The Rolling Stones - Live at the El Mocambo (2022)

Vergeet de komende tour, dit is het Stones event van het jaar. El Mocambo is zo ongeveer de heilige graal van Stones live-optredens. Zelfs in het bootleg circuit is er nooit een volledige versie van deze opnames beschikbaar geweest. Vele jaren hebben de fans erom gevraagd en nu is het dan eindelijk zover. Een setlist om je vingers bij af te likken en de vier nummers van dit concert die op Love You Live staan zijn geweldig, dus dit beloofd veel goeds.
De eerste twee vrijgegeven nummers, It's Only Rock 'n' Roll en Rip This Joint, klinken prima. Er wordt op de diverse Stones fora geklaagd over de stadionsound (veel reverb), maar ik heb daar niet echt een probleem mee. Ik ben allang blij dat er eindelijk weer eens iets Stones gerelateerds gebeurt waar ik echt naar uitkijk.

Ik keek hier naar uit, maar het valt toch tegen. De sound is prima, maar de heren spelen wel heel erg rommelig en veel te vaak ronduit vals. Waarschijnlijk de reden dat het niet eerder uitgebracht is en er op Love You Live maar een paar (de betere tracks) staan.

Typerend is de afsluiting met een tenenkrommende versie van Worried About You. De keuze voor een alternatieve setlist is prijzenswaardig, maar veel daarvan is echt volledig misplaatst. Melody, Luxury en Dance Little Sister voegen niks toe.

Toch niet de parel waar lang naar gezocht is.

Vrijdag ontvangen, en als verwacht een zeer goede afspiegeling van de Stones in 1976/1977. Duidelijk hoorbaar overmatig drankgebruik, ruwe versies van bekende en minder gespeelde nummers.
Verwacht geen geoliede hitmachine zoals ze later werden, dit waren de Stones toen.
Voor velen een hele mooie aanvulling voor de periode It's Only Rock 'n Roll en Black And Blue.
Wel heel jammer dat er een mastering-fout lijkt te zitten in het begin van Hand Of Fate, daar valt opeens alle geluid weg (ik heb de 2-CD). Heb al een mail gestuurd.
Ron Wood speelt op slide toch wel een hoofdrol, en de strakke Charlie Watts backing natuurlijk.
Nu ontbreekt er nog 1 pareltje uit dezelfde periode: Knebworth Fair, 21st August 1976

De lp klinkt in ieder geval fantastisch. Het mag dan wel hier en daar wat rommelig klinken, maar deze behoort al na slechts een luisterbeurt tot een van mijn favoriete live uitgaven van dit bandje.

Wat een heerlijk album! Vanmiddag op de oortjes gehad al fietsend richting DB en een hele aangename verrassing. In tegenstelling tot Riffhard is dit voor mij wel de parel!
Om te beginnen, ik ben een Black an Blue kind, mijn eerste eigen Stones album en daar komen een vijftal nummers voorbij op dit album. Het gitaargeluid is fantastisch, ik sluit me aan bij pmac. Lekkere Drive en een beetje rommelig. Voor mij de Stones in optima forma. Het album dat hierna verscheen, Some Girls vond ik nog beter en de later verschenen Live album van die Tour koester ik ook.

Stones live op zijn best. Heerlijk die gitaarpartijen die net ff wat steviger klinken dan het origineel. Zowel Wood als Richards zijn goed te onderscheiden en ze spelen met een heerlijke drive. Luister naar de solo op Hot stuff. En neem nou zo'n nummer als Melody. Dat komt helemaal tot leven. Charlie en Bill spelen retestrak. Dit is een band in topvorm. Dat rommelige karakter hoort er gewoon bij.
Setlist is ook eens wat anders dan wat we de laatste 35 jaar gehoord hebben.

