Rainbow - Rising (1976)

Aangevraagd voor toevoeging op MoMe - edit- zelf al ingestuurd, dus staat in de wacht.
Van dezelfde makers als Last Days Here (Film, 2011) - MovieMeter.nl.

Faalhaas je moet gewoon echt gaan kijken. Ze slaan echt geen enkele periode over. Met veel liefde gemaakte docu. Vanaf zijn prille jeugd tot en met zijn dood. Alles komt voorbij. Ook Rainbow.
Maar het gaat voornamelijk over Ronnie. Diep respect voor die man! Hij bracht ook overal zijn eigen microfoon mee vanwege zijn indrukwekkende strot. Hilarisch.

Volgens mij draait hij niet in mijn woonplaats (Groningen). Bummer

Zwolle dichtsbijzijnd volgens mij.

Ja ga ik niet doen dan.

Is minstens even sterk als Long Live Rock 'n' Roll .
Hardrock dat ik alleszins wel kan smaken

Afgelopen zaterdag naar een Ronnie James Dio Memorial geweest. Werd dan maar eens de helft van dit album gespeeld. In 1 woord fantastisch, want het blijft een geweldig album.

Op YouTube is inmiddels een interview met toetsenist Tony Carey te vinden van bijna 11 minuten lang. Dit bij de Vintage Rock Podcast. Leuk voor de liefhebbers van dit album.

Rising is zonder enige twijfel een der beste hardrockplaten ooit gemaakt, zo niet de allerbeste. Verschenen in 1976, en nu - 47 jaar later - nog niets aan kracht en overtuiging verloren.
De opmaat tot de absolute topklasse waarbij alle superlatieven verbleken vormt kant 1, met de krakers Tarot Woman en Starstruck, om over te gaan in de totale apotheose van kant 2.
A light in the Black is natuurlijk fantastisch, zeker met de toetsen- en gitaarsolo's in het midden, maar het beste muziekstuk ooit gemaakt is het fenomenale Stargazer.
Woorden schieten tekort om de schoonheid van dit meesterwerk onder woorden te brengen. Die geweldige orkestrale bombast, de stuwende bas en drums, het ruimtelijke kader van licht naar de achtergrond gemixte keyboards , de magistrale gitaarsolo in het middenstuk en last but not least met de krachtige en loepzuivere stem van Dio: "World....now where do we Goooooooooooo.......kippenvel, muzikaal orgasme, echt......
Tel daarbij ook nog eens de schoonheid op van de compositie zelf: die subtiel gotische sfeer die het nummer in al haar energie ademt is onbeschrijflijk.
Dit was Rainbow op haar allerbest, met de beste line up die de band heeft gekend.
het enige minpunt van dit nummer is wat een Britse fan ooit verzuchtte : it ends.

Grotendeels mee eens. Nou alleen je waardering nog tot uiting brengen in het toekennen van vijf sterren.

Ah, ja.....gedaan inmiddels.

De enige reden om nogmaals te posten is om zo dit album weer bovenaan de updates te krijgen. Zie het als een weldaad: de ongelukkige die het nummer Stargazer nog steeds niet kent wordt middels deze posting hierop attent gemaakt, zodat hij of zij alsnog getriggerd wordt kennis te nemen van dit goddelijke werk.

Wee gij, hardrocker of metalfan, indien gij ooit het aardse inruilt voor het hiernamaals zonder Stargazer ooit beluisterd te hebben......

Ik vind Stargazer een mooi nummer hoor, maar het staat niets eens in mijn Rainbow top 10 denk ik. Te lang, en de melodie vanaf de brug is nou niet echt wereldschokkend. Voor mij gaat Rising meer over kant A.

De solo van Light in the black heeft eigenlijk best veel weg van die in Child in Time.

Toen ik het album voor het eerst hoorde, was Stargazer ook direct mijn favoriet. Maar inmiddels ga ik ook veel harder op dingen als Tarot Woman (wat een opener) en het vlot lopende Starstruck. Stargazer is in de kern wel een fraai episch stuk. Het orkest voegt écht iets toe aan de track, maar uiteindelijk gebeurt er net wat te weinig om er een lang nummer van te maken.

Toevallig heb ik van de week nog een redelijk mooi vinyl exemplaar op de kop kunnen tikken. Die had ik nog niet. Een, aan de labelsticker te zien, Amerikaanse release uit 1976 met een paar kleine beschadigingetjes aan het karton aan de zijkant. De frontcover is helemaal intact. Die tekening blijft toch aantrekken.

Ik heb ooit via marktplaats een vinyl-versie van Rising op de kop weten te tikken, waar vervolgens de plaat van Ritchie Blackmore's Rainbow in zat. Nog steeds een leuke plaat natuurlijk, maar toch jammer. Mocht iemand nog met de omgekeerde situatie zitten en daarvan afwillen, dan hou ik mij aanbevolen!

Hardrock en de jaren 70, het blijft voor mij een ideale combinatie. De wijze waarop werd geëxperimenteerd, de keyboard voegt in dit decennium nog echt wat toe aan het genre, het uitbouwen van een song tot epische proporties en dat allemaal gevat in een warme productie.
Niet dat in de jaren die hierop zouden volgen geen goede platen zouden verschijnen in het genre maar de jaren 70 ademen een en al charme uit.

Hoewel ik het debuut van Rainbow hoog aansla, kun je er niet omheen dat Ronnie en Ritchie een opvolger wilden maken van epische proporties. En het moet gezegd, dat is ze gelukt.

Tarot Woman laat er geen misverstand over bestaan, wat een energie en een overtuigingskracht.

Run with the Wolf is wat conventioneler van aard maar de venijnige zanglijnen van Dio houden je bij de les. Niks mis mee.

Bij opvolger Starstruck is de ritmesectie lekker op dreef, ook nu valt de energie weer op, wederom een prima compositie.

Do You Close Your Eyes vormt de eerste track die weliswaar een voldoende scoort maar waar ik wel het gevoel heb dat er meer in had gezeten, wellicht ingegeven door het wat eenvormige refrein.

Als je deze onheilspellende klanken uit een keyboard weet te halen dan ben ik om. Stargazer hoort natuurlijk thuis in het kabinet der monsterlijk uitgebouwde nummers. En dat bedoel ik positief. Hoewel het mij wel wat korter had gemogen is dat ook een beetje azijn pissen van mijn kant.

Afsluiter A Light in the Black is ook al weer zo'n uptempo kraker, men laat er geen misverstand over bestaan. Was het debuut misschien nog wat voorzichtig van aard en werden de ambities misschien nog in toom gehouden, gaat men op Rising helemaal los.
Beluister het middenstuk van A Light in the Black en het is alsof je de hoes van Rising wordt ingezogen en onderdeel bent geworden van alles wat zich afspeelt op de achtergrond.

Rising wordt terecht gezien als een klassieker in het genre. Hoewel enkele songs net te lang worden uitgesmeerd is dat deels misschien ook wel de kracht van de plaat.