IDLES - Crawler (2021)

Hemels. Wanneer ik naar de nieuwe plaat CRAWLER op de koptelefoon luister bespeur ik de opgekropte frustratie en sluimerende agressie die de band IDLES overheersen en als een vulkaan op het punt van ontploffen staat. De onweerstaanbare goesting wordt hierdoor bij mezelve zodanig opgewekt dat ik me moet bedwiningen om niet als een wildeman om me heen te meppen en het interieur van mijn nederige woning tot moes te verpulveren. Waar is toch de dwangbuis tijdens deze aanstekelijke muziek dat enkel kan leiden tot complete anarchie en chaos?

Meest overtuigende performance van Talbot this far.
Laat ik gewoon zeggen wat ik nu hoor: Joe heeft Soul.

Schrijf je altijd in jezelf?

Wat bedoel je precies met dit filosofische vraagstuk?

Meestal schrijf ik inderdaad wat gedachtengangen op. Het zijn geen volledig geconstrueerde beargumenterende beschouwingen.

Misschien mijn remark door een andere bril lezen.
Vond het gewoon vette shit, ouwe.

Voor de geïnteresseerden, ze hebben in een klein half uurtje een geweldige performance gegeven bij 'In the basement'. Zie https://youtu.be/7rdSlshLV9U

Als ik naar mijn LastFM kijk zie ik dat bijna 1000 nummers heb beluisterd van dit album. Al vanaf de eerste luisterbeurt klikte hij helemaal en vol overgave. Het album is (g)rauw, donker en intens, vanaf minuut 1 gaat het gaspedaal vol in. Bijna elke week komt hij wel een keertje in zijn geheel langs. The Beachland Ballroom is mijn persoonlijke favoriet, nauw gevolgd door Car Crash en The Wheel.

De volgende evolutie in de reis van IDLES, ik kan niet wachten op wat de volgende bestemming gaat zijn.

knettergoed optreden op Pinkpop 2022! Hier ga ik vast meer van luisteren

Wereldoptreden op Werchter. Joe Talbot is een geweldige frontman.
Car Crash is favoriet geworden, wat een nummer, en live nog beter dan op plaat.

Idles staat met zijn topalbum 'Crawler' voor de grote doorbraak. deric raven 's laaiende review, ergens hierboven, nog eens herlezen en al opgesnoven hoe ook in 't publiek hier op Rock Werchter 2022 de verwachtingen torenhoog gespannen staan. 't Begint te dagen: straks op de Main Stage wordt het hun grote lakmoestest. Vrijdagnamiddag, 1 juli, staat de Idles-bom te ontploffen?

We komen intussen al van ver van over de wei, maar precies als vanuit de underground waait de Bristol-postpunk van Idles al toe. De verre vocals van zanger-frontman Joe Talbot brengen Jim Morrison in trance terug onder de Werchterse hemel of ook een dan héél furieuze Iggy Pop. We zien Talbot, met zijn Verhofstadt-tandspleetjes en beaderd voorhoofd, hij staat daar wild ogend oog in oog met zijn publiek. Wees gerust, hij spreekt ze even vaak doorleefd smilend, heel open en innemend toe. Ha, hilarisch is Idles wildbebaarde leadzanger, Mark Bowen. In zijn met fiftiesbehang bebloemde lange jurk beenschaart ie voortdurend als een psychiatrische AC-DC-er over het podium en uiteindelijk duikt ie, netjes onder de stagediving-verbodsbordjes, mooi de massa in. Bassist Adam Devonshire doet zijn werk niet minder vervaarlijk. Goed, samen met  Lee Kiernan en mokerende John Beavis doen ze eigenlijk allemaal niks onder in totale weirdness. Nog maar eens een heftig scanderende band hier. Wilde postpunk. Het leven in Idles' moshpit oogt helemaal op zijn ruigst. Een massa adrenaline hebben die kerels, constant Engelse f**ck-offs, geweldige drums, microfoons tierend bijna half afbijten, een totaal imponerende sound! Zanger Joe doet geen moeite, nee, geen moeite om mooi in de toon te zingen. Zelfs in zijn 'zoetere' nummers als 'A Hymn' niet, waar het foute zo charmant opvalt. Maar wat een karakter en power stralen hij en zij samen uit. Dan kom je meteen met héél veel weg. Maakt zo dat de halve zopas nog zonnende wei al uit het lome zand is rechtgeveerd. Indrukwekkend. Kennen ze nu plots Idles, dat zijn verraste toehoorders stelselmatig alleen maar ziet vermenigvuldigen. Wordt het ook even tijd om met de al uren vooraan insijpelende mentaal afwezige Metallica-fans te dollen. Ze zijn er al overal, ze zijn net als het nu weer goeie weer, dé vaststelling van de dag. "Save your energy, nooit gedacht ooit met jullie de frontstage te delen", grapt ie, geen greintje kwaadaardig. Maar behoorlijk maatschappelijk gedreven ook, Idles. "Long live the immigrants in your country and in mine" en nog zo wat items.
De passage van Idles, da's gewoonweg een verpletterende nieuwe festivalact aan het firmament, uniek om die te zien en te herzien. Voldoening tot in het lyrische bij iedereen die er al spontaan voor openstond. Een groep sindsdien fier vermeld door wie daar ter plekke door hen werd omgewalst. Zo was het, je zag het zo, op en heel ver over de Werchterwei, een zuivere vijf sterrenprestatie!
Setlist: 'Colossus', 'Car Crash', 'Mr. Motivator',
'Mother', 'Divide and Conquer', 'The Beachland Ballroom', 'Never Fight a Man With a Perm',
'Crawl!', 'A Hymn', 'The Wheel', 'Danny Nedelko',
'Rottweiler'.

Na het optreden op Pinkpop toch gemotiveerd om deze plaat een nieuwe kans te geven en hij bevalt me nu een stuk beter. Vind het tekstueel nog steeds een beetje zwak af en toe (vooral New Sensation en King Snake), maar de geluidsmuur die de band hier neerzet is toch weer behoorlijk indrukwekkend. Met The Wheel nu als nieuwe favoriet, met een goede koptelefoon op stampt die bijna net zo hard als Colossus. Moet bij het openingsnummer alleen altijd erg aan Angel van Massive Attack denken, totdat Joe begint te zingen hoor ik de "love you love you love you love you" uit dat nummer altijd zachtjes in mijn hoofd nagonsen.

Zet deze toch nog regelmatig op. Vind vooral het rauwe stemgeluid in Beachland Ballroom en Crawl! erg gaaf.

Ik vond het al een geweldig nummer, maar de live versie van Beachland Ballroom in jouw link(los te bewonderen op https://youtu.be/caeOaPDgNwE ) is nog vele malen mooier. Zelden een zanger zoveel zien geven tijdens een nummer.

IMHO is Beachland Ballroom tot nu toe de beste song van dit decennium. There, I said it.