Fantastisch. Dit is hoe de Stones moeten klinken. Ruig, gevaarlijk en opwindend. En nee, het is niet altijd even strak, maar dan is er altijd de ritmesectie om de boel bij elkaar te houden. Want mij god, wat swingen Charlie en Bill de pan uit zeg. De extra muzikanten in de vorm van Billy Preston op keyboards, Ollie Brown op keyboards en Ian Stewart op piano zorgen ook voor net dat beetje extra. Tel daar de fantastisch productie bij op en je hebt wat mij betreft een live plaat die de potentie heeft om uit te groeien tot een klassieker.

Hier kan ik dan met de pet niet bij. Jarenlang lees ik dat the Stones te glad en overgeproduceerd klinken op live albums, komt eindelijk dit fantastische los gespeelde clubconcert uit, is het weer 'rommelig' en zelfs vals?

Wat ik hoor is een rauw, puur en eerlijk concert van een wereldband die in een kleine club ook zelf veel plezier heeft met het spelen van heel wat songs die normaal weinig tot nooit gespeeld worden. Zelf mocht ik ooit ook zoiets meemaken in Vredenburg Utrecht. Veel mooier kan toch niet?

Ik heb nooit geklaagd over de “gladde” sound van de Stones. En ja, in die tijd klonken ze oorspronkelijker en door de verbetering van techniek bij concerten is dat eind jaren 80 anders geworden.

Maar dat wil niet zeggen dat vals en soms belachelijk rommelig spelen (zelfs Bill en Charlie kunnen het soms niet camoufleren) onopgemerkt kan blijven.

En welke nummers wel of niet in de smaak vallen is toch echt iets individueels.

Het is vloeken in de kerk maar ik vind deze fijner dan Get Yer Ya-Ya's Out. Het spel van Ron Wood is t.o.v.Tayor altijd wat ondergewaardeerd maar hier laat hij horen wat hij kan. Zijn spel is soepel en matched erg sterk met Keith. De nummers van Black en blue zijn veel rijker dan de reguliere lp mede door zijn spel. Maar ook het spel van Billy Preston mag vermeld worden. Een van de beste toetsenisten binnen de popmuziek.
Muzikaal is het een vd sterkste optredens. Ik kan er erg van genieten. De Arena sla ik over. Voor 22 euro heb ik ook een topavond op cd

Eindelijk ook uit het seal gehaald, na hem van de week ontvangen te hebben (gekozen voor de Japanse SHM versie).
Klinkt erg goed, ondanks dat ik op diverse Stones forums klachten hoorde over een echo in het geluid (niks van gemerkt) en dat het clubgevoel er uit was gehaald, ook daar kan ik mij totaal niet in vinden.
Ik denk dat dit toch wel de beste officiële live opname van de Stones is in jaren, deze release is waar de meeste fans toch al die tijd op hoopten, lijkt mij?
De bootlegs waren al tof, maar hopeloos incompleet en nu eindelijk dit in de best mogelijke kwaliteit te kunnen beluisteren is een geweldige ervaring.
Mijn enige klacht, de kitscherige hoes even buiten beschouwing gelaten, is dat het luisteren naar deze opname te snel om ging, maar geen nood: snel weer opzetten.

Eén ding waarvoor de heren zich diep zouden moeten schamen is het bijna onzichtbaar maken van het verleden van Bill Wyman.
Hij komt op geen foto voor alsof de Stones destijds uit een viertal bestond met gastmuzikanten . Echt schandalig. Het viel me al op bij de live registratie uit 81 (Hamilton coloseum waar een silhouet vd groep slechts vier laat zien op de hoes). Wat heeft Wyman misdaan? Het laat maar eens zien dat ze af en toe ook een stel eikels zijn. Ik weet niet hoe het met de live Steels wheels hoes zit maar het is gewoon ongepast voor zo'n groep.

