Vince Staples - Vince Staples (2021)

Heerlijke kopstoot, deze nieuwe van Vince. Meer moet dat niet zijn.

Komt dit ding fysiek uit of hoe zit dat?

Een van mijn favoriete rapperts van dit moment. Na drie luisterbeurten lijkt het erop dat dit album weer een schot in de roos is. De 22 minuten gaan heel snel voorbij.

Law Of Averages on repeat!!!

Heerlijk plaat van vince weer! De man heeft nog geen slecht album uitgebracht en dit kan wel eens een favorietje worden. Ontzettend gefocused strak album, all hits no filler!

Ik heb Vince Staples al altijd 1 van de hardste rappers gevonden sinds zijn feature op "epaR" van EARL.
Alleen zijn veel van zijn albums toch altijd een mengelmoes van plusjes en minnetjes. Ik denk nog steeds dat hij een "classic" in zich heeft en dat dat nog uit hem moet gaan komen.

Dusver is dit weer een fijn kort plaatje wat in vele opzichten een gevolg is van FM! (Mijn favo Vince album dusver). Weer voornamelijk beats van Kenny Beats en weer redelijk kort met een saamhorig geluid.

Toch hoor je momenteel een meer volwassen geluid van Vince en ik denk ook dat hij steeds meer in zijn "pocket" gekomen is.

Ik blijf moeite houden met Vince Staples. Unieke en ook toffe rapper, maar zijn album pakken mij niet echt. ARE YOU WITH THAT? vind ik heel vet, alleen trekt hij die lijn niet door. En zodra ik er weer lekker in zit is het album afgelopen.

Eerste plaat in drie jaar en ze heeft de lengte van een fuckin' EP'tje. De twee meest recente 'albums' van Staples vullen SAMEN nog geen drie kwartier. Waar de fuck slaat dat op? Is het hebzucht? Luiheid? Trolling? Artistieke hoogmoed?
Meer dan duizend dagen voor (niet eens) 22 minuten. 22 minuten vol pijnlijk middelmatige rhymes en beats die je 10 seconden na afloop al bent vergeten. Don't believe the hype.

Vince Staples was eigenlijk altijd al kort van stof. De meeste van zijn releases trekken het een goeie twintig minuutjes. Zo ook deze nieuweling, uit drie jaar na z'n 'FM!' : 22 minuutjes. 10 korte nummers dus. Opvallend deze keer, de plaattitel. Deze keer is 't gewoon 'Vince Staples', maar verre van toevallig! De lyrics zijn essentieel. Hier krijg je gewoon een glamourloos, ijzingwekkend open boek door Vince over Vince zelf. In plaats van door te bazelen over gewoon dezelfde verhaaltjes, laat ie weten dat een mens met ouder te worden anders aankijkt op wat voorbij is. En man, al van bij de opener word je deelgenoot van 'de echt criminele shit' die z'n jeugd diep inkerfde, die afschuwelijke golf waar ie als 'een beach boy' op meereed. Over z'n paranoia intussen daardoor voor vergeldingen, tot en met angstvallige wapendracht en z'n huiver om fans te benaderen. "We gaan gebroken de dood tegemoet of we leven met gebroken harten", horen we op 'The Shining'. 
Bij uitzondering wordt 'Law and Average' gekleurd door een Bon Iver-verwante sample. Voor het overige is deze plaat performance door Vince en Vince alleen, recht in het midden. Hoogst persoonlijke, intieme, deprimerende songs. Ze lijken muzikaal helemaal gestript, absoluut geen featuring guests, ze drijven vrijwel alleen maar ijskoud en tegelijk zo verzengend op trage hooks, met vaak lief lijkende gangsta funkmuziekjes en de flow van zijn rapstemgeluid. Een bijzonder beklijvende manier van rapperformance hier. Vince blijkt op deze plaat andermaal niet voor één gat te vangen! Z'n moeder krijgt wel een plaatsje in 'The Apple and the Tree', het 'de appel-valt-niet-ver-van-de-boom-intermezzo', waar we horen hoe ze ook al z'n vader uit de bajes moest proberen te liegen. En ook een jeugdvriend krijgt een minuutje met z'n hachelijke getuigenis op 'Lakewood Mall'.
Beklijvende muziek maken op zo'n authentieke manier, het getuigt van grote klasse. Na Tyler, The Creator laatst, is dit een nieuw absoluut rap-hoogtepunt dit jaar van een talent dat resoluut z'n eigen weg gaat!

Klinkt als meer van hetzelfde, maar ik mag Vince wel Sowieso beter dan het matige FM! waar één briljante banger op stond (Feels Like Summer).

Gewoon 'n losse bedenking. Persoonlijk moet ik toegeven dat platen zoals bv. die van Vince Staples hier of een Tyler, The Creator of nog andere voor mij een stuk toegankelijker zijn geworden sedert er apps als Genius bestaan. American English is sowieso al wat moeilijker te begrijpen dan het gewone Engels. Met de American slangtaal van Los Angeles bv. wordt het dan soms al helemaal moeilijk. Leuk en verhelderend bij Genius is bovendien ook dat bij de lyrics vaak opmerkingen vermeld staan, soms van de muzikanten zelf, die de achtergrond van de song een stuk verduidelijken. De muziek is voor mij al een heel belangrijke zaak. Maar die wordt alleen maar mooier als het hele plaatje goed begrijpbaar kan binnenkomen. Is wellicht ook de reden waarom Vince' plaat ginder zo goed onthaald wordt.

Op RYM wordt ie anders genadeloos hard de grond in geboord met een schokkend laag gemiddelde van amper 2,96

Nou ja, het album is pas uit, hopelijjk stijgt dat nog wat.

Wist je hoe we dat deden vóór Genius? We deden zelf research. We bestudeerden die teksten tot we begrepen wat ze zeiden, en dan nog wat langer om erachter te komen wat ze precies bedoelden. Bizar, I know.

Juist. Genius is heel vaak heel summier. Intussen is 't gewoon ónderdeel geworden van research, een zetje voor al wie zich in iets meer interesseert dan de loutere song.

Ik bemoei niet, maar je klinkt nu echt als iemand die z'n twaalfdelige encyclopedie verkiest boven de interwebs, bruv.

Ik ben trots op je. Maar ook uitermate blij dat Genius nu bestaat.

Ik ben inderdaad een grumpy old man geworden.

Potverdrie Are You With That is toch echt uitermate hard. Kenny Beats is ook echt een ondergewaardeerde producer; vind hem vaak originele maar harde beats opleveren. Moet het gehele album nog wel luisteren.

Ik kan mij nog tijden herinneren dat we met de boot naar de VS vaarden en met de stoomtrein van de oostkust naar de westkust trokken om daar bij de groenteman in een anoniem dorpje te vragen waar de desbetreffende artiest woonde zodat we tekst en uitleg konden vragen. Vaak wilde de groenteman dit niet vertellen en was de reis voor niks... Mooie tijden, dat wel.

Chill plaatje van Vince Staples. Zijn wat monotoon, lethargisch klinkende stem doet op een vreemde manier ook wat warm aan, iets waar ik al 'ns tevreden van in slaap dommel (positief bedoeld). Geen features ook, buiten de soulvolle bijdrage van ene Foushée. Knap, zonder meer!

3,5 sterren

Ik word hier toch niet echt warm van. De openingstrack is wel weer ouderwets lekker, maar de rest vliegt zo voorbij; en niet alleen vanwege de korte speelduur... Jammer dat Staples al tijden ver achterblijft op het niveau dat ie zijn eerste 2 albums haalt.