Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Just Mustard - Heart Under - dekrentenuitdepop.blogspot.com
Just Mustard - Heart Under
De Ierse band Just Mustard debuteerde vier jaar geleden rommelig maar veelbelovend en maakt de belofte nu meer dan waar met Heart Under, dat goed is voor een buitengewoon fascinerende luistertrip
Just Mustard uit het Ierse Dundalk leverde vier jaar geleden een prima debuutalbum af, maar vergat om het fatsoenlijk te laten mixen, wat voor mij in ieder geval flink ten koste ging van de kwaliteit. De band heeft er van geleerd, want het deze week verschenen Heart Under klinkt fantastisch en laat wel horen waartoe Just Mustard in staat is. De Ierse band houdt wel van contrastem. Ingetogen en atmosferische passages worden afgewisseld met aardedonkere passages vol gitaargeweld, wat weer enorm contrasteert met de dromerige zang van Katie Bell. Just Mustard schakelt ook nog eens moeiteloos tussen genres en levert een album af dat je naar adem doet happen.
Het deze week verschenen Heart Under is het tweede album van de Ierse band Just Mustard (de goede namen zijn op kennelijk) en de opvolger van het in 2018 verschenen Wednesday. Het debuutalbum van de band uit Dundalk liet op zich mooie dingen horen, maar het album werd wat mij betreft totaal verpest door de wijze waarop de drums in de mix terecht waren gekomen, waardoor het album klonk als een drummer die mee aan het drummen was met de muziek die toevallig uit de speakers kwam.
Op Heart Under is de muziek van Just Mustard gelukkig wel fatsoenlijk gemixt en dat is een wereld van verschil. Dat kan ook haast niet anders, want voor de mix tekende de ervaren producer en technicus David Wrench, die ook werkte voor onder andere The xx, Florence + The Machine en Spiritualized.
In muzikaal opzicht is er overigens niet eens zo gek veel veranderd op Heart Under. Ook op haar tweede album combineert Just Mustard de heerlijk dromerige fluisterzang van zangeres Katie Ball met het nodige gitaargeweld en met een aardedonkere ritmesectie. Door de dromerige zang van Katie Ball roept de muziek van Just Mustard af en toe associaties op met de muziek van Mazzy Star, maar het is wel een hele rauwe en duistere versie van Mazzy Star.
Net als op het debuutalbum van Just Mustard zijn de drums op Heart Under vaak voor in de mix geplaatst, wat de band voorziet van een bijzonder geluid. De drums en de rest van de muziek zijn dit keer gelukkig wel meer in evenwicht, waardoor het geluid dit keer niet de zwakte maar juist de kracht van Just Mustard is.
De ritmesectie speelt donker en duister met hier en daar flink wat invloeden uit de postpunk, maar de drummer van de band kan ook verrassend inventief en gevoelig spelen. De solide basis van de ritmesectie wordt gecombineerd met wat ruimtelijke klinkende synths, maar vooral met heel veel gitaargeweld.
Just Mustard kan uit de voeten met meedogenloze riffs, met duistere drones, met zwaar vervormde klanken en met torenhoge gitaarmuren, maar de Ierse band is ook een meester in het opbouwen van de spanning en in het creëren van een bijna unheimische sfeer. Het contrasteert stevig met de soms bijna lieflijke vocalen van Katie Ball, maar de Ierse zangeres kan ook venijniger uithalen.
Zeker bij eerste beluistering is het tweede album van Just Mustard, zeker als je niet al te vaak luistert naar dit soort gitaargeweld, behoorlijk zware kost, maar er valt van alles te ontdekken in de muziek van de Ierse band, die in haar muziek met grote regelmaat van tempo en intensiteit wisselt en subtiele passages afwisselt met momenten waarop alles in de muziek van de band ontspoort.
Ook Heart Under is weer zo’n album dat pas echt tot leven komt wanneer je het met de koptelefoon beluistert. Bij beluistering met de koptelefoon ontvouwt zich een buitengewoon fascinerende luistertrip die alleen maar mooier en interessanter wordt. Het is een luistertrip met invloeden uit de postpunk, dreampop, shoegaze, industrial, noiserock en nog veel meer, maar echt in een hokje te duwen is de muziek van Just Mustard wat mij betreft niet. Dat de Ierse band ook nog eens op de proppen komt met hypnotiserende songs zonder de vaste structuur van de standaard popsong maakt dit album nog wat knapper en interessanter. Erwin Zijleman