Wat een geweldig live album van de Stones. Lekker stevig, rockt als een tiet en wat minder gespeelde nummers in de set. Dit is genieten!! Ik las ook wat muggenzifterij over toegevoegde echo of dat het zou lijken op een arenashow, maar daar ben ik het niet mee eens. Dit klinkt super. "Let's Spend The Night Together" wordt weer eens van stal gehaald sinds lange tijd (een uitzondering in 1976 daargelaten), de verse nummers van "Black & Blue" klinken sterk. Luister eens naar die groove in "Hot Stuff". En zo valt er nog meer te genieten. Ik ben blij met dit album!



Bill Wyman heeft hier expliciet zelf om gevraagd. Hij wil niet dat hij op foto's wordt afgebeeld op releases na zijn vertrek. Daarom was hij ook weggepoetst op de cover van "Rarities". Dus het ligt niet aan de Stones en ze hoeven zich vooral niet te schamen. Ze respecteren alleen maar Bill's wens.

Towser


Oké. Dat wist ik niet. Waar heb je deze informatie vandaan? Het zou een aanvaardbare verklaring kunnen zijn. Ik neem mijn woorden terug in dat geval. Maar ik dacht dat het kwam omdat Wyman in 2015 openlijk kritiek had op een plaquette waarop de datum staat wanneer Richards en Bagger begonnen zijn met de Stones terwijl Brian Jones destijds eigenlijk de iniator was. Wyman had het over geschiedvervalsing. Daar was Richards dan weer pissed over.

Domme, domme Bill. "Live at the El Mocambo" is een heel goed live album van Rolling Stones. Als bassist van dienst zou ik apetrots met een afbeelding op de hoes c.q informatieboekje. Net als op "Love You Live" horen we de Stones in optima forma. Wat mij betreft is het dè zomer-live-plaat van 2022.

Lekkere live-registratie van The Rolling Stones, met flink wat (oude) blues, en fraaie uitvoeringen van o.a. Tumbling Dice, Route 66 en Rip This Joint. Veel meer kan ik er eigenlijk niet over vertellen.

4 sterren

Ik sluit me aan bij Hans Brouwer, dè zomer-live-plaat van 2022!

Plaquette is geplaatste door de gemeente Dartford. Dus snap Wyman zn verontwaardiging niet helemaal. Nu terug naar de plaat...op CD en LP in huis gehaald en wat een feest is dit! Meer dan uitstekend concert in een periode waarin het helemaal niet zeker was of we nog lang van The Stones konden genieten; links en rechts ingehaald door hardrockgroepen, punkbands en Keith zat met zn drugsproblemen. Prachtige setlist met vooral recent werk en alles wordt met verve gebracht.

Al heel lang een zeer gewilde liveregistratie van The Stones uit maart 1977.
Een klein voorproefje is er al te horen op het in 1977 uitgebrachte Love you Live en het is wat mij betreft het beste van die wat rommelige live plaat.
Zeer terecht dat dit besloten concert uiteindelijk een officiële release heeft gekregen.
De mannen zijn gretig, geïnspireerd, ondanks dat er wel een druggy/ alcohol vibe rond hangt.
Jagger bijvoorbeeld is erg praterig voor zijn doen. Wat mij ook opvalt is dat de band wat minder gehaast speelt; The Stones kregen op een gegeven moment de neiging bepaalde songs nogal speedy te spelen, iets wat overigens weer terug keert op Still Life, maar dat terzijde.
Hier staan ze gewoon lekker te spelen en is het gewoon tof dat er geplukt wordt uit vooral Black & Blue.
Een studioalbum die gemengde kritieken kreeg, maar uiteindelijk vind ik het één van hun betere 70's albums.
Dat losse sfeertje van die plaat is ook op El Mocambo waar te nemen en wellicht dat de intieme sfeer i.p.v een inmense grote hal een rol speelt.
Er worden tevens wat oude bluesjes gespeeld en dat zit als gegoten.
Perfect is het allemaal niet, maar daar staan The Stones ook niet om bekend, maar wel de energie, de passie en de onbetwiste herkenbaarheid.
Veel afwisseling, lekker gitaarwerk en Bill en Charlie in uitstekende vorm.
Woodie en Keef zijn goed op elkaar ingespeeld en hoewel ik het vertrek van Mick Taylor nog altijd als erg jammer beschouw, is het tijdens dit concert in ieder geval geen echt gemis.
Ronnie Wood speelt de solo's prima, minder frivool, maar het kenmerkt waar de groep toen voor stond.

Een aangename plaat en terecht dat dit album een hoge waardering heeft.

Had ik gezegd 4.5? Ik maak hier gewoon de volle 5 van. Dit is echt de Stones op hun best. Deze live uitvoering kan in het zelfde rijtje van Neil Young's Massey Hall, Who live at Hull, Led Zeppelins How the west was won, Bowie's Serious moonlight live en Dylan's Bootleg 5 met de 1975 tour. Platen die de essentie van hun muziek weergeven op een magistrale en intense manier. Wat een kado is Mocomba zeg! Alles komt hier samen. Iemand melde al dat dit ze zomerplaat van 22 zou worden. Daar schaar ik me 100% achter.

Wat een prachtig concert!

De Stones op hun best in een licht rammelende bluesset. Veel spelplezier, een flink aantal klassiekers en een fantastische Billy Preston.

Op het nogal tegenvallende dubbelalbum "Love You Live" uit 1977, is het altijd kant 3 die ik opzet.
Opgenomen in een intiemere setting, beter geluid, beter in alles.
En zie, het volledige concert uit die tijd is nu uitgekomen op CD en Vinyl. Hij is dus in bestelling.

Ik lees vaak dat Love You Live een tegenvallend album is maar ik denk daar toch anders over. Ook dat is een heerlijk rommelig Live album en toen het uitkwam in 1977 grijs gedraaid.
Voor mij was het toen hun beste na GYYO en vele malen beter dan albums als Still Live en Flashpoint.
Wat ik een beetje jammer vond toen was dat er weinig Black and Blue op te vinden was terwijl dat mijn instapalbum was met meteen daarna Some Girls.
Deze is wel een tikkie beter, dat vind ik ook.

Halverwege de jaren zeventig was ik fan, maar Love You Live stelde me lichtelijk teleur. Dat is met deze release, 45 jaar later, goedgemaakt. Heerlijk concert, wat een sfeer!
Dit is het beste live album van The Stones dat ik ken.

Dat zijn jouw woorden, niet de mijne. Dat gezegd hebbende: afgelopen zaterdag zijn vrouwtje lief en ondergetekende naar Zuid Duitsland gereden. Bijna 900 lange km over de Deutsche autobahn. Thuis, op de oprit naast mijn eenvoudige twee onder één kap woning, heb ik "Live at the El Mocambo" in de cd speler gestopt en op play gedrukt. Toen wij Köln naderden zei mijn schat "nog maar een keer lieverd" en voorbij Stuttgart herhaalde zij deze woorden. Conclusie: het is inderdaad een fantastisch live album van de Stones. Mijn lichte voorkeur gaat echter wel uit naar "Love You Live".

Ik heb the Brussels affair nog maar eens afgedraaid om tot een vergelijk te komen. Welke is nou de beste? Bij Brussels is de setlist ijzersterk met al die klassiekers tussen 68 en 73 maar ik vind Mocombo veel lekkerder klinken. Wat relaxter en het spel van Ron Wood past veel beter dan Mick Taylor die misschien een vloeiender techniek heeft. Ik ben eerlijk gezegd nooit zo van onder de indruk geweest van Mick Taylor. Uitstekende bluesgitarist maar te soepel en te beschaafd voor de Stones. Wood heeft meer attitude en aan zijn geluid zit meer een ruw randje en is bovendien veelzijdiger en kan ook met slidegitaar overweg. Afijn persoonlijke mening he.
Welbeschouwd vind ik de Stones live sowieso iets meer hebben dan de studioplaten. Dan maakt deze live at the Mocombe eigenlijk voor mij de beste Stonesuitgave. En dat zomaar anno 2022. Ik heb in mijn top 10 gezet.