Just Mustard - Heart Under (2022)

En hier ook ben ik benieuwd naar, spelen in ieder geval veel op de festivals deze zomer.

Vorige plaat is verslavend, de singles van deze overtuigen nog niet echt..

5 sterren van NME. Ik vind het meer dan verdiend, al geef ik zelf pas 5 sterren als een plaat me over langere tijd zeer dierbaar is.

Dit album is vanaf minuut 1 prachtig. De zachte en warme engelenzang contrasteert mooi met de rauwe en spannende noise van de band. Mijn hoogtepunten zijn op dit moment "I Am You", met de uithalen aan het einde, en "In Shade" met de heerlijke drums.

Deze plaat van Just Mustard plaat in een mooi rijtje met Ierse releases dit jaar. Fontaines D.C. natuurlijk. Maar ook Wallis Bird en -ok dit is een beetje smokkelen - Rosie Carney leveren prima platen af.

Ik vind de singles juist stuk voor stuk heel overtuigend. Live vond ik ze - als voorprogramma van Fontaines D.C. - niet heel overtuigend. Het is ook niet niks om ineens in een ramvolle Ronda te staan optreden, maar de frontvrouw mist wat charisma. Muzikaal was het eigenlijk wel prima in orde overigens. Genoeg om kaartjes voor het optreden in oktober te kopen in ieder geval.

Zometeen op de weg naar huis ga ik me wagen aan een eerste luisterbeurt van dit album.

Natuurlijk valt en staat de plaat met de zangeres, mijn vriendin vind die stem afschuwlijk, ik vind die geweldig, heerlijke donkere rustig gejaagde plaat.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Just Mustard - Heart Under - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Just Mustard - Heart Under
De Ierse band Just Mustard debuteerde vier jaar geleden rommelig maar veelbelovend en maakt de belofte nu meer dan waar met Heart Under, dat goed is voor een buitengewoon fascinerende luistertrip

Just Mustard uit het Ierse Dundalk leverde vier jaar geleden een prima debuutalbum af, maar vergat om het fatsoenlijk te laten mixen, wat voor mij in ieder geval flink ten koste ging van de kwaliteit. De band heeft er van geleerd, want het deze week verschenen Heart Under klinkt fantastisch en laat wel horen waartoe Just Mustard in staat is. De Ierse band houdt wel van contrastem. Ingetogen en atmosferische passages worden afgewisseld met aardedonkere passages vol gitaargeweld, wat weer enorm contrasteert met de dromerige zang van Katie Bell. Just Mustard schakelt ook nog eens moeiteloos tussen genres en levert een album af dat je naar adem doet happen.

Het deze week verschenen Heart Under is het tweede album van de Ierse band Just Mustard (de goede namen zijn op kennelijk) en de opvolger van het in 2018 verschenen Wednesday. Het debuutalbum van de band uit Dundalk liet op zich mooie dingen horen, maar het album werd wat mij betreft totaal verpest door de wijze waarop de drums in de mix terecht waren gekomen, waardoor het album klonk als een drummer die mee aan het drummen was met de muziek die toevallig uit de speakers kwam.

Op Heart Under is de muziek van Just Mustard gelukkig wel fatsoenlijk gemixt en dat is een wereld van verschil. Dat kan ook haast niet anders, want voor de mix tekende de ervaren producer en technicus David Wrench, die ook werkte voor onder andere The xx, Florence + The Machine en Spiritualized.

In muzikaal opzicht is er overigens niet eens zo gek veel veranderd op Heart Under. Ook op haar tweede album combineert Just Mustard de heerlijk dromerige fluisterzang van zangeres Katie Ball met het nodige gitaargeweld en met een aardedonkere ritmesectie. Door de dromerige zang van Katie Ball roept de muziek van Just Mustard af en toe associaties op met de muziek van Mazzy Star, maar het is wel een hele rauwe en duistere versie van Mazzy Star.

Net als op het debuutalbum van Just Mustard zijn de drums op Heart Under vaak voor in de mix geplaatst, wat de band voorziet van een bijzonder geluid. De drums en de rest van de muziek zijn dit keer gelukkig wel meer in evenwicht, waardoor het geluid dit keer niet de zwakte maar juist de kracht van Just Mustard is.

De ritmesectie speelt donker en duister met hier en daar flink wat invloeden uit de postpunk, maar de drummer van de band kan ook verrassend inventief en gevoelig spelen. De solide basis van de ritmesectie wordt gecombineerd met wat ruimtelijke klinkende synths, maar vooral met heel veel gitaargeweld.

Just Mustard kan uit de voeten met meedogenloze riffs, met duistere drones, met zwaar vervormde klanken en met torenhoge gitaarmuren, maar de Ierse band is ook een meester in het opbouwen van de spanning en in het creëren van een bijna unheimische sfeer. Het contrasteert stevig met de soms bijna lieflijke vocalen van Katie Ball, maar de Ierse zangeres kan ook venijniger uithalen.

Zeker bij eerste beluistering is het tweede album van Just Mustard, zeker als je niet al te vaak luistert naar dit soort gitaargeweld, behoorlijk zware kost, maar er valt van alles te ontdekken in de muziek van de Ierse band, die in haar muziek met grote regelmaat van tempo en intensiteit wisselt en subtiele passages afwisselt met momenten waarop alles in de muziek van de band ontspoort.

Ook Heart Under is weer zo’n album dat pas echt tot leven komt wanneer je het met de koptelefoon beluistert. Bij beluistering met de koptelefoon ontvouwt zich een buitengewoon fascinerende luistertrip die alleen maar mooier en interessanter wordt. Het is een luistertrip met invloeden uit de postpunk, dreampop, shoegaze, industrial, noiserock en nog veel meer, maar echt in een hokje te duwen is de muziek van Just Mustard wat mij betreft niet. Dat de Ierse band ook nog eens op de proppen komt met hypnotiserende songs zonder de vaste structuur van de standaard popsong maakt dit album nog wat knapper en interessanter. Erwin Zijleman

Nice!

Toffe plaat, maar tegelijkertijd qua sfeer, zang en songstructuren ook ietwat aan de eentonige kant. Dat laatste maakt dat het album - ondanks dat de muziek me goed ligt - tijdens het luisteren een beetje aan me voorbij gaat. Binnenkort maar even een meer aandachtige beluistering met koptelefoon.

Wat een heerlijke plaat! De zang komt soms wat fragiel over, maar de slepende beats en dreigende sfeer maken veel goed. Ze doen me heel erg denken aan Warpaint (in de beginperiode)

Cranes, anyone?

Ik ging net letterlijk hetzelfde typen. Eindelijk een opvolger voor de magistrale Cranes...

Overdaad schaadt is hier van toepassing. De vooruitgeschoven singles bevielen goed (met name Still), maar een heel album is echt teveel van het goede. Er is zo weinig variatie in zang en instrumentatie en dat gaat bij zo'n soort sound irriteren. Live werkte het op zich wel, maar thuis houd ik het lekker bij de singles in een playlist.

Interessante trip, zeker, maar voor mij toch iets te ontoegankelijk om een hele plaat uit te zitten.

Heeel erg Cranes. En zeker geen slechte uitvoering daarvan.

Ik hoor hier en daar ook wat Seefeel invloeden.

Onlangs dit album pas opgepikt maar desalniettemin gelijk getriggerd.
Heart Under klinkt als een wolf in schaapskleren ….. de verleidelijke zang lokt je, waarna je instrumentaal wordt belaagd door dreigende bas en venijnige gitaar flarden.
De continue dreiging en onderhuidse spanning vind ik erg fijn uitgevoerd.
Ze hebben mij iig ingepakt al vind ik de plaat over het geheel genomen te weinig gevarieerd. Ook kan de zang daardoor na lang luisteren niet alleen verleiden maar ook beklemmend werken.
DjFrankie
DjFrankie merkt terecht op dat de stem zeer bepalend is. Mijn vrouw zou hierbij uit het raam springen. Meestal is dat voor mij reden temeer om aandachtig te luisteren daar onze smaak zo’n beetje elkaars tegenovergestelde is… ik ga mijn koptelefoon zoeken…en de ramen dicht doen.