Motörhead - Orgasmatron (1986)

Het eerste album van Motörhead als viertal. Het melodische dat Brian Robertson op Another Perfect Day inbracht, is met z’n vertrek ook weer uit de muziek van Motörhead verdwenen. Orgasmatron is een hard album dat vijfendertig minuten doordendert. Deaf Forever is dan ook een passende titel voor het eerste nummer.
Het is ook meteen het beste nummer op het album, hoewel Nothing Up My Sleeve en Doctor Rock er ook mogen zijn. De rest van de nummers vind ik minder de moeite waard. Niet slecht, maar ze weten niet dezelfde indruk als de drie voorgenoemde nummers te maken. Als geheel zou ik Orgasmatron precies zo omschrijven: niet slecht, maar ook niet indrukwekkend.

Persoonlijk vind ik dit nog wel een mooi Motorhead album van de oude stempel, net als de opvolger rock And Roll dat met een paar klassiekers ook nog is! Vanaf 1916 gingen ze beduidend harder spelen, en gingen ze qua snelheid en intensiteit toch wel de metalkant op

de op No Remorse uitgebrachte tracks* van het nieuw gevormde viertal geven alle ruimte aan de twee gitaristen maar dat wordt hier grotendeels de kop ingedrukt. Beetje jammer. Andere producer waarschijnlijk. Maar verder een prima plaatje.

* killed by Death, Steal your Face, Snaggletooth, Under the knife ( slow en fast) , Locomotive

Het niveau van de solo's op Orgasmatron haalt m.i. dat van die nieuwe No Remorse tracks niet. Een voor mij groot mysterie waarom No Remorse flitsende solopartijen heeft en men op Orgasmatron als een stel beginners soleert. Niet alle nummers op Orgasmatron hebben solo's overigens. Bill Laswell produceerde dat album. Vic Maile en Guy Bidmead produceerden Killed by Death en de rest van die nieuwe tracks. Misschien dat die die gitaristen meer achter de broek zaten met keer op keer opnieuw inspelen en die Orgasmatron-producer snel tevreden was.

Tja, drie jaar tussen twee studioalbums was in die tijd een eeuwigheid. We spreken dan al bijna over een come back album, nietwaar?
Er was in die tussentijd al een boel verandert aan het stevige muziekfront dus ik denk dat de producer er een moderner sausje overheen heeft gemikt. Lange solo's is eigenlijk wel een beetje seventies, toch.

Die tijdspanne zou zich nogmaals herhalen tussen de albums Rock 'n' Roll en 1916 toen men andermaal op zoek naar een nieuw label was (dat duurde twee albums bij Epic en men kon weer verder op zoek). Another Perfect Day verkocht destijds niet goed genoeg en menig label had geen interesse in Lemmy en co.

Dat was echt seventies dat je naar een Deep Purple en later Rainbow concert ging en er slechts zeven of acht songs gespeeld werden en daar zijn er gelukkig nog meer voorbeelden van, zo met die ellenlange solo's.

Topalbum van Motörhead. Geweldige nummers in Deaf Forever, Mean Machine en Orgasmatron

Motörhead – Orgasmatron (Deluxe Edition)

Gekocht in augustus 2023 bij Amazon.nl voor de prijs van 11,99 met als beloning het album zelf en een tweede schijf met een tweetal B-kantjes en een alternatieve versie, alsook een verslag van een BBC In-Concert van 13 oktober 1984, verdere details via bovenstaande link.

Dit is album nummer zeven (we vergeten even On Parole natuurlijk) en het is een nieuw begin na het vertrek van Brian Robertson: een nieuwe label GWR wat een samenwerking is tussen de groep en hun management, een atypische producer voor deze Orgasmatron maar ook twee gitaristen.

Omdat Lemmy niet kon kiezen, traden ze allebei in dienst als gitarist: Phil Campbell en Würzel (aka Michael Richard Burston, overleden op 09/07/20211). In het boekje verwijst men naar het vroege idee om bij Motörhead bij het begin al met twee gitaristen te werken, met name Larry Wallis en “Fast” Eddie Clarke. Op de drumvellen verwelkomen wij Pete Gill.

Stiekem vind ik wel een heel goed album, het is opnieuw een Motörhead die de nieuwere richting sinds Another Perfect Day verder verkent, met een aantal rasechte krakers: Deaf Forever, Doctor Rock en het fantastische titelnummer Orgasmatron (Lemmy's haat voor religie en ideologie). De bonuscd is ook meer dan de moeite, ook voor mij persoonlijk.

Ik heb het nog eens opgezocht: op 23/11/1987 was ik aanwezig op het concert van deze Motörhead in de Vooruit te Gent, openers waren Destruction en King Diamond. Geweldig concert van Motörhead waarbij de eerste bassakkoorden van Lemmy het publiek een halve meter achteruit deed deinzen (en mijn tere trommelvliezen een hele tijd nadien hebben moeten recupereren). Dat waren nog eens tijden.