Rolling Blackouts Coastal Fever - Endless Rooms (2022)

RBCF, dat is het leven vieren

Aangename verrassing dit!!

Volgens mij gaat 2022 echt een goed muzikaal jaar worden. Zoveel interessante nieuwe releases. Deze van RBCF is daar zeker ook een van.

Nieuwe single, Tidal River

Hopelijk beter dan hun vorige plaat, maar vrees dat het voor mij bij die ene EP blijft met het geweldige French Press.

Meh, sindsdien zijn ze juist beter geworden.

Dat was een geweldig nummer, klopt helemaal. Maar het overige dat ze hebben uitgebracht is ook heel erg de moeite.

Begrijp me niet verkeerd. Op Hope Downs stond zeker nog wel wat goeie nummers die ik nog steeds tof vind. An Air Conditioned Man, Bellarine, Talking Straight, allemaal toffe vlotte nummers, maar ook niet super hoogstaand. Vooral vanaf Sideways To New Italy begon het me tegen te steken. geen wonder dat ik het maar een 2,5* gegeven. Een nummers als She's There vind ik echt bagger, doet me zelfs denken aan Kane. En eerlijk gezegd klinken alle nummers praktisch hetzelfde, met telkens dezelfde instrumentatie, opbouw,...

Afgaand op de MM-scores oordeelt de gemiddelde luisteraar toch anders. Niet dat dat altijd veel wil zeggen, maar in dit geval volg ik hun wel.

Die andere EP, Talk Tight, is ook prima.

True!

Dive Deep

Dat riffje en vooral de solo naar het einde .. waanzinnig!

Idd topnummer! Beste van de al uitgebrachte singles

Ook Bounce Off The Bottom is prachtig, ook naar dat einde toe!

Wat maakt dit bandje mij toch altijd weer blij. Heerlijk wakker worden op de day after the night before!

Ja dat is echt hun beste werk so far.

Niks nieuws onder de Australische zon, maar het klinkt gewoon weer allemaal errug lekker!

Na Goede luisterdraai vraag de nieuwe RBCF direct om een integrale repeat en dat kunnen 'WE' van
Arcade Fire niet direct zeggen. Door zelfde releasedate mag er vergeleken worden en hier is wel een stroom van creativiteit te ontdekken. RBCF is DE week verrassing !
Want waarom zou je moeten vernieuwen als je een fijne sound te pakken hebt, die ook nog eens kundig is vastgelegd, met heerlijke gitaren, verfijnde zang en top compo's waar singels en albumtracks naadloos in elkaar over gaan.
De gitaar in Dive Deep had niet weg gefade hoeven te worden.....

Als fan van het eerste uur was het voor mij even slikken bij de release van de eerste twee nummers. Met m’n snotverkouden corona kop hoorde ik The Way It Shatters voor het eerst voorbijkomen en vond het eigenlijk helemaal niks. Ook met Tidel River had ik niet meteen de klik. Een teleurstelling want ik had me echt verheugd op wederom een stuk positieve energie van deze geweldige gasten.

Gelukkig is het toch helemaal goed gekomen. Wederom een rits heerlijk zonnige en melodieuze gitaarliedjes waar zelfs de grootste pessimist een goed humeur van krijgt. Zelfs de bovengenoemde nummers vallen nu op z’n plek dus hier spreekt weer een gelukkig mens.

Voorlopig hoogtepunt voor mij is Blue Eye lake waar het kenmerkende samenspel tussen gitaren en zang als vanouds samenkomt. En inderdaad diep zonde van die fade-out in Dive Deep...

Laat die zomer maar komen!

Dit vind ik toch wel overduidelijk hun beste album tot dusverre. Op de vorige platen stonden een paar verslavende uitschieters en de rest was ‘gewoon’ bijzonder aangenaam, maar hier vind ik elk liedje van hetzelfde hoge niveau. Blijft knap van deze band dat ze zo lekker achteloos weten te klinken, terwijl hun nummers uiterst ingenieus in elkaar steken. In dat contrast zit denk ik wel het verslavende voor mij.

Caught Low Klinkt anders maar is een geweldig nummer!

Ja man, heerlijke plaat weer, ga ze in Porto zien over een paar weekjes, zinin.

'Endless Rooms'. Geheel in de schaduw van een post-coronalawine aan uitstekende nieuwe releases leverde ook het intrigerende 'The Rolling Blackouts Costal Fever' zijn derde even bruisende gitaarrockplaat af.

Op de hoes, hun 'huis van verlichting' in de bush aan het Australische Victoriameer, waar de opnames eindelijk plaats mochten vinden, lokatie heel symbolisch opgeslokt door eindeloos staaldonkere nacht. Net als de barre lockdownperiode waarin ze het net als zovelen echt moeilijk hadden, maar overleefden.

Ook bij hen een ingenieus staaltje van door omstandigheden opgedreven groepswerk, anders dan hun samen jammend opbouwen zoals bij de twee voorgangers. Het gros van de nummers waren zo al eerst als louter stand-alonesongs, volledig apart geschreven vanuit ieders wereld en ieders 'eindeloze' mogelijkheden. Dan komt toch, met de schitterend afgewerkte songs, weer die creatieve rockband naar buiten, die ook hier ontegensprekelijk progressie weet te maken, die zich mijlenver houdt van herhaling en beproefde recepten, die frisweg de voortreffelijke melodieën, flitsende ritmes en felle gitaareffecten introduceert die het geluid doen voortstuwen en alles nog helderder doen klinken, die hier dus een album etaleert dat uitblinkt in zijn nuances en af is tot in de kleine subtiele details. Wars van mode of trends zijn ze zeker, maar dan toch vatten ze hier aangename sferen die ergens zwemen tussen The Go-Betweens en die ander gitaargrootheid, The War On Drugs.

Ook inhoudelijk hangt er, samen met al die felheid, na de lange impasse, meer vlees aan de ribben. Naast het bezingen van hart en romantiek, zijn ze behoorlijk sociaal geëngageerd geworden en overschouwen ze in alle bescheidenheid de belabberde toestand van de wereld. Niet in het minst de zaken die volgens de band moeilijk verlopen in hun Australië, de bosbranden daar, de vernietiging van hun prachtige, levensnoodzalijke koraalriffen.

In een kort instrumentaal minuutje draait 'Pearl Like You' je met schurende scharniertjes op psychedelische synths de plaat in. Direct al komt groovende milieurocksong 'Tidal River' op je brood. Die raast als geagiteerde punk doorheen het afstervende Australische koraalrif, grootse driftige gitaaroprispingen à la U2's The Edge, of klinkt alles daar soms als doedelzakken weeklagend over de Australische apathie en het opportunisme, het geluid van finale teloorgang?
Nog een hoogtepunt, classic RBCF, het upbeat 'The Way It Shatters'. Waar je uitkomt in het leven is resultaat van absolute willekeur. Heb je toevallig het geluk van de Australiër, misbeoordeel of misprijs daarom niet wie aan de andere kant staat van de gelukschaal. Veelgelaagde gitaarlijnen en oppompende ritmes. Het meer ingetogen 'Caught Low' eindigt in kletterende regendruppels, of zijn het gemeende handklapjes omwille van hun aanklacht op de klimaatcrisis?

De grinta van rocker 'My Echo' dan weer, met, naast de hoogvliegende vocals en dreunende bas, weer die gitaren riffend in overdrive. 'Dive Deep' drijft opklaterende gitaren voort in vele gedaanten, grungy en andere, alles in aanloop naar de finale solo, alles grijpt bij de keel. 'Open Up Your Window' is een folkrocker met fraai gitaargepingel. Met het sterke 'Blue Eye Lake' beland je in een wolk van vocalen, een en al harmonisch in z'n damp van elektrische dance-pop. Het galmend inkomende 'Saw You at the Eastern Beach' is nog zo'n dreunende oorwurm. Met betrokken parlando over de neergang van een badplaats. Het aanjagende 'Vanishing Dots' spuit een aangename walm van effecten en flitsend weerkaatsende gitaargeluiden.'Endless Rooms'. Hoe verdacht ingehouden het zich ook ontwikkelt, met zijn etherische vocals, toetsen en spinnende gitaren, RBCF weet hier verrassend toch alle rust te bewaren. De plezant ritmische afsluiter 'Bounce Off the Bottom' dan, gaat over de Australiërs en hun bosbranden, gekleurd met jengelende gitaar, sprankelende synths en pakkend glockenspiel.

Hoe gedreven live ze hier schijnbaar ook mogen klinken, Rolling Blackouts Costal Fever zet geen rockmuziek neer die zomaar schaamteloos mikt op de grote festivalweiden. In hun zomers klinkende muziekkamers kan je je wel eindeloos amuseren.
En wat doe je dan met al die fijnzinnig op je overgebrachte adrenaline? Die warme gloed van hoogtepunten gewoon voor jezelf houden? Nee, je vertelt dat gewoon even eindeloos verder.

Prettige, aangename gitaarplaat. Glimpjes Real Estate ook. Maar soms toch ook wat gelijkvormig en anoniem.

Ik vond er tot op heden niet veel aan, dat RBCF. Dit album is daarom een prettige verrassing. Gevarieerd, prettig prikkelend en een prima combinatie van alternatief en pop, vrijwel binnen iedere song. De grenzen van composities worden telkens succesvol verkend, met een gedegen een goed album als gevolg.

Het is weer raak met een fijn stel muzikanten uit down under. In dit geval gaat het om het vier koppige Rolling Blackouts C.F. uit Melbourne, die sinds hun debuut ep Talk Tight uit 2016 inmiddels de harten van de indierock liefhebber ruimschoots heeft veroverd. Endless Rooms is het derde volwaardige album van de band en wat mij betreft hun beste. Muziek die je doet herinneren aan de ondergrondse periode van bandjes als Go-Betweens, The Chills en Wire, waarmee je ondergetekende kan begraven.

Waar iedereen het er na de lockdown van nam om de vrijheid eens goed te proeven sloten de Aussies zich juist op in een huis nabij de Melbournse bossen, waar het materiaal voor deze plaat vorm kreeg. De meerstemmigheid en de zalige gitaarpopmelodietjes met een zomers sfeertje zijn leidend. De aan het geluid van de band toegevoegde hyperactieve synthesizer en de rurale veldopnames (knetterend vuur, wind, regen en vogels) intrigerend en een welkome afwisseling.

Het zelfgeproduceerde Endless Rooms is een album van een band in ontwikkeling, zonder het vertrouwde recept uit het oog te verliezen.

22-06: Nijmegen, Doornroosje
23-06: Amsterdam, Paradiso

Super album met die mooie riffjes die in je kop blijven plakken.
Zeker in mijn top 10 dit jaar.