubbele basdrum, drie jaar voordat Motörhead dit tot de essentie van hun sound zou verheffen. Een lied zijn tijd vooruit.
Op het hele album fascinerende gitaar- en toetsensolo’s en dit alles naadloos vastgelegd door Martin Birch. Het kon niet op.
Achteraf gezien ook het startpunt voor diverse genres. Ik noem nwobhm, neoclassical, power-, symphonic en progressive metal. Hetzelfde geldt voor shredding. Ze hebben hun bestaan aan dit album te danken, maar waar zij vaak voorspelbaar zijn, was dat anders bij Rainbow in deze fase, waar grenzen werden verlegd.
Het beste album van Rainbow ooit, ook als de invloed op anderen nul-komma-nul was geweest. Heb ‘m op vinyl (die hoes!) en cd. Blijft übertop.

Een boude stelling misschien, maar er zit echt wel een kern van waarheid in. Ook ik schafte hem pas een paar jaar later aan, nadat ook bij mij Heaven and hell, maar ook latere (en achteraf gezien eigenlijk nauwelijks vergelijkbare) Rainbow-albums als Down to earth en Difficult to cure de deuren hadden geopend. Ik kan me dus niet helemaal verplaatsen in de muzikale ontwikkelingen zoals die tot aan 1976 in hardrockland plaats hadden gevonden, maar met de later opgebouwde kennis van nu van muziek uit die tijd, denk ik wel dat dit aardig klopt.

Natuurlijk kun je een band als Deep Purple als directe voorloper van Rainbow beschouwen, en met name een nummer als Highway star zal later ontstane genres als bovengenoemde mede hebben beïnvloed, maar vanaf Rising is veel duidelijker een rechte lijn te trekken naar pakweg Iron Maiden, Dream Theater, Queensrÿche en vele anderen. Het kan haast niet anders of de muzikanten uit dergelijke bands moeten hun oren hier ooit wel eens te luisteren hebben gelegd.

Inderdaad gaucho, het zijn allemaal ingrediënten naar de Grote Stroomversnelling die in '80 als nwobhm losbarstte: de riffs van Purple / Blackmore in Speed King, Fireball en Burn en die van Sabbath / Iommi in bijvoorbeeld Symptom of the Universe; ook Rainbows Kill the King van de volgende twee Rainbowplaten hoort in dit rijtje.
Vervolgens is het Motörheads Phil Taylor die vanaf '79 de dubbele basdrum systematisch inzet op het album Overkill.

De sologitaar evolueerde ook. Ik herinner me dat ik voor het eerst over een wondergitarist genaamd Malmsteen las toen hij in '83 opdook bij zowel Steeler als (kreeg meer aandacht) Alcatrazz. En omdat hun zanger Graham Bonnet daarvoor bij zowel Rainbow als MSG (met nog zo'n grondlegger qua sologitaar) had gezeten, kwamen alle lijntjes weer bij elkaar.
Malmsteen vertelde in interviews rond de release van zijn solodebuut ('84) het vak te hebben geleerd door Blackmores solo's vertraagd op tape te draaien en dan mee te spelen. Op zijn beurt wordt hij dan weer dé grondlegger van shredding, neoclassical en progmetal.

Beïnvloeden en worden beïnvloed, het is één grote kruisbestuiving!

Mooie verhalen mannen En wat mij betreft behoorlijk rake opmerkingen dan wel conclusies.

Er zijn bands uit de NWoBHM die in hetzelfde vaarwater als Rainbow zitten (veel melodie en teksten met fantasie onderwerpen), maar de stroomversnelling en de diy-aanpak kwamen van punkmuziek. Het gebruik van dubbele basdrum gaat verder terug, met bijvoorbeeld Ginger Baker en in navolging van hem Keith Moon. Wat snelheid betreft heeft Rainbow met dit album geen grenzen verlegd. Shredding op de gitaar gaat ook verder terug. Al was het maar door Ritchie Blackmore zelf, maar dan bij nog bij Deep Purple. De band die trouwens in 1969 al hardrock en klassiek bij elkaar bracht met hun Concerto for Group and Orchestra. Wat progressieve heavy metal betreft zijn King Crimson (In the Court of the Crimson King) en Rush (2112) dan weer belangrijker. Waarmee ik niet wil zeggen dat Rising geen invloedrijk album is, maar het voorstellen als startpunt van NWoBHM en al die andere subgenres die je noemt, dat gaat niet op.

Nee, inderdaad Kronos, hét startpunt is te sterk uitgedrukt, daarom noemde ik ook die andere namen en liedjes, een overzicht dat bovendien onvolledig is. En zeker, punk heeft hardrock/metal een schop tegen de bips gegeven, zoals ik in 1980 bij bijvoorbeeld Saxon, Maiden en Tygers of Pan Tang herkende.
Omgekeerd gaf Motörhead punk een boost, denk aan hardcore(punk) en bands als GBH en The Exploited.

Ginger Baker is inderdaad de eerste drummer (voor zover ik weet) die de dubbele basdrum in rock introduceerde. In de jazz werd hier al in de jaren '20 mee geëxperimenteerd (pedaal en drumstok), nu al een eeuw geleden. Dubbele baspedalen klonken in de jazz bij o.a. Rufus Jones en Stu Martin. Zie daar enkele invloeden op Bakers spel.
Je opmerkingen over King Crimson en Rush zijn ook terecht, wát een invloedrijke albums hebben zij vanaf '69 (In the Court of the Crimson King) en '75 (Fly by Night) gemaakt! Neemt niet weg dat ik Rising als het eerste album ervaar waarin ik alle (klassieke muziek)ingrediënten hoor die ik later bij gitaristen als Randy Rhoads, Yngwie Malmsteen en bands als Dream Theater of Gojira zou tegenkomen. Uitgezonderd natuurlijk de latere vormen van metal: thrash, death etc, genres die je bij de laatste twee namen terughoort.

Iemand die dit leest en al die namen en (sub)genres niet kent, vraagt zich misschien af of wij gék zijn. Beetje nerdy ben ik zeker, vind ik van mezelf... Die kruisbestuivingen vind ik namelijk razend interessant.

"Heavy Metal is extremely popular within nerd culture."

De rest van de grappige tekst (want veel herkenbaars) vind je terug op Music Map. Meteen 'Metal' aanklikken in de afbeelding of in de linkerbalk het icoontje van 'super-genres' zoeken en vervolgens 'Heavy Metal'.

lekker gaan slapen joh

Laat iemand vrij om een eigen mening te ventileren joh.

Even wat tegengas van Reijersen kan ik wel waarderen daar hij het hoe en waarom uitlegt en het voor mij interessant is te lezen hoe iemand die hardrock/metal niet apprecieert dat ervaart. Eigenlijk was het debuut van Rainbow geschikter voor hem of een song als Rainbow Eyes maar dat valt buiten het top 250 topic. Dat had ik een paar weken eerder ook wel kunnen schrijven maar ik zat te wachten op een Japanese only SHM-CD pressing van Rising om verder nog wat nuttigs te melden en ben momenteel de geluidskwaliteit van de standaard remaster en die Japanner te vergelijken en als het moet trek ik de '76 LP ook nog uit de kast.