The Slow Show - Still Life (2022)

Haha ok! Ik vind Slippin’ echt tranentrekkend mooi. Beste van de plaat.

Dé reden dat ik hun derde album praktisch nooit heb beluisterd en blijf teruggrijpen naar de eerste twee. De productie van de derde was een drama.

Grappig, ik heb het album één keer geluisterd en dit nummer sprong er voor mij uit. Duidelijk beter dan de andere tien.

Rare Bird is een van de mooiste nummers van The slow show. Prachtig.

Ik begin steeds meer een haat-liefdeverhouding te ontwikkelen met The Slow Show.

Ik heb ze rond hun debuut meerdere keren live gezien en ook White Water grijs gedraaid, maar hun opvolger vond ik al minder en eigenlijk bekruipt hetzelfde gevoel me nu ook weer. Het is voor mij echt over de rand van de kitsch. Dat lage gekrakeel van de zanger (als de Nickelback van de pop noir), de songs die maar niet echt willen pakken, maar vooral helemaal plat geproduceerd en kapot gecompressed zijn. Het staat me steeds meer tegen.

Elke keer probeer ik het weer hoopvol, maar elke keer haak ik weer af, ook weer bij dit album.

Als ik dan White Water weer beluister hoor ik dat veel van die (kitscherige) elementen ook al aanwezig waren, maar misschien nog net aan de goede kant van de lijn, voor mij.

Het lijkt alsof de liefde bekoeld is, jammer. Want het is een band die potentieel echt mijn ding zou kunnen zijn gezien wat ik verder nog luister.

Welke elementen zijn voor jou nu dan net over de lijn? Gedurende de albums merk ik juist daarin veel meer balans en nuance, geen krachtpatserij en precies hier en daar spaarzaam een trompet, piano of koortje.
Daarnaast denk ik dat je met Mountbatten, Rare Bird, Weightless, Woven Blue en ook Blinking echt totaal andere liedjes hebt dan op het debuut. WW is een fantastische plaat maar ik had het idee dat ze daar nog niet echt een idee hadden wat ze zelf allemaal wilde.

Ja ik snap wat je zegt. Op een bepaalde manier wordt hun sound wel steeds meer gefinetuned, maar ook (ingetogen) pompeus. Ik kan het ff niet beter verwoorden. Komt ook door de compressie op alles, ik stoor me daar écht aan. Maar ik vind de zang ook gewoon irritanter geworden, alsof het maniertje steeds doorzichtiger wordt. Stonden daar nou geweldige songs tegenover dan had het me minder gestoord, maar ook dat valt me per album meer tegen.

Ik vind het lastig te duiden, maar het is dus de sound, de compressie op alles, de composities die ik matig vind die het allemaal aan de verkeerde kant van de lijn doen belanden voor mij.

Misschien ben ik een totale audiobarbaar, maar welke compressie? Kun je eens benoemen in welk stuk dat bijvoorbeeld specifiek heel storend is, dan kan ik begrijpen wat je bedoelt.

Het opnameproces in lockdown heeft z'n beperkingen gehad, waardoor niet alles in dezelfde opname ruimte is ingespeeld. Veel niet eens in een studio, gewoon in verschillende huiskamers.
Dat heeft ook geresulteerd in digitale syth oplossingen, waar in het orginele idee accoustisch ingespeeld zou worden. Daar ligt ook de rede waardoor er relatief weinig koorwerk en drums te horen is.
Met al die hobbels is het meer een wonder dat er nog er een fijn beluisterbaar album ligt.
Zonder die keuzes was er geen album #4 geweest.

Toch wel weer een fraai album. Productie is wat gladjes. Had liever wat meer een 'Elbow'-achtig productie gehoord. Wat minder zoet. Hier en daar een (klein) beetje een 'Coldplay'- gevoeletje (da's niet best) - maar dat zijn maar kleine momenten. Vrouwelijke vocalen bevallen me goed. 'Rare Bird' is een toppertje. Wie zijn die dames? Vind het niet terug op de albuminfo op Discogs. Klinkt een beetje als CocoRosie...

Kesha Ellis denk ik, zong ook mee met de vorige tour.

Maar wie er op Rare Birds zingen wordt niet vermeld in de albuminfo. Opvallend (maar mss zie ik het over het hoofd). Het is niet één zangeres. Het is een duo, als ik het goed hoor. Klinkt echt als de dames van CocoRosie.

recording info on album cover: Backing Vocals:
Kesha Ellis ( Anybody Else Inside & Who Knows )
Claire Foley ( Rare Bird & Blinking )

All Brass: Matthew Palmer
Weightless: Co-written with Andreas Ernst.

Hoe kom je aan die info? Ik zie op de binnenhoesafbeelding bij discogs staan dat ze track 8 en 9 voor haar rekening neemt. Dus niet Rare Birds.

Ellis doet track 2 en 10.

Wie er op Rare Birds de backings doen wordt niet vermeld.

info komt van Album presentatie afgelopen weekend at RoughTrade te London. Waar Rob, Fred, Joél en Chris enkele nieuwe songs live speelde.
nr. 9 Hey lover heeft geen femal backings, dus hoesinfo klopt net niet.
De verstopte backing vocal op Hey lover zijn van Frederick.
en Claire is de partner van gitarist Joël..... recording in lockdown maakt creatief.

Toppertjes zijn overduidelijk Slippin’, Blue Nights en Weightless!

Wat een prachtige plaat wederom! Vandaag begonnen en maakt reeds zijn derde ronde. Alsof ik een warme jas aantrek. Hier durf ik gerust te openen met 4,5*

Bijzonder rare gang van zaken bij mijn pre-order, die uiteindelijk een late-order bleek. De plaat was uitgesteld, en waar hij eerst magneta zou worden (de reden voor mij om te pre-orderen) is er door gebrek aan kleurstof gekozen om de plaat toch wit te maken. Vervolgens hoor ik van veel vrienden toch pressfoutjes, vertragingen, onzuiverheden. Op de binnenkant van mijn plaat zijn ook serienummers(?) gekrast met een mesje of iets, zéker niet machinaal gedrukt, middensticker laat na 1 draaibeurt los. Niet wat ik van ze gewend ben.

Is er dan niks heilig, zeker wel: Ik schaar deze na hun debuut als gedeelde nummer twee in hun euvre! Waar ik de tweede veilig vond en de derde al veel meer experimenteel, is Still Life de meest volwassen plaat geworden die ze tot nu toe hebben gemaakt. Zoals ik al eerder aangaf hoop je bij sommige bands dat het gewoon consistent blijft, ook al zou dat een beetje herhaling van zetten zijn: bij deze band niet anders. Met Rare Bird, Weightless, Anybody Else Inside, Blinking, Breathe en Woven Blue hebben ze gewoon weer dijken van nummers gebouwd. Verhoogd met een halfje.

Heerlijke plaat om aan te zetten. Mooie en gevoelige nummers afgewisseld met wat meer tempo.

Derde plaat van de SlowShow blijft met afstand de beste maar deze komt in de buurt!

Ik probeer het steeds weer met deze band maar het klinkt allemaal zo gemaakt, zo glad en zo theatraal. Die stem van de zanger: ik kan er echt helemaal niets mee.
In de basis zijn het goede songs, de productie is me echter ver over de top.

Ik heb het nog eens een kans gegeven in de hoop terug met plezier te luisteren naar deze band, zoals op de eerste 2 albums. Maar helaas, het doet me helemaal niets meer, in tegendeel, het stoort zelfs heel erg. Ik geef zelden lage cijfers omdat ik vind dat je niet kan oordelen over iets wat niet je stijl is of kan vergelijken met voorgaande albums, maar hier ben ik genoodzaakt een dikke onvoldoende te geven. Mijn excuses voor de fans.

Heel anders dan de albums van Opeth en Van der Graaf Generator. Maar ook deze mag er best wezen.

Het is precies wat je verwacht. Voor de liefhebbers (zoals ik) is dat fijn.

De hype lijkt er een beetje af hé...

Een geweldig album, kan zo op de repeat.....

Geen slecht album maar waarom klinkt The Slow Show steeds meer als The National? Back to the Slow Show roots lijkt me een beter plan.

Omdat misschien The Slow Show vernoemd is naar een nummer van The National en ze dezelfde muziek vanaf album een al maakte als The National?

Nou.... ik vind beide bands erg goed en ik hoor naast overeenkomsten toch ook wel grote verschillen.

The National zie ik meer als een Rock band met veel ballads.

De Slow Show kan ik met de beste wil van de wereld geen Rock band noemen. Wel een band die uiterst sfeervolle en melancholische muziek maakt, met een dikke knipoog naar The National.

Een van mijn favoriete bands. Ik heb enorm uitgekeken naar dit album maar ik draai hem bijna nooit. Als hij dan toch op de platenspeler ligt dan is er met vlagen wel kippenvel (Slippin', Rare Bird, Weightless, Breathe, Mountbatten). Nergens grijpt het mij zo bij de strot als het debuut of als het onvolprezen 'Lust & Learn' wat ik inmiddels wel als hun beste plaat beschouw. Ben zelfs bang dat deze Still Life de band toch iéts teveel heeft doen stilstaan... geen eindejaarslijstje.

Ik had dit ook kunnen schrijven.

Heb het niet veel gedraaid ook. Misschien toch overkill? Uitgekeken op het 'trucje/stijltje'? En toch als ik dan iets voorbij hoor komen is het weer mooi.

Ik maak niet vaak mee dat een band redelijk innoveert en dan het album erna toch weer terugschakelen. Ik noemde dit altijd het meest volwassen album en ergens klopt dat: de formule komt hier tot ultieme perfectie, maar we hebben hem nu te vaak geproefd om nog lyrisch te zijn. Lust & Learn was geen stijlbreuk maar voegde wel moeiteloos nieuwe kleuren toe aan het Slow Show Universum. Alsof de band het ook weet: stilleven, stilstaand, het oude preserveren...

Wellicht komt het ook omdat dit het pandemie album is. Heb ergens gelezen dat de band amper kom samenkomen, wellicht dan juist geen fratsen maar consistentie?

Monsieur': "Wellicht komt het ook omdat dit het pandemie album is".
Opgenomen in de zwaarste lockdown periode, toen er niets kon. En met die achtergrond is de creativiteit die wel kon optimaal benut. Voor een "overlevings album": petje